H επιτήρηση έρχεται .. η φαρσοκωμωδία συνεχίζεται ..

Και ενώ η φαρσοκωμωδία των αλλεπάλληλων galop συνεχίζεται, με την κα Παπακώστα να διασταυρώνει τα "ξίφη" της με την κα Αποστολάκη στην ΤV και ο Κωστάκης με τον Γιωργάκη να σφάζονται με λεκτικους φορμαλισμους, και χιλιοειπωμένα τσιτάτα στη Βουλή ....

[αναδημοσίευση ..τα λεγόμενα δομικά προβλήματα της εν Ελλάδι οικονομίας (υψηλό δημόσιο χρέος, αδυναμία δανεισμού με χαμηλά επιτόκια, έλλειμμα στο εξωτερικό ισοζύγιο συν παρασιτισμός, διαφθορά, υστέρηση παραγωγικής υποδομής, περιφερειακή ανισοκατατανομή πόρων) καθώς και ο βαθμός ενσωμάτωσής της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς φέρνουν πάλι κοινοτική επιτήρηση. Μην ξαφνιαζόμαστε όμως και πολύ γιατί, ούτως ή άλλως, το 2009 θα ήταν, πριν την ανακοίνωση των προτροπών Αλμούνια (18/2), μία ακόμη χρονιά φοροληστρικής αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου, όπως ξεκάθαρα το προέβλεπε ο φετινός προϋπολογισμός ευθυγραμμισμένος στις κοινοτικές απαιτήσεις. Σίγουρα, τα μέτρα που κάθε φορά προτείνει ο (οποιοσδήποτε) Αλμούνια οπλίζουν την (όποια) κυβέρνηση με το βολικό επιχείρημα ότι εξαναγκάζεται σε σκληρά αντικοινωνικά μέτρα εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής ύφεσης και της ΕΕ. Πέρα από αυτό, και πέρα από το ότι πιέζεται έντονα η Ελλάδα να πάρει άμεσα μέτρα, παρόλο που αυτό δεν ζητείται από χώρες με μεγαλύτερο έλλειμμα (Ισπανία, Γερμανία) εξαιτίας και των συσχετισμών ισχύος στο εσωτερικό της ΕΕ, το σπουδαιότερο συμπέρασμα είναι η διάθεση των αρπακτικών του διεθνούς κεφαλαίου να αφαιρέσουν ακόμη περισσότερα από την κοινωνική πλειοψηφία. Είναι δεδομένη επίσης η επονομαζόμενη καθυστέρηση της ελληνικής οικονομίας να ενσωματώσει «μεταρρυθμίσεις», δηλ. ξεπούλημα δημόσιου πλούτου (επίκαιρη εδώ η Ολυμπιακή), ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, πλήρης απελευθέρωση αγορών ενέργειας-τηλεπικοινωνιών, ευρύτερα με δυο λόγια, να πάψει οριστικά κάθε μορφή δημόσιου κοινωνικού ελέγχου επάνω στα δημόσια αγαθά. Όλα αυτά έχουν ένα πλαίσιο, αυτό της κατ’ ευφημισμόν «ελεύθερης αγοράς» που το τεχνηέντως κραταιό της προσωπείο θρυμματίζεται από τη διεθνή οικονομική ύφεση και την αδυναμία μερίδας του διεθνοποιημένου κεφαλαίου να σταθεί δίχως κρατική μεσολάβηση και να απελευθερωθεί πλήρως. Επειδή όμως η «κοινωνική ειρήνη», δηλ. η ισορροπία φόβου υπέρ των αφεντικών και των κρατών, οφείλει να διατηρηθεί χωρίς να καταρρεύσουν οι μηχανισμοί διατήρησης της διεθνούς κυριαρχίας που εξουσιάζουν μέσω θεσμών όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ΔΝΤ, ο ΠΟΕ, την κρίση πρέπει να την πληρώσει η κοινωνία. Στο σημείο αυτό ξεπροβάλλει το φάντασμα μίας επιστροφής στο ρόλο του κράτους ως ρυθμιστή, ως εμπόδιου στη λεγόμενη ασυδοσία των αγορών (όπως το ζητούν η σοσιαλδημοκρατία και η αριστερά), για αυτό ακούγονται και σενάρια περί εθνικοποιήσεων των τραπεζών. Το ψευδές δίλημμα λιγότερο ή περισσότερο κράτος δήθεν προς το δημόσιο συμφέρον επανακάμπτει, αλλά αυτή τη φορά ενδέχεται απελευθερωτικά οι κοινωνίες να το υπερβούν. Μερικά ερωτήματα για αυτό στα οποία φαίνεται η (συχνά οικτρή) αποτυχία των ρυθμίσεων και αποκαλύπτεται η συμπαγής συμμαχία μεταξύ κράτους και επιχειρήσεων: Για τα 28 δισ. κρατικής ενίσχυσης ο υπουργός Οικονομίας Γ. Παπαθανασίου επιχειρεί με τροπολογία στη βουλή για να μην επενδυθούν στα Βαλκάνια και να κατευθυνθούν στους μικρομεσαίους. Ποιος μας εγγυάται ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί; Μήπως να θυμηθούμε τη ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων με τα δομημένα ομόλογα; Ο λαϊκισμός περί μείωσης των αποδοχών των στελεχών των ΔΕΚΟ και των κατ’ ευφημισμόν δημόσιων επιχειρήσεων ποιον εξυπηρετεί πραγματικά; Άσχετα από το πόσο μειώνονται, ποιο είναι το ζήτημα; Να μειωθούν οι αποδοχές του Φιλιππίδη (Ταχ. Ταμιευτήριο) ή να ανήκουν τα δημόσια αγαθά στην κοινωνία, χωρίς διευθυντές και διευθυνόμενους; Τι θα πει οικονομική σταθερότητα; Για ποιον; Για το κράτος και τα αφεντικά που κατέχουν δύναμη και πλούτο ή για την κοινωνική πλειοψηφία που στενάζει καθημερινά αντιμέτωπη με τον εφιάλτη της επιβίωσης; Τι σημαίνει μείωση δημοσίων δαπανών; Προφανώς, λιγότερα για παιδεία, υγεία, ποιότητα ζωής. Η απόφαση να απολυθούν 5.000 συμβασιούχοι του δημοσίου την επομένη των μέτρων Αλμούνια, η προώθηση των «μεταρρυθμίσεων» στο ασφαλιστικό, η περικοπή αυξήσεων σε μισθούς και συντάξεις αρκούν για να το καταλάβουμε. Την ίδια στιγμή, στοιχεία της εταιρείας VPRC δείχνουν ότι το 18% των ελλήνων (πάνω από 1,5 εκ. άνθρωποι) μπορούν να οριστούν με βάση τα διεθνή πρότυπα ως φτωχοί, με πρώτους τους συνταξιούχους και ύστερα τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Την Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου η Γερμανία τάχθηκε υπέρ της ανάληψης κοινής δράσης από την ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Eurogroup για να βοηθηθούν οι χώρες που αντιμετωπίζουν χρηματοπιστωτικά προβλήματα, γεγονός που οι όροι της επίθεσης ενάντια στην κοινωνία ενδέχεται να γίνουν ακόμη πιο σκληροί (τις δύο τελευταίες φορές που λάβαμε ευρωομόλογο, το 1985 και το 1991, οι όροι ήταν σκληρότατοι). Μάλλον δεν θα μείνει έξω από τη συμφωνία αυτή η προμήθεια αεροσκαφών Eurofighter τα οποία προσπαθεί να πουλήσει στην Ελλάδα η Γερμανία.
Σε αυτό το σκηνικό, για τη σωτηρία των αφεντικών συστρατεύεται και η γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ που διαπραγματεύεται με το ΣΕΒ (οι συνεταίροι της εργατικής εκμετάλλευσης) τη διατήρηση των θέσεων εργασίας και τη συμβολή της στην «ανάπτυξη».
Μία λύση για την κοινωνία θα μπορούσε να αναζητηθεί εκτός θεσμικού πλαισίου ΕΕ - με την εξής, όμως, αίρεση: όχι στο πλαίσιο της μίας αμυντικής επιστροφής στους μηχανισμούς του εθνικού κράτους, φυσικά είτε δεξιάς είτε αριστερής στροφής, αλλά στο πλαίσιο της μίας παγκοσμιοποιημένης μάχης ενάντια στην κυριαρχία των αφεντικών. Μη νομίζετε ότι δεν το έχουν καταλάβει…
Γιώργος Παπαχριστοδούλου ..]