Βασανιστήρια as usual

Βασανιστήρια as usual

Κανονικά θα έπρεπε να δημιουργήσουν σοκ στις ΗΠΑ αλλά και διεθνώς οι αποκαλύψεις της ιστοσελίδας Wikileaks για τα βασανιστήρια και τα άλλα εγκλήματα, που έχουν πραγματοποιήσει τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Παρόλα αυτά όλο και περισσότεροι αντιμετωπίζουν τη βαρβαρότητα των ΗΠΑ σαν κάτι το συνηθισμένο...

Το Δικαστήριο της Χάγης δεν φάνηκε να κινείται παρά το γεγονός ότι έχει πλέον επαρκή στοιχεία για να καλέσει σε απολογία τον Τζορτζ Μπους και τον Μπαράκ Ομπάμα


Ομαδικές εκτελέσεις αμάχων, δολοφονίες δημοσιογράφων, βασανιστήρια πολιτικών κρατουμένων και ομάδες μισθοφόρων που δρουν σαν τάγματα θανάτου για λογαριασμό του Πενταγώνου. Καμία από τις πληροφορίες που έφερε στο φως η διαρροή περίπου 400.000 απόρρητων εγγράφων του Πενταγώνου από την ηλεκτρονική σελίδα Wikileaks δεν ήταν καινούργια. Για άλλη μια φορά όμως η υπενθύμιση του τι πραγματικά συμβαίνει στο Ιράκ από τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής εξέθεσε ανεπανόρθωτα όχι μόνο τη δολοφονική πολιτική του Λευκού Οίκου αλλά και των διεθνών μέσων ενημέρωσης, που χωρίς καμία αμφιβολία εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία για λογαριασμό των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Παράλληλα ξεσκέπασε το ρόλο του ΟΗΕ αλλά και άλλων θεσμών του λεγόμενου διεθνούς δικαίου, οι οποίοι θα έπρεπε να έχουν ήδη κινηθεί για την επιβολή κυρώσεων στις ΗΠΑ με κατηγορίες για διάπραξη εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Η μόνη σχετική κίνηση του ΟΗΕ έγινε ύστερα από πρωτοβουλία του ύπατου αρμοστή για ανθρώπινα δικαιώματα Ναβί Πιλάι ο οποίος κάλεσε τις ΗΠΑ (!) να ερευνήσουν την υπόθεση. Αντίστοιχα το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης δεν φάνηκε να κινείται παρά το γεγονός ότι έχει πλέον επαρκή στοιχεία για να καλέσει σε απολογία τον Τζορτζ Μπους και τον Μπαράκ Ομπάμα – και γιατί όχι να τους «δολοφονήσει» μέσα σε κάποιο κρατητήριο, όπως έκανε και με τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Για να μην αναφερθεί βέβαια κανένας στο αντιπολεμικό κίνημα των ΗΠΑ το οποίο αποδεικνύει ότι αποτελεί μια σκιά του ένδοξου παρελθόντος του στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Αξίζει να θυμηθεί κανείς το σάλο που είχε προκληθεί στις ΗΠΑ το 1971 όταν ο Ντάνιελ Έλσμπεργκ έφερε στο φως πολύ λιγότερα στοιχεία για το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου στο Βιετνάμ. Σήμερα ακόμη και οι καταγγελίες ότι Αμερικανοί στρατιώτες έσπαγαν τα κόκαλα κρατουμένων ή ότι χρησιμοποιούσαν Ιρακινούς πολίτες για τον καθαρισμό ναρκοπεδίων δεν κατάφερε να προκαλέσει την οργή της αμερικανικής κοινωνίας.