Το "αμαρτωλό" συγκρότημα Λαμπράκη ..

Το "αμαρτωλό" συγκρότημα Λαμπράκη

Εχτές είχαμε δημοσιεύσει καταγγελία για την τρομοκρατία της εργοδοσίας του ΔΟΛ κατά των εργαζομένων. Είχαν προηγηθεί καταγγελίες για τις απολύσεις που είχε κάνει στα «Ελληνικά Γράμματα» είχαν δει το φως τις δημοσιότητας τα «κατορθώματα» διευθυντικών στελεχών του ΔΟΛ σε βάρος εργαζομένων.

Για το ίδιο αμαρτωλό «συγκρότημα» τύπου,είχαμε δημοσιεύσει ανάρτηση στην οποία επικαλούμενοι στοιχεία από το περιοδικό «ΤΟΤΕ» -τεύχος Σεπτέμβρη, Οκτώβρη 2008- δείχναμε τον βρόμικο ρόλο που έχει παίξει στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας μας. Σήμερα εμπλουτίζουμε το αρχείο μας, για την άθλια ιστορική διαδρομή αυτού του «συγκροτήματος» από ένα πολύ χαρακτηριστικό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» που υπογράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος.

Το παραθέτουμε:
Η προβοκατόρικη αθλιότητα των «Νέων» περί των υποτιθέμενων «ανίερων συμμαχιών» του ΚΚΕ με τη ΝΔ επιχειρήθηκε προχτές να επενδυθεί και με βαρύγδουπες αναλύσεις.

Χαρακτηριστικό το απόσπασμα που δημοσιεύτηκε προχτές στο κύριο άρθρο της εφημερίδας του συγκροτήματος Λαμπράκη:

*

«Η πολιτική ιστορία ενός τόπου γράφεται με τις επιλογές που κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις του.
Αυτές οι πολιτικές ορίζουν την έκβαση των πραγμάτων σε ό,τι αφορά τη συνολική πορεία του, τη διακυβέρνησή του και εν γένει τη μοίρα του λαού του.
Η νεώτερη πολιτική ιστορία μας είναι γεμάτη με πολιτικές αποφάσεις οι οποίες πληρώθηκαν ακριβά γιατί υπήρξαν κατώτερες των περιστάσεων.
Ολες οι παρατάξεις βαρύνονται με τέτοιες αποφάσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Στην κομμουνιστική Αριστερά όμως - και κυρίως το ΚΚΕ - αναλογεί το πιο σημαντικό μερίδιο».
(«Νέα», 11/11/2010)

Παρακαλούμε την προσοχή σας:

1) «Εντός εικοσιτετραώρων η κατάληψις της χώρας μας θα έχει συμπληρωθή. Ετσι η Ελλάς βγαίνει από τον πόλεμο - και βγαίνει οριστικώς από τον πόλεμον, καθ' ον τρόπον εβγήκαν όλαι σχεδόν αι χώραι της ηπειρωτικής Ευρώπης. Δεν είνε μόνη η Ελλάς που ευρίσκεται εις αυτήν την θέσιν. Από της Νορβηγίας μέχρι του Ταινάρου και από των Πυρηναίων μέχρι των παρυφών της Ουκρανίας υπάρχει δι' όλους τους λαούς της Ευρώπης απόλυτος ταυτότης εις τας πολιτικάς και άλλας συνθήκας της υπάρξεώς των. Αυτό δεν το λέγομεν προς παρηγορίαν μας. Τα λέγομεν διά να τονίσωμεν την βασικήν κατά την γνώμην μας αλήθειαν που δεν πρέπει ποτέ να φεύγη από τα μάτια μας, ότι δηλαδή τα ελληνικά προβλήματα που εδημιουργήθησαν από της 27ης Απριλίου δεν ημπορούν να αντιμετωπισθούν παρά εις το πλαίσιο της Νέας Ευρωπαϊκής πραγματικότητος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εφεξής αποτελούμεν μέρος ενός εκτεταμένου ηπειρωτικού συνόλου του οποίου όλα τα τμήματα θα έχουν αναποφεύκτως κοινότητα κατευθύνσεων και προπαντός κοινότητα συμφερόντων, οικονομικών και άλλων. Αυτή η ηπειρωτική σύλληψις της υποστάσεώς μας πρέπει να αποτελέση το πλαίσιον μέσα εις το οποίον θα κινηθούμε. Η τύχη μας είναι εφεξής αρρήκτως συνδεδεμένη προς την τύχη της γηραιάς ηπείρου της οποίας αποτελούμεν την νοτιοανατολικήν εσχατιάν».

(«Ελεύθερο Βήμα», 29/4/1941)

*

Οπως βλέπετε, το συγκρότημα Λαμπράκη, σε εκείνη την «κρίσιμη για τη μοίρα του λαού» εποχή, όταν τα «SS» έμπαιναν στην Αθήνα, εμφάνιζε την είσοδο των ναζί στην Ελλάδα σαν ...«έξοδο» της χώρας μας από τον πόλεμο.
Περιέγραφε την κατοχή του τόπου από τις ορδές του φασισμού σαν μια «αναπόφευκτη πραγματικότητα».
Και προέτρεπε τους Ελληνες να συναισθανθούν ότι με το Ράιχ και τον Χίτλερ υπήρχε «κοινότητα κατευθύνσεων και προπαντός κοινότητα συμφερόντων»...

***

2) Το ίδιο συγκρότημα, το συγκρότημα Λαμπράκη, ήταν αυτό που υμνούσε τη χούντα του Μεταξά.

Ηταν το συγκρότημα Λαμπράκη, μάλιστα, που καλούσε τους πολίτες και τα κόμματα να
«περιβάλουν την κυβέρνησιν ταύτην και διά της θετικής ψήφου εμπιστοσύνης των».
(«Ελεύθερο Βήμα», 26/4/1936)

***

3) «Μετά την εκτέλεσιν της Δικαστικής αποφάσεως διά τους κατασκόπους κομμουνιστάς (...) μικρός σάλος φαίνεται να επικρατή (...). Η εκτέλεσις όμως της αποφάσεως ήτο ένα πολύ σκληρόν και ανεπιθύμητον καθήκον και διά την Κυβέρνησιν (...). Ουδείς εις την Ελλάδα επιθυμεί την χύσιν και νέου αίματος εξ' αιτίας των Κομμουνιστικών επιθέσεων και μηχανορραφιών (...). Αλλά εφόσον αι επιθέσεις και αι μηχανορραφίαι και η κατασκοπεία συνεχίζονται, πώς είναι δυνατόν το Κράτος να παραιτηθή της υποχρεώσεώς του όπως προασπίση και προστατεύση τον Ελληνικόν λαόν;».

(«Ελεύθερο Βήμα», 1/4/1952)

*

Με νωπό ακόμα το αίμα του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, δύο μέρες μετά την εκτέλεση, όπως διαβάζουμε, ο Μπελογιάννης - κατά το συγκρότημα Λαμπράκη - ήταν «κατάσκοπος». Η εκτέλεσή του δεν ήταν έγκλημα, αλλά «καθήκον» (!) της κυβέρνησης του Πλαστήρα. Η εκτέλεση του Μπελογιάννη δεν ήταν δολοφονία, αλλά «υποχρέωση» (!) του κράτους...

***

Πιστεύουμε ότι τα παραπάνω προσδιορίζουν επαρκώς την ιστορία του συγκροτήματος Λαμπράκη.
Κυρίως, δε, προσδιορίζουν τη σκοπιά από την οποία προβαίνει σε επικρίσεις, αποτιμήσεις (!) και σε «ιστορικά μαθήματα» (!) προς το ΚΚΕ...