Απόψεις σχετικά με την σημειωτική των χαρτονομισμάτων ..

Για να καταλάβει κάποιος πόσο ύπουλη και πρόστυχη ήταν η μεθόδευση αυτή, θα πρέπει να σκεφτεί με τον εξής πονηρό τρόπο. Ποιο κράτος και ποια οικονομία υποτίθεται "μιμείται" η ενιαία Ευρώπη; Τις ΗΠΑ. Τι νόμισμα έχουν οι ΗΠΑ; Το δολάριο. Το μικρότερης αξίας από το Ευρώ δολάριο. Τα χαρτονομίσματα όμως των ΗΠΑ έχουν μια συγκεκριμένη λογική. Το χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου δεν διαφέρει ούτε στη σχεδιαστική του λογική ούτε στο μέγεθος από το εκατοδόλαρο. Μόνον στα πρόσωπα των προέδρων που απεικονίζονται πάνω σ' αυτά διαφέρουν. Γιατί; Για να προστατεύεται η αξία του νομίσματος. Για να προστατεύεται η αγορά από τους κερδοσκόπους. Για να αποτελεί την πρώτη γραμμή άμυνας του Αμερικανού καταναλωτή.

Στο χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου βρίσκεται η άμυνα του Αμερικανού καταναλωτή απέναντι στις κερδοσκοπικές δυνάμεις της αμερικανικής αγοράς. Αυτό συνδέεται με την καθημερινότητά του. Ο Αμερικανός αντιλαμβάνεται την πορεία της οικονομίας από τη δύναμη αυτού του χαρτονομίσματος. Από τη σχέση του με το μεροκάματο. Από τη σχέση του με τη βενζίνη. Από τη σχέση του με το κρέας. Από αυτήν τη σχέση κρίνει κυβερνήσεις και οικονομικές πολιτικές. Δεν το δίνει εύκολα. Δεν αφήνει να το εξευτελίσουν οι κερδοσκόποι. Με σέντς γύρω από το δολάριο "παίζουν" οι αυξήσεις. Αυτά να σέντς ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις. Στην Ευρώπη όλα αυτά δεν υπάρχουν, γιατί απλούστατα επιδιώκονταν άλλα πράγματα. Επιδιωκόταν να παραδοθούν τα πάντα στους κερδοσκόπους.

Αυτά τα οποία συνέφεραν τους Αμερικανούς στις ΗΠΑ, δεν τους συνέφεραν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτά τα οποία "θωράκιζαν" τον αμερικανικό λαό στις ΗΠΑ, δεν επιθυμούσαν να τα "μεταφέρουν" στην Ευρώπη. Τους Ευρωπαίους οι Αμερικανοί τους ήθελαν "αθωράκιστους" και άρα ευάλωτους στη λεηλασία των κερδοσκόπων. Γι' αυτόν τον λόγο ακολουθήθηκε αυτή η ύπουλη τακτική στον σχεδιασμό του ευρωπαϊκού νομίσματος. Τα πάντα έγιναν με στόχο να σπάσουν οι όποιες άμυνες θα μπορούσαν να δημιουργηθούν. Ακόμα και το χαρτονόμισμα των πέντε Ευρώ, το οποίο ισοδυναμεί με έξι σχεδόν δολάρια, δεν μπορεί ν' αποτελέσει άμυνα. Σε μια φτωχή οικονομία, όπως η Ελληνική, όπου η άμυνα ήταν το πεντακοσάρικο και άρα το ενάμιση περίπου Ευρώ, σήμερα δεν μπορεί να κάνει άμυνα ούτε το πεντάευρω με την τριπλάσια σχεδόν αξία.

Αυτό είναι το πρόβλημα με το πεντάευρω. Από τη φύση του είναι γελοίο και "φωνάζει" για την ασημαντότητά του. Ενώ αντιπροσωπεύει το ένα τέταρτο σχεδόν του ημερομισθίου, δεν δείχνει καμία αξία. Το χάνεις και δεν σε απασχολεί καθόλου η απώλειά του, εφόσον κι όταν υπάρχει δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Αυτό είναι το όλο θέμα. Ενώ αποτυπώνει μεγάλη αξία πάνω του, δεν το δείχνει. Ενώ αποτυπώνει ένα ποσό, που σε δραχμές αντιπροσώπευε μια "καλή" καθημερινότητα ενός φοιτητή για τρεις τέσσερις μέρες, σήμερα δεν αντιπροσωπεύει απολύτως τίποτε. Ενώ ένας φοιτητής —την προηγούμενη ημέρα της αλλαγής— αν έχανε χίλιες επτακόσιες δραχμές θα ξεσήκωνε τον κόσμο, σήμερα, αν χάσει πέντε Ευρώ, δεν τον ενδιαφέρει. Γιατί; Διότι χίλιες επτακόσιες δραχμές ήταν μια "ποιότητα" ζωής για κάποιες ημέρες, ενώ πέντε Ευρώ δεν είναι τίποτε παραπάνω από έναν καφέ. Για έναν καφέ δεν ξεσηκώνει κανένας τον κόσμο.

Αυτά γνώριζαν οι κερδοσκόποι και αυτά εκμεταλλεύτηκαν εις βάρος του κόσμου. Γνωρίζοντας τις συνήθειες των Ελλήνων, τους ρήμαξαν στην κυριολεξία. Το αποτέλεσμα; Τραγικό. Ο Έλληνας εργάζεται για είκοσι ευρώ την ημέρα και ένα φακελάκι με μαστίχες στοιχίζει ένα ευρώ. Το ένα εικοστό του ημερήσιου κόπου του Έλληνα έγινε ένα φακελάκι μαστίχες ή ένα κουλούρι ή ένα μπουκάλι νερό ή ένα μικρό σακουλάκι με πατατάκια κλπ.. Ο Έλληνας δηλαδή εργάζεται για είκοσι κουλούρια την ημέρα. Έφτασε στο σημείο να δίνει ένα τέταρτο του ημερομισθίου του, για να πάρει το παιδί του ένα γάλα και μια τυρόπιτα στο σχολείο. Είναι φτωχός. Είναι θεόφτωχος. Δεν τολμάει να πλησιάσει με το παιδί του ούτε το περίπτερο της γειτονιάς. Δεν του φτάνει το μεροκάματό του να το ευχαριστήσει ούτε στο περίπτερο. Όταν αυτό συμβαίνει στους εργαζόμενους, ευνόητο είναι ότι τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στους συνταξιούχους. Ντρέπεται ο συνταξιούχος τα εγγόνια του, γιατί δεν έχει να τους δώσει χρήματα να πάρουν ένα παγωτό.

Όλα αυτά όμως σε οικονομικό επίπεδο σημαίνουν κάτι. Τι σημαίνουν; Ότι κάτι συνέβη και έφτασε ο Έλληνας στο επίπεδο αυτό. Κάτι συνέβη και έγινε μέσα σε λίγες ημέρες φτωχός. Όταν, για παράδειγμα, εξαιτίας του Ευρώ ο μισθός προκύπτει από μια απλή αντικατάσταση του νομίσματος και ταυτόχρονα όλα τα προϊόντα πενταπλασιάζουν την αξία τους, ευνόητο είναι ότι ο μισθός υποπενταπλασιάζεται. Όταν σε μια δεδομένη οικονομία ο μισθός υποπενταπλασιάζεται μέσα σε λίγες μέρες, ευνόητο είναι ότι ο εργαζόμενος θα ψάξει να βρει λύση για να λύσει το πρόβλημά του. Πρόβλημα, το οποίο γίνεται πλέον πρόβλημα επιβίωσης.

Από αυτήν την αγωνία των εργαζομένων να επιβιώσουν προκύπτουν όλα τα σημερινά κοινωνικά προβλήματα. Το δικομματικό κράτος, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των "αφεντικών", έπαιξε με τα ένστικτα του λαού. Δίχασε τον λαό, για να παίξει με "ψίχουλα" εύνοιας. Άρχισε να μοιράζει "ψίχουλα" εύνοιας, για ν' αποκτήσει υποστηρικτές. Στο σημείο αυτό μπαίνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι ως παράγοντες της οικονομίας. Στην εποχή της δραχμής οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ήταν ευνοημένοι. Ήταν ταυτισμένα τα συμφέροντά τους με αυτά των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα. Όταν άρχισε η μεγάλη λεηλασία, αυτοί όλοι ψευτοευνοήθηκαν με "ψίχουλα". Ενώ δηλαδή το Ευρώ τους κατέστρεφε ως εργαζόμενους, με λίγα "ψίχουλα" εύνοιας έγιναν σύμμαχοι του δικομματισμού. Νόμιζαν ότι, ταυτιζόμενοι με αυτούς που ελέγχουν την εξουσία και το κράτος, θα επιβίωναν, όταν οι άλλοι δεν θα τα κατάφερναν.

Σε έναν κόσμο φτωχό αυτοί νόμιζαν ότι ήταν ευνοημένοι. Δεν έβλεπαν τα πραγματικά δεδομένα και στηριζόμενοι στα ένστικτά τους, στήριξαν τους κλέφτες και τους δωσίλογους των ιμπεριαλιστών. Αφέθηκαν να διεκδικούν και νόμιζαν ότι κέρδιζαν από τις διεκδικήσεις τους, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέφευγαν από τη φτώχεια. Απλά είναι τα πράγματα. Όταν ο μισθός υποπενταπλασιάζεται εξαιτίας της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας, απαιτείται πενταπλασιασμός του, για να βρίσκεται κάποιος στο αρχικό σημείο.

Αν δηλαδή σημείο αναφοράς της ελληνικής οικονομίας είναι τα εξακόσια ευρώ του ιδιωτικού τομέα, αυτό σημαίνει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, για να βρίσκονται στο αγοραστικό επίπεδο της εποχής της δραχμής, θα πρέπει σήμερα να παίρνουν περίπου τρεις χιλιάδες Ευρώ. Από εκεί και πέρα, για να είναι πραγματικά ευνοημένοι, θα πρέπει να παίρνουν ακόμα περισσότερα από αυτά. Παίρνουν τόσα; Όχι βέβαια. Άρα, τζάμπα νερό κουβαλάνε. Παίρνουν στην καλύτερη περίπτωση χίλια και κάτι ψιλά, με κλάματα και παρακάλια, ευρισκόμενοι σε μόνιμη ομηρία των κομμάτων. Αντί με τον κόπο τους να παίρνουν είκοσι κουλούρια την ημέρα, παίρνουν τριάντα. "Μέγα" επίτευγμα του συνδικαλισμού τους. Για δέκα κουλούρια την ημέρα έγιναν διχαστικός παράγοντας της κοινωνίας και σύμμαχοι των κλεφτών.

Αν ο διχασμός των εργαζομένων ήταν το ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο προέκυψε από το Ευρώ, το άλλο μεγάλο πρόβλημα ήταν το πρόβλημα των δανείων. Από τη στιγμή που ο Έλληνας με την εργασία του δεν μπορεί να διαχειριστεί την καθημερινότητά του, ήταν θέμα χρόνου να πέσει στα χέρια των τοκογλύφων των τραπεζών. Όταν εργάζεται κάποιος για είκοσι κουλούρια την ημέρα, πώς θα επιβιώσει; Πώς θα εκτελέσει τα "ειδικά" καθήκοντά του, που είναι πολυδάπανα; Πώς θα σπουδάσει ένα παιδί; Πώς θα παντρέψει ένα παιδί; Πώς θα το βοηθήσει να ξεκινήσει τη ζωή του; Μιλάμε για σημαντικά πράγματα. Δεν μιλάμε για διακοπές ή δώρα. Μιλάμε για καθήκοντα. Για καθήκοντα, τα οποία ένας εργαζόμενος πρέπει να εκτελέσει με το μόνο μέσο που διαθέτει και είναι η εργασία του.

Όταν αυτό το μέσο δεν φτάνει, τι κάνεις; Αναζητάς λύση. Ξεπουλάς την περιουσία σου για να επιβιώσεις. Αυτό έγινε στην Ελλάδα. Οι πάντες βρήκαν τη "λύση" στις τράπεζες. Οι τράπεζες όμως δεν χαρίζουν χρήμα. Οι τράπεζες δίνουν χρήμα με υποθήκες. Στην εποχή της δραχμής οι Έλληνες δεν γνώριζαν τις τράπεζες. Οι τράπεζες αφορούσαν τους επιχειρηματίες και μόνον. Τα υποκαταστήματά τους ήταν ελάχιστα. Οι Έλληνες στις τράπεζες απλά αποταμίευαν. Αποταμίευση τι σημαίνει; Ότι αυτός ο οποίος την κάνει όχι μόνον επιβιώνει, αλλά και του περισσεύουν.

Σήμερα όλα αυτά δεν συμβαίνουν. Οι Έλληνες όχι μόνον δεν αποταμιεύουν, αλλά δανείζονται για να επιβιώσουν. Δεν τους φτάνουν αυτά τα οποία παίρνουν. Τα υποκαταστήματα των τραπεζών έχουν γίνει πιο πολλά από τα περίπτερα. Αυτό είναι το πρόβλημα πλέον. Οι Έλληνες δεν μπορούν να επιβιώσουν. Οι Έλληνες στράφηκαν στις τράπεζες και υποθήκευσαν τις περιουσίες τους για να επιβιώσουν. Δεν μπορούν πλέον να επιβιώσουν. Ξεπουλάνε την περιουσία τους, για να το καταφέρουν. Καθημερινά και για αστεία δάνεια βγαίνουν στο "σφυρί" περιουσίες, που φτιάχτηκαν με άπειρο κόπο και πολύ ιδρώτα.

Στο σημείο αυτό φαίνεται η συνενοχή των δύο μεγάλων κομμάτων στη λεηλασία αυτήν. Τα δύο μεγάλα κόμματα βοήθησαν τις τράπεζες να κατακλέψουν τον κόσμο. Παρέδωσαν τον κόσμο στις αθλιότητές τους. Επέτρεψαν στις τράπεζες να κάνουν παράνομη κι εγκληματική "πλύση" εγκεφάλου μέσω των ΜΜΕ. "Πλύση" εγκεφάλου είναι να επιτρέπεις στις τράπεζες να ισχυρίζονται στις τηλεοπτικές διαφημίσεις τους ότι μέσω των δανείων μπορείς να κάνεις μόνος σου αύξηση στον μισθό σου. Το ακόμα χειρότερο ήταν ότι επέτρεψαν στις τράπεζες να εκμεταλλευτούν τα ένστικτα επιβίωσης του λαού και να τον "σπρώξουν" στην κυριολεξία στο κρεματόριο του χρηματιστηρίου. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός εκείνης της εποχής τις βοήθησε στην προπαγάνδα τους. Γιατί; Για να "φάνε" οι τράπεζες την περιουσία των Ελλήνων. Για να τους αρπάξουν τα σπίτια τους. Με ποιο σκοπό; Να τα πουλήσουν σε ξένους. Σε πλούσιους ξένους.

Αυτό, δηλαδή, που ήταν το αρχικό ζητούμενο για τους ιμπεριαλιστές. Να "αποζημιωθούν" οι ισχυροί Ευρωπαίοι με τις περιουσίες των φτωχών Ευρωπαίων. Για να μην σταματήσει η παντοκρατορία των αμερικανικών πολυεθνικών τύπου Coca-Cola, Texaco, Nike, Mc Donald’s κλπ., στην ευρωπαϊκή αγορά, να αποζημιωθούν οι ισχυροί Ευρωπαίοι με ΔΕΗ, ΟΤΕ, αεροδρόμια, λιμάνια, ελληνικά νησιά κλπ.. Κοντά σ' αυτούς τους πανίσχυρους παράγοντες "αποζημιώνονται" και οι πολίτες των ισχυρών κρατών, που έρχονται στη "Μπανανία" και αγοράζουν τζάμπα περιουσία. Με χρήματα, που ο Βρετανός ή ο Γερμανός δεν αγοράζει στην πατρίδα του ούτε ένα κοτέτσι, έρχεται στην Ελλάδα και παριστάνει τον "επενδυτή". Αγοράζει εξοχικό σε "εξωτικό" περιβάλλον.

Αυτήν τη στιγμή οι μεγαλύτεροι ιδιοκτήτες ακινήτων στην Ελλάδα είναι οι τράπεζες. Με πλειστηριασμούς και εκβιασμούς έχουν αρπάξει τα πάντα. Ενάμιση εκατομμύριο ξένοι είναι ιδιοκτήτες ακινήτων στη μικρή Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων. Άλλοι τόσοι περιμένουν "ευκαιρίες". Τι σημαίνει "ευκαιρίες"; Περιουσίες κατεστραμμένων Ελλήνων. Περιουσίες, που βγήκαν στο "σφυρί", για να σπουδάσει ή να παντρευτεί ένα παιδί. Οι τράπεζες εξυπηρέτησαν τους ιμπεριαλιστές και γι' αυτό αφέθηκαν να διαπράξουν εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων. Αφέθηκαν να τους κάνουν "πλύση" εγκεφάλου και να τους αρπάξουν τις περιουσίες.

Όλα αυτά είναι εγκλήματα. Εγκλήματα, στα οποία συμμετείχαν προδότες πολιτικοί. Πολιτικοί λακέδες των ιμπεριαλιστών. Εγκλήματα, τα οποία διαπράχθηκαν όχι μόνον εις βάρος των Ελλήνων, αλλά εις βάρος του συνόλου των φτωχών ευρωπαϊκών λαών.

Πρέπει όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί να διαμαρτυρηθούν για τον σχεδιασμό του νομίσματος. Πρέπει να μιμηθούμε την αμερικανική λογική και να κάνουμε απόρθητη άμυνά μας το χαρτονόμισμα του ενός Ευρώ, το οποίο σήμερα δεν υπάρχει. Πρέπει η λογική του σχεδιασμού και το μέγεθος των ευρωπαϊκών χαρτονομισμάτων να είναι κοινή για όλα τα χαρτονομίσματα.