The 1st of September marks the anniversary of the opening of the major stage of Libya's Great Man-Made River Project. This incredibly huge and successful water scheme is virtually unknown in the West, yet it rivals and even surpasses all our greatest development projects. The leader of the so-called advanced countries, the United States of America cannot bring itself to acknowledge Libya's Great Man-Made River. The West refuses to recognize that a small country, with a population no more than four million, can construct anything so large without borrowing a single cent from the international banks.
H κατάληψη της Ajdabiya θα σημάνει και το τέλος του αντιΚανταφικού κινήματος μιας και η Βεγγάζη και το Τομπρούκ θα μέινουν χωρίς νερό και πηγές ενέργειας . Αυτό λένε οι χάρτες..
του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ*Τη στιγμή που θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές η υπερεθνική ελίτ μπορεί να έχει ήδη αρχίσει μια καινούρια εγκληματική εκστρατεία που θα καταστρέψει ένα ακόμη λαό, μετά από τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ (πάντα βέβαια με την αιτιολογία ότι τον «σώζει» από ένα τύραννο): τον λαό της Λιβύης. Η εκστρατεία ξεκίνησε αριστοτεχνικά από τα μίντια της υπερεθνικής ελίτ και τα παρακλάδια τους σε προτεκτοράτα όπως η Ελλάδα (όπου η ΝΕΤ δίνει την εικόνα καναλιού του... Τελ Αβίβ στην απόλυτη διαστρέβλωση των γεγονότων). Έτσι, εδώ και μερικές εβδομάδες, ο κόσμος παρακολουθεί υποτίθεται άλλη μια πράξη του επικού έργου «ο λαός εναντίον του τυράννου» που ξεκίνησε από την Τυνησία και γρήγορα συνεχίστηκε στην Αίγυπτο, και ακόμη συνεχίζεται στην Υεμένη, το Μπαχρέιν και αύριο ίσως και στη Σαουδική Αραβία, το πιο ισχυρό τυραννικό πελατειακό καθεστώς που έχει απομείνει στην περιοχή. Και εάν μεν οι πρώτες πράξεις είχαν κάποιο σχετικά αίσιο τέλος με την αποπομπή των τυράννων, αλλά όχι βέβαια και των καθεστώτων τους (γεγονός που εξασφάλισε το ότι ο καθοριστικός παράγοντας για την ανατροπή τους ήταν η ανοχή του στρατού ο οποίος ελέγχεται από τις ΗΠΑ!), σε περιπτώσεις όπως της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων που είναι κρίσιμες για την υπερεθνική ελίτ λόγω των ενεργειακών πηγών τους, είναι πολύ αμφίβολο αν θα γίνει δυνατή ακόμη και η αλλαγή των τυράννων...
Όμως, η περίπτωση της Λιβύης που προέκυψε ξαφνικά (εφόσον δεν έχει μια ιστορία συχνών εξεγέρσεων όπως η Τυνησία ή «τρομοκρατικών» πράξεων όπως η Άιγυπτος), δεν αποτελεί καν πράξη του ίδιου έργου, όπως συστηματικά εξαπατούν τις τελευταίες εβδομάδες τη διεθνή κοινή γνώμη τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ, αλλά και η ρεφορμιστική «Αριστερά» και οικολογία (που είχε παίξει παρόμοιο ρόλο και με τη Νατοϊκή επίθεση στη Γιουγκοσλαβία), τώρα επικουρούμενη και από κάποιους «Μαρξιστές» που αντικειμενικά παίζουν τον ρόλο λακέ της υπερεθνικής ελίτ, χάριν δήθεν της προστασίας του Λιβυκού προλεταριάτου! Και αυτό, διότι η φύση του καθεστώτος στη Λιβύη είναι πολύ διαφορετική από αυτή των άλλων καθεστώτων (Τυνησία, Αίγυπτος) για τους εξης λόγους:
Πρώτον, διότι το καθεστώς της Λιβύης προέκυψε από στρατιωτικό πραξικόπημα του 1969 όταν ο Καντάφι, επί κεφαλής μικρής ομάδας άλλων αξιωματικών, που είχαν όμως τη μαζική υποστήριξη του λαού της Λιβύης, ανέτρεψε το ξενόδουλο μοναρχικό καθεστώς (του οποίου οι σημερινοί «επαναστάτες» επανέφεραν τη σημαία!) ακριβώς όπως νωρίτερα είχαν ανατρέψει οι Νασερικοί αξιωματικοί στην Αίγυπτο το αντίστοιχο εκεί ξενόδουλο μοναρχικό καθεστώς. Ο στόχος ήταν ο ίδιος: να επιβάλουν ένα εθνικοαπελευθερωτικό καθεστώς Νασερικού τύπου, το οποίο όμως στη συνέχεια μετεξελίχθηκε στη Λιβύη σε μια προσωποπαγή παρωδία άμεσης δημοκρατίας. Αντίθετα, τα καθεστώτα των διαδόχων του Νάσερ στην Αίγυπτο (Σαντάτ, Μουμπάρακ), ήταν πελατειακά καθεστώτα της Δύσης που καταπρόδωσαν τον Παλαιστινιακό αγώνα στους Σιωνιστές και λήστεψαν τον Αιγυπτιακό λαό ενσωματώνοντας τη χώρα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Παρόμοιο ήταν το καθεστώς του Μπεν Αλί που διαδέχθηκε τον Μπουργκίμπα στην Τυνησία.
Δεύτερον, διότι όλα αυτά τα χρόνια το Κανταφικό καθεστώς συνέχιζε να παίζει εθνικοαπελευθερωτικό ρόλο υποστηρίζοντας παρόμοια κινήματα: από το παναφρικανικό κίνημα μέχρι τον IRA στην Ιρλανδία, και από αντιπυρηνικά κινήματα μέχρι Αυστραλέζικα συνδικάτα. Αυτά ήταν αρκετά για να οδηγήσουν το εγκληματικό καθεστώς Ρήγκαν να φθάσει μέχρι τον βομβαρδισμό της Λιβύης, με στόχο τη δολοφονία του Καντάφι το 1986, ενώ στη συνέχεια επιβλήθηκε αυστηρό εμπάργκο στη χώρα. Την τελευταία δεκαετία όμως το καθεστώς έκανε μια ―σαφώς οπορτουνιστική― στροφή προς τη Δύση, ανοίγοντας σε ένα βαθμό την οικονομία στις πολυεθνικές και συμμαχώντας με την εγκληματική υπερεθνική ελίτ στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας», με προφανή στόχο να αποτρέψει το ενδεχόμενο η Λιβύη να έχει τη τύχη του Ιράκ, όπως απειλούσαν ανοικτά οι εκπρόσωποί της.
Τρίτον, διότι παρά τη στροφή αυτή, το καθεστώς όχι μόνο δεν ξεπούλησε στις πολυεθνικές τον εθνικό πλούτο της χώρας αλλά και βελτίωσε σημαντικά το επίπεδο ζωής του Λιβυκού λαού, σε βαθμό μάλιστα πολύ μεγαλύτερο από αντίστοιχα πετρελαιοπαραγωγικά πελατειακά κράτη (όπως η Σαουδική Αραβία και η Νιγηρία) ―μολονότι βέβαια και το Κανταφικό καθεστώς ποτέ δεν δημιούργησε τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης που θα έκοβε κάθε δεσμό οικονομικής εξάρτησης από την υπερεθνική ελίτ. Ενδεικτικά, η Λιβύη, μολονότι έχει χαμηλότερο κατά κεφαλή εισόδημα από τη πολύ πλουσιότερη Σαουδική Αραβία, ήδη από τη δεκαετία του 1990 είχε μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής και υψηλότερα ποσοστά εγγραμμάτων και φοίτησης (επομένως και δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης κατά τον ΟΗΕ) από τη Σαουδική Αραβία και φυσικά από τις γειτονικές (μη πετρελαιοπαραγωγικες) χώρες Τυνησία και Αίγυπτο1. Είναι μάλιστα θεαματική η πρόοδος του λαού της χώρας που σημειώνουν τα σχετικά στατιστικά στοιχεία. Το προσδόκιμο ζωής στη Λιβύη αυξήθηκε κατά 39% μεταξύ 1970-75 και 2000-05 (έναντι 8% στην Ελλάδα και μείωσης κατά 6% στη Ρωσία μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού»), ενώ το ποσοστό παιδικής θνησιμότητας έπεσε δραματικά στην ίδια περίοδο, έτσι ώστε το 2003 να είναι το 12% αυτού το 1970 (έναντι 11% στη Ελλάδα).2 Ακόμη, το ποσοστό ενηλίκων εγγράμματων αυξήθηκε από 68% το 1990 σε 82% το 2003 και 88% το 2005-083. Τέλος, η Λιβύη της «φτώχειας του προλεταριάτου» (κατά τους Μαρξιστές της συμφοράς που ανάφερα), κατατάσσεται 33η στον δείκτη ανθρώπινης φτώχειας του ΟΗΕ, ενώ η Τυνησία είναι στη 43η θέση, η Αλγερία στη 48η, η Αίγυπτος στη 55η, και η Ινδία («το οικονομικό θαύμα» της παγκοσμιοποίησης) στη 58η !4
Τέταρτον, διότι η Λιβύη είναι ακόμη μια κοινωνία η οποία θεμελιώνεται στις φυλές, οι οποίες, παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος Καντάφι να τις αδρανοποιήσει μέσω των θεσμών της Jamahiriya (του κράτους των μαζών), εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό ρόλο. Έτσι, όταν με την ευκαιρία των λαϊκών εξεγέρσεων στις γειτονικές Τυνησία και Αίγυπτο ξεσπασαν στα μέσα Φεβρουαρίου οι πρώτες διαδηλώσεις στη Βεγγάζη, τις οποίες το καθεστώς προσπάθησε να καταστείλει, οι φυλές που ήταν εχθρικές προς την Jamahiriya και το καθεστώς Καντάφι ξεσηκώθηκαν. Όπως περιγράφει τη διαδικασία ο Ali Chibani,5πρώτα το συμβούλιο της φυλής Zouaya, που ζει κοντά στον πετρελαιαγωγό της Αν. Λιβυης απείλησε να κόψει τις εξαγωγές προς την Ευρώπη εαν δεν σταματούσε η καταστολή . Κατόπιν ήλθε η σειρά της φυλής Warfalla, μιας από τις μεγαλύτερες φυλές που παλιότερα υποστήριζε το καθεστώς και τώρα παροτρύνει τον Καντάφι να φύγει από τη χώρα και, τέλος, οι Τουαρέγκ προσχώρησαν στο στρατόπεδο των «επαναστατών». Συγχρόνως όλες αυτές οι φυλές καλούσαν το στρατό να τις υποστηρίξει, πράγμα που έκαναν πολλοί στρατιωτικοί από τις φυλές αυτές προσχωρώντας στους αντάρτες.
Στη Λιβύη, επομένως, δεν έχουμε, όπως στις προαναφερθείσες εξεγέρσεις, ένα λαό που σχεδόν σύσσωμος στρέφεται κατά των τυράννων, με αιτήματα που ένωναν από τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα μέχρι τη «νεολαία του ιντερνετ» (που σε αυτές τις χώρες αποτελείται κυρίως από νέους της μεσαίας τάξης που εμπνέονται από τον δυτικό καταναλωτισμό, ατομικισμό και κουλτούρα) ―όπως κατ' εξοχήν συνέβη στη Τυνησία και την Αίγυπτο. Αντίθετα, στη Λιβύη, από τις πρώτες μέρες, έχουμε ένα εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος, όπως στη Γιουγκοσλαβία, υποστηρίχθηκε παντοιοτρόπως από την υπερεθνική ελίτ: με οικονομική βοήθεια, με την δυσώδη μιντιακή εκστρατεία και τέλος με έμμεση στρατιωτική βοήθεια. Ο στόχος είναι η ουσιαστική αποδιάρθρωση της χώρας, ώστε, μετά από «αλλαγή καθεστώτος» που θα αντικαταστήσει το αναξιόπιστο (για την υπερεθνική ελίτ) καθεστώς του Καντάφι με ένα σαφώς πελατειακό καθεστώς, θα οδηγήσει στη περιέλευση του εθνικού πλούτου της στα χέρια των πολυεθνικών της υπερεθνικής ελίτ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι μεγαλύτερες μάχες σήμερα γίνονται για την κατάκτηση από τους «επαναστάτες», με την εντεινόμενη αμέριστη βοήθεια της υπερεθνικής ελίτ, των πετρελαιοπαραγωγικών περιοχών της χωρας.
Έτσι, στον εμφύλιο αυτό πόλεμο, από τη μια μεριά συμπαρατάσσονται σημαντικές φυλές που εδράζονται κυρίως στην Ανατολική Λιβύη, οι Ισλαμιστές, οι οποίοι ανέκαθεν ήταν εναντίον του καθεστώτος λόγω του κοσμικού του χαρακτήρα (οι αντάρτες συχνά ακούγονται να φωνάζουν το...επαναστατικό σύνθημα «ο Αλλάχ είναι μεγάλος»), καθώς και η «νεολαία του ίντερνετ», ενώ από την άλλη μεριά συμπαρατάσσονται όχι μόνο οι προσκείμενες στον Καντάφι φυλές που εδράζονται κυρίως στην Δυτική Λιβύη, καθώς και τα αντίστοιχα στρατιωτικά στελέχη, αλλά και τα λαϊκά στρώματα που έχουν ωφεληθεί απο το καθεστώς, οι οπαδοί του Κανταφικού καθεστώτος της Jamahiriya που εμπνέονται ακόμη από εθνικοαπελευθερωτικά ιδεώδη, οι παναφρικανιστές κ.ά
Όμως, όλα αυτά τα «ξεχνούν» διάφορες ύποπτες «Μαρξιστικές» αναλύσεις οι οποίες, στηρίζοντας την συστημική προπαγάνδα για τη δήθεν «λαϊκή επανάσταση ενάντια ενός τυράννου», ουσιαστικά παίζουν τον ρόλο λακέδων της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ στην προετοιμαζόμενη κτηνώδη στρατιωτική επίθεση. Η αστειότητα όμως παρόμοιων «αναλύσεων» γίνεται προφανής όταν υποστηρίζουν ότι η υπερεθνική ελίτ συγκέντρωσε την αρμάδα της για να υποστηρίξει την «επανάσταση» και να εξοντώσει τον Καντάφι που, όμως, ήταν ―κατά τους ίδιους― πάντοτε... «άνθρωπος του ιμπεριαλισμού».6 Kαι αυτό, τη στιγμή που η ίδια ελίτ δεν κούνησε το δαχτυλάκι της για να προστατεύσει τις πραγματικές λαϊκές εξεγέρσεις στη Τυνησία και την Αίγυπτο και να εξοντώσει αντίστοιχα τους Μουμπάρακ και Μπεν Αλί (ίσως γιατί αυτοί δεν ήταν αρκούντως «άνθρωποι του ιμπεριαλισμού»!). Με παρόμοια «επιχειρήματα» η γιαλαντζί αυτή «Αριστερά» αποπροσανατολίζει εντελώς τα λαϊκά κινήματα, συμπλέοντας απόλυτα με τη προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ και παίζοντας σήμερα τον ίδιο κατάπτυστο αποπροσανατολιστικό ρόλο που έπαιξε η ρεφορμιστική Αριστερά και Οικολογία κατά τη Νατοϊκή επίθεση στη Γιουγκοσλαβία ―οι Οικολόγοι-Πράσινοι υπό τον Κον Μπεντίτ μάλιστα, πάλι ζητούν τη βοήθεια της εγκληματικής στρατιωτικής μηχανής της υπερεθνικής ελίτ για να σώσουν τους «επαναστάτες» από τους τυράννους (Μιλόσεβιτς τότε και Καντάφι τώρα).
Αλλά ας δούμε συνοπτικά πώς στήθηκε η μιντιακή αυτή απάτη στην οποία από ό,τι φαίνεται μετέχουν όλα τα διεθνή κανάλια7 (με τιμητική εξαίρεση το Ρωσικό Russia Today, που προκάλεσε και τη μήνιν της άθλιας Χίλαρυ Κλίντον επειδή χάλαγε την ομοφωνία της εξαπάτησης) και διεθνείς εφημερίδες, με πρωτοστατούσα (όπως και στο Ιράκ!) τη ναυαρχίδα της εξαπάτησης, New York Times. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στη μιντιακή αυτή εξαπάτηση μετέχουν και τα Ισλαμικά κανάλια, τόσο το Ιρανικό (που ξέχασε τώρα τον αντι-ιμπεριαλιστικό οίστρο του επειδή ο Καντάφι, ως γνωστόν, είναι αντι-Ισλαμιστής!) όσο και τo Al Jazeera που χρηματοδοτείται (με δωρεές, «δάνεια» κ.λπ.) από τον Εμίρη του Κατάρ (o οποίος ήδη προσφέρθηκε να στείλει όπλα στους «επαναστάτες»!8). Σταχυολογώ δειγματοληπτικά μερικούς από τους μύθους με τους οποίους στήριξαν τα διεθνή ΜΜΕ την άθλια εκστρατεία της υπερεθνικής ελίτ για την «αλλαγή καθεστώτος» στη Λιβύη, με στόχο την «αξιοποίηση» από τις πολυεθνικές του κοινωνικού πλούτου της χώρας, κάτω από το πρόσχημα της υποστήριξης μιας λαϊκής επανάστασης:
Ο μύθος ότι το καθεστώς από τη πρώτη μέρα των μεγαλειωδών διαδηλώσεων (για τις οποίες δεν είδαμε ποτέ φιλμ!) θέριζε αμάχους πολίτες από αέρος. Όπως απέδειξαν όμως οι Ρώσικοι δορυφόροι, και αναγκάστηκε συνακόλουθα να παραδεχτεί και το Αμερικανικό Πεντάγωνο, παρόμοιοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί αμάχων δεν έγιναν ποτέ!9 Ακόμη και σήμερα, όπως παραδέχονται σοβαροί δυτικοί ανταποκριτές, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί δεν στοχεύουν τους αμάχους,10 (παρόλα αυτά η ΝΕΤ, που έχει γίνει επί «Γιωργάκη» ένα απο τα χειρότερα διεθνώς κανάλια αναμετάδοσης της προπαγάνδας της υπερεθνικής και της ντόπιας ελίτ, δεν έχασε την ευκαιρία να κάνει μυθιστόρημα την δήθεν «επίθεση» κατά του ανταποκριτού της –που απο όσο γνωρίζω ακόμη και τα διεθνή κανάλια της υπερεθνικής ελίτ δεν τη θεώρησαν σοβαρή να την αναμεταδόσουν!—επειδή κάποιο αεροπλάνο πέταξε μια βόμβα προς εκφοβισμό, εκατοντάδες μετρα μακρυά στην άμμο!)
Ο μύθος ότι χιλιάδες νεκροί άμαχοι πολίτες έπεσαν από τους «μισθοφόρους» του Καντάφι σε μια γενικευμένη σφαγή, αν όχι γενοκτονία. Όμως ακόμη και το κατηγορητήριο του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου-καγκουρό στο οποίο παραπέμφθηκε ο Καντάφι για πιθανά «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» (στο οποίο βέβαια δεν παραπέμφθηκαν ποτέ οι Σιωνιστές εγκληματίες για την αποδεδειγμένη σφαγή περίπου 1.500 αμάχων στη Γάζα πέρσι) μιλά για λιγότερους από 300 νεκρούς ―και αυτούς, ρητά δηλώνει, όχι από αεροπορικούς βομβαρδισμούς! 11Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι ακόμη και ένας φιλελεύθερος Βρετανός αναλυτής γράφει σχετικά ότι «εκτός αν ξαναβαφτίσουμε τις λέξεις, ο Καντάφι δεν διαπράττει γενοκτονία και η δική του κτηνωδία κάθε άλλο παρά είναι η εξαίρεση ».12
Ο μύθος ότι το Κανταφικό καθεστώς, εξαιτίας της έλλειψης λαϊκής υποστήριξης και των λιποταξιών των στρατιωτών, αναγκάζεται να χρησιμοποιεί μισθοφόρους για τη «σφαγή» των Λιβύων. Όμως, πέρα από το γεγονός που τονίζει και ένα στέλεχος της παναφρικανικής Αριστεράς ―για τον οποίο η σύγκρουση στη Λιβύη, στη πραγματικότητα, είναι μια αντεπανάσταση αντιδραστικών και ρατσιστικών στοιχείων του Λιβυκού πληθυσμού κατά των υποστηρικτών του παναφρικανισμού που υποστηρίζει το Κανταφικό καθεστώς, αλλά και το Νοτιοαφρικανικό κ.ά.― οι δήθεν «μισθοφόροι» είναι απλά μέλη Αφρικανικών διεθνών ταξιαρχιών13, ενώ ακόμη και η γνωστή ΜΚΟ Human Rights Watch (που όπως όλες οι διεθνείς ΜΚΟ χρηματοδοτούνται και στηρίζονται από τις υπερεθνικές, πολιτικές και οικονομικές, ελίτ) ομολογεί ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο πως το καθεστώς χρησιμοποιεί μισθοφόρους.14
Ο μύθος ότι οι επαναστάτες δεν έχουν όπλα, πέρα από αυτά που κλέβουν ή παίρνουν από στρατιωτικές μονάδες που προσχωρούν σε αυτούς. Τα κανάλια (και κατά κόρο η ΝΕΤ) δείχνουν κάποιους νέους, συνήθως με κάποια... καραμπίνα στον ώμο, αλλά στη πραγματικότητα, όπως τώρα ομολογεί και η ιστοσελίδα του BBC (που έχει οργιάσει στην προετοιμασία της κοινής γνώμης για την επίθεση στη Λιβύη), οι αντάρτες διαθέτουν τανκς, εκτοξευτές πυραύλων, αντιαεροπορικά κλπ15. Ο μύθος άλλωστε αυτός ήδη διαψεύσθηκε από το γεγονός της σύλληψης ομάδας Βρετανών μελών των ειδικών δυνάμεων, οι οποίοι βρέθηκαν να κατέχουν ποσότητες όπλων και εκρηκτικών μαζί τους (όχι βέβαια για την ατομική τους προστασία!),16πράγμα που σημαίνει ότι η αρμάδα στα παράλια της Λιβύης έχει ήδη αρχίσει κρυφές παραδόσεις όπλων, ενώ όπως αποκάλυψε ο Ρόμπερτ Φισκ, οι Αμερικανοί ζήτησαν μυστικά από το Σαουδαραβικό καθεστώς να εξοπλίσει μαζικά τους αντάρτες.17
Ο μύθος ότι είναι θέμα χρόνου η επικράτηση της επανάστασης, εφόσον ο Καντάφι έχει μείνει μόνο με τα σώματα ασφαλείας και τους μισθοφόρους του. Όμως, τώρα, ακόμη και ηγετικά στελέχη των ανταρτών παραδέχονται ότι χωρίς δυτική στρατιωτική βοήθεια η «επανάσταση» είναι καταδικασμένη.18 Γι' αυτό και οι αντάρτες, μέσω τoυ Εθνικού τους Συμβουλίου, έφθασαν στη κατάπτυστη ενέργεια να ζητήσουν αεροπορικό αποκλεισμό (που ο ίδιος ο Αμερικανός Υπ. Άμυνας χαρακτήρισε ως «ευφημισμό για τον πόλεμο») από την υπερεθνική ελίτ που έχει συγκεντρώσει τεράστια στρατιωτική δύναμη στις ακτές της Λιβύης. Στη Ιστορία, όμως, ποτέ πραγματικοί επαναστάτες δεν απευθύνθηκαν στις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής για να νικήσουν τον αντίπαλό τους, όπως δεν το έκαναν και οι Ισπανοί επαναστάτες στον εμφύλιο που αντιμετώπιζαν μάλιστα θεριστικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς από τα Ναζιστικά στούκας που κατέστρεφαν πόλεις (Γκουέρνικα) και όχι βομβαρδισμούς στα χωράφια! Απλά ζήτησαν τον σχηματισμό διεθνών ταξιαρχιών από εθελοντές.
Παρόλα αυτά, τους άθλιους αυτούς ψευτο-«επαναστάτες» υποστηρίζουν ασύστολα οι Μαρξιστές της συμφοράς, αποπροσανατολίζοντας συγχρόνως το λαϊκό κίνημα να μην κατέβει σε μαζικές διαδηλώσεις κατά της νέας εγκληματικής επίθεσης της υπερεθνικής ελίτ, παρά τις υποκριτικές τους καταδίκες της επαπειλούμενης επίθεσης. Όμως, από τη στιγμή που βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τον θύτη (την υπερεθνική ελίτ) και το θύμα (τον Λιβυκό λαό) που θα πληρώσει τελικά όχι μόνο την τωρινή επίθεση αλλά και το διάδοχο καθεστώς που θα είναι πολύ χειρότερο για τα λαϊκά στρώματα και το προλεταριάτο από το Κανταφικό (όπως συνέβη και με το καθεστώς που διαδέχθηκε τον Σαντάμ), όχι μόνο ευνουχίζουν τη μαζική αντίσταση κατά του βασικού υπεύθυνου του νέου μεγάλου εγκλήματος, της υπερεθνικής ελίτ, αλλά και εξασθενούν τον αγώνα κατά του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος που θα βγει ανέλπιστα ενισχυμένο αν καταφέρει να αλλάξει τον χάρτη της Βόρειας Αφρικής19, όπως ήδη έχει σχεδόν πετύχει στη Μέση Ανατολή με τη καταστροφή του Μπααθικού καθεστώτος στο Ιράκ.
----------------------------------
άλλη μια αναλυση σχετικά >>
Σύγχυση στις τάξεις των εξεγερμένων – νεκρανάσταση του Καντάφι
Αν και η Λιβύη βιώνει την ίδια επαναστατική καταιγίδα που σαρώνει της αραβικές χώρες, η περίπτωση της διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από τις επαναστάσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία.
Σύμφωνα με το δυτικό σχήμα περιγραφής των εξεγέρσεων, ένας λαός (στην Αίγυπτο, στην Τυνησία, στην Λιβύη) ξεσηκώνεται σύσσωμος ενάντια σε έναν στυγνό δικτάτορα, που τον καταπιέζει για χρόνια και ζητά δημοκρατία. Ο δικτάτορας κινητοποιεί βέβαια την αστυνομία, η οποία φυσικά κάνει το καθήκον της καταστέλλοντας τον κόσμο, αλλά από το σημείο που και η αστυνομία δεν μπορεί να επιβάλει την τάξη, ο δικτάτορας απομονωμένος πέφτει και στη χώρα έρχεται η δημοκρατία. (Φυσικά, από αυτή την αφήγηση λείπει η αλήθεια πως ο “στυγνός δικτάτορας” μέχρι να τον αμφισβητήσει η εξέγερση, ήταν για τις ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις ένας καθ’ όλα έντιμος συνομιλητής).
Δυστυχώς, το βασικό αυτό σχήμα σε μεγάλο βαθμό παρέχει και στην αριστερά (έστω σε ένα τμήμα της) τα ερμηνευτικά εργαλεία για τις δικές της αναγνώσεις. Αν τώρα, όπως συμβαίνει στη Λιβύη, ο δικτάτορας αντιδρά με όπλα και η εξέγερση μετατρέπεται σε εμφύλιο πόλεμο, τότε σίγουρα ο δικτάτορας είναι «τρελός». Ευτυχώς, ο διαλεκτικός υλισμός και η ιστορική εμπειρία των τόσων επαναστάσεων της ανθρωπότητας μας έχουν δώσει καλύτερα εργαλεία για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στη Λιβύη.
Σύμφωνα με το δυτικό σχήμα περιγραφής των εξεγέρσεων, ένας λαός (στην Αίγυπτο, στην Τυνησία, στην Λιβύη) ξεσηκώνεται σύσσωμος ενάντια σε έναν στυγνό δικτάτορα, που τον καταπιέζει για χρόνια και ζητά δημοκρατία. Ο δικτάτορας κινητοποιεί βέβαια την αστυνομία, η οποία φυσικά κάνει το καθήκον της καταστέλλοντας τον κόσμο, αλλά από το σημείο που και η αστυνομία δεν μπορεί να επιβάλει την τάξη, ο δικτάτορας απομονωμένος πέφτει και στη χώρα έρχεται η δημοκρατία. (Φυσικά, από αυτή την αφήγηση λείπει η αλήθεια πως ο “στυγνός δικτάτορας” μέχρι να τον αμφισβητήσει η εξέγερση, ήταν για τις ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις ένας καθ’ όλα έντιμος συνομιλητής).
Δυστυχώς, το βασικό αυτό σχήμα σε μεγάλο βαθμό παρέχει και στην αριστερά (έστω σε ένα τμήμα της) τα ερμηνευτικά εργαλεία για τις δικές της αναγνώσεις. Αν τώρα, όπως συμβαίνει στη Λιβύη, ο δικτάτορας αντιδρά με όπλα και η εξέγερση μετατρέπεται σε εμφύλιο πόλεμο, τότε σίγουρα ο δικτάτορας είναι «τρελός». Ευτυχώς, ο διαλεκτικός υλισμός και η ιστορική εμπειρία των τόσων επαναστάσεων της ανθρωπότητας μας έχουν δώσει καλύτερα εργαλεία για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στη Λιβύη.
Το παρελθόν του Καντάφι
Ο Καντάφι γεννημένος από φτωχή οικογένεια βεδουίνων γαλουχήθηκε με τις ιδέες του παναραβισμού. Ήρθε στην εξουσία το 1969 σε ηλικία 27 ετών όταν ανέτρεψε τον διεφθαρμένο βασιλιά Ιντρίς, εκλεκτό των ιμπεριαλιστών.
Το πρώτο μέτρο της νέας εξουσίας ήταν το κλείσιμο των αμερικάνικων βάσεων και το διώξιμο του βρετανικού στρατούαπό τη χώρα. Στη συνέχεια η εθνικοποίηση των πετρελαίων, που ως τότε εκμεταλλεύονταν οι μεγάλες εταιρείες του πετρελαίου, των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών. Με τα χρήματα που εξασφαλίζει η ροή του πετρελαίου κάνει μια πρωτόγνωρη για αφρικάνικη χώρα κοινωνική πολιτική, καθώς σε λίγα χρόνια εξασφαλίζει σε όλους τους κατοίκους δωρεάν πρόσβαση σε υγεία και παιδεία και επιπλέον πολύ φτηνή στέγη και μετακινήσεις. Το νέο καθεστώς της «Τζαμαχιρίγιας» δίνει για πρώτη φορά ίσα δικαιώματα στις γυναίκες, αλλά και στους νέγρους κατοίκους του νότου της χώρας. Η πάμπτωχη Λιβύη γίνεται σε μια δεκαετία η χώρα με το καλύτερο βιοτικό επίπεδο της Αφρικής.
Στο εξωτερικό ο Καντάφι στρέφεται προς την ΕΣΣΔ αλλά και τα διάφορα απελευθερωτικά κινήματα. Ακολουθεί αρχικά τοόραμα του παναραβισμού μαζί με την Αίγυπτο του Νάσερ, που όμως γρήγορα καταρρέει. Σταθερός και δραστήριος υποστηρικτής του Παλαιστινιακού κράτους είναι σε διαρκή σύγκρουση με το Ισραήλ. Αυτό όμως που εξοργίζει κυρίως τους ιμπεριαλιστές είναι πως χρηματοδοτεί (και συχνά εκπαιδεύει στο εσωτερικό) όλες αυτές τις οργανώσεις που η δύση ονομάζει «τρομοκρατικές»: τους παλαιστίνιους του Αμπού Νιντάλ, τον ιρλανδικό ΙRA, το FARK της Κολομβίας, τον Κόκκινο Στρατό της Ιαπωνίας, το αντάρτικο στις Φιλιππίνες, κλπ.
Οι ιμπεριαλιστές απαντούν με σκληρό τρόπο. Η Λιβύη γίνεται το κατεξοχήν «κράτος τρομοκράτης» και ο αμερικάνος πρόεδρος Ρήγκαν ονομάζει τον Καντάφι «λυσσασμένο σκύλο» και περνά από τα λόγια στα έργα. Το 1986 σαν απάντηση σε βομβιστική επίθεση στο Bερολίνο με τρεις Aμερικανούς στρατιώτες νεκρούς (την οποία χρεώνουν στον Καντάφι) οι HΠA βομβαρδίζουν την Tρίπολη και τη Bεγγάζη, σε μια αεροπορική επιδρομή με 60 νεκρούς, ανάμεσά τους και την κόρη του Καντάφι. Σοβαρότερο όμως πλήγμα είναι το οικονομικό εμπάργκο που επιβάλει η Δύση με αποτέλεσμα την οικονομική ασφυξία της χώρας. Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, βασικού εμπορικού εταίρου η δοκιμαζόμενη από το εμπάργκο οικονομία πιέστηκε στα όρια της. Από εκείνη την εποχή –μέσα δεκαετίας 90- ξεκινά σταδιακά η στροφή της πολιτικής του Καντάφι.
Το πρώτο μέτρο της νέας εξουσίας ήταν το κλείσιμο των αμερικάνικων βάσεων και το διώξιμο του βρετανικού στρατούαπό τη χώρα. Στη συνέχεια η εθνικοποίηση των πετρελαίων, που ως τότε εκμεταλλεύονταν οι μεγάλες εταιρείες του πετρελαίου, των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών. Με τα χρήματα που εξασφαλίζει η ροή του πετρελαίου κάνει μια πρωτόγνωρη για αφρικάνικη χώρα κοινωνική πολιτική, καθώς σε λίγα χρόνια εξασφαλίζει σε όλους τους κατοίκους δωρεάν πρόσβαση σε υγεία και παιδεία και επιπλέον πολύ φτηνή στέγη και μετακινήσεις. Το νέο καθεστώς της «Τζαμαχιρίγιας» δίνει για πρώτη φορά ίσα δικαιώματα στις γυναίκες, αλλά και στους νέγρους κατοίκους του νότου της χώρας. Η πάμπτωχη Λιβύη γίνεται σε μια δεκαετία η χώρα με το καλύτερο βιοτικό επίπεδο της Αφρικής.
Στο εξωτερικό ο Καντάφι στρέφεται προς την ΕΣΣΔ αλλά και τα διάφορα απελευθερωτικά κινήματα. Ακολουθεί αρχικά τοόραμα του παναραβισμού μαζί με την Αίγυπτο του Νάσερ, που όμως γρήγορα καταρρέει. Σταθερός και δραστήριος υποστηρικτής του Παλαιστινιακού κράτους είναι σε διαρκή σύγκρουση με το Ισραήλ. Αυτό όμως που εξοργίζει κυρίως τους ιμπεριαλιστές είναι πως χρηματοδοτεί (και συχνά εκπαιδεύει στο εσωτερικό) όλες αυτές τις οργανώσεις που η δύση ονομάζει «τρομοκρατικές»: τους παλαιστίνιους του Αμπού Νιντάλ, τον ιρλανδικό ΙRA, το FARK της Κολομβίας, τον Κόκκινο Στρατό της Ιαπωνίας, το αντάρτικο στις Φιλιππίνες, κλπ.
Οι ιμπεριαλιστές απαντούν με σκληρό τρόπο. Η Λιβύη γίνεται το κατεξοχήν «κράτος τρομοκράτης» και ο αμερικάνος πρόεδρος Ρήγκαν ονομάζει τον Καντάφι «λυσσασμένο σκύλο» και περνά από τα λόγια στα έργα. Το 1986 σαν απάντηση σε βομβιστική επίθεση στο Bερολίνο με τρεις Aμερικανούς στρατιώτες νεκρούς (την οποία χρεώνουν στον Καντάφι) οι HΠA βομβαρδίζουν την Tρίπολη και τη Bεγγάζη, σε μια αεροπορική επιδρομή με 60 νεκρούς, ανάμεσά τους και την κόρη του Καντάφι. Σοβαρότερο όμως πλήγμα είναι το οικονομικό εμπάργκο που επιβάλει η Δύση με αποτέλεσμα την οικονομική ασφυξία της χώρας. Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, βασικού εμπορικού εταίρου η δοκιμαζόμενη από το εμπάργκο οικονομία πιέστηκε στα όρια της. Από εκείνη την εποχή –μέσα δεκαετίας 90- ξεκινά σταδιακά η στροφή της πολιτικής του Καντάφι.
Η στροφή
Στα διάφορα εξωτερικά μέτωπα παίρνει σταδιακά θέσεις ολοένα πιο κοντά στις θέσεις των δυτικών ιμπεριαλιστών. Σημείο σταθμός είναι η υποχώρηση του στο θέμα της επίθεσης στο Λόκερμπι το 1988, αρχικά με την παράδοση των δύο Λιβύων που κατηγορούνταν και τέλος το 2003 με την αποζημίωση των οικογενειών τους, με αντάλλαγμα την πλήρη άρση του εμπάργκο από τον ΟΗΕ. Οι ευρωπαίοι ηγέτες, ο ένας μετά τον άλλον βιάζονται να κλείσουν επωφελείς συμφωνίες μαζί του. Οι ΗΠΑ, ωστόσο, ακόμη συνεχίζουν το εμπάργκο.
Στο εσωτερικό, ξεκινά μια σταδιακή διαδικασία ξηλώματος των κατακτήσεων της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Ο Καντάφι προχωρά σε γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις και υπογράφει εξευτελιστικές συμβάσεις με τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες για τα τεράστια αποθέματα του λιβυκού υπεδάφους. Ακολουθώντας μια ξεκάθαρα φιλελεύθερη πολιτική, αποδυναμώνει σταθερά το κράτος πρόνοιας. Οι τιμές όλο και αυξάνονται, οι μισθοί μένουν σταθεροί, η ανεργία διαρκώς μεγαλώνει. Η οικονομική αυτή πολιτική που πλήττει τους φτωχότερους, συνδυάζεται με μια αλματώδη δημογραφική έκρηξη που επέτρεψε η προηγούμενη οικονομική άνεση. Η Λιβύη που στο τέλος της δεκαετίας του 70 αριθμούσε 2,5 εκατ άτομα τώρα αριθμεί πάνω από 6 εκατομμύρια πληθυσμό, (προφανώς, στη συντριπτική του πλειοψηφία νέο ηλικιακά).
Η διαρκώς ογκούμενη δυσαρέσκεια βρίσκει έκφραση κυρίως στους ισλαμιστές. Πρώτη αντίδραση το μαχητικό φοιτητικό κίνημα στην Βεγγάζη το 95 καταστέλλεται σκληρά. Οι φοιτητές φυλακίζονται στην Αμπού Σαλίμ. Ένα χρόνο μετά, η εξέγερση στην φυλακή καταστέλλεται ξανά: ο Καντάφι βομβαρδίζει τη φυλακή και νεκροί είναι πάνω από 1000 φυλακισμένοι φοιτητές. Το καθεστώς ξεκινά κυνήγι εναντίον των ισλαμιστών και διαλύει τις οργανώσεις τους που έκτοτε στην Λιβύη βρίσκονται στην παρανομία.
Μετά την 11η Σεπτέμβρη, η αντιμετώπιση του «ισλαμικού κινδύνου» θα γίνει το όχημα για τον ιστορικό συμβιβασμό με τις ΗΠΑ. Ο Καντάφι θα πάρει θέση υπέρ της εισβολής στο Αφγανιστάν και θα συνεργαστεί έμπρακτα μαζί τους δίνοντας πληροφορίες για τους ισλαμιστές. Το 2004 οι ΗΠΑ αίρουν το εμπάργκο και ξεκινούν στενή συνεργασία εναντίον της «τρομοκρατίας». Το 2011 πλέον, ο πρώην «λυσσασμένος σκύλος» είναι πια για τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ ένας αξιοσέβαστος ηγέτης.
Ένα στοιχείο τέλος με ξεχωριστή σημασία είναι η στροφή του Καντάφι από το ενδιαφέρον για τις αραβικές υποθέσεις και τη Μέση Ανατολή στον Παναφρικανισμό που ο ίδιος εξαγγέλλει με το όραμα των Η.Π.Αφρικής. Διεκδικεί για τη Λιβύη έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις της ηπείρου με λόγια και έργα. Σε αυτό το πλαίσιο χρηματοδοτεί και βοηθά κάθε είδους αντιιμπεριαλιστικές οργανώσεις στις υποσαχάριες χώρες. Αυτός ο προσανατολισμός είναι ένα ακόμη σημείο τριβής με μια μερίδα του αραβικού στην μεγάλη του πλειοψηφία πληθυσμού της Λιβύης. Μια τριβή που στις αρχές της δεκαετίας εκφράστηκε με ρατσιστικά πογκρόμ εναντίον των νέγρων κάτοικων της Λιβύης και των μεταναστών. Παράλληλα, είναι αλήθεια ότι όλο το διάστημα της μεγάλης στροφής, ο Καντάφι είναι και ικανός και θρασύς ώστε να προσπαθεί να κρατάει το νήμα με το παρελθόν του, με λόγια και με συμβολικά έργα.
Στο εσωτερικό, ξεκινά μια σταδιακή διαδικασία ξηλώματος των κατακτήσεων της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Ο Καντάφι προχωρά σε γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις και υπογράφει εξευτελιστικές συμβάσεις με τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες για τα τεράστια αποθέματα του λιβυκού υπεδάφους. Ακολουθώντας μια ξεκάθαρα φιλελεύθερη πολιτική, αποδυναμώνει σταθερά το κράτος πρόνοιας. Οι τιμές όλο και αυξάνονται, οι μισθοί μένουν σταθεροί, η ανεργία διαρκώς μεγαλώνει. Η οικονομική αυτή πολιτική που πλήττει τους φτωχότερους, συνδυάζεται με μια αλματώδη δημογραφική έκρηξη που επέτρεψε η προηγούμενη οικονομική άνεση. Η Λιβύη που στο τέλος της δεκαετίας του 70 αριθμούσε 2,5 εκατ άτομα τώρα αριθμεί πάνω από 6 εκατομμύρια πληθυσμό, (προφανώς, στη συντριπτική του πλειοψηφία νέο ηλικιακά).
Η διαρκώς ογκούμενη δυσαρέσκεια βρίσκει έκφραση κυρίως στους ισλαμιστές. Πρώτη αντίδραση το μαχητικό φοιτητικό κίνημα στην Βεγγάζη το 95 καταστέλλεται σκληρά. Οι φοιτητές φυλακίζονται στην Αμπού Σαλίμ. Ένα χρόνο μετά, η εξέγερση στην φυλακή καταστέλλεται ξανά: ο Καντάφι βομβαρδίζει τη φυλακή και νεκροί είναι πάνω από 1000 φυλακισμένοι φοιτητές. Το καθεστώς ξεκινά κυνήγι εναντίον των ισλαμιστών και διαλύει τις οργανώσεις τους που έκτοτε στην Λιβύη βρίσκονται στην παρανομία.
Μετά την 11η Σεπτέμβρη, η αντιμετώπιση του «ισλαμικού κινδύνου» θα γίνει το όχημα για τον ιστορικό συμβιβασμό με τις ΗΠΑ. Ο Καντάφι θα πάρει θέση υπέρ της εισβολής στο Αφγανιστάν και θα συνεργαστεί έμπρακτα μαζί τους δίνοντας πληροφορίες για τους ισλαμιστές. Το 2004 οι ΗΠΑ αίρουν το εμπάργκο και ξεκινούν στενή συνεργασία εναντίον της «τρομοκρατίας». Το 2011 πλέον, ο πρώην «λυσσασμένος σκύλος» είναι πια για τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ ένας αξιοσέβαστος ηγέτης.
Ένα στοιχείο τέλος με ξεχωριστή σημασία είναι η στροφή του Καντάφι από το ενδιαφέρον για τις αραβικές υποθέσεις και τη Μέση Ανατολή στον Παναφρικανισμό που ο ίδιος εξαγγέλλει με το όραμα των Η.Π.Αφρικής. Διεκδικεί για τη Λιβύη έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις της ηπείρου με λόγια και έργα. Σε αυτό το πλαίσιο χρηματοδοτεί και βοηθά κάθε είδους αντιιμπεριαλιστικές οργανώσεις στις υποσαχάριες χώρες. Αυτός ο προσανατολισμός είναι ένα ακόμη σημείο τριβής με μια μερίδα του αραβικού στην μεγάλη του πλειοψηφία πληθυσμού της Λιβύης. Μια τριβή που στις αρχές της δεκαετίας εκφράστηκε με ρατσιστικά πογκρόμ εναντίον των νέγρων κάτοικων της Λιβύης και των μεταναστών. Παράλληλα, είναι αλήθεια ότι όλο το διάστημα της μεγάλης στροφής, ο Καντάφι είναι και ικανός και θρασύς ώστε να προσπαθεί να κρατάει το νήμα με το παρελθόν του, με λόγια και με συμβολικά έργα.
Η εξέγερση
Για την εξέγερση σήμερα τα ερωτήματα που γέννιουνται είναι πιο πολλά από τις βεβαιότητες. Η εξέγερση συγκεντρώνει ένα ετερόκλητο πολιτικά πλήθος ενάντια στον Καντάφι. Να πει κανείς ότι στην πρώτη γραμμή είναι οι νέοι, είναι κοινοτυπία. Όχι μόνο γιατί σε κάθε επανάσταση η νέοι είναι ο κορμός της, αλλά πολύ περισσότερο που μιλάμε για μια χώρα με το 70% νέους! Πολιτικά η αντιπολίτευση φαίνεται να είναι εντελώς ανομοιογενής. Το γεγονός ότι η επανάσταση άρχισε και σταθεροποιήθηκε στην Βεγγάζη και γενικά στην Κυρηναϊκή μπορεί να είναι μια ένδειξη, μπορεί και όχι. Η Κυρηναϊκή είναι η πιο συντηρητική επαρχία της χώρας με οπαδούς παραδοσιακά του βασιλιά Ιντρίς, αλλά (κυρίως) ισχυρό ισλαμικό κίνημα. Από την άλλη, από εκεί ξεκινούσε πάντα η αντίσταση στο καθεστώς Καντάφι και επιπλέον, το αίμα που χύθηκε σε προηγούμενες κινητοποιήσεις στην περιοχή βαραίνει σε όλο τον πληθυσμό της. Η εύκολη (?) επικράτηση στην ηγεσία της εξέγερσης των στελεχών που αποσκίρτησαν από το καθεστώς Καντάφι, σαν τον πρώην υπουργό δικαιοσύνης Μουσταφά Αμπντέλ Τζαλίλ, επίσης μπορεί να είναι ένα στοιχείο για κάποια πρώτα συμπεράσματα.
Παρομοίως, ενδεικτική μπορεί να είναι η σχέση των εξεγερμένων με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Σε πρώτη φάση οι εξεγερμένοι αρνήθηκαν κάθε στρατιωτική «βοήθεια» από τους ιμπεριαλιστές. Στη συνέχεια, ο επικεφαλής της λιβυκής αντιπολίτευσης Αμπντέλ Τζαλίλ αφού ζήτησε (και πέτυχε καταρχήν από τη Γαλλία) την αναγνώριση της εξουσίας του, πιέζει τους δυτικούς να επιβάλλουν αποκλεισμό πτήσεων στη Λιβύη. Έχει διαρρεύσει άλλωστε, ότι μέσα στον αναβρασμό της εξέγερσης, ένας αριθμός αμερικανών πεζοναυτών και/ή στρατιωτικών συμβούλων έχει αποβιβαστεί στην Βεγγάζη. Από την άλλη είναι επίσης γεγονός, ότι καμιά δεκαριά βρετανοί κομάντος συνελήφθησαν από κάποιους εξεγερμένους και αφέθηκαν ελεύθεροι μόνο μετά από πολλές πιέσεις και διαβήματα της Βρετανίας. Αυτή τη στιγμή δεν μπορεί κανείς έξω από τη Λιβύη να ξέρει με βεβαιότητα τις διεργασίες -και τις συγκρούσεις ενδεχομένως- μέσα στο στρατόπεδο της αντιπολίτευσης.
Στην άλλη πλευρά τα πράγματα επίσης δεν είναι εντελώς καθαρά. Το βέβαιο είναι πως ο Καντάφι δεν είναι απομονωμένος σαν τον Μουμπάρακ και τον Μπεν Άλη. Η επίσημη δυτική ειδησεογραφία κάνει λόγο για νέγρους μισθοφόρους δίνοντας μάλιστα στη δημοσιότητα και κάποια αστρονομικά ποσά που υποτίθεται ότι παίρνουν. Η χρήση μισθοφορικού στρατού από τον Καντάφι δεν μπορεί να αποκλειστεί. Από την άλλη, η (τουλάχιστον τραβηγμένη) κατηγορία ότι ετοίμαζε μισθοφορικό στρατό «για να ηγεμονεύσει στην Αφρική» ακουγόταν από τους αντιπάλους του στην ήπειρο πριν την εξέγερση και τώρα ήρθε «να επιβεβαιωθεί σαν έτοιμη από καιρό». Επίσης είναι πιθανόν, ένα μέρος τουλάχιστον των «νέγρων μισθοφόρων» να είναι απλώς οι νέγροι κάτοικοι του νότου της Λιβύης (οι Τεμπού, οι οποίοι άλλωστε δεν μιλάν και αραβικά) που είναι έτσι κι αλλιώς από τους πιστότερους οπαδούς του Καντάφι. Ή ίσως και από τους διάφορους ακτιβιστές των «παναφρικανικών σχεδίων» του ή ακόμη και των (αρκετών) «αφρικάνων αντιιμπεριαλιστών» που βρίσκονταν στη Λιβύη. Το πιο πιθανό είναι πως τον Καντάφι στηρίζει ένα τμήμα των -όποιων- πολιτικών οπαδών του. Και αυτοί φαίνεται πως είναι και αρκετοί και αποφασισμένοι, όσο αποφασισμένοι δείχνουν να είναι και οι εξεγερμένοι.
Το βέβαιο είναι πως η εξέγερση πλέον έχει μετεξελιχθεί σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στους οπαδούς και τους αντιπάλους του καθεστώτος Καντάφι. Και αν η έκβασή της στο στρατιωτικό σκέλος δείχνει αμφίρροπη, εξίσου θολή μοιάζει και η πολιτική αποκρυστάλλωσή της.
Παρομοίως, ενδεικτική μπορεί να είναι η σχέση των εξεγερμένων με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Σε πρώτη φάση οι εξεγερμένοι αρνήθηκαν κάθε στρατιωτική «βοήθεια» από τους ιμπεριαλιστές. Στη συνέχεια, ο επικεφαλής της λιβυκής αντιπολίτευσης Αμπντέλ Τζαλίλ αφού ζήτησε (και πέτυχε καταρχήν από τη Γαλλία) την αναγνώριση της εξουσίας του, πιέζει τους δυτικούς να επιβάλλουν αποκλεισμό πτήσεων στη Λιβύη. Έχει διαρρεύσει άλλωστε, ότι μέσα στον αναβρασμό της εξέγερσης, ένας αριθμός αμερικανών πεζοναυτών και/ή στρατιωτικών συμβούλων έχει αποβιβαστεί στην Βεγγάζη. Από την άλλη είναι επίσης γεγονός, ότι καμιά δεκαριά βρετανοί κομάντος συνελήφθησαν από κάποιους εξεγερμένους και αφέθηκαν ελεύθεροι μόνο μετά από πολλές πιέσεις και διαβήματα της Βρετανίας. Αυτή τη στιγμή δεν μπορεί κανείς έξω από τη Λιβύη να ξέρει με βεβαιότητα τις διεργασίες -και τις συγκρούσεις ενδεχομένως- μέσα στο στρατόπεδο της αντιπολίτευσης.
Στην άλλη πλευρά τα πράγματα επίσης δεν είναι εντελώς καθαρά. Το βέβαιο είναι πως ο Καντάφι δεν είναι απομονωμένος σαν τον Μουμπάρακ και τον Μπεν Άλη. Η επίσημη δυτική ειδησεογραφία κάνει λόγο για νέγρους μισθοφόρους δίνοντας μάλιστα στη δημοσιότητα και κάποια αστρονομικά ποσά που υποτίθεται ότι παίρνουν. Η χρήση μισθοφορικού στρατού από τον Καντάφι δεν μπορεί να αποκλειστεί. Από την άλλη, η (τουλάχιστον τραβηγμένη) κατηγορία ότι ετοίμαζε μισθοφορικό στρατό «για να ηγεμονεύσει στην Αφρική» ακουγόταν από τους αντιπάλους του στην ήπειρο πριν την εξέγερση και τώρα ήρθε «να επιβεβαιωθεί σαν έτοιμη από καιρό». Επίσης είναι πιθανόν, ένα μέρος τουλάχιστον των «νέγρων μισθοφόρων» να είναι απλώς οι νέγροι κάτοικοι του νότου της Λιβύης (οι Τεμπού, οι οποίοι άλλωστε δεν μιλάν και αραβικά) που είναι έτσι κι αλλιώς από τους πιστότερους οπαδούς του Καντάφι. Ή ίσως και από τους διάφορους ακτιβιστές των «παναφρικανικών σχεδίων» του ή ακόμη και των (αρκετών) «αφρικάνων αντιιμπεριαλιστών» που βρίσκονταν στη Λιβύη. Το πιο πιθανό είναι πως τον Καντάφι στηρίζει ένα τμήμα των -όποιων- πολιτικών οπαδών του. Και αυτοί φαίνεται πως είναι και αρκετοί και αποφασισμένοι, όσο αποφασισμένοι δείχνουν να είναι και οι εξεγερμένοι.
Το βέβαιο είναι πως η εξέγερση πλέον έχει μετεξελιχθεί σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στους οπαδούς και τους αντιπάλους του καθεστώτος Καντάφι. Και αν η έκβασή της στο στρατιωτικό σκέλος δείχνει αμφίρροπη, εξίσου θολή μοιάζει και η πολιτική αποκρυστάλλωσή της.
Κ. Ρουσίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου