Ο Δημήτρης Πατέλης για τη σχέση πατριωτισμού-διεθνισμού

Ο Δημήτρης Πατέλης για τη σχέση πατριωτισμού-διεθνισμού

===============================

Το αντιπατριωτικό σύμπλεγμα

«Όποιος κοιμάται πατριώτης, ξυπνάει εθνικιστής». Το θυμήθηκε ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου ο φίλος Γιώργος Αλεξάτος, ο οποίος το σχολίασε στη σελίδα του στο FB, λέγοντας ότι τούτο το σύνθημα «αν πράγματι το σκεφτούμε στα σοβαρά, μάλλον ως ύβρη θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε»: 

(α) προς το «Πατριώτες στα όπλα!» της Κομμούνας του Παρισιού· 

(β) προς το «Εμπρός ΕΛΑΣ, για την Ελλάδα, το δίκιο και τη λευτεριά!» του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ· 

(γ) προς το «Patria o muerte!» (Πατρίδα ή θάνατος!) του Τσε Γκεβάρα.

Το τραγικό είναι, σκέφτηκα, ότι οι οπαδοί του αντιεθνικιστικού αυτού συνθήματος πιστεύουν πως κινούνται στο πλαίσιο μιας μαρξιστικής ή αναρχικής επαναστατικής ορθοδοξίας. Δεν έχουν συναίσθηση ότι είναι ένα μεταμοντέρνο υβρίδιο, που προέκυψε από τα μέσα του ’80, και κυρίως μετά το ’90, μετά δηλαδή την κατάρρευση του «υπαρκτού», ως αποτέλεσμα της υποστολής του επαναστατικού απελευθερωτικού οράματος και της σχεδόν ολοκληρωτικής αφομοίωσης της Αριστεράς από τον πολιτικό φιλελευθερισμό (εκ φύσεως ατομικιστικό και αεθνικό). Ίσως μια γερή δόση Ιστορίας να διόρθωνε κάπως τα πράγματα.

Λέω «ίσως» γιατί υπάρχει και η ψυχολογική πλευρά, που φοβάμαι πως δεν αντιμετωπίζεται με θεωρητικά μαθήματα. Και τελικά είναι αυτή, η ψυχολογική διάσταση, το πραγματικό θεμέλιο αυτού του αντιεθνικιστικού αριστερισμού: Είναι ότι τα ριζοσπαστικοποιημένα νέα παιδιά, από το ’80-’90 και μετά, έχουν ενδόμυχα απαξιώσει-απορρίψει την κοινωνία των ίδιων των αλλοτριωμένων γονιών τους.

Διότι η νέα αυτή αντιπατριωτική Αριστερά, περισσότερο κι από «αντιεθνικιστική», είναι κατά βάση «αντιλαϊκιστική» – όχι με τη θεωρητική ή πολιτική έννοια, αλλά με την έννοια της κατά κυριολεξίαν απαξίωσης του λαού. Ας το επαναλάβω. Αυτός ο αντιεθνικισμός για τον οποίο μιλάμε δεν έχει και πολλή σχέση με τον κλασικό τροτσκιστικό ή τον παραδοσιακό αναρχικό διεθνισμό, όσο κι αν επικαλείται την ταξικότητα. Είναι έκφραση ενός όψιμου αντιλαϊκού ελιτισμού-ατομισμού που στρέφεται όντως, κυριολεκτικά, εναντίον του λαού (μαραζιάρη) της κοινωνίας (εξίσου ένοχης με τους εξουσιαστές της)· κι όπου λαός και κοινωνία είναι σε τελική ανάλυση, όπως είπαμε, οι γονείς αυτών των παιδιών – ιδίως οι αριστεροί 50ρηδες, 60άρηδες, 70άρηδες, ειρωνικά διχασμένοι: ρεαλιστικά προσαρμοσμένοι στο σύνολο της ζωής τους, με διαλείμματα ανώδυνης αμφισβήτησης στο κόμμα ή την ταβέρνα.

Αυτή, λοιπόν, η εναντίον της κοινωνικής υποκρισίας αγανακτισμένη Αριστερά είναι απολύτως αδιάφορη στην ιδέα της καθολικής απελευθέρωσης· της είναι απολύτως ξένη ή ακόμα και εχθρική. Το ιδεώδες της ταυτίζεται με το φιλελεύθερο ιδεώδες της δικαιοσύνης ως ατομικής ελευθερίας. Γι’ αυτό και το αριστερό καθήκον εξαντλείται στη διεκδίκηση μειονοτικών δικαιωμάτων – όχι μόνον εναντίον του κράτους, αλλά κυρίως εναντίον της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η κοινωνία όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά και δεν αξίζει να απελευθερωθεί τέτοια που είναι*. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί απ’ αυτούς τους ριζοσπάστες αντιπατριώτες στηρίζουν σήμερα την αριστερή συνθηκολόγηση με τα μνημόνια και την τρόικα, ευαγγελιζόμενοι μια κατά τ’ άλλα αριστερή διακυβέρνηση.