Kadaffi died fighting in Sirte

Kadaffi died fighting in

he death of disposed ex-Libyan leader Muammar Gaddafi Thursday in his home town of Sirte heated up reactions among African internet users across various social networking channels. Africans on Facebook, Twitters and other social networking sites shared a timeline of events as they unfolded out of Libya.

The grisly scenes of Gadhafi’s body being dragged through the streets of Sirte, and the unseemly celebrations of the Libyan dictator’s death in the Western media, are enough to make any decent person wince. Yes, he was a brutal dictator, and I hold no brief for him or his works, but is this kind of savagery really what we want to see in the “new” Libya? 

Whether or not we want it, it is coming: the crew in charge of that unfortunate nation is no better, and perhaps worse, than Gadhafi. The fate of the rebels’ former commander-in-chief, Abdul Fatah Younis, prefigures a revolution that eats its own, and the ferocity of that revolutionary fervor is hardly abated. 

Gadhafi loyalists include the largest tribe in the country, and after the smoke clears and the new regime extends its grip over dissident pockets of resistance, nostalgia for the relatively peaceful days of Gadhafi’s reign is more than likely to set in. Worse, the arsenals of the Libyan military have been systematically looted, with missiles and other sophisticated weaponry falling into the hands of radical Islamist militias. These militias are not fringe elements in the Libyan revolution, but rather they are in charge, with one of their number taking the place of the slain Younis as head of the rebel “armed forces.”  

Indeed, the rebels’ military leadership consists largely of members of the Libyan Islamic Fighting Group (LIFG), which is still prominently featured on our official list of designated terrorist organizations. Now we are allied with them — under a new name, the “National Transitional Council” – and US taxpayer dollars are pouring into their coffers. That money will be used to consolidate the rebels’ rule, a regime that promises to be every bit as repressive as the one that preceded it – albeit friendly, at least at first, to its Western sponsors. 

There are several lessons to be learned from this episode. The first is directed at those anti-American despots still left standing in the region, and it is this: make no concessions. Gadhafi, it will be recalled, had his Great Reconciliation with the Western powers, earning Tony Blair’s and Gordon Brown’s imprimatur in the process – and look where it landed him. This lesson is not lost on Bashar al-Assad, the beleaguered Syrian dictator, nor is it lost on pro-American despots, like the King of Bahrain, the Saudis, and any of the other pro-Western crowned thugs who lord it over their long-oppressed peoples. What these royals have learned from the example of Gadhafi’s – and Mubarak’s – fall is not to expect any help from Washington if they suddenly find themselves hiding in a drain pipe. Quite the contrary: they can fully expect to feel the wrath of the West, as it sides with the rebels and calls in its drones to rain death from the skies. 

As the rulers of Bahrain, Jordan, Morocco, Saudi Arabia, and the sheikdoms of the Gulf contemplate the full meaning of the events in Libya and Egypt, one can easily imagine them making arrangements for a quick escape.  

To our cynical and ruthless policymakers, however, such considerations are merely a side issue. The real significance of our foray into Libya is that it signals the advent of anew African initiative, the thrusting of American power into the heart of the dark continent. With military bases in Djibouti, and now Ethiopia, Africa is the latest addition to several new fronts in our endless “war on terrorism.” 

Ambition, ideology, and opportunity are taking us ever-deeper into a region that has been inexplicably neglected by US policy planners: the Obama administration apparently seeks to rectify that, and rather quickly, with a contingent of US special forces being sent to Uganda, purportedly in order to rescue the country from the grip of a crazed “Christian” guerrilla army. It’s just a coincidence that this intervention – and the subsequent flow of “foreign aid” dollars – will prop up the increasingly unpopular rule of President Yoweri Kaguta Museveni, in power since 1986. 

Museveni is a “former” Marxist revolutionary, who received military training from the Soviet-backed Frelimo guerrilla army: he wrote his student thesis on Franz Fanon’stheory of revolutionary violence. A political survivor, he rose to the top of the anti-Amin “liberation” front, and after a series of coups and counter-coups, became president in 1986. In the 2006 elections, Museveni’s main opponent was arrested and charged with treason and rape. The brazen manner in which Museveni routinely steals elections has come under heavy criticism from the European Union, as well as from those members of the Ugandan opposition not sitting in jail. His rule has been pockmarked by various regional insurgencies, with the “Lord’s Resistance Army” the least of them. Under the pretext of fighting these "Christian" cultists, Museveni’s security forces will be strengthened and aid money will pour in.  

Somalia has long been a focus of US “anti-terrorism” efforts, and the latest development on that front is the establishment of several military bases in the region, including in Ethiopia, where our ally is yet another “former” Marxist-Leninist despot and election thief who rules the country with an iron fist. Like Museveni’s Uganda, President Meles Zenawi‘s Ethiopia is riven with dozens of regional insurgencies, as religious and tribal minorities try to assert some measure of independence against a distant and tyrannical central government in Addis Ababa. US aid and political support is essential to maintaining Zenawi’s power, which has faced several serious challenges. Ominously, Zenawi’s expansionist dreams of a “Greater Ethiopia” extend into Somalia, where the regional Ethiopian-supported “government” of Puntland provides a base for further military incursions.  

The historic rivalry between Ethiopia and Eritrea – a dirt-poor desolate strip of land between Ethiopia and the Red Sea – will come into play as the US military is thrust into Africa, and “Africom” – the US military’s African command – assumes an increasingly important role in the Empire’s war plans. Eritrea occupies a strategically important location: across the narrowest part of the Red Sea lies Yemen, the latest target of our stepped-up drone war. 

America’s renewed interest in the region bodes ill for the Eritreans. Eritrea fought a long war series of wars against Ethiopian invaders, and in spite of support for the Ethiopians from both the US and the Soviet Union, the feisty Eritreans beat back every attempt by Addis Ababa to absorb the region. They finally won their independence in the 1980s, when a UN plebiscite installed the present government – a neo-Marxist one-party dictatorship. If Africom isn’t already looking at Eritrea the way a vulture looks down on a lion stalking a gazelle, then somebody isn’t doing their job.  

Gadhafi comes from the same generation of “Third World” despots who came to power in the post-colonial period and played footsie with the Soviet Union in part to offset a long history of Western domination. Most of these were military men, and avowed “socialists,” although their versions of Marxist theology often differed from orthodoxy the way Mormonism deviates from Protestantism. These bonapartist regimes eventually entered a period of sclerosis, and reified into tools of tribal dominance and outright kleptocracy, with some monarchist flourishes thrown in for good measure. After the fall of the Soviet Union and the end of the cold war, those who survived made their peace with the West, as did Gadhafi. Spoon fed by Western “aid” and “development” programs, the corrupto-crats grew fat while the people starved – and seethed. 

You could almost hear the sigh of relief coming from Western capitals as news of Gadhafi’s unceremonious death spread around the world. Apparently captured alive, as this video shows, he was almost immediately killed by his captors, who then dragged his body through the streets of Sirte, which had been the last loyalist holdout. That a US drone first attacked Gadhafi’s convoy, and so gave the rebels the opportunity to make short work of him, is a telling detail. Odds are that NATO was tracking him, and in communication with rebels on the ground: whether they gave the direct order to off the Libyan leader matters little. What matters is that only God will judge him, and the trial will be private. The idea of Gadhafi in the dock at the International Tribunal in the Hague, testifying to his dealings with Western bigwigsover the years, is not something our leaders looked forward to. 

Now the NATO-crats can turn their attention to the problem of how to hold the country together in the post-Gadhafi era, while maintaining tight control over whatever gang rises to the top. Libya, like the “countries” in the rest of Africa, is anartificial construct, the creation of Western colonial powers as they carved up the continent. It actually consists of at least three separate entities — Tripolitania to the west, Cyrenaica to the east, and an interior province peopled by nomads and black Tuaregs – each with its own distinct history and character. Uniting these regions by fiat ensures the future of Libya under the heel of yet another strongman, albeit one less eccentric and more reliably pro-Western than his predecessor. It seems a near certainty Libya will be deemed as yet unready for national elections, and one should expect the National Transitional Council will drop the “transitional” and simply declare itself to be the one and only legitimate government. 

That this proclamation will be met with widespread resistance is also a near certainty, because Libya is afflicted with the same problem that besets the entire African continent – the illegitimacy of  present-day national borders. 

These borders are the outcome of decades of intra-mural battles between the European colonial powers, and bear little relationship to tribal and ethnic realities on the ground. As such, Africa is a tinderbox of inter-state rivalries and political and cultural tensions, which the spark of US intervention could very well set aflame.  

As we wade into the Africa savannahs, and inject Special Forces into the Ugandan jungles, we will seek allies where we can find them – and create them where none exist. Like our British forebears, we’ll “take up the White man’s burden,” and fool ourselves into believing it’s all in the name of a vague “humanitarianism.” How long before the arbiters of Political Correctness deem opposition to US imperialism in Africa to be “racist”? Not long, I assure you.  

As this administration tries to pick winners and losers in a place we know nothing about – and cannot know enough to do anything but harm – they’re bound to wind up with the African equivalent of Solyndra. From Libya to Uganda, the story is sure to be the same: all our efforts will amount to creating more chaos than order, fostering dependency instead of development. In short, like all government programs, the Obama administration’s plans for Africa are inevitably doomed to achieve the exact opposite of their intended result.  

In Libya, where we are supporting and succoring an Islamist gang, we are seeing the first fruits of this seriously misguided policy. Gadhafi himself warned against the Islamist element in the rebel hierarchy: as we barbarically “celebrate” the bloody death of a ruthless and slightly wacky dictator, we would do well to wonder if he might one day have the last laugh.  

Το λυντσάρισμα του Μουαμάρ Καντάφι

του Thierry Meyssan

Για 42 χρόνια, ο Μουαμάρ ελ Καντάφι προστάτευε τη χώρα του από τη δυτική αποικιοκρατία.

Συνάντησε σήμερα τον Ομάρ αλ-Μουχτάρ στο πάνθεον των εθνικών ηρώων της Λιβύης.

Ο θάνατος του Μουαμάρ αλ-Καντάφι έγινε δεκτός με  έκρηξη χαράς και αγαλλίασης από τις δυτικές κυβερνήσεις  αντί από το Λιβυκό λαό. Για τον Thierry Meyssan, αυτή η από στρατιωτικής άποψης  περιττή δολοφονία δεν διαπράχτηκε από την αυτοκρατορία μόνο για το παραδειγματισμό, αλλά και για να διαλύσει την λιβυκή φυλετική κοινωνία.

Την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011, κατά τις 13 η ώρα και 30 GMT, το Λιβυκό Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο (ΛΕΜΣ) ανακοίνωσε το θάνατο του Μουαμάρ αλ Καντάφι. Αν και συγκεχυμένα, τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι ένα κομβόι αυτοκινήτων προσπάθησε να φύγει από την πολιορκημένη Σύρτη, μπλοκαρίστηκε και καταστράφηκε μερικώς από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ. Ορισμένοι επιζώντες θα προσπαθήσουν να βρούν καταφύγιο σε σωλήνες υπονόμου. Ο Καντάφι, τραυματισμένος, συνελήφθη από την ταξιαρχία Τίγρης της φυλής των Μισράτα η οποία τον λυντσάρισε.

Το σώμα του «Οδηγού» της «Μεγάλης Αραβικής Τζαμαϊριγίας» δεν κρατήθηκε στη γενέτειρά του Σύρτη, ούτε μεταφέρθηκε στη Τρίπολη, αλλά οδηγήθηκε ως τρόπαιο από τους Μισράτα στην ομώνυμη πόλη.

Η φυλή των Μισράτα, η οποία ταλαντεύτηκε  πολύ καιρό να επιλέξει τη πλευρά που θα πολεμήσει  και σχεδόν απούσα από το ΛΕΜΣ, θα επενδύσει τελικά στη Τρίπολη μετά τους βομβαρδισμούς της από το ΝΑΤΟ, και θα λυντσάρει τον Μουαμάρ ελ Καντάφι μετά τον βομβαρδισμό της πομπής του από το ΝΑΤΟ. Θα μεταφέρει ακόμη και τη σωρό του στην πόλη τους για να γιορτάσουν τον θρίαμβο τους. Τον Ιούλιο, ο «οδηγός» είχε αναστατώσει τους Μισράτα, καλώντας τους να πάνε πίσω στην Κωνσταντινούπολη και το Τελ Αβίβ, αναφερόμενος στο γεγονός ότι η φυλή τους προέρχεται από τουρκοεβραίους που προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ.

Μια πλημμύρα σχολίων  που είχαν προετοιμαστεί εκ των προτέρων εκτοξεύτηκαν αμέσως από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ώστε  να δαιμονοποιήσουν τον Μουαμάρ αλ Καντάφι, για να ξεχάσουμε τις βάρβαρες συνθήκες του θανάτου του.

Ο Ομάρ αλ-Μουχτάρ, το λιοντάρι της

ερήμου, σε προχωρημένη ηλικία

Οι βασικοί ηγέτες του Συνασπισμού εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για το θάνατο του εχθρού τους, σηματοδοτώντας το τέλος της επιχείρησης «Ενωμένος Προστάτης» (Unified Protector). Με αυτόν τον τρόπο, παραδέχονται εμμέσως ότι ο σκοπός της επιχείρησης δεν ήταν να εφαρμοστεί το ψήφισμα 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά να ανατρέψουν ένα πολιτικό σύστημα και να σκοτώσουν τον ηγέτη του, παρόλο ότι η δολοφονία ενός ηγέτη κράτους απαγορεύεται ρητώς από το δίκαιο των ΗΠΑ και είναι διεθνώς καταδικαστέα.

Επιπλέον, το λιντσάρισμα του Μουαμάρ ελ Καντάφι δείχνει την προθυμία του ΝΑΤΟ να μην τον παραπέμψει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο το οποίο δεν θα ήταν σε καλύτερη θέση να τον καταδικάσει για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας από το Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία που δεν μπόρεσε  να αποδείξει την ενοχή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, παρά τα δύο χρόνια της δίκης.

Στο χείμαρρο της πλημμύρας λάσπης που εξαπολύθηκε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης για να αμαυρώσουν την μνήμη του, γυρίζουν σε φαύλους κύκλους τις ψευδείς κατηγορίες, πράγμα το οποίο δείχνει a contrario ότι τα μέσα αυτά δεν διαθέτουν παρά μόνο λίγα αυθεντικά στοιχεία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον του.

Έτσι ξαναέρχεται η υπόθεση της επίθεσης εναντίον της ντισκοτέκ La Belle στο Βερολίνο (5 Απριλίου 1986, με τρεις θανάτους), που χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα από την κυβέρνηση Ρέιγκαν για να βομβαρδίσει το παλάτι του και να σκοτώσει την κόρη του (14 Απριλίου 1986) και τουλάχιστον 50 άλλους. Εκείνη την εποχή, ο Γερμανός εισαγγελέας Detlev Mehlis (αυτός που θα φαλκιδέψει δύο δεκαετίες αργότερα την έρευνα για τη δολοφονία του Ραφίκ αλ-Χαρίρι), επικαλέστηκε τη μαρτυρία του Mushad Eter για να κατηγορήσει τον Λίβυο διπλωμάτη και τον συνεργάτη του Mohammed Amairi. Ωστόσο, η γερμανική τηλεόραση ZDF ανακάλυψε αργότερα ότι ο Mushad Eter ήταν όχι μόνο ψευτομάρτυρας αλλά  και πράκτορας της CIA, ενώ ο βομβιστής Mahammed Aamiri ήταν πράκτορας της Μοσάντ [ 1 ].

Ή υπόθεση της επίθεσης του Λόκερμπι (21 Δεκέμβρη 1988, 270 θάνατοι): οι ερευνητές προσδιόρισαν τον ιδιοκτήτη της βαλίτσας που περιείχε τη βόμβα και το μηχανισμό πυροδότησης μέσω της μαρτυρίας ενός Μαλτέζου εμπόρου που είχε πουλήσει το παντελόνι που βρισκόταν στην  βαλίτσα-παγίδα. Η σκοτσέζικη δικαιοσύνη κατηγόρησε τότε δύο πράκτορες της Λιβύης, τον Abdelbaset Ali Mohmed Al Megrahi και τον Al Amin Khalifa Fhimah. Το Συμβούλιο Ασφαλείας επέβαλε κυρώσεις κατά της Λιβύης. Τελικά, για να αρθούν οι κυρώσεις, η Λιβύη συμφώνησε να εκδώσει τους δύο πράκτορες (ο πρώτος καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, ο δεύτερος αθωώθηκε) και να πληρώσει αποζημίωση 2,7 δισ. δολάρια, ενώ συνέχιζε να διακηρύσσει τη πλήρη αθωότητά της. Τελικά, τον Αύγουστο του 2005, ένας από τους προϊσταμένους της σκωτσέζικης έρευνας δήλωσε ότι το κύριο αποδεικτικό στοιχείο, τον πυροκροτητή, τον είχε τοποθετήσει  στον τόπο του ατυχήματος ένας πράκτορας της CIA. Στη συνέχεια, ο εμπειρογνώμονας ο οποίος είχε αναλύσει το πυροκροτητή για λογαριασμό του δικαστηρίου παραδέχτηκε ότι ο ίδιος τον είχε κατασκευάσει πριν να τον τοποθετήσει η CIA στην περιοχή. Τέλος, ο Μαλτέζος καταστηματάρχης παραδέχθηκε ότι έλαβε 2 εκατομμύρια δολάρια για την ψευδομαρτυρία. Οι αρχές της Σκωτίας αποφάσισαν να επαναλάβουν την δίκη, αλλά η υγεία του Abdelbaset Ali Mohmed Al Megrahi δεν το επέτρεπε.

Η τρέχουσα εκστρατεία παραπληροφόρησης περιλαμβάνει επίσης ένα κεφάλαιο για τον τρόπο ζωής του εκλιπόντος που περιγράφεται σαν υπερβολικά χλιδάτο, καθώς  και το φαραωνικό μέγεθος της κρυμμένης περιουσίας του. Όμως, όλοι αυτοί που πλησίασαν τον Μουαμάρ αλ Καντάφι, ή αυτοί που απλά επισκέφτηκαν το σπίτι της οικογένειάς του και την κατοικία του μετά τους βομβαρδισμούς μπορούν να βεβαιώσουν ότι ζούσε σε ένα περιβάλλον παρόμοιο με αυτό της αστικής τάξης της χώρας του, πολύ μακριά από το bling bling του Υπουργού Προγραμματισμού Μαχμούντ Jibril. Ομοίως, κανένα από τα κράτη που ψάχνουν για τον  κρυμμένο θησαυρό των Καντάφι για μήνες δεν ήταν σε θέση να τον βρουν. Όλο τα σημαντικά ποσά που κατασχέθηκαν ανήκαν στην κυβέρνηση της Λιβύης και όχι στον «Οδηγό» του.

Αντίθετα, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν αναφέρουν το μόνο διεθνές ένταλμα σύλληψης που εκδόθηκε από την Interpol κατά του Μουαμάρ αλ Καντάφι πριν από την επίθεση του ΝΑΤΟ. Είχε κατηγορηθεί από τη λιβανική δικαιοσύνη ότι είχε εξαφανίσει τον Ιμάμη Μούσα Σαντρ και τους συνοδούς του (1978). Η παράλειψη αυτή εξηγείται από το γεγονός ότι η απαγωγή ήταν πράξη των Ηνωμένων Πολιτειών που ήθελαν να εξαφανίσουν τον Σιίτη Ιμάμη πριν να αφήσουν τον Αγιατολάχ Χομεϊνί να επιστρέψει στο Ιράν, από φόβο μήπως ο Σαντρ επεκτείνει και στον Λίβανο την επιρροή του Ιρανού επαναστάτη.

Τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν αναφέρουν ούτε τις επικρίσεις των οργανώσεων της αντι-ιμπεριαλιστικής πολιτικής αντίστασης,  για  τους επαναλαμβανόμενους συμβιβασμούς του με το Ισραήλ.

Από την πλευρά μου, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι, μέχρι τη μάχη της Τρίπολης, ο «Οδηγός» διαπραγματεύτηκε με τους απεσταλμένους του Ισραήλ, ελπίζοντας να αγοράσει την προστασία του Τελ Αβίβ. Πρέπει επίσης να καταθέσω ότι, παρά την κριτική μου για την διεθνή πολιτική του, και το πλήρες αρχείο που είχε για μένα για το θέμα αυτό  που του παραδόθηκε από τις γαλλικές υπηρεσίες πληροφοριών, τον Ιούλιο, με την ελπίδα να με συλλάβει, ο Μουαμάρ αλ Καντάφι μου έδωσε την εμπιστοσύνη του και μου ζήτησε να βοηθήσω τη χώρα του να διεκδικήσει τα δικαιώματά της στα Ηνωμένα Έθνη [ 2 ], μια συμπεριφορά μακριά από αυτή ενός τυράννου.

Τα δυτικά  μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν ανάφεραν  ούτε τις παρεμβάσεις της Λιβύης στη γαλλική πολιτική ζωή, που κατάγγειλα και καταδίκασα, συμπεριλαμβανομένης της παράνομης χρηματοδότησης των προεδρικών προεκλογικών εκστρατειών του Νικολά Σαρκοζί και της Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Ο «Οδηγός» είχε πράγματι εξουσιοδοτήσει τον γαμπρό του Abdallah Senoussi να διαφθείρει τους δύο βασικούς υποψηφίους σε αντάλλαγμα για την υπόσχεση αμνηστίας ή να ασκήσουν πίεση στην γαλλική ποινική δικαιοσύνη για να κλείσει τον ποινικό φάκελο του. [ 3 ].

Πάνω απ 'όλα, τα δυτικά ΜΜΕ δεν αναφέρουν το κύριο έργο του «Οδηγού»: την ανατροπή της μοναρχίας μαριονέτα που επιβαλλόταν από τους Αγγλοσάξονες, την απομάκρυνση των ξένων στρατευμάτων, την εθνικοποίηση των υδρογονανθράκων, την κατασκευή του Man Made River (τα πιο σημαντικά αρδευτικά έργα στον κόσμο), την αναδιανομή των κερδών του πετρελαίου (μετέτρεψε έναν από τους φτωχότερους πληθυσμούς στον κόσμο, στο πιο πλούσιο της Αφρικής), το γενναιόδωρο άσυλο στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες και τη βοήθεια άνευ προηγουμένου στην ανάπτυξη του Τρίτου Κόσμου (η λιβυκή βοήθεια για την ανάπτυξη ήταν πιο σημαντική από το σύνολο αυτής όλων των κρατών του G20).

Ο θάνατος του Μουαμάρ αλ Καντάφι δεν θα αλλάξει τίποτα στο διεθνές επίπεδο. Το σημαντικό γεγονός ήταν η πτώση της Τρίπολης, που βομβαρδίστηκε και κατακτήθηκε από το ΝΑΤΟ - σίγουρα το χειρότερο έγκλημα πολέμου αυτού του αιώνα – και η  είσοδος της φυλής των Μισράτα για τον έλεγχο της πρωτεύουσας που επακολούθησε. Τις εβδομάδες πριν από τη μάχη της Τρίπολης, η συντριπτική πλειοψηφία των Λίβυων συμμετείχαν από Παρασκευή σε Παρασκευή, σε αντι-νατοϊκές, αντι-CNT και φιλο-Καντάφικες διαδηλώσεις. Τώρα η χώρα τους καταστράφηκε και κυβερνάται  από το ΝΑΤΟ και τις μαριονέτες του CNT.

Ο θάνατος του οδηγού θα έχει αντιθέτως τραυματική επίδραση στη λιβυκή φυλετική κοινωνία. Με τη δολοφονία του ηγέτη, το ΝΑΤΟ κατέστρεψε την ενσάρκωση της αρχής της Αρχής. Θα χρειαστούν χρόνια και πολύ βία πριν να αναγνωριστεί ένας νέος ηγέτης από όλες τις φυλές ή να αντικατασταθεί το φυλετικό σύστημα από μια άλλη μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Με αυτή την έννοια, ο θάνατος του Μουαμάρ ελ Καντάφι άνοιξε μια περίοδο Ιρακινοποιήσης η Σομαλοποίησης της Λιβύης.

[ 1 ] Έρευνα του περιοδικού Frontal,, που μεταδόθηκε από τη ZDF, 28 Αυγ, 1998.

[ 2 ] Αυτό που έκανα ως ακτιβιστής, χωρίς καμία αμοιβή. 

[ 3 ] Ο Abdallah Senussi είχε καταδικαστεί ερήμην στη Γαλλία για την επίθεση κατά του DC-10 της UTA (19 Σεπτεμβρίου 1989, 170 θάνατοι) κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Τσαντ.

Internet users across Africa exchanged links, tweets and posts starting from reports of Gaddafi’s attempted escape, his wounded legs, his reported capture and subsequent confirmation that he had been killed while trying to flee from Sirte where he had been hiding since the start of a people-driven revolt against rule.

Brian Mwale, Head of Business News at Zambia’s Muvi Television said from Brussels, “I think it has sent signals to leaders like [Robert] Mugabe [Zimbabwe] who want to cling on to power for life. It has shown that Africans will stop at nothing in bringing change in the political landscape, Zambians just showed that in the recent presidential elections were people started demonstrating and were ready to pay with their blood had results come out otherwise”

“You may also add that 20 African and East Europe journalists gathered in Brussels for DW training under East4South project are happy with Gaddafi’s death because the violence has claimed a lot of lives in that country and affected economic growth,” said Mwale.

Kagiso Madibana, a Master of Journalism at the Cardiff University from Botswana in southern Africa shared her thoughts on Gaddafi’s death moments after his death broke.

“Considering the fact that Botswana broke ranks with the African Union over the legitimacy of the NTC as Libya’s interim government, the death of Gaddafi will not be much of a loss. The government of Botswana likes to pride itself with democracy and standing up for its principles not matter what the consequences are. Botswana was also amongst the first to break diplomatic ranks with Libya after Gaddafi declared war on his own people.

Other countries like South Africa and the rest of the AU member countries will of course have differing opinions. They will stick with their cautionary tales about the role played by the west in the Libya drama. They will hail Gaddafi as a hero and a victim, while other countries will acknowledge him as a hero turned villain. For the people of Libya however, his death as tragic as it sounds might be a welcome event.”

Coco Mhofo from Harare in Zimbabwe did not make reference to what Gaddafi’s death might have on Zimbabwean leader, Robert Mugabe but said, "This promises to be a bad year for African dictators. He will be remembered for fighting to be head of United States of Africa yet he had blood in his hands. That explains why he was so paranoid."

A Zambia expatriate working for an international humanitarian agency in West Africa said the death of Gaddafi offers lot of lessons for Africans leaders that hold on to power even when their people oppose them.

The expatriate who asked not to be named said, “'Gaddafi's unwavering grip on power which led to his demise symbolizes the power of the people and should be a wakeup call for leaders that out leave their welcome. For me, the Arab uprising has actually been a real awakening for most of our leaders who choose to abuse the instruments of power. The lesson is clear for them to learn. We are lucky that Zambia has broken the trend of leaders wanting to leave power only by the bullet and not through the ballot. Africa should now turn this ugly page and move towards a peaceful and balanced relationship between the leaders and the led.”

Treasure Kauzuu, a TV Journalist in Namibia said, “I think it’s biased. All the media reports are agenda setting, as was with Osama [bin Laden] yet again we are not shown picture evidence that he is indeed dead. Nothing! In my view the way the West is reporting and has reported on the Libya issue has certain agendas. The truth is not reported. The world is left wondering....there is no credibility in the reports, it disgusts me really. I’m sorry but I cannot be objective on this issue because ever since it started there has been a lot of biased reporting.”

Zambian broadcast journalist, Danstan Kaunda expressed regret at the death of the embattled ex-Libyan leader.

Kaunda said, “The killing of Gaddafi’s is sad! Losing of any human being is depressing! Whether rich or poor man! I only hope that peace will now return to that country.”

Christine Ngwisha said from Tanzania, “When people are enlightened knowing you are not offering the best then they are bound to revolt...its pure social media tools at work.”

Chimwemwe Roderick Gondwe posted on his Facebook wall, “Gaddafi's mistake was denial of any opposition against his rule. He said "my people love me. They love Gaddafi. Those people protesting are al-Qaeda and kids on drugs" If only he listened like Mubarak did, he would still be alive. Now that is where Mugabe outsmarts them all.”

From Kenya in East Africa, Claire Mitchell said, “First I can say great victory for Libyan people! The only thing is if he's dead then no justice for all the inhumanity things he committed. That man has invested in Africa more than any other leader in the recent history of Africa's coming into political independence.”

Asha-daan Nelson from Ghana said, “Sad though but I think he had all the opportunity to exit peaceful and leave Libya knitted together, rather Qathafi chose the path of chaos knowing well it was a 'to lose battle for him' "

Malawi journalist and Africa News reporter, Sam Banda Junior said Africa had lost a figure despite the wrong that the disposed former Libyan leader did.

“I remember him when he came to Malawi some years back during the era of Bakili Muluzi and to date there is a hospital which was supposed to be built in his name but the project is now grounded. He was a great leader who wanted Africa to stand on its own. Of course he had his shortfalls but Africa in him has lost a key figure,” said Banda.