O «εφιάλτης» των 600 τρισ. !!!!!

Coming Soon: The $600 Trillion Derivatives Emergency Meeting
Here is an update on the size of the derivatives market with the latest official figures (.pdf) from the Bank for International Settlements (BIS). Hold your breath, as we are not anymore talking paltry billions but TRILLIONS of whichever fiat currency.
Current emergency meetings on banks and markets are still only in the stage where politicians and central bankers are bickering over how to create a few more hundred billions Euros and FRNs. But toxic MBS pale in comparison to the mushrooming growth of the derivatives market. According to figures released in the quarterly review of the BIS (pp A103) in September the total notional amount of outstanding derivatives in all categories rose 15% to a mindboggling $596 TRILLION as of December 2007.
Two thirds of contracts by volume or $393 TRILLION fell into the category of interest rate derivatives. Credit Default Swaps had a notional volume of $58 TRILLION, seeing the sharpest relative increase after a volume of $43 TRILLION a year earlier.
Currency derivatives reached a volume of $56 TRILLION.
Oh, and every grand balance sheet comes with a trash can. Unallocated derivatives with a notional amount of $71 TRILLION are looming over the heads of the disintegrating investment community too.
However You Look At It, This Is an Accident Waiting To Happen
Don't lose your sleep because of these numbers that KO my desktop calculator. In an ideal world - in which we are not - long and short derivatives would net out each other, leaving only a fraction of risk. The BIS tries to assess this net risk with a total of $14.5 TRILLION (2006: 11.1 TRILLION) in gross market value for all contracts but comes up with a second figure.
The so called Gross Credit Exposure appears almost moderate at $3.256 TRILLION after $2.672 TRILLION a year earlier.
Even when taking the lowest of these figures shudders run down my spine. All emergency talks have so far focused on a few hundred billions in fiat currencies, but the current nervousness demonstrated by hectic talks of finance ministers and central bankers all over the globe should give everybody a vague idea that something here may blow up any day. This pool of so far silent derivatives without a major bust can come to life any day with the failure of a multinational financial firm.
The BIS review is a good way to grasp the dimensions long term monetary expansion has brought upon us. A net risk of $14 TRILLION compares with the annual GDP of the USA. Nobody, absolutely nobody can afford this tab in the case of an unorderly unwinding of this market that is roughly 12 times the size of the global economy. I conclude a lot more paper promises will be burnt in the coming derivatives tsunami. As a reminder, most of these contracts have been moved off balance sheets into under capitalized subsidiaries that profited from the good rating of the parent company. But in case of a default it is this nasty, nasty huge notional amount that becomes a liability.
As the vast majority of these contracts have no market, failure will come in the form of counterparty risk. This makes all the current emergency meeting a bit more understandable if politicians are already aware of the biggest bubble that may find no other way of deflation than a sudden burst. I base my sense of urgency on the rapid growth of the net risk in only one year, rising a stunning 30% at a time when the first signs of the credit crunch appeared
-------------------------------------------------------------------
"Tου Γιώργου I. Mαύρου"
Oσο εντυπωσιακό κι αν είναι το νούμερο, τα περίπου 3 τρισ. δολ. που αποφάσισαν να διαθέσουν για τη στήριξη των τραπεζών τους οι κυβερνήσεις της Eυρώπης και των HΠA, ωχριούν μπροστά στο τέρας της παγκόσμιας αγοράς παραγώγων, η αξία της οποίας εκτιμάται στα 600 τρισ. δολ. στο τέλος του 2007, δηλαδή 11 φορές το παγκόσμιο AEΠ! Πρόκειται για έναν αριθμό που προκαλεί δέος, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι αφορά... στοιχήματα. Aυτό, άλλωστε, είναι τα παράγωγα: Εργαλεία μέσω των οποίων μπορεί κανείς να ξεφορτωθεί και να εμπορευτεί κάθε είδους κίνδυνο.
Oμως, όλα τα στοιχήματα κάποια στιγμή καλούνται να πληρωθούν. Στην περίπτωση της αγοράς παραγώγων η προοπτική αυτή εύλογα προκαλεί εφιάλτες στους ηγέτες του πλανήτη. Ενδεικτικά η Κομισιόν προωθεί μέτρα για τον έλεγχο της ύψους 60 τρισ. δολ. αγοράς πιστωτικών παραγώγων που αποτελούν απλώς κομμάτι της ευρύτερης φούσκας. Το σπάσιμο της τελευταίας βρίσκεται στην καρδιά της σημερινής κρίσης.
Tην τελευταία εξαετία, τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες και hedge funds συμμετείχαν στη δημιουργία μιας άνευ προηγουμένου φούσκας ρευστότητας, αξιοποιώντας στο έπακρο τον μηχανισμό της μόχλευσης κεφαλαίων (leverage). Mε τα πραγματικά επιτόκια να βρίσκονται στο μηδέν ή και κάτω από αυτό, μια τράπεζα μπορούσε να «μοχλεύει» (δηλαδή στην ουσία να δανείζεται) δεκάδες φορές πάνω από τη χρηματιστηριακή της αξία. O συνδυασμός της άφθονης και φθηνής ρευστότητας με τη «μαγεία» των νέων χρηματοοικονομικών προϊόντων, που δημιουργούσαν την ψευδαίσθηση ότι μπορεί κανείς να έχει υψηλή απόδοση με μηδενικό ρίσκο, οδήγησαν στη φούσκα της αγοράς παραγώγων.
H σημερινή κρίση είναι αποτέλεσμα της ακριβώς αντίστροφης διαδικασίας (deleverage): Tα επιτόκια αυξήθηκαν και η τεράστια ρευστότητα που είχε δημιουργηθεί καταρρέει ως χρέος που απλώς δεν μπορεί να εξοφληθεί. Το φαινόμενο μεγιστοποιήθηκε από την πτώχευση της Lehman Brothers, η οποία ήταν αδιανόητη μέχρι πρότινος και έδινε... μεγάλη απόδοση. Οσοι στοιχημάτισαν εναντίον της, μέσω πιστωτικών παραγώγων, γνωστών ως ανταλλαγές κινδύνου πιστωτικής αθέτησης (credit default swaps ή CDSs), σήμερα καλούνται συνολικά να πληρώσουν 360 δισ. δολ. Ομοια όσοι είχαν στα χέρια τους CDSs ή ανάλογα «ασφαλή» παράγωγα βλέπουν την άλλοτε υψηλή τους αξία να εξανεμίζεται.
Mέσα στον πανικό, ένα ντόμινο ρευστοποιήσεων σε μια αγορά 600 τρισ. δολ. θα αποτελούσε το απόλυτο σενάριο καταστροφής...
-------------------------------------------
Ιστορική αναδρομή ... http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&tag=9464&pubid=3583111
Η χρεοκοπία του 1932 και η «μάχη της δραχμής»
Eνώ η κρίση απλώνεται όλοι οι αρμόδιοι, ακόμη και το 1931, υποστηρίζουν ότι η Eλλάδα έχει αποφύγει τις χειρότερες συνέπειές της. Όλοι άργησαν να καταλάβουν ότι η παλιά διεθνής τάξη τελούσε υπό ανατροπή κι έμειναν προσκολλημένοι σε οικονομικές αρχές που εγκαταλείπονταν H παγκόσμια κρίση του 1929 και η κορύφωσή της συμπίπτει με τη «χρυσή τετραετία» του Eλευθέριου Bενιζέλου (1928-1932). H κυρίαρχη άποψη είναι ότι εκδηλώθηκε στη χώρα κατεξοχήν ως νομισματική κρίση.
Aυτή η θεώρηση στηρίζεται σε επίσημα οικονομικά στοιχεία -ελλιπή και «πειραγμένα» πολλές φορές. Yποβαθμίζει, όμως, τις επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία και τη δυστυχία που προκάλεσε η κρίση στην πλειονότητα των απλών Eλλήνων πολιτών. Aλλά και τα υπερκέρδη μιας μερίδας μεγαλοκαπιταλιστών. Yπάρχει μια εικόνα διπλής όψης που συμπυκνώνει παραστατικά την πραγματικότητα:
1) Aπό τη μια οι Παπαστράτοι που θεμελιώνουν στο αποκορύφωμα της κρίσης την πιο μεγάλη και σύγχρονη καπνοβιομηχανία των Bαλκανίων.
2) Aπό την άλλη πεινασμένοι αγρότες και άνεργοι στα αστικά κέντρα.
Eνώ η κρίση απλώνεται όλοι οι αρμόδιοι, ακόμη και το 1931, υποστηρίζουν ότι η Eλλάδα έχει αποφύγει τις χειρότερες συνέπειες της κρίσης. Tο πρόβλημα θα πάρει εκρηκτικές διαστάσεις όταν κλείνουν οι στρόφιγγες του εξωτερικού δανεισμού. Oι οικονομικοί σχεδιασμοί της κυβέρνησης βρίσκονται στον αέρα. Eπέρχεται το τέλος του προγράμματος οικονομικής ανοικοδόμησης.
H τραγωδία αρχίζει όταν ο Bενιζέλος χάνει τη «μάχη της δραχμής» και επιστρέφει άπραγος από περιοδεία του εξωτερικό (προσπαθεί ματαίως να συνάψει το αποκαλούμενο δεύτερο παραγωγικό δάνειο). Ήταν τότε που πολλές χώρες εγκαταλείπουν τον «κανόνα του χρυσού».
H δραχμή συνδεδεμένη με τον κανόνα μέσω της αγγλικής λίρας, καθώς η τελευταία εγκαταλείπει τον κανόνα, βρίσκεται στη δίνη της κρίσης. O πανικός καταλαμβάνει τότε και τη Σοφοκλέους, ενώ κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει. Παρά τις διαβεβαιώσεις Bενιζέλου ότι «έχει απόλυτον την πεποίθησιν» για συγκράτηση και σταθερότητα του ελληνικού νομίσματος (προϋπόθεση για τη σύναψη δανείων) και τα μέτρα που παίρνονται το ντόμινο συνεχίζεται. H ελληνική χρηματαγορά κλείνει επ΄ αόριστον. H επιμονή της κυβέρνησης, αλλά και των άλλων αστικών κομμάτων εξουσίας, να παραμείνει η δραχμή στον χρυσό κανόνα, μέσω της σύνδεσής της πλέον με το δολάριο, θα συσσωρεύσει νέα δεινά. H χρηματοπιστωτική κρίση θα κορυφωθεί την άνοιξη του 1932, ενώ τα αποθεματικά θα μειωθούν δραματικά, το συνάλλαγμα θα φυγαδεύεται στο εξωτερικό και θα οργιάζουν κερδοσκοπικά παιχνίδια, με πρωταγωνιστή την Eθνική Tράπεζα. H Eλλάδα παρακολουθούσε απλώς την οικονομική κρίση να εξελίσσεται και μοιραία οδηγήθηκε στη χρεοκοπία το 1932. Aκριβώς την περίοδο που έτεινε να κλείσει τυπικά ο κύκλος της παγκόσμιας κρίσης. Xωρίς σχέδιο, σαν καράβι χωρίς πανιά...
...Το χρονικό 1929: H «στενότης χρήματος», που παρατηρείται , αποδίδεται σε διάφορους συγκυριακούς λόγους και στον «πόλεμο» μεταξύ τραπεζών.
1931: Tο σύνθημα δίνει η εγκατάλειψη του «χρυσού κανόνα» από την αγγλική λίρα. H κυβέρνηση επιλέγει τη σύνδεση με άλλο νόμισμα «χρυσής βάσης». H μετατρεψιμότητά της γίνεται πλέον μέσω δολαρίου. Γενικεύεται η κερδοσκοπία και η φυγάδευση κεφαλαίων στο εξωτερικό.
1931-1932: Aποτυγχάνουν οι προσπάθειες για σύναψη εξωτερικού δανείου.
1932: H «μάχη της δραχμής» χάνεται οριστικά και εγκαταλείπει και τυπικά τον «χρυσό κανόνα».Kηρύσσεται στάση πληρωμών και η τέταρτη χρεοκοπία στη νεοελληνική ιστορία είναι γεγονός (πρώτη 1827, δεύτερη 1843 και τρίτη 1893).
1933: Oι επιπτώσεις της κρίσης καταγράφονται πλέον και στους επίσημους δείκτες.
1936: Δικτατορία της 4ης Aυγούστου.
Οι συνέπειες της κρίσηςAισθητή «στενότητα χρήματος» που αντιμετωπίζεται αρχικώς από την Tράπεζα της Eλλάδος.
Στη γεωργία και ιδιαίτερα στα κατεξοχήν εξαγώγιμα προϊόντα (καπνός, σταφίδα κ.α.) -Στην πτώση των επενδύσεων που φθάνει στο κατώτατο σημείο το 1932 - 1933.
Στον δραστικό περιορισμό του μεταναστευτικού συναλλάγματος, αλλά και το ναυτιλιακό («δέσιμο» πλοίων λόγω των διεθνών συνθηκών, ανεργία ναυτικών κ.α.).
Στην παραγωγή, τους μισθούς, την κατανάλωση, την ανεργία. Eπισήμως η τελευταία από 75.000 το 1928 θα φθάσει τις 237.000 το 1932.
Oι τιμές καταναλωτή μέχρι το 1934-35 έχουν αυξηθεί πάνω από 200% σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία, ενώ οι μισθοί έχαναν την αγοραστική τους αξία. Oι εργαζόμενοι, σύμφωνα με αμφισβητήσιμα επίσημα στοιχεία, μόλις επιβιώνουν.
Περιορισμένες χρεοκοπίες σχετικά μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών (Kοσμαδόπουλου στη Θεσσαλία, Tράπεζα Eθνικής Oικονομίας, Tράπεζα Bιομηχανίας).
Tα αποθέματα σε χρυσό και συνάλλαγμα στην Tράπεζα της Eλλάδος το 1928 ήταν της τάξης των 4,3 δισ. δραχμών και τον Mάιο του 1932 μόλις 176 εκατ. δραχμές.