1814-1820 Ιδρύεται στην Οδησσό η Φιλική Εταιρεία, από τον Νικόλαο Σκουφά, τον Αθανάσιο Τσακάλωφ και τον Πάτμιο Εμμανουήλ Ξάνθο, με αποκλειστικό σκοπό την προετοιμασία της επανάστασης. Γενικός Επίτροπος της «Ανωτάτης Αρχής της Φιλικής Εταιρείας» ανέλαβε, το 1820, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αξιωματικός του τσαρικού στρατού.
Φεβρουάριος-Μάρτιος 1821 Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στις 21 Φεβρουαρίου 1821 κηρύσσει στο Ιάσιο της Μολδαβίας, πνευματικό κέντρο του Ελληνισμού, την επίσημη έναρξη της επανάστασης στις παραδουνάβιες Ηγεμονίες, με τη συγκρότηση του Ιερού Λόχου. Ο Υψηλάντης ΑΦΟΡΙΖΕΤΑΙ ονομαστικώς απο το ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ !. Είχε προηγηθεί η επαναστατική του προκήρυξη με τον τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος». Ο Ιερός Λόχος θα ηττηθεί τον Ιούνιο του 1821 στο Δραγατσάνι από υπέρτερες τουρκικές δυνάμεις. Τερματίζεται έτσι η επανάσταση στις παραδουνάβιες Ηγεμονίες.
23 Μαρτίου 1821
Αρχίζει η Επανάσταση με την κατάληψη της Πάτρας όπoυ και κηρύσουν την Επανάσταση στην Πλατεία του Αγ Γεωργίου. 25 Μαρτίου 1821 Συμβολική ημερομηνία έναρξης της ελληνικής επανάστασης. Ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός ορκίζει τους επαναστάτες στη Μονή της Αγίας Λαύρας. Οι επαναστάτες είχαν εισέλθει από τις 23 Μαρτίου στην πόλη των Πατρών και κήρυξαν την επανάσταση στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης απελευθερώνουν την Καλαμάτα από τους Τούρκους.
23-24 Απριλίου 1821 Ο Αθανάσιος Διάκος μάχεται ηρωικά στην Αλαμάνα, συλλαμβάνεται από υπέρτερες δυνάμεις και βρίσκει ηρωικό, αλλά μαρτυρικό θάνατο. Μέρες αργότερα, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, μάχεται, και εμποδίζει, στο Χάνι της Γραβιάς, την πορεία των τούρκικων στρατευμάτων προς την Πελοπόννησο.
12-13 Μαϊου 1821 Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι ανοίγει το δρόμο για την κατάληψη της Τριπολιτσάς, στρατιωτικού και πολιτικού κέντρου της Πελοποννήσου.
26 Μαϊου 1821 Με την Πράξη της Συνέλευσης των Καλτετζών (μοναστήρι στην Αρκαδία), ιδρύεται η Πελοποννησιακή Γερουσία, με πρόεδρο τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.
14 Ιουνίου 1821 Επανάσταση στην Κρήτη
23 Σεπτεμβρίου 1821 Με την κατάληψη της Τριπολιτσάς (έδρας του πασά του Μορέως), εδραιώνεται η επανάσταση στην Πελοπόννησο. Δύο μήνες μετά, θα ιδρυθεί στο Μεσολόγγι, υπό την προεδρία του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ο «Οργανισμός της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος».
13 Νοεμβρίου 1821 Απελευθερώνεται η Άρτα από τους Σουλιώτες οπλαρχηγούς Μάρκο και Νότη Μπότσαρη, τους αδελφούς Τζαβέλα κ.ά.
1 Ιανουαρίου 1822 Στην Α' Εθνοσυνέλευση στην Νέα Επίδαυρο, ψηφίζεται το πρώτο Σύνταγμα της Επανάστασης, γνωστό ως «Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδος». Πρόεδρος του Εκτελεστικού εκλέγεται ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.
30 Μαρτίου 1822 Καταστροφή της Χίου από τα τουρκικά στρατεύματα του Καπουδάν Πασά Καρά Αλή. Μια μαζική θυσία που θα εμπνεύσει προσωπικότητες της ευρωπαϊκής τέχνης και του πνεύματος, όπως ο Ντελακρουά και ο Βίκτορ Ουγκό και θα συγκινήσει την Ευρώπη, που θα δείξει περισσότερο ενδιαφέρον για τον ελληνικό Αγώνα. Τρεις μήνες αργότερα, ο Κωνσταντίνος Κανάρης θα πυρπολήσει και θα καταστρέψει την τουρκική ναυαρχίδα.
6 Ιουνίου 1822 Ο Χουρσίτ πασάς και ο Ομέρ Βρυώνης καταλαμβάνουν το Σούλι
29 Ιουνίου 1822 Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης θα καταστρέψει στα Δερβενάκια την στρατιά του Μαχμούτ πασά ή Δράμαλη ανατρέποντας τα φιλόδοξά του σχέδια. Οι Έλληνες και αρκετοί φιλέλληνες θα ηττηθούν, λίγες μέρες μετά, στο Πέτα (κοντά στην Άρτα) από ισχυρές τουρκικές δυνάμεις.
Αύγουστος 1822 Η παρουσία του Γεωργίου Κάνιγκ, ως υπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας σηματοδοτεί τη θετική μεταστροφή της αγγλικής πολιτικής απέναντι στο Ελληνικό Ζήτημα.
Δεκέμβριος 1822 Το Συνέδριο των αντιπροσώπων των μεγάλων Δυνάμεων στη Βερόνα, παρά τις προσπάθειες των Ελλήνων απεσταλμένων, δεν αναγνωρίζει την ελληνική Επανάσταση και την αποκηρύσσει με διακήρυξή του.
Ιανουάριος 1823 Νίκη των Ελλήνων στο Ναύπλιο, που ορίζεται έδρα της επαναστατικής κυβέρνησης.
Μάρτιος 1823 Η Αγγλία αναγνωρίζει τους Έλληνες ως εμπόλεμους αναγνωρίζοντας de facto και την ελληνική επανάσταση.
Μάρτιος-Απρίλιος 1823 Συγκαλείται στο Άστρος της Κυνουρίας η Β' Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων
12 Ιουλίου 1823. Ο φιλέλληνας, λόρδος Βύρων, φθάνει στο Αργοστόλι. Θα στηρίξει την επανάσταση και θα πεθάνει στο Μεσολόγγι τον Απρίλη του 1824. Στο Μεσολόγγι θα ταφεί και ο Μάρκος Μπότσαρης που πέθανε στη μάχη του Κεφαλόβρυσου Ευρυτανίας.
Φθινόπωρο 1823-Καλοκαίρι 1824 Εμφανίζονται οι πρώτες αντιθέσεις ανάμεσα στο Νομοτελεστικό υπό τον Θ. Κολοκοτρώνη και τον Πετρόμπεη και το Βουλευτικό υπό τον Κουντουριώτη που σχηματίζουν δύο ξεχωριστές κυβερνήσεις. Είναι η απαρχή της πρώτης φάσης του εμφυλίου σπαραγμού που θα τερματιστεί τον Ιούνιο με την επικράτηση του Κουντουριώτη.
7-8 Ιουνίου 1824 Καταστροφή της Κάσου από τους Τουρκοαιγύπτιους, οι οποίοι, λίγες μέρες μετά, θα καταστρέψουν ολοσχερώς και τα Ψαρά.
29 Αυγούστου 1824 Ναυμαχία του Γέροντα και πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας.
15 Απριλίου 1825 Αρχίζει η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου από τον Κιουταχή και αργότερα και από τον Ιμπραήμ. Στις 10 Απριλίου 1826 θα γίνει η ηρωική έξοδος και η πτώση του Μεσολογγίου. Η θυσία του Μεσολογγίου προώθησε το ελληνικό ζήτημα όσο καμιά ελληνική νίκη και ο απόηχος των γεγονότων, αναζωπύρωσε το πνεύμα του φιλελληνισμού στην Ευρώπη.
5 Ιουνίου 1825 Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, δολοφονείται στην Ακρόπολη Αθηνών, θύμα της εμφύλιας διαμάχης.
3 Αυγούστου 1826 Ο Γκούρας κλείνεται με τους άνδρες του στην Ακρόπολη. Η πόλη παραδίδεται στον Κιουταχή.
11 Νοεμβρίου 1827 Η κυβέρνηση Ζαϊμη μεταφέρει την έδρα της στην Αίγινα.
19 Μαρτίου 1827 Με πρόταση του Κολοκοτρώνη ανατίθεται η ηγεσία του στρατού στον Church και των ναυτικών δυνάμεων στον Cochrane.
30 Μαρτίου 1827 Η Εθνοσυνέλευση εκλέγει τον Ιωάννη Καποδίστρια «κυβερνήτη της Ελλάδος» με επταετή θητεία.
22 Απριλίου 1827 Θανάσιμος τραυματισμός του Γεωργίου Καραϊσκάκη στη μάχη του Φαλήρου.
8 Οκτωβρίου 1827 Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Ο ενωμένος συμμαχικός στόλος Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας καταστρέφει τον τουρκοαιγυπτιακό που βρισκόταν αγκυροβολημένος στον κόλπο του Ναβαρίνου, γεγονός που υπήρξε καταλυτικό στην εξέλιξη του Ελληνικού Ζητήματος. Οι τρεις προστάτιδες Δυνάμεις θα διαδραματίσουν πλέον καταλυτικό ρόλο στην γένεση του ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους.
8 Οκτωβρίου 1827 Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Ο ενωμένος συμμαχικός στόλος Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας καταστρέφει τον τουρκοαιγυπτιακό που βρισκόταν αγκυροβολημένος στον κόλπο του Ναβαρίνου, γεγονός που υπήρξε καταλυτικό στην εξέλιξη του Ελληνικού Ζητήματος. Οι τρεις προστάτιδες Δυνάμεις θα διαδραματίσουν πλέον καταλυτικό ρόλο στην γένεση του ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους.
8 Ιανουαρίου 1828 Άφιξη του κυβερνήτη Καποδίστρια στο Ναύπλιο. Ο λόγιος Θεόφιλος Καϊρης, προσφωνεί τον Ι. Καποδίστρια
3 Φεβρουαρίου 1830 Υπογράφεται από τις Μεγάλες Δυνάμεις το πρωτόκολλο του Λονδίνου, σύμφωνα με το οποίο δημιουργείται ανεξάρτητο ελληνικό κράτος με οροθετική γραμμή τη γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού. Στο νέο κράτος θα συμπεριληφθούν, με το Πρωτόκολλο της συνδιάσκεψης του Λονδίνου στις 30 Αυγούστου 1832, η Πελοπόννησος, η Στερεά Ελλάδα, η Εύβοια, οι Σποράδες, οι Κυκλάδες και τα νησιά του Αργοσαρωνικού κόλπου.
27 Σεπτεμβρίου 1831 Δολοφονείται στο Ναύπλιο ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας από τους Μαυρομιχαλέους.
---------------------------------------------------------
...We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty and the pursuit of Happiness. — That to secure these rights, Governments are instituted among Men, deriving their just powers from the consent of the governed, — That whenever any Form of Government becomes destructive of these ends, it is the Right of the People to alter or to abolish it, and to institute new Government, laying its foundation on such principles and organizing its powers in such form, as to them shall seem most likely to effect their Safety and Happiness.....
http://garizo.blogspot.com/2008/12/back-to-basics-then-1776.html
--------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------
ΕΘΝΟΣ-ΕΘΝΙΣΜΟΣ - ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΣ-ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ (απόσπασμα από το βιβλίο του Βλ. Ρασιά)
"Γνήσιο κατασκεύασμα του μονοθεϊστικού ολοκληρωτισμού, ο «Εθνικισμός» εκδηλώθηκε και εξακολουθεί φυσικά να εκδηλώνεται ως αυστηρή απαίτηση για απόλυτη ομοιογένεια και ενότητα, πολιτισμική θρησκευτική και γλωσσική, ώστε να παραχθεί η ψευδαίσθηση μι υποτιθέμενης ιστορικής προσωπικότητας, σε ένα εκ των πραγμάτων συμφυρματικό συνάθροισμα εγωκεντρικών ατόμων. Σημαίες του Εθικισμού έγιναν υποχρεωτικά η προκατάληψη, η αλλοφοβία, η πνεύμακή κλειστότητα, η καχυποψία και η εσωστρέφεια και ως «εχθροί» κηρύχθηκαν όχι οι εχθροί της συλλογικής Ελευθερίας και Αυτονομίας, αλλά η κάθε είδους διαφορετικότητα, η οποία μέσα από έναν αρρωστημένο συλλογικό ψυχισμό εκλαμβάνεται πλέον ως πολιτισμική, θρησκευτική, ηθική ή «φυλετική μόλυνση. Σκοποί του «Εθνικισμού» είναι η καθολική ομοιογένεια στο εσωτερικό του ψευδο«έθνους» και η μανιώδης πολιτισμική επέκταση και ηγεμονία στο εξωτερικό του, όπως ακριβώς επί αιώνες: είχαν διδάξει οι κυρίαρχοι μονοθεϊστές, λ.χ. πάση θυσία καθολική ομοιογένεια μέσα στην Εκκλησία και μανιώδης προσηλυτισμός και υποδούλωση των υποτιθεμένων «ειδωλολατρών» και "αιρετικών. ...
Το πιο ειρωνικό είναι μάλιστα, ότι το ψευδο«έθνος» που ο «Εθνικισμός» ανεμίζει σαν σημαία γι' αυτήν του την απολυτότητα, τις περισσότερες φορές, εξαιτίας κυρίως του ετεροπροσδιορισμού του από το γνωστό «πόδι» της αυταρχίας, που ακούει στο όνομα «κρατούσα Θρησκεία» (ακόμη και όταν αυτή δεν δηλώνεται ευθέως ως τέτοια), καμία σχέση δεν έχει με το αληθές εθνικό χαρακτηριστικό τής ανά τόπους ιδιαίτερης και αυτόχθονος (διάβαζε προχριστιανικής) Παράδοσης. Ψευδο«έθνος» και «Εθνικισμός», πρωτομάστορες της ιδεοληψίας και του ανιστόρητου, του φορτισμένου αλλά ταυτοχρόνως και παραμυθητικού (νηπιώδους) λόγου, καθώς επίσης και της απολύτως μονομερούς «ανάλυσης» των πραγμάτων, κανακεύουν και αγοραπωλούν με την ύψιστη μαεστρία την Ψευδή Συνείδηση, δηλαδή την εδραιωμένη ως αλήθεια πίστη, σε ένα πασιφανέστατο ψέμα. Και το χειρότερο: ψευδο«έθνος» και «Εθνικισμός», μίζερα δουλικά του ισοπεδωτή κόσμου του «Μονοθεϊσμού», δημιουργούν από την γέννηση τους κιόλας, το «μεγάλο» αλλά τελικά επίπλαστο «πρόβλημα» των μειονοτήτων (και, βεβαίως, των λεγομένων «μειονοτικών»). Οι «εθνικιστές» αποδεικνύονται τελικά οι χειρότεροι εχθροί του πραγματικού «έθνους», μετατρέποντας την φυσική και λογική διεκδίκηση της ταυτότητας («Εθνισμός») σε μίσος για τους άλλους (κατά κανόνα σε μίσος για τον γείτονα).
Ενώ ο «Εθνισμός» συσπειρώνει, αντιπροσωπεύοντας την νόμιμη διεκδίκηση της συλλογικής αξιοπρέπειας, ο «Εθνικισμός» αποκλείει, αντιπροσωπεύοντας τίποτε περισσότερο από την απολύτως επιθετική καχυποψία. Ο «Εθνισμός» αντιπροσωπεύει την νόμιμη διεκδίκηση της συλλογικής αξιοπρέπειας. Ο «Εθνικισμός» αντι¬προσωπεύει την απολύτως επιθετική καχυποψία. Το μεγαλύτερο όμως εσωτερικό δράμα του «Εθνικισμού» είναι ο απόλυτος παραλογισμός τής προοπτικής που δήθεν προβάλλει, ένας παραλογισμός, ο οποίος έκλαμπρα καταδεικνύεται στην απλή συνειδητοποίηση, ότι αντίθετα από τον υποτιθέμενο και πλαστό «αντίπαλο» του, τον λεγόμενο «Διεθνισμό» (αμφότεροι παραπροϊόντα του «μονοθεϊστικού» Κόσμου), αυτός δεν μπορεί τελικά, ως πολιτικό ή κοινωνικό ή πολιτισμικό εάν θέλετε φαινόμενο, να γενικευθεί. Και αυτό, γιατί σε απόλυτη αντίθεση προς τον φυσικό «Εθνισμό», ο οποίος μπορεί να υπερασπίζεται θετικά την διαφορετικότητα - ετερότητα του (σεβόμενος την ίδια στιγμή βαθύτατα και την διαφορετικότητα - ετερότητα όλων των άλλων, που του συμπεριφέρονται ομοίως), ο κάθε επί μέρους «Εθνικισμός» θεωρεί την επί μέρους «ράτσα» του περιούσια και ανώτερη πασών των άλλων, άρα μπορεί να ορίσει την διαφορετικότητα - ετερότητα μόνον αρνητικά.
------------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου