Σελίδες

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

Israel versus America .. is it over ?


Israel versus America - Is the 'special relationship' over?
by Justin Raimondo
The role played by Israel as the catalyst for war in the Middle East was dramatically underscored the other day, when David Sanger of the New York Times
reported Israel had requested access to "bunker-buster" bombs developed by the US, and also clearance for flying over Iraqi airspace to get at Iran. Both requests were denied.Tensions within the "special relationship" have been escalating ever since. The first public eruption occurred over the UN Gaza resolution, when Israeli Prime Minister Ehud Olmert told the world how he had yanked the President of the United States "off the podium" and demanded the US abstain from the Security Council vote. The United States isn't exactly calling Olmert a liar, but, then again, in the course of denying it, State Department spokesman Sean McCormack went out of his way to issue a stinging rebuke. Olmert's comments, he averred, "are wholly inaccurate as to describing the situation, just 100-percent, totally, completely not true." He tartly advised the Israeli government to correct the record. Is the US-Israel "special relationship" fraying around the edges? After all, this is hardly the sort of talk one hears between the two: Mr. and Mrs. Perfect Couple are usually careful to conduct their occasional spats behind closed doors. That this repartee is being exchanged on the international stage is extraordinary behavior indeed. It suggests a fundamental shift in US policy, in part dictated by objective circumstances, and propelled, as well, by increased Israeli assertiveness, which has widened the fault-lines that have always existed between Washington and Tel Aviv. Over at the Center for American Progress blog, Matt Yglesias disapproves of Olmert's boorishness: "It seems both telling and unseemly that Olmert is going around bragging about this." Unseemliness has never stopped the Israelis from pressing their demands, but Yglesias is right: it is telling. It tells us who is used to giving orders, and who is accustomed to obedience. Yet those power relations, in force throughout the first and much of the second Bush term, started undergoing a radical shift in the latter days of the Bush era. After the neoconservatives had left the administration, in disgrace, the divergence of US and Israeli interests began to come out in the open: most of these were little noted, such as the end of the visa arrangements between the US and Israel that had given Israelis practically unlimited rights to travel and stay in the US. Another and not so subtle signal: the arrest of two top officials of AIPAC, Israel's powerful lobbying organization, The duo were accused of stealing classified information, via Larry Franklin, a veteran of Douglas Feith's shadowy "Office of Special Plans," and a neoconservative of the Ledeen school. Franklin pled guilty to charges of espionage, and was given a 12 year sentence, a hefty fine – and a chance to work off some or all of that time by testifying at the trial of the two ringleaders, Steve Rosen (formerly AIPAC's chief lobbyist) and Keith Weissman (their Iran expert), whose arrest was prefigured by two FBI raids on AIPAC's Washington headquarters. On the public stage, all has been hunky-dory for the US and Israel, and yet when it comes to the murky world of spycraft, the US has lately been on the warpath. Look, for example, at the case of Ben Ami Kadish. Here's a guy close to eighty and barely able to get to meetings of the Jewish War Veterans anymore, being hauled into court and accused of being part of the same Israeli spy ring that recruited Jonathan Pollard. Pollard, by the way, is a hero in Israel, and I believe there is some sort of monument dedicated to him, or perhaps it's only a street named after him: in any case, the campaign to release him from jail continues: this is a demand that every Israeli government always makes, so far to no avail. You'll notice, however, that Bush did pardon – posthumously – another revered Israeli hero, one Charles Winters, an American citizen, who was convicted in 1948 of violating the Neutrality Act by shipping weapons from the US to Palestine, where the Irgun and Haganah forces were battling both the British and the Arabs. That, however, is hardly enough to appease Tel Aviv. Iran is the issue that has divided the US and Israel, and the gulf is only going to widen: that's because the objective interests of the US and Israel are increasingly in conflict. That was the post-cold war trend, one that was ultimately exacerbated by the 9/11 terrorist attacks.Initially, of course, the idea was that "We are all Israelis now," as Marty Peretz exulted. This coziness did not and could not have lasted, because the US relationship with the Muslim world, and specifically with the Arab countries of the Middle East, from that moment on took center stage. In effect, the Israelis were upstaged: we vowed to defeat and destroy al-Qaeda, but couldn't do it without significant Arab support. In taking the battle to bin Laden, we elevated the importance of our Arab and Muslim allies, to Israel's detriment. While on the surface the US appears to be in lockstep with Israel, their divergent paths are increasingly apparent. The breakdown between the Bush White House and the Israelis has been magnified by the uncertainty augured by the incoming administration, where the outcome of a power struggle between Likudniks and realists is uncertain. The Gaza offensive has caught the US off-guard, and brought simmering US-Israeli tensions to a boil. What Gaza signals is a new turn for the Israelis, a clean break, if you will, with their status as an American puppet in the Middle East. They are clearly going off on their own, intent on waging a war of unmitigated aggression against all their neighbors. Their expansionist tendencies have lately taken on pretty grandiose dimensions, as Seymour Hersh reported in his exposé of their activities in Kurdistan. That this little adventure was leaked to Hersh by sources in and around the US intelligence community and government circles was doubtless another contributing factor to the growing US-Israeli split.Events are rapidly reaching a dramatic climax, and Gaza is just the start. Even as Israel makes the case that it represents the West, and deserves our support, it becomes less Western, and more like a typical Middle Eastern despotism garbed in the somewhat soiled raiment of "democracy." The banning of the Arab parties, and the rise of Avigdor Lieberman, a racist and a theocrat, as a leading Israeli politician, augur ill for the future of Israel as a liberal democracy. As the Israelis hurl themselves into a furious campaign to push outward and establish the old dream of a "Greater Israel," the claim that they are the region's only democracy becomes an ever more hollow boast

Iranian President Mahmoud Ahmadinejad and top Hamas political leader Khaled Meshal meet in DOHA

Iranian President Mahmoud Ahmadinejad and top Hamas political leader Khaled Meshal have made a surprise appearance at an emergency summit of Arab leaders in the Qatari capital, aiming to show their weight in diplomatic efforts surrounding the Gaza crisis. U.S. allies Egypt and Saudi Arabia are boycotting the Doha summit, fearing that Hamas and its allies Syria and Iran will use it as a platform for a hard-line position and hurt Egypt's efforts to mediate a Hamas-Israel cease-fire.
The presidents of Syria and Lebanon are also in Doha, along with Ahmadinejad and Meshal. Qatar's ruler Sheik Hamad bin Khalifa al-Thani called the gathering in a bid to find a unified Arab position on Israel's offensive in the coastal strip, now in its 21st day. On Friday, the A-Sharq al-Awset daily reported that Hamas is prepared to accept a conditional cease-fire with Israel in the Gaza-Strip starting on Saturday. Earlier Friday, Israeli and Western sources said that Jerusalem has rebuffed some of the conditions initially set forth by Hamas for an Egyptian-proposed truce in the Gaza Strip, including how long it would last and who would manage the border crossings

οκ ... !



Η μικρούλα βίκυ πάντα έτρωγε φρίκησαν έμενε μοναχήφοβόταν τους καθρέφτεςστα είδωλα οι ψεύτεςτης στήσανε μια φυλακήΤο ντύσιμο στην τρίχατα λούσα και τα σπίτιαοι γόβες της μικροί ΘεοίΒαλτό μυαλό στην ψύξηκαλύτερα είναι έτσιπου να το κουβαλάς μαζί...Θα βρω, θα βρώ, θα βρώεκείνο που ζητώMπoρώ Μπορώ ΜπορώΑπ'την στάχτη μου να γεννηθώΕίχε και τον δικό τηςνα στέκει στο πλευρό τηςμα δεν του ήταν αρκετήτο έβρισκε αστείο να σκέφτεται για δύοκαι να κρατάει επαφήΟι δυο τους ενωθήκανκαι αιώνια ορκιστήκανπως θα κρατήσουν τον χορόΛατρεύαν ότι αστράφτειπηγαίνανε σε πάρτυμιλούσανε για τον καιρόΘα βρω, θα βρώ, θα βρώτην άκρη που ζητώMπoρώ Μπορώ ΜπορώΑπ'την στάχτη μου να γεννηθώΘα βρω, θα βρώ, θα βρώεκείνο που ζητώMπoρώ Μπορώ ΜπορώΑπ'την στάχτη μου να γεννηθώΟ χρόνος τους κυλούσεη βίκυ όμώς γελούσεόταν αυτός είχε δουλειάΓια αυτό μια μέρα του είπεμωρό μου θα σ'αφήσωγια να βρω μια ζεστήκαρδιάΘα βρω, θα βρώ, θα βρώτην άκρη που ζητώMπoρώ Μπορώ ΜπορώΑπ'την στάχτη μου να γεννηθώΗ μικρούλα βίκυ πάντα έτρωγε φρίκησαν έμενε μοναχήφοβόταν τους καθρέφτεςστα είδωλα οι ψεύτες τηςστήσανε μια φυλακήτης στήσανε μια φυλακήτης στήσανε μια φυλακή...

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Kiev gas dispute... accused the United States of pulling the strings.

Kiev refuses to accept Russian gas intended for Europe - Gazprom
MOSCOW, January 14 (RIA Novosti) - Ukraine's national energy company Naftogaz refused to accept Russian natural gas for transit to Europe for a second day, Russia's gas monopoly Gazprom said on Wednesday. Gazprom said it filed another application with Naftogaz on Wednesday for the transit of 98.8 million cubic meters of gas, including 13.9 million intended for Moldova, 62.7 billion for the Balkan states, and 22.2 million for Slovakia. Russia, which has accused Ukraine of tapping gas bound for Europe, resumed shipments after a weeklong cutoff on Tuesday after a EU-led team of monitors was deployed at gas metering stations in Ukraine. However, Gazprom said later in the day Kiev was blocking the shipments. The monopoly said on Wednesday it had requested the transits via the Sudzha gas entry point on the Russian border, an export pipeline with direct access to the nations affected by the dispute, including Bulgaria, Romania and Turkey. Naftogaz in turn demanded transit via other entry points, used mainly for gas intended for domestic consumption, and the replenishment of gas reserves to 140 million cu m, Gazprom said. Ukraine has claimed that Russia has not sent enough "technical gas" to maintain the pressure necessary to send the required volumes to Europe. Kiev also said that Moscow had demanded gas for Europe be sent along a complicated route that would require Ukraine to cut off supplies to its own people. "Naftogaz's repeated refusals prove that Ukraine is unable to replenish gas reserves it has siphoned off and resume transits. Gazprom is prepared to restart supplies for European consumers at any moment," the Russian energy giant said. The Naftogaz chief rejected on Wednesday Russia's claims that Ukraine had illegally siphoned off its gas, saying the company had transited 1.2 billion cubic meters of gas to Moldova.

--------------------------------------------------------
Gazprom's Deputy CEO Alexander Medvedev accused the United States of pulling the strings. "It looks like ... they(Ukraine) are dancing to the music which is being orchestrated not in Kiev but outside the country," he said.
MOSCOW/KIEV (Reuters) - Russia and Ukraine face another day of sparring over gas supplies on Wednesday and two European Union states launched fresh diplomacy to end a dispute that has left their economies without Russian gas for one week.Russia began pumping gas meant for Europe via Ukraine on Tuesday, but the EU said little or no gas was flowing to countries suffering urgent energy shortages.Russia accused Ukraine of shutting off gas to Europe, but Kiev said there was not enough pressure in the pipeline system.The crisis has disrupted supplies to some 18 countries at the height of winter, shutting down dozens of factories in southeast Europe.Two of the worst hit EU states, Bulgaria and Slovakia, sent their prime ministers to Moscow and Kiev in a fresh effort to get gas supplies restored.Slovakian Prime Minister Robert Fico, who was in Kiev on Wednesday for talks with Ukrainian Prime Minister Yulia Tymoshenko, said the country had 11 days of gas reserves left."After 12 days, we will be obliged to resort to measures never seen in our history. May I simply ask how long this will go on?" he told Tymoshenko.But Tymoshenko said her country could do little to help. "Ukraine does not have sufficient gas. We do not have our own supplies," she told Fico.Fico is due in Moscow later to meet Russian Prime Minister Vladimir Putin alongside Bulgarian Prime Minister Sergei Stanishev and Moldovan Prime Minister Zinaida Greceanii.Stanishev is under pressure to secure supplies for his country of 7.6 million people as limited domestic reserves are dwindling and anger among Bulgarians is mounting against his Socialist-led government.Slovakia, which has a population of 5.4 million and gets almost all its gas from Russia, declared a state of emergency on January 6, under which gas deliveries to large clients were reduced. About 1,000 companies were forced to shut or cut production.A deal brokered by the EU, which gets a quarter of its gas from Russia, had been intended to get supplies moving on Tuesday, with international monitors in place to ensure that Ukraine was not siphoning off any gas, as Moscow has alleged.Russian state-controlled gas monopoly Gazprom declared force majeure on gas exports to Europe on Tuesday, meaning circumstances beyond its control prevented it from meeting its obligations to clients.Gazprom is demanding Kiev hand over $614 million for unpaid gas bills and pay $450 per 1,000 cubic meters of gas in 2009. That is similar to rates paid by EU customers but a big rise on last year's price of $179.5. Analysts in Kiev say Ukraine, saddled with debt and hard hit by the global slowdown, cannot afford that price
----------------------------------------------------------
International monitors confirm Kiev blocking gas transit- Gazprom
MOSCOW, January 14 (RIA Novosti) - International monitors have confirmed that Ukraine has blocked the transit of Russia's Europe-bound natural gas supplies through its territory, the Russian gas monopoly Gazprom has said. Russia, which has accused Ukraine of tapping gas intended for Europe, resumed shipments after a weeklong cutoff on Tuesday after a EU-led team of monitors was deployed at gas metering stations in Ukraine. However, the transit gas did not reach Europe. "Members of the international monitoring commission in Kiev... have signed a report from gas control stations, which shows that no Russian gas has been pumped through Ukraine's transit pipelines toward Europe," Gazprom said late on Tuesday, adding that meters in Russia's Kursk Region on the border with Ukraine showed gas was being pumped. Ukraine has denied stealing gas, claiming instead that Russia has not sent enough "technical gas" to maintain the pressure necessary to send the required amounts of energy to Europe. Kiev also said that Moscow had demanded gas for Europe be sent along a complicated route that would require Ukraine to cut off supplies to its own people. Gazprom said on Monday that Ukraine should either use its own "technical" gas, or buy it if the company lacks its own resources. Gazprom said it was yet to establish the total volume tapped by Ukraine, saying that it had siphoned off 140 million cubic meters intended for the Balkan region alone. The European Parliament speaker urged Moscow and Kiev on Tuesday to fulfill the monitoring deal and resolve their dispute, which had "caught the EU citizens in the crossfire," as soon as possible.

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

ΦΡΙΚΗ

http://tsak-giorgis.blogspot.com/2009/01/blog-post_4937.html

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Συντομη ιστορία του Παλαιστηνιακού, 27 χρόνια μετα την Σαμπρα και Σατίλα - Short briefing on Palestain.

ΣΑΜΠΡΑ (SABRA) 1982


τι να λέμε τώρα ..

Στις 15-17 Σεπτεμβρίου 1982, λιβανικές φασιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις υπό το άγρυπνο βλέμμα και καθοδήγηση του ισραηλινού στρατιωτικού κατακτητή σφάγιασαν περισσότερους από 2.000 παλαιστινίους κατοίκους των δύο αυτών προσφυγικών καταυλισμών στη Βηρυτό. Η συντριπτική πλειοψηφία των δολοφονηθέντων ήταν γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι. Τον Ιούνιο του 1982, ο ισραηλινός στρατός (IDF), με την πλήρη στήριξη του καθεστώτος Ρέιγκαν, εξαπέλυσε μαζική εισβολή στον Λίβανο. Στόχος της εισβολής ήταν η εξολόθρευση της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ/PLO), η οποία έδρευε τότε κυρίως στον Λίβανο, και η εγκαθίδρυση κυβέρνησης-μαριονέτας στη Βηρυτό. Οι ΗΠΑ διαρκώς ανεφοδίαζαν τον IDF κατά τη διάρκεια του πολέμου.Η εισβολή στον Λίβανο κορυφώθηκε στις 15-17 Σεπτεμβρίου με την επιδρομή σε δύο προσφυγικούς καταυλισμούς αμάχων Παλαιστινίων των 1.500 μελών των ρατσιστικών και φασιστικών Λιβανικών Δυνάμεων, μία από τις δεξιές λιβανικές οργανώσεις σύμμαχους του Ισραήλ. Καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνου του καλοκαιριού ο IDF βομβάρδιζε χωρίς έλεος τη λιβανική πρωτεύουσα, σκοτώνοντας περισσότερους από 20.000 ανθρώπους, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν άμαχος πληθυσμός. Τον Σεπτέμβρη του 1982 επιβλήθηκε μια εκεχειρία στους Λιβανέζους και τους Παλαιστινίους που αντιστέκονταν στην επίθεση. Οι παλαιστινιακοί προσφυγικοί καταυλισμοί συγκέντρωναν περισσότερο από το 10% του πληθυσμού των 3 εκατομμύριων του Λιβάνου τότε. ύμφωνα με την εκεχειρία, οι στρατιωτικές δυνάμεις της ΟΑΠ θα εκκενώνονταν στην Τυνησία. Σε αντάλλαγμα, θα εγγυούνταν η ασφάλεια των παλαιστινιακών προσφυγικών καταυλισμών. Τη συμφωνία υπέγραφαν μεταξύ άλλων οι ΗΠΑ και το Ισραήλ. εγγύηση της ασφάλειας ήταν σημαντική, επειδή ήταν σε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη γνωστό ότι οι Λιβανικές Δυνάμεις και άλλες ρατσιστικές και φασιστικές πολιτοφυλακές θα σφαγίαζαν τους κατοίκους των καταυλισμών εάν οι τελευταίοι έμεναν απροστάτευτοι. Από τις 15 Σεπτεμβρίου, με τους μαχητές της ΟΑΠ να έχουν αποχωρήσει, ο IDF είχε περικυκλώσει ολοκληρωτικά τους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα στη δυτική Βηρυτό. Οι εναπομείναντες κάτοικοι των καταυλισμών ήταν σχεδόν όλοι γυναίκες, παιδιά ή ηλικιωμένοι άντρες. Εντούτοις, ο Αριέλ Σαρόν, τότε υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, μαζί με τους ισραηλινούς διοικητές στην περιοχή διακήρυξαν ότι πίστευαν πως μαχητές της ΟΑΠ εξακολουθούσαν να βρίσκονται μέσα στους καταυλισμούς. Χρησιμοποιώντας αυτή τη δικαιολογία, ο Σαρόν διέταξε να επιτραπεί στις Λιβανικές Δυνάμεις (ΛΔ) υπό τη διοίκηση του Elie Hobeika να εισέλθουν στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς για «να καθαρίσουν τις φωλιές των τρομοκρατών». Ακολούθησε ένα σαββατοκύριακο αδιανόητης αγριότητας. Οι ΛΔ πήγαν πρώτα πόρτα-πόρτα αναγκάζοντας τους τρομοκρατημένους κατοίκους να βγουν έξω στους δρόμους και τους χώριζαν σε δύο ομάδες. Λίγο αφότου εισήλθαν στους καταυλισμούς ένας διοικητής των ΛΔ επικοινώνησε με τον ασύρματο με τον Hobeika που ήταν μαζί με ισραηλινούς διοικητές. Ο διοικητής των ΛΔ ρώτησε τον Hobeika τι θα έπρεπε να κάνουν με τις γυναίκες και τα παιδιά, και ο Hobeika του απάντησε οργισμένα ουρλιάζοντας στον ασύρματο: «Ξέρεις ακριβώς τι να κάνεις!» (ντοκιμαντέρ BBC, "The Accused," 2001). Και τότε ξεκίνησε κανονικά η σφαγή. Για τις επόμενες 36 ώρες, οι ΛΔ βίαζαν, βασάνιζαν και σφαγίαζαν, εξολοθρεύοντας σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού των περισσότερων από 2.000 Παλαιστινίων και Λιβανέζων που ζούσαν στη Σάμπρα και Σατίλα. Οι ισραηλινοί διοικητές και υπουργοί, συμπεριλαμβανομένου του Αριέλ Σαρόν –ο οποίος ως υπουργός Άμυνας έφερε την ολοκληρωτική ευθύνη για την κατοχή του Λιβάνου- ενημερώθηκαν επανειλημμένα για το τι συνέβαινε. Όταν τελικά οι Ισραηλινοί διέταξαν τον Hobeika να αποσύρει τις ΛΔ στις 17 Σεπτεμβρίου, οι ΛΔ ζήτησαν και έλαβαν παράταση μίας μέρας για να «ολοκληρώσουν το έργο τους». Μόλις έκαναν το γύρο του κόσμου οι απεχθείς εικόνες της σφαγής της Σάμπρα και Σατίλα, η οργή και ο αποτροπιασμός ήταν τόσο μεγάλες που ακόμα και το Ισραήλ αναγκάστηκε να ορίσει επίσημη διερευνητική επιτροπή το επόμενο έτος. Η επιτροπή Kahan βρήκε τον Σαρόν «έμμεσα υπεύθυνο» για τη σφαγή. Εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από το υπουργείο Άμυνας, αλλά όχι και από το ισραηλινό κοινοβούλιο. Δύο δεκαετίες αργότερα, ο Σαρόν αναρριχήθηκε στο υψηλότερο αξίωμα του Ισραήλ, ως πρωθυπουργός. Η Σάμπρα και Σατίλα δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία σφαγή του Σαρόν. Το γεγονός ότι αυτός ο εγκληματίας πολέμου μπόρεσε να διενεργήσει τέτοιες ευρέως γνωστές πράξεις και παρ’ όλα αυτά έγινε πρωθυπουργός είναι το πιο ολοφάνερο σημάδι του βαθύτατα ρατσιστικού χαρακτήρα του κράτους του Ισραήλ. Εικοσιπέντε χρόνια μετά τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα, οι διάδοχοι του Σαρόν με την πλέρια υποστήριξη της Ουάσιγκτον εξακολουθούν να κατέχουν την Παλαιστίνη και να καταπιέζουν βάναυσα τον παλαιστινιακό λαό. Ο σκοπός της σφαγής του 1982 ήταν να καμφθεί το πνεύμα του παλαιστινιακού λαού και να συντριβεί η αντίστασή του διά μέσω μιας εξαιρετικά τρομερής τρομοκρατικής πράξης. Απέτυχε να βρει το στόχο της.
--------------------------------------------

ο κ Γράψας πρίν αρχίσει τις χαιρετουρες απο δω και απο κει .. δεν διάβαζε λίγη ιστορία να δει με ποιους έκανε κοινα γυμνάσια και ποιους ανεφοδιάζει απο το λιμάνι του Αστακού ?
Σκοπός και εξέλιξη του Σιωνισμού
Ο Σιωνισμός έχει τα χαρακτηριστικά των εθνικών κινημάτων του 19ου αιώνα. Ενώ βασίζεται εν μέρει στην
ιουδαϊκή θρησκευτική παράδοση η οποία συνδέει τους Εβραίους με τη Γη του Ισραήλ, το σύγχρονο κίνημα υπήρξε κυρίως κοσμικό, το οποίο εμφανίστηκε κυρίως ως απάντηση στον αντισημιτισμό που μάστιζε την Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα. Στις 14 Μαΐου 1948, η Διακήρυξη της Ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ ανέφερε: «Το έτος 5657 ε.Κ. (1897), ύστερα από κάλεσμα του πνευματικού πατέρα του Εβραϊκού Κράτους, του Τέοντορ Χερτσλ, το Πρώτο Σιωνιστικό Συμβούλιο συνεδρίασε και διακήρυξε το δικαίωμα του εβραϊκού λαού στην εθνική αναγέννηση σε δική του χώρα. Στο πλαίσιο της αναζωπύρωσης της εβραϊκής εθνικής συνείδησης εντάσσεται και η τεχνητή αναγέννηση της εβραϊκής γλώσσας, η οποία από 2.000 χρόνια δεν ομιλείτο παρά υπήρχε μόνο στα ιερά κείμενα. Η ανάγκη για εθνικό κράτος εντείνεται μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα, καθώς οι Εβραίοι μετά την αποτρόπαιη εμπειρία των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των διωγμών ζητούν τη δημιουργία ενός κράτους, στο οποίο δεν θα είναι μειονότητα, αλλά θα έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού χωρίς να φοβούνται πλέον πογκρόμ.
Κριτική του κινήματος
Αρκετοί Εβραίοι έχουν ασκήσει κριτική στον Σιωνισμό
ως εθνικιστικό κίνημα. Στο στόχαστρο βρίσκεται η μετατροπή του Ιουδαϊσμού από θρησκεία σε έθνος. Υπερσυντηρητικοί Εβραίοι στηλιτεύουν επίσης τη δημιουργία του κράτους του
Ισραήλ ως αντίθετη στην εβραϊκή θρησκεία και στο Ταλμούδ: ο Θεός κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ μέσω των Βαβυλωνίων του Ναβουχοδονόσορ και έστειλε τους Εβραίους στην αιχμαλωσία και στην εξορία, όπου βρίσκονται ακόμη, λόγω των αμαρτιών τους. Το εβραϊκό βασίλειο θα ανασυσταθεί μόνο με την έλευση του Μεσσία. Ο Θεός έχει υποσχεθεί στους Εβραίους ότι θα ανοικοδομήσει εκ νέ ου την Ιερουσαλήμ: ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, φησὶ Κύριος, καὶ οἰκοδομηθήσεται πόλις τῷ Κυρίῳ (Ιερ. 38:38). Η βίαιη κατάκτησή της από τους Εβραίους αποτελεί ασέβεια προς την υπόσχεση αυτήν του Θεού. Ας σημειωθεί, τέλος, ότι ο Σιωνισμός καταδικάστηκε και από τον Ο.Η.Ε., σαν κίνηση ρατσιστική. Δεν θα κοιτάξω ποιος έχει δίκιο αλλά το ποιος έχει την δύναμη και την ασκέι, δυστυχώς οι οικονομικά ισχυροί Ισραηλινοί συνεχίζουν τις πολεμικές επιχειρήσεις τους με αμείωτη ένταση προς τους αδύναμους παλαιστινίους και μην ξεχνάμε πως μιλάμε για ένα λαό της παλαιστίνης που δεν έχει κράτος αναγνωρισμένο παρόλο τις προσπάθειες καμία διεθνή κοινότητα δεν έχει βρεί λύση Έχει ενδιαφέρον να δούμε μερικά στοιχεία για το κράτος της παλαιστίνης και τι ζητάνε οι άνθρωποι αυτοί που δέχονται την επίθεση και έχουν κυρήξει την δική τους επανάσταση.
Σύμφωνα με την wikipedia
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82. Με τη συμφωνία του Εθνικού Παλαιστινιακού Συνεδρίου, που αποτελεί το νομικό σώμα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης - ΠΑΟ, [γνωστότερη με το αγγλικό ακρωνύμιο PLO (Πι-Ελ-Όου)], στις 15 Νοεμβρίου του 1988, το Κράτος της Παλαιστίνης διακήρυξε ανεξαρτησία. Ωστόσο, το ισχυριζόμενο “Κράτος της Παλαιστίνης”, δεν είναι και ούτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος, ούτε είχε κυριαρχία σε κάποια εδάφη. Επίσης, η διακήρυξη αυτή αγνοήθηκε και εν τέλει απορρίφθηκε από το Κράτος του Ισραήλ. Το Ισραήλ ελέγχει την περιοχή από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, όταν την πήρε από την Αίγυπτο και την Ιορδανία. Αυτόν τον καιρό, η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή (ΕΠΑ) οραματίζεται την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα περιλαμβάνει όλη ή μέρος της Δυτικής Όχθης, τη Λωρίδα της Γάζας και την ανατολική Ιερουσαλήμ, ζώντας ειρηνικά με το Ισραήλ υπό μια δημοκρατικά εκλεγμένη και αξιόπιστη κυβέρνηση. Η ΕΠΑ ωστόσο, δεν διεκδικεί κυριαρχία πάνω σε κανένα έδαφος και, επομένως, δεν είναι η κυβέρνηση του διακηρυγμένου το 1988 “Κράτους της Παλαιστίνης”. Η διακήρυξη του 1988 εγκρίθηκε σε μια συνάντηση στο Αλγέρι, με ψήφους 253-46 και δέκα αποχές. Η διακήρυξη επικαλέστηκε την Συνθήκη της Λωζάνης (1923) και την Απόφαση 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ υπέρ του ισχυρισμού για ένα “Κράτος της Παλαιστίνης στη δικά μας παλαιστινιακά εδάφη με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ“. Το ισχυριζόμενο “Κράτος της Παλαιστίνης” αναγνωρίσθηκε αμέσως από τον Αραβικό Σύνδεσμο και περίπου οι μισές κυβερνήσεις του κόσμου το αναγνωρίζουν σήμερα. Διατηρεί πρεσβείες σε αυτές τις χώρες (που αποτελούνται συνήθως από αποστολές της ΟΑΠ). Το Κράτος της Παλαιστίνης δεν αναγνωρίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη, παρότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και τα περισσότερα κράτη-μέλη της, διατηρούν διπλωματικούς δεσμούς με την Παλαιστινιακή Αρχή. μια αξιόλογη προσεκτική μελέτη του ζητήματος της Μέσης Ανατολής(στο web site
http://www.intifada.gr/cgi-bin/pages/page3.pl?arlang=Greek&arcode=070622180124&argenkat=%D4%EF%20%D0%E1%EB%E1%E9%F3%F4%E9%ED%E9%E1%EA%FC) .Οι Οθωμανοί - Τετρακόσια χρόνια κυριαρχίας* Το 1917, Άραβες της Παλαιστίνης καθώς και άλλοι Άραβες εξεγείρονται κατά τωνΟθωμανών και ενώνουν τις δυνάμεις τους με την Αντάντ (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία) κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Αντάντ είχε υποσχεθεί πλήρη ανεξαρτησία για όλους τους Άραβες με τη λήξη του πολέμου.* Η υπόσχεση αυτή αθετήθηκε, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι, μέσω των αντιπροσώπων τους, Σπάικς και Πικό (1916), έκαναν μυστικές συνομιλίες προκειμένου να μοιραστούν μεταξύ τους τα αραβικά εδάφη που αναμενόταν να ελευθερωθούν από τους Οθωμανούς.
Η Διακήρυξη Μπάλφουρ - Η απαρχή της τραγωδίας
* Στις 2 Νοεμβρίου 1917, ο Μπάλφουρ, υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, γνωστοποιεί την λεγόμενη Διακήρυξη Μπάλφουρ, η οποία δίνει στην Παλαιστίνη μια εθνική εστία στους Εβραίους.Η ίδρυση μιας εβραϊκής εθνικής εστίας αποτελούσε το στόχο του Σιωνισμού από την Πρώτη Σιωνιστική Συνδιάσκεψη που συνήλθε στη Βασιλεία της Ελβετίας το 1897 υπό την προεδρία του
Θέοντορ Χέρτζελ.Η Παλαιστίνη περιέρχεται υπό καθεστώς Βρετανικής Εντολής (Mandate) με απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών (προκάτοχος του ΟΗΕ).
Η Βρετανική Εντολή - Ο εβραϊκός εποικισμός
* Ο εβραϊκός εποικισμός στην Παλαιστίνη συνεχίστηκε μετά τη Διακήρυξη Μπάλφουρ και αυξήθηκε δραματικά κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.* Το Ολοκαύτωμα χρησιμοποιήθηκε για να πειστούν οι Εβραίοι να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη
Παλαιστίνη - Μια ατέλειωτη επανάσταση
* Ο αραβικός λαός της Παλαιστίνης πήρε τα όπλα κατά της σιωνιστικής αποικιοκρατίας. Πραγματοποίησε σειρά εξεγέρσεων μέχρι να τερματιστεί η Βρετανική Εντολή το 1948* Οι εξεγέρσεις αυτές κατεστάλησαν αλύπητα και καταπνίχθηκαν από τους Βρετανούς, ενώ ταυτόχρονα ενθαρρύνονταν οι σιωνιστικές οργανώσεις με την παροχή όπλων και στρατιωτικής εκπαίδευσης.
Το Παλαιστινιακό πρόβλημα στα Ηνωμένα Έθνη
* Στις 29 Νοεμβρίου 1947, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την απόφαση αρ. 181 που καλούσε για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, το ένα αραβικό και το άλλο εβραϊκό.
Οι βιαιοπραγίες του 1948
* Πριν από τις 15 Μαΐου 1948, σιωνιστικές τρομοκρατικές ομάδες είχαν ξεκινήσει μια σειρά άγριων επιθέσεων ενάντια σε άμαχους Παλαιστίνιους Άραβες πολίτες. Οι τρομοκρατικές αυτές ομάδες είχαν προηγουμένως εκπαιδευτεί, εξοπλιστεί και υποστηριχθεί από τις αρχές της Βρετανικής Εντολής. Κατέλαβαν ένα μεγάλο αριθμό πόλεων και χωριών από όπου εκδίωξαν τους κατοίκους* Η εξάπλωση του πανικού με σφαγές όπως αυτές στο Ντέιρ Γιασίν και το Κάφερ Κάσεμ υποχρέωσε τους Παλαιστίνιους Άραβες να αναζητήσουν καταφύγιο.
Ο πόλεμος του 1948 - Τα αποτελέσματα
* Στις 15 Μαΐου 1948, ο
Μπεν Γκουριόν εξαγγέλλει την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ στα εδάφη που κατασχέθηκαν. Το νέο κράτος βασίστηκε:-Στο δικαίωμα κάθε εβραίου όπου γης να εγκατασταθεί εκεί, απολαμβάνοντας πλήρη δικαιώματα.-Στην αφαίρεση κάθε πολιτικού δικαιώματος από τους αρχικούς Παλαιστινίους κατοίκους
-Στην καθολική απαγόρευση επιστροφής για εκείνους που εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους-Στην αποκοπή των Παλαιστινίων που παρέμειναν εντός του νέου κράτους από εκείνους που υποχρεώθηκαν στην εξορία
* Ύστερα από τη διακήρυξη της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ, τα στρατεύματα των γειτονικών αραβικών χωρών εισήλθαν στην Παλαιστίνη για να προστατεύσουν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων
Ο πόλεμος είχε τα εξής αποτελέσματα
1. Τον διαμελισμό της Παλαιστίνης σε τρία τμήματα:α. Το 78% της εδαφικής έκτασης της Παλαιστίνης που κατέχεται από το Ισραήλ, δηλαδή 20.673 τ.χλμ.β. Τη Δυτική Όχθη - η οποία προσαρτήθηκε στην Ιορδανία - δηλαδή 5.295 τ.χλμ. ή το 20,5% της χώρας
γ. Τη Λωρίδα της Γάζας - υπό αιγυπτιακή διοίκηση - δηλαδή 354 τ.χλμ. ή 1,5% της χώρας
2. 750.000 Παλαιστίνιοι Άραβες ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους και κατέφυγαν, κυρίως, σε άθλιους καταυλισμούς στη Λωρίδα της Γάζας, την Ιορδανία, τη Συρία και τον Λίβανο.
Η παλαιστινιακή οντότητα διεκδικεί τα δικαιώματά της - Η αρχή του τέλους της αφάνειας
* Στις 28 Μαΐου 1964, η πρώτη Παλαιστινιακή Εθνική Συνδιάσκεψη συνέρχεται στην Ιερουσαλήμ. Εξαγγέλλεται η δημιουργία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (
PLO) και συντάσσεται η Παλαιστινιακή Εθνική Χάρτα.* Η PLO διαμορφώθηκε ως οργάνωση που συσπειρώνει όλες τις διάφορες Παλαιστινιακές φράξιες και αντιστασιακές ομάδες.* Η PLO έχει κατακτήσει κεντρικό ρόλο στην κινητοποίηση των Παλαιστινίων καθώς και της διεθνούς αλληλεγγύης. Ο ρόλος αυτός πραγματώνεται με δύο τρόπους:-Τον ένοπλο αγώνα, με στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του Ισραήλ-Την πολιτική μάχη για τη στήριξη της Παλαιστινιακής υπόθεσης και για τη διεθνή κοινή γνώμη
* Τον Οκτώβριο του 1974, η
PLO αναγνωρίζεται από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (απόφαση αρ. 3210) ως αποκλειστικός εκπρόσωπος του Παλαιστινιακού λαού και κερδίζει θέση παρατηρητή στον ΟΗΕ.* Πολλοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες και στοχαστές της PLO έχουν δολοφονηθεί από τους σιωνιστές στην Ευρώπη, τον Λίβανο, την Παλαιστίνη και άλλες χώρες* Στη διάρκεια του αγώνα, η PLO έχει υποχρεωθεί να μεταφέρει τη βάση από όπου λειτουργεί και το στρατηγείο της από τη μια χώρα στην άλλη, συγκεκριμένα από την Ιορδανία στον Λίβανο και στην Τυνησία.
Οι Παλαιστίνιοι παίρνουν τα όπλα
* Το 1964 ιδρύεται ο Παλαιστινιακός Εθνικός Στρατός - μια παλαιστινιακή στρατιωτική πρωτοπορία για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης* Η δημιουργία του Παλαιστινιακού Εθνικού Στρατού θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα την ιστορία του Παλαιστινιακού κινήματος. Η παλαιστινιακή πολιτική οντότητα αποκτά τα γερά θεμέλια μιας στρατιωτικής δύναμης* Το έτος 1965 σηματοδοτεί μια αποφασιστική καμπή στην πορεία του Παλαιστινιακού αγώνα. Οι μαχητές της Παλαιστινιακής αντίστασης (οι Φενταγίν) αρχίζουν να χτυπούν στόχους στα κατεχόμενα εδάφη.
Η επίθεση του Ιουνίου 1967
* Στις 5 Ιουνίου 1967, το Ισραήλ ξεκίνησε έναν επιθετικό πόλεμο ενάντια σε κάθε ένα από τα τρία αραβικά κράτη με τα οποία συνορεύει: την Αίγυπτο, τη Συρία και την Ιορδανία* Τα αποτελέσματα του πολέμου ήταν τα εξής:- Η Δυτική Όχθη, η Λωρίδα της Γάζας, τα συριακή υψίπεδα του Γκολάν και το Σινά πέφτουν στα χέρια των σιωνιστικών δυνάμεων- 410.000 επιπλέον Παλαιστίνιοι πρόσφυγες υποχρεώνονται να εγκ
αταλείψουν τις εστίες τους στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα και να καταφύγουν στην Ανατολική Όχθη- Όσοι ζούσαν στα συριακή υψίπεδα του Γκολάν και το Σινά υπέφεραν την ίδια μοίρα- Στις 22 Νοεμβρίου 1967, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πέρασε την απόφαση αρ. 242 που καλεί το Ισραήλ να αποχωρήσει από τα εδάφη που κατέλαβε κατά τον πόλεμο του Ιουνίου.
Ο εβραϊκός εποικισμός συνεχίζεται
* Ως αποτέλεσμα των σιωνιστικών πιέσεων, Εβραίοι πολίτες διαφόρων χωρών ανά τον κόσμο συνέχιζαν να μεταναστεύουν στην κατεχόμενη Παλαιστίνη μετά το 1948. Ο πληθυσμός του Ισραήλ φτάνει στα 2.434.800 (1968).
Ο πόλεμος του 1973
* Στις 6 Οκτώβρη, η Συρία και η Αίγυπτος εμπλέκονται σε πόλεμο κατά του Ισραήλ. Παρά τις αρχικές απώλειες, οι Ισραηλινοί, με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, διατήρησαν σχεδόν όλα τα εδάφη που είχαν καταλάβει κατά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967
Καμπ Ντέιβιντ 1979* Η Αίγυπτος επί προεδρίας
Άνουαρ Ελ-Σαντάτ υπέγραψε σύμφωνο αμοιβαίας αναγνώρισης και το Σινά επιστρέφεται στην Αίγυπτο υπό όρους
1982 - Εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο (1)
* Το Ισραήλ εισέβαλε στα εδάφη του Λιβάνου και προχώρησε μέχρι τη Βηρυτό στις 6 Ιουνίου 1982, σε μια προσπάθεια να φέρει στην εξουσία ένα καθεστώς με επικεφαλής σύμμαχο προς το Ισραήλ πολιτοφυλακή και να θέσει τέρμα στην παρουσία της
PLO στον Λίβανο. Η εισβολή αυτή είχε ως αποτέλεσμα τα εξής:
- Την εκδίωξη των μαχητών της Παλαιστινιακής αντίστασης εκτός των συνόρων του Λιβάνου όπως επίσης και την καταστροφή της υποδομής της
PLO, η οποία έδρευε στον Λίβανο μετά τη μεταφορά της από την Ιορδανία το 1970.- Τον θάνατο 17.500 περίπου Λιβανέζων και Παλαιστινίων, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν απλοί πολίτες- Την καταστροφή της οικονομικής ζωής και της υποδομής του Λιβάνου
- Το Ισραήλ διατήρησε μια ζώνη ασφαλείας κατά μήκος των συνόρων του Λιβάνου η οποία κάλυπτε 3.450 τ.χλμ. Η περιοχή αυτή πρόσφατα επιστράφηκε στον Λίβανο μετά την επιτυχία των επιχειρήσεων της λιβανικής αντίστασης. Συγκεκριμένα, αυτό κατέστη εφικτό χάρη στους πολεμιστές της Χεζμπολάχ που κατάφεραν να εξωθήσουν τις ισραηλινές δυνάμεις εκτός της κατεχόμενης ζώνης
1982 - Εισβολή των Ισραηλινών στρατευμάτων στον Λίβανο (2)
*
Οι σφαγές στη Σάμπρα και Σατίλα: Ο τότε Ισραηλινός υπουργός Άμυνας, Αριέλ Σαρόν, κατηγορήθηκε από την ειδική δικαστική επιτροπή του Ισραήλ (Kahana Commission) ως
προσωπικά υπεύθυνος για το ότι διευκόλυνε τις πολιτοφυλακές οι οποίες προέβησαν σε σφαγές στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς
Σάμπρα και Σατίλα. Το έγκλημα απαρίθμησε 2.750 θύματα
1987 - Η πρώτη Ιντιφάντα
* Το 1987 οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης και της Γάζας ξεκίνησαν την Ιντιφάντα (λαϊκή εξέγερση) ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή* Η συνεχείς κατασχέσεις γης και η εγκατάσταση εποίκων στην καρδιά των κατεχόμενων όπως επίσης και η συστηματική και αδιάκοπη καταπίεση αποτέλεσαν τις κυριότερες αιτίες αυτής της εξέγερσης
1991 - Η ειρηνευτική συνδιάσκεψη της Μαδρίτης
* Οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση από κοινού οργάνωσαν μια διεθνή συνδιάσκεψη ειρήνης στη Μαδρίτη για να δοθεί τέλος διά της διπλωματικής οδού στην αραβο-ισραηλινή διαμάχη με βάση τις αποφάσεις 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.* Κάλεσαν τους συνέδρους να ακολουθήσουν δύο παράλληλες διαδικασίες στις
διαπραγματεύσεις: μία διμερή διαδικασία που περιλάμβανε ειδικές συζητήσεις ανάμεσα στο Ισραήλ και σε κάθε Αραβικό κράτος χωριστά και μία πολυμερή διαδικασία, όπου θα συμμετείχαν διάφορες αντιπροσωπείες οι οποίες θα συζητούσαν θέματα που αφορούν την ευρύτερη περιοχή
* Η συνδιάσκεψη περιελάμβανε αντιπροσωπείες από το Ισραήλ, τη Συρία, τον Λίβανο, την Αίγυπτο και μία κοινή ιορδανο-παλαιστινιακή αντιπροσωπεία, καθώς επίσης και παρατηρητές από άλλες χώρες και οργανισμούς
1993 - Η Συμφωνία του Όσλο
* Οι διαπραγματεύσεις που αφορούσαν την ανταλλαγή εδαφών έναντι της ειρήνης έλαβαν χώρα στο Όσλο της Νορβηγίας ανάμεσα στην PLO και το Ισραήλ. Η συμφωνία περιελάμβανε:- Αυτονομία για ορισμένες περιοχές της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης . Προέβλεπε επίσης σταδιακή απόσυρση των Ισραηλινών δυνάμεων η οποία θα οδηγούσε τελικά στην ολοκληρωτική αποχώρησή τους από τις περιοχές αυτές- Ίδρυση προσωρινής Παλαιστινιακής Αρχής Αυτοδιοίκησης για μια μεταβατική περίοδο που δεν μπορούσε να υπερβεί την 5ετία και θα οδηγούσε σε μια μόνιμη λύση στη βάση των αποφάσεων 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας
- Θέματα σχετικά με τη νομιμότητα και την αναγνώριση της εγκατάστασης των Ισραηλινών εποίκων, την Ιερουσαλήμ, το δικαίωμα των προσφύγων να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και τα σύνορα αναβάλλονταν και περνούσαν στην αφάνεια μέχρι να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για το Οριστικό Καθεστώς οι οποίες ορίστηκαν για 5 χρόνια αργότερα. Ταυτόχρονα προβλεπόταν Η αυτοτέλεια και η διατήρηση του καθεστώτος της Δυτικής Όχθης και της Γάζας κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου.
Μετά τη Συμφωνία του Όσλο
* Μετά την υπογραφή της Συμφωνίας του Όσλο, ιδρύεται η Παλαιστινιακή Αρχή. Το Γενάρη του 1996, ο Γιάσερ Αραφάτ εκλέγεται Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής από τον παλαιστινιακό λαό, καθώς και ένα εθνικό νομοθετικό σώμα 88 αντιπροσώπων. Ορισμένοι από τους ηγέτες της PLO επέστρεψαν στις πόλεις της Δυτικής Όχθης και της Γάζας που παραδόθηκαν στους Παλαιστίνιους
* Η Παλαιστινιακή Αρχή άρχισε να κατασκευάζει έργα υποδομής και ανάπτυξης με τη χρηματοδότηση ορισμένων αραβικών χωρών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων
* Επτά χρόνια μετά το Όσλο, το Ισραήλ έχει διατηρήσει τη διπλή στρατιωτική και πολιτική κατοχή πάνω στο 83% της Δυτικής Όχθης και περίπου στο ένα τέταρτο της Λωρίδας της Γάζας. Η ανατολική Ιερουσαλήμ παραμένει υπό ισραηλινό έλεγχο. Ένα διευρυνόμενο ισραηλινό οδικό δίκτυο διασχίζει από κάθε πλευρά τις κατεχόμενες περιοχές και ισραηλινά μπλόκα σταματούν την ελεύθερη διακίνηση των Παλαιστινίων. Αυξήθηκε η οικοδόμηση νέων οικισμών από εποίκους και η ασφάλεια των 403.249 αυτών Ισραηλινών εποίκων συνεχίζει να έχει προτεραιότητα σε σχέση με την ασφάλεια και την ποιότητα ζωής περίπου τριών εκατομμυρίων Παλαιστινίων
Ερευνητική Πρόταση του Καμπ Ντέιβιντ - Ιούλιος 2000 (1)
* Οι Παλαιστίνιοι, στην προσπάθειά τους να διαπραγματευτούν με το Ισραήλ προκειμένου να εφαρμοστεί η συμφωνία του Όσλο, συμμετείχαν σε πολλές συνομιλίες όπως αυτές του Γουέι Ρίβερ, Τάμπα και Σαρμ Ελ Σέιχ. Η πιο γνωστή από όλες έγινε στο Καμπ Ντέιβιντ. Εκεί προτάθηκαν τα ακόλουθα (βασισμένα στις διαθέσιμες πηγές) τα οποία και δεν έγιναν αποδεκτά από την παλαιστινιακή πλευρά:
- Το Ισραήλ προτείνει να χωριστεί η παλαιστινιακή περιοχή σε τέσσερα ξεχωριστά καντόνια ολοκληρωτικά περικυκλωμένα και γι αυτό και ελεγχόμενα από το Ισραήλ. Το Ισραήλ επίσης επιδίωξε μια ανταλλαγή εδαφών 9% προς 1% (προς όφελος του Ισραήλ). Επιδίωξε επιπλέον τον έλεγχο ενός πρόσθετου ποσοστού της τάξης του 10% στην όχθη του Ιορδάνη ποταμού υπό τη μορφή leasing μακράς διαρκείας.- Οι Παλαιστίνιοι θα έλεγχαν μερικές απομακρυσμένες αραβικές γειτονιές στο ανατολικό μισό της Ιερουσαλήμ και τις μουσουλμανικές και χριστιανικές περιοχές της παλιάς πόλης, ενώ το Ισραήλ θα είχε την επικυριαρχία του Χαράμ αλ Σαρίφ (Αλ Ακσά) και του μεγαλύτερου μέρους της Ιερουσαλήμ
- Όσον αφορά στο θέμα των προσφύγων (που είναι και η καρδιά του προβλήματος) τίποτα συγκεκριμένο δεν προσδιορίστηκε. Η πρόταση όριζε την επιστροφή μερικών χιλιάδων ατόμων τη στιγμή που εκατομμύρια προσφύγων περιμένουν ακόμα να ασκήσουν το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους σύμφωνα με την απόφαση 194 του
ΟΗΕ
- Το Ισραήλ θα διατηρούσε τον πλήρη έλεγχο πάνω στη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών μεταξύ των Παλαιστινιακών περιοχών καθώς και από και προς το εξωτερικό
28 Σεπτεμβρίου 2000 - Η δεύτερη Ιντιφάντα (1)
* Η συνεχής άρνηση του δικαιώματος των Παλαιστινίων στην εθνική κυριαρχία, τη δυνατότητα μετακίνησης, την πρόσβαση σε πηγές ύδατος και την οικονομική ανεξαρτησία, καθώς και η άρνηση του Ισραήλ να εφαρμόσει οποιαδήποτε απόφαση που συμφωνήθηκε στο Όσλο, αλλά και μετά από αυτό, άσκησαν μεγάλη πίεση στον παλαιστινιακό λαό* Η πίεση αυτή κατέληξε σε μια δεύτερη Ιντιφάντα που πυροδοτήθηκε από την προληπτική επίσκεψη του Αριέλ Σαρόν στο κτιριακό συγκρότημα του τεμένους Χάραμ αλ Σαρίφ (Αλ Ακσά).
* Κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, διάφοροι απεσταλμένοι των ΗΠΑ (Μίτσελ, Τένετ και Ζίνι) επισκέφτηκαν την περιοχή σε μια προσπάθεια να επαναφέρουν τις δύο πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι προσπάθειες αυτές επικεντρώθηκαν στην ικανοποίηση των αναγκών ασφαλείας του Ισραήλ αντί να απευθύνονται στις ανάγκες και των δύο πλευρών για την επίτευξη μιας στέρεης συμφωνίας με τον τερματισμό της κατοχής.
2000 - Η δεύτερη Ιντιφάντα (2)
* Στις 29 Μαρτίου 2002, το Ισραήλ απάντησε με πόλεμο, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, στην προσπάθεια να συντρίψει την αντίσταση του παλαιστινιακού λαού ενάντια στην κατοχή. Οι επιθέσεις τύπου καμικάζι που πραγματοποιούσαν Παλαιστίνιοι που βρίσκονταν σε απόγνωση χρησιμοποιήθηκαν από το Ισραήλ για να παρουσιάσουν τους Παλαιστίνιους μαχητές ως τρομοκράτες, έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η επιθετική και αδίστακτη εκστρατεία τους. Αυτός ο πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα:
- Την εκ νέου κατοχή όλων των πόλεων της Δυτικής Όχθης
που είχαν επιστραφεί στους Παλαιστίνιους βάση παλαιότερων συμφωνιών- Την καταστροφή των θεσμών της Παλαιστινιακής Αρχής και των δυνάμεων ασφαλείας- Την καταστροφή της υποδομής στις πόλεις και στα χωριά της Δυτικής Όχθης- Το άγριο σφυροκόπημα της υποδομής της αντίστασης, τις δολοφονίες των ηγετών της καθώς και τη φυλάκιση χιλιάδων ανθρώπων- Τις βάναυσα ενορχηστρωμένες σφαγές ενάντια σε πολίτες με την ψυχρά οργανωμένη βία όπως στην περίπτωση του καταυλισμού της Τζενίν
Οι αμερικανο-ισραηλινές σχέσεις

* Από τότε που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ δίνουν την πλήρη υποστήριξή τους στο Ισραήλ σε όλα τα πεδία. Το γεγονός αυτό αποδίδεται:- Στο ότι οι ΗΠΑ βλέπουν το Ισραήλ ως προπύργιο για τη διαφύλαξη των συμφερόντων τους στην περιοχή- Στην επιρροή του εβραϊκού λόμπι πάνω στην πολιτική των ΗΠΑ* Η υποστήριξη αυτή παίρνει διάφορες μορφές:
- Οικονομική βοήθεια:
Η άμεση βοήθεια που παρέχουν οι ΗΠΑ προς το Ισραήλ ανέρχεται στα 3 δις.δολάρια ετησίως ($ 1,8 δις σε στρατιωτική βοήθεια και $ 1,2 δις σε οικονομική βοήθεια)- Στρατιωτική στήριξη: Οι ΗΠΑ διαρκώς παρέχουν στο Ισραήλ την πιο εξελιγμένη πολεμική τεχνολογία ώστε να διατηρηθεί η στρατιωτική του υπεροχή έναντι των αραβικών χωρών- Πολιτική στήριξη: Οι ΗΠΑ έχουν δώσει την πλήρη στήριξή τους προς τις πολιτικές του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και έχουν κάνει χρήση του δικαιώματος βέτο που διαθέτουν για να μπλοκάρουν αποφάσεις υπέρ των Παλαιστινίων στα Ηνωμένα Έθνη (πράγμα που έχει συμβεί 38 φορές από το 1972 έως το 2001)
. Στοιχεία σχετικά με τον εποικισμό στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα
* Αριθμός και γεωγραφική εξάπλωση των εποικιστικών οικισμώνΠΡΙΝ-Υπάρχουν 190 εποικιστικοί οικισμοί στη Δυτική Όχθη (συμπεριλαμβανομένης και της Ιερουσαλήμ) και 19 στη Λωρίδα της Γάζας-Το Ισραήλ ελέγχει μια περιοχή 106 τ.χλμ. (2% του εδάφους) της Δυτικής Όχθης για εποικισμό και για στρατιωτικές και βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Οι Παλαιστίνιοι κατέχουν μια δομημένη περιοχή 283 τ.χλμ. (5,3% του εδάφους της Δυτικής Όχθης). Όλα τα υπόλοιπα εδάφη, συμπεριλαμβανομένων και όλων των συνοριακών περιοχών, βρίσκονται υπό τον έλεγχο των ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας-Υπάρχουν 403.249 έποικοι στη Δυτική Όχθη, 211.788 από αυτούς κατοικούν στην Ιερουσαλήμ-Περίπου 1 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι κατοικούν σε 360 τ.χλμ. γης στη Γάζα, με αποτέλεσμα να αποτελεί την πλέον πυκνοκατοικημένη περιοχή στον κόσμο. Την ίδια στιγμή 5.000 Ισραηλινοί έποικοι καταλαμβάνουν το 30% του εδάφους* Η επέκταση του εποικισμού-Οι ισραηλινές κατοικίες στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα (εκτός της ανατολικής Ιερουσαλήμ) αυξήθηκαν κατά 52% από την υπογραφή της Συμφωνίας του Όσλο και μετά, ενώ ο αριθμός των εποίκων συμπεριλαμβανομένων και αυτών της ανατολικής Ιερουσαλήμ υπερδιπλασιάστηκε κατά την ίδια περίοδο
ΜΕΤΑ
-Οι παρακαμπτήριοι δρόμοι που συνδέουν τους οικισμούς των εποίκων μεταξύ τους και με το Ισραήλ διαχωρίζουν τις Παλαιστινιακές περιοχές μεταξύ τους και τις περικυκλώνουν με δρόμους υπό ισραηλινό στρατιωτικό έλεγχο-Οι δρόμοι αυτοί εμποδίζουν την επέκταση και την ανάπτυξη των παλαιστινιακών πόλεων και χωριών όπως επίσης εμποδίζουν και την παλαιστινιακή εδαφική γειτνίαση-Το εκτενές αυτό οδικό δίκτυο, όπως έχει διαμορφωθεί, υπονομεύει την ανάπτυξη της οικονομίας της Παλαιστίνης περιορίζοντας τις μετακινήσεις και την ομαλή ροή του εμπορίου ή των εργαζομένων από τη μια περιοχή στην άλλη* Εποικισμός και φυσικοί πόροι-Οι εγκαταστάσεις των εποίκων περιορίζουν την πρόσβαση των Παλαιστινίων σε φυσικούς πόρους όπως είναι το νερό και η καλλιεργήσιμη γη-Στους Παλαιστίνιους επιτρέπεται η κατανάλωση μέχρι 58 κυβ. μ. νερού το χρόνο ανά άτομο, ενώ οι Ισραηλινοί καταναλώνουν 333 κυβ.μ. το χρόνο ανά άτομο . Παρατηρούμε λοιπόν ότι οι συνθήκες που βιώνουν οι παλαιστίνιοι στην
ΓΑΖΑ είναι τουλάχιστον απάνθρωπες σε μια εποχή που υποτίθεται υπάρχουν δικαιώματα και κατακτήσεις απο τον ΟΗΕ. Η κατάσταση αυτή έχει ένα ΚΥΡΙΟ υπεύθυνο και αυτή είναι η διεθνης κοινότητα(Ο.Η.Ε) που δεν παίρνει καμία θέση για να λύσει το μεσανατολικό, όπως δεν πήρε απόφαση ποτέ για το ζήτημα της Βόρειας Κύπρου(που απο το 1974 είναι κατεχόμενη απο την Τουρκία, όπως δεν έχει πάρει θέση για το Κουρδιστάν και για άλλες καταστάσεις παγκοσμίως.) Η διεθνής κοινότητα δεν λύνει κανένα πρόβλημα των λαών γιατι απλά εξυπηρετεί την Νέα τάξη Πραγμάτων και παίρνει προκλητική θέση υπερ μόνο του Ισραήλ.

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Nα τον χαιρόμαστε !!

με το καλημέρα , επί το έργον ..
Ο κ Μαρκογιαννάκης που ανέλαβε το βαρύ καθήκον να ανατάξει το πεσμένο ηθικό των Σωμάτων Ασφαλείας ήταν αυτός που είχε εμπλακεί στον αχταρμα του C4I , του συσήματος παρακολούθησης , που παράγγειλε το ΠΑΣΟΚ και κλήθηκε να παραλάβει η Νέα Δημοκρατία.
Μαρκογιαννάκης .. ο άνθρωπος που ήταν υπέυθυνος για την παραλαβή του συστήματος C4I αυτός που συμβουλεύτηκε τον σύντεκνο ΄"καθηγητή" κ Σταυρουλάκη, αυτόν ο οποίος κατόρθωσε μέσα σε 10 λεπτά να γίνει το σουργελο και ο περίγελος της Ελλάδας στην εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου. [Ας θυμηθούμε την τραγελαφική εμφάνιση του καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης κ. Σταυρουλάκη στον Μάκη, ο οποίος κατηγορήθηκε από το Ελεγκτικό Συνέδριο για ατασθαλίες διαχείρισης και παράλληλα εμπλέκετο στην παραλαβή του C4I. Όσοι παρακολούθησαν την εκπομπή, είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν το επίπεδο των καθηγητών μας. Ο κ. Σταυρουλάκης κόντεψε να τρελάνει το πάνελ και μερικά από τα σχόλια που ακούστηκαν ήταν "τι πίνετε κ. καθηγητά;", "ληγμένα παίρνετε;" και το τελικό του κ. Μαρκογιαννάκη "αφήστε τον κ. καθηγητή, δεν βλέπετε πως είναι;"]
αλλά τότε άλλα έλεγε στην Χανιώτικη της Κυριακής ..
[ Ερώτηση: Ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης Π. Σταυρουλάκης, που συνέταξε την έκθεση για το σύστημα C4I και θεωρείται κορυφαίος επιστήμονας στον τομέα των τηλεπικοινωνιών, αναφέρει ότι τα τηλέφωνα με κρυπτοφώνηση που χρησιμοποιεί η ελληνική κυβέρνηση δεν παρέχουν καμία ασφάλεια, καθώς η προμηθεύτρια αμερικανική εταιρία SAIC φέρεται να κατέχει όλα τα «κλειδιά» τους. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Απάντηση Μαρκογιαννάκη: Ο κ. Σταυρουλάκης είναι ένας μεγάλος επιστήμονας, ......]
ο κ Σταυρουλάκης είναι Ελληνοαμερικανός και διετέλεσε υπέυθυνος της Αμερικανικής ΑΤ&Τ στην Ελλάδα για ένα διάστημα, πολλοί δε συνάδελφοί του αμφισβητουν εκτός άλλων και την επιστημονική του επάρκεια. Οπότε μπαίνει έτσι και αλλιώς το Ερώτημα: ποιοί και με ποιά κριτήρια τον επέλεξαν σε τέτοιες επιτροπές .. !!
------------------------------------------
Ως ειδικός για το C4I μετείχε ο Μαρκογιαννάκης» (Sic..)
Πολιτικό θέμα παραλίγο να ανακύψει, χθες, όταν έγινε γνωστό ότι ο τέως υφυπουργός Δημόσιας Τάξης, Χρήστος Μαρκογιαννάκης, συμμετείχε στη σύσκεψη που έγινε με στελέχη της αμερικανικής εταιρείας SAIC και υπηρεσιακούς παράγοντες του υπουργείου για το ηλεκτρονικό σύστημα C4I (σι-φορ-άι) που χρησιμοποιήθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο υπουργός Γ. Βουλγαράκης αναγκάστηκε να εξηγήσει σε δημόσια δήλωση ότι ο τέως υφυπουργός κλήθηκε να παραστεί, διότι είναι άριστος γνώστης του συγκεκριμένου ζητήματος και το επέβαλε η κρισιμότητα των διαπραγματεύσεων.
------------------------------------------------------
Oι άνθρωποι ξεχνάνε .. ο Googλης ποτέ..

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Russia ready to pay market price for gas transit via Ukraine

Russia is ready to pay a market price for gas transit via Ukraine if Kiev pays a market price for supplies of Russian gas, the Russian prime minister said Thursday. "We believe Ukraine should pay a market price, and we are ready to pay a market transit," Vladimir Putin told foreign journalists. "The market transit [rate] in Europe is $3.4 for 1,000 cu m per 100 km," Putin said. Russia paid $1.6 for 1,000 cu m per 100 km in 2008 in line with a contract valid until the end of 2010. In response to a claim by Ukraine's energy ministry, the Kiev economic court ruled Monday that Ukrainian energy company Naftogaz could not pump Russian gas westwards at a price of $1.6 for 1,000 cubic meters per 100 kilometers. The premier said mechanisms to monitor Russian gas transit to Europe should be created as soon as possible to ensure the energy security of European consumers. Putin showed journalists documents, drafted by independent foreign company SGS, proving Ukraine illegally siphoned off Russian Europe-bound gas.

"There is proof," he said and presented the documents, when asked what data Russia had on gas tapping by Ukraine.

Russia and Ukraine failed to agree on New Year's Eve on how to settle Kiev's gas debts or on a contract for 2009 deliveries. As a result, gas supplies from Russia to European consumers through Ukraine were reduced and then halted, affecting in particular Hungary, Serbia, Macedonia, Croatia, Bulgaria, Turkey, Greece, Bosnia, Italy, Poland, France, Slovenia, Austria, the Czech Republic, Romania and Slovakia. Around 80% of Russia's gas exports to Europe pass through Ukraine. Russian energy giant Gazprom earlier accused Ukraine of stealing more than 86 million cubic meters of gas since the start of the year, but Kiev denied the accusations saying that Russia was trying to discredit Ukraine as a reliable gas transit partner. The situation has reawakened concerns in Europe about the reliability of Russia as an energy supplier. The 2006 gas row between the two former Soviet states resulted in a brief cutoff in supplies to Ukraine. When shortages were reported in some Eastern European countries, Russia accused Ukraine of siphoning off Europe-bound gas. Putin said the situation with gas transit through Ukraine should not result in deteriorating relations between Russia and the EU. "If Europe has an objective understanding of what is going on, then today's... dramatic events in the energy sphere should not lead to a deterioration of relations with Russia, as Russia is not to blame for this," he said. Putin said Russian gas transit via Ukraine should be in line with civilized market principles and with norms of international law.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

United... Muppets

-----------------------------------------------
MUPPET SHOW..>>
The Huffington Post: Israeli-Occupied Territory
Why is the Huffington Post carrying water for the IDF? Follow the money …
by Justin Raimondo
Pat was widely vilified by the neocons and the politically correct left when he famously described the Congress of the United States as "
Israeli-occupied territory." Oh, what a conniption the liberals and the Commentary crowd had! That was during the countdown to the first Gulf War, when almost no one rose to object – and those who did, like Pat, were smeared for their trouble. Today, such an observation is hardly considered controversial: it is simply a known fact. There is more discussion in the Knesset over the pros and cons of US intervention in the Middle East on Israel's behalf than there is in on Capitol Hill. There's a sense in which this sort of uniformity must be a little embarrassing for the Lobby, in that it underscores their fear that a real debate will suddenly break out. The regularity with which the American Congress endorses every fresh Israeli atrocity has a certain deadening metronomic quality about it – and, while we're on the subject of monotony, the American media, too, plays an identical role as advocate and staunch defender of the Israeli case, as a matter of course. The "mainstream" televised and dead-tree-media has historically been a reliable "reporter" of the merits of the Israeli case. Now, the wannabe "alternative" online media is following suit, with an alacrity that is none too surprising. It is especially unsurprising in the case of the Huffington Post, which founder Arianna Huffington touts as a "people's media" in which "truth" is the highest value. As she put it to the San Francisco Bay Guardian:"Our highest responsibility is to the truth. The truth is not about splitting the difference between one side and the other. Sometimes one side is speaking the truth ... The central mission of journalism is the search for the truth."Taking Ms. Huffington at her word, one can only conclude that, when it comes to Israel's rape of Gaza, the Huffington Post is siding with the rapist. Their "news" coverage of the ongoing devastation is heavily slanted toward the Israelis, with those journalistically unique paragraph-long lead-story headlines never mentioning Palestinian casualties (a number would suffice). When a genuinely antiwar voice is allowed on the site, it is prefaced by an apologia, as our own Jeremy Sapienza reports: "Huffington Post was so very kind this week to give space to almost frustratingly moderate Palestinian intellectual Dr. Mustafa Barghouthi. In his well-reasoned article, ‘Palestine's Guernica and the Myths of Israeli Victimhood,' he supplied all the basic facts behind the problems in Palestine. … But what gives with the long disclaimer marring the top of Barghouthi's article? "HuffPo runs all kinds of commentary from all over the political spectrum (or at least its leftish side), but only those who dare speak against the sainted Israelis seem to require an editorial explanation that resembles an apology. "Shame on Huffington Post for its disgusting lack of integrity."Shame? Jeremy is a fine lad, and very smart, but perhaps a bit naïve in believing these people even accept the concept of shame, applied to themselves: indeed, they oppose it as a matter of high principle. There's a ready explanation of why, as the Israelis pound Gaza, the formerly antiwar Huffington Post has become a cheerleader for the IDF: it is due entirely to this. <<>For example, Oak Investment has invested in IET/Intelligent Electronics, now morphed into Clickservice Software, an Israeli-based company that makes sophisticated weapons systems and sells them to clients such as "an unnamed Far Eastern country." Oak Investment partner Fred Harman now sits on the Huffington Post's board.
Case closed. Mystery solved.
Since Arianna is so into "truth," how about a little when it comes to how she's financing a $25 million media gig that still refuses to pay bloggers! Not only that, but they were recently forced to apologize to a Chicago media outlet for brazenly stealing content. Whatever her contributions to the journalistic profession, let alone the pursuit of "truth," Arianna is sure giving tackiness a bad name. What's so galling is that the Huffington Post poses as an "alternative" media outlet, the virtual embodiment of the new online populism that gave rise to the blogosphere. The nerve it takes to pose as an opponent of "corporate greed," and war, while taking a $25 million "investment" from an exemplar of both is simply breathtaking – but about par for the course for Arianna. In her odyssey from the Newt Gingrich right to the Obama-ite left, the founder of the Huffington Post personifies the utter vacuity of our age, the emptiness that has nothing at its core but an ideological vacuum waiting to be filled by the dictates of fashion and commerce. From her days as the high priestess of the
"John Roger" cult in California – a New Age outfit grouped around a charismatic and controversial leader "John Roger" – Ms. Huffington has always been an ideological weathervane, taking on the colors of whatever ideological craze is in season. As a kind of Greek sibyl interpreting the divine zeitgeist, her style has lately become even more magisterial, now that she's getting closer to real power. "I only text three people," she boasted at a London dinner, "my two teenage children and Barack Obama."God help us if that woman has the President's ear, if only because we'll have to endure four long years of relentless name-dropping. More seriously, though, the Huffington Post's disgraceful performance on the Gaza issue is really just a reflection of the laughable uniformity of Western coverage of Middle Eastern issues, and this is especially true when it comes to Israel and its interests in the region. It's a widely-noted irony that the nature and extent of the "special relationship" is never discussed as openly in the US as it is in the Israeli media. How and why this came about is well-documented by professors John Mearshemier and Stephen Walt, in their book, The Israel Lobby and US Foreign Policy [short version here], but a new riff on their theme is the extent to which the online media have been co-opted by the Lobby – in this case, bought outright.

--------------------------------------------------------

NYC mayor heads to Israel to 'show his support'
Bloomberg to spend Sunday meeting with mayors of Sderot, Ashkelon and with New Yorkers who have moved to Israel
The trip comes as Israel launches a ground offensive in Gaza following eight days of punishing airstrikes that failed to halt militant rocket attacks on Israel. Bloomberg, who is Jewish, is scheduled to spend Sunday meeting with the mayors of Sderot and Ashkelon and with New Yorkers who have moved to Israel. He's expected to be back in New York by Monday morning. The mayor has already voiced his support for Israel in recent days, saying he believes Israel has a right to defend itself. The US State Department issued a statement Saturday saying it was working toward a ceasefire between Israel and the armed Palestinian groups in Gaza that would bring an end to the continued rocket fire on the Jewish state.

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009

"happy" New Year ........ but,..save Haaretz !!

Amos Schocken, publisher of Israeli newspaper "Haaretz."


Haaretz a Newspaper Without a Country
By
Christoph Schult
Its lonely fight against the occupation of the West Bank made Israeli newspaper Haaretz internationally famous. At home, the paper is fighting for survival.The irreverence of the Israeli daily newspaper Haaretz is visible from the first moment a visitor enters the paper's editorial headquarters. There in the foyer hangs an open pig's carcass, looking just as it would in a slaughterhouse. This one, however, is reproduced in pieces of candy -- red ones for the muscles, and yellow for the innards. The building's doorman is on hand to help interpret this installation. The sculpture, he says, is like the land of Israel itself: "Beautiful on the outside, rotten on the inside."
Amos Schocken, publisher of Israeli newspaper "Haaretz.""The land" is also the translation of the name Haaretz, and the newspaper's problems are indeed linked with those of the country. What the paper offers in abundance -- a willingness to compromise with the Palestinians -- has once again become a fairly unpopular stance in Israeli society. One floor down from the foyer is the conference room. It's a windowless space and looks a bit like the nerve center of a war cabinet. This afternoon, Defense Minister Ehud Barak is here to visit the newspaper. What follows is a vigorous exchange of views. On one side is the country's most critical editorial department; on the other, the politician who has shifted the traditionally left-wing Labor Party to the right, to the point where Barak's opinions sometimes seem to hardly differ from those of nationalist Benjamin Netanyahu, leader of the center-right Likud Party.Barak, a retired general, presents himself as a hardliner and quickly wears the journalists down. The louder he speaks, the more the editors lose any desire to ask him questions. The minister bellows. He pounds his right fist on the table. Even the croissant he casually stuffs into his mouth can't stop the flow of his words. In the end, the editor-in-chief observes with some bewilderment "that just now we didn't interrupt you for 20 minutes."
Struggle for Survival
And so the contemplative Left has again lost to the noisy mainstream. It's a symbol for the newspaper's struggle to survive in its ever-more-lonely position as a well-respected daily. Abroad, Haaretz is known for its strong position against the Israeli occupation of Palestinian territories. Its English-language Web site registers a million users each month. At home, however, only 66,000 Israelis buy the paper.
Founded in 1919, the paper was acquired in 1935 by Salman Schocken, a businessman who had fled Nazi Germany, where he had owned a department store chain and a publishing company. From 1939 on, Schocken's son Gustav shaped the paper's liberal, left-wing bent. Schocken's grandson Amos has been chief executive of the Haaretz group since 1990.
His father, says Amos Schocken, 64, was still able to take more interest in the editorial aspects than in the finances of the paper. But times have changed, the founder's grandson says: "The paper has to make money." And that's not easy. In 2006 the family sold 25 percent of its shares in the newspaper to Cologne-based publisher Alfred Neven DuMont. At the time of the sale, Schocken handed the new investor a sheet of paper outlining the newspaper's editorial principles. The German publisher read the list and then pointed to the last item: "'Haaretz supports efforts to achieve peace with Israel's Arab neighbors." That, DuMont said, is especially important.The only problem is that actively advocating peace negotiations is a fairly unpopular position in Israel at the moment. Shortly after the end of the Six Day War in 1967, Haaretz was already promoting the return of the occupied territories in exchange for peace. With the 1994 Oslo Accords, majority Israeli opinion also began to swing in this direction. But the happy marriage between the newspaper and prevailing public opinion didn't last long. With the beginning of the second Palestinian intifada in 2000 and the accompanying suicide attacks in Israeli cities, the land and "The Land" once again went their separate ways.Subscribers began to abandon the paper in droves. The most common reason given by readers who canceled their subscriptions was one journalist, Gideon Levy, the country's most radical commentator. Once a week in his "Twilight Zone" column, Levy writes about the fate of Palestinians. He writes about taxi drivers whose vehicles were destroyed by Israeli soldiers or about a man whose wife was delayed at a checkpoint while having an acute heart attack for so long that she died. "If we change this newspaper's DNA," Levy warns, "we won't survive."
-------------------------------------------

The Israeli army has entered the Gaza Strip as it escalated its offensive on the eighth day of operations.A column of tanks entered the besieged territory though the Beit Hanoun crossing shortly after nightfall on Saturday, as the Israeli cabinet said it had called up about 9,000 reservists as part of its preparations.Alan Fisher, Al Jazeera's correspondent on the Israeli-Gaza border, said that he had witnessed the movement of tanks and armoured vehicles in the area.Hamas has vowed to defeat the Israeli army following the invasion.
Reservists mobilised
Ehud Barak, Israel's defence minster, said: "Our aim is to force Hamas to stop its hostile acitivities against Israel and bring about significant change."We have carefully weighed all our options, we are not war hungry but we should not allow a situation where our towns are constantly targeted by Hamas."The ground operation includes endangering the lives of the forces. I know that there are risks. It will not be easy or short, but we are determined. Now is the time to do what needs to be done".Ayman Mohyeldin, Al Jazeera's correspondent in Gaza, said: "Residents in the Beit Hanoun area say they have seen the movement of tanks into the territory."There is absolute fear and terror, it is pitch black, power lines have been cut throughout the strip, more than 250,000 people in northern Gaza are without electricity."The biggest concern is a ground invasion could result in urban warfare."Rockets are being fired from deeper and deeper within Gaza and if Israel's intention is to prevent such attacks how far into Gaza, an area densely populated with civilians, will they need to go?" Speaking to Al Jazeera, James Denselow, a Middle East specialist from Kings College, London, said: "Hamas operates as an asymmetrial force. It knows its strength and knows indiscriminate rockets can cause alarm."This is why the Israeli army has used air strikes to 'soften' the ground followed by an assault at night when low-tech armies such as Hamas find it very hard to fight." The gound assault came as the death toll of Palestinians climbed past 450 on Saturday as a strike on a northern Gaza town killed at least 11 people, including one child, who were praying in a mosque. Israeli artillery had started firing shells into the Gaza Strip for the first time on Saturday, ahead of the ground offensive.Ofir Gendelman, an Israeli foreign ministry spokesman, said: "All we asking for is to create a normal life for people of Israel. We'll keep on targeting Hamas objectives until the situation on the ground there is transformed."They [Israeli ground forces] will be completing the mission of the air force, going for Hamas headquarters and weapons caches and giving a blow to their capability to launch attacks into Israel."It will take quite a number of days to get the job done." Marwan Bishara, Al Jazeera's senior political analyst, said: "Israel can claim in various stages that it has won this or that war against Arabs but it is obvious since the invasion of Lebanon in 1982 that there is no military solution to Israel's secueity."It cannot bomb its way into peaceful co-existence. Israel is trying to do all it can to destroy Hamas but with more than 400 dead, there will be more than 400 more new recruits in Gaza. "It has taken this path and will probably pay the price in the long term, short term it's the Palestinians who pay the price.
"Hamas resistance
Meshaal says Hamas is prepared to handle an Israeli ground offensive
"If you commit the stupidity of launching a ground offensive, then a black destiny awaits you," Khaled Meshaal, the political leader of Hamas, said on Friday."You will soon find out that Gaza is the wrath of God."Meshaal, speaking from the Syrian capital of Damascus on Friday, said Palestinians in Gaza were ready for any land offensive made by the Israelis. "This battle was imposed on us and we are confident we will achieve victory because we have made our preparations."Our position is clear. We will not give in. Our resolve cannot be broken," he said."Our demand is also clear. The war must end, the siege lifted, and crossing points open without restriction."