Πιάσαμε πάτο, Γρηγόρη
του Γιάννη Λαζάρου
Το είδαμε κι αυτό. Η πρώτη ρατσιστική απεργία είναι ιστορικό γεγονός. Στην Ελλάδα των 3 εκατομμυρίων ανέργων κατέβηκαν στον δρόμο διατεταγμένα και συντεταγμένα οι έχοντες μεροκάματο. Μάλιστα η πλειοψηφία αυτών έχουν σίγουρο μεροκάματο. Δημοσιοϋπαλληλικό. Κι ενώ τα πανό σέρνονταν στο οδόστρωμα και οι ντουντούκες παραμόρφωναν τον "δίκαιο αγώνα" οι άνεργοι της Ελλάδας κατάλαβαν ότι πρέπει να γίνει μια συντεχνία ανέργων, ένα σωματείο που θα πρέπει με πληρωμένο παράβολο να καταθέσει την αίτηση σε αρμόδια δικαστική υπηρεσία για να κατοχυρωθεί ως νόμιμο όργανο αγώνα παίρνοντας άδεια να κατεβαίνει στους δρόμους έχοντας πρώτα κλείσει ραντεβού με το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Να έχει μία έδρα και ένα γραφείο οπού εκεί η συντονιστική ομάδα θα συζητάει επί πληρωμή για το πώς θα γραφτούν τα αιτήματα και αφού θα συζητάει 11 μήνες περί ανέμων και υδάτων μετά θα αποφασίζει πού και το πότε θα εκφράσουν την οργή. Για 3 εκατομμύρια Έλληνες το αύριο τελείωσε για αυτούς χθες και το σήμερα είναι παράταση του χθες, για τους υπόλοιπους το ξεκόλλημα του κώλου από τον καναπέ είναι δείγμα αντίστασης.
Η ξεφτίλα των βελούδινων διαδηλώσεων νομίζαμε ότι έχει κι έναν φραγμό αλλά μετά και την απεργία της 12ης Νοεμβρίου 2015 κατανοεί και ο πιο αγαθός ότι η αποσάθρωση της πολιτικής τάξης είναι αλληλένδετη με την αποσάθρωση των "αγωνιστικών" κινημάτων. Κίνημα που φέρει ταυτότητα κομματική είναι κίνημα-πυροσβεστήρας. Είναι κίνημα-τσοπανόσκυλο που φυλάει τα πρόβατα στο μαντρί και τα βγάζει βόλτα δίνοντάς τους την πορεία για το που θα βοσκήσουν αγωνιστικό χορτάρι αφήνοντας ήσυχο τον τσοπάνη να κάνει τα παζάρια του με τους χασάπηδες.
