Beware of Greeks bearing debts

Beware of Greeks bearing debts. 

However you look at the emerging crisis in southern Europe, it doesn't look good.

European nations such as Greece with high levels of public debt face a terrible dilemma.If they slash public spending to rein in their government debt and budget deficits it might assuage investors and reduce the risk of default. But it will also scupper economic growth. Living standards will fall and more people will be cast out of work.

Consider the latest GDP numbers for the Euro zone.

Growth was stagnant overall, rising by just 0.1 per cent. Even the biggest and strongest economy in Europe, Germany, was flat, and the so-called Club Med economies of southern Europe are in a very bad way.Economic growth in Italy went backwards, Spain remained mired in recession, and Greece sank deeper into that mire.These economies are all under pressure to rein in public debt yet government outlays are one of the few props to demand. If governments must cut spending to control soaring sovereign debt levels, where's the growth going to come from?

And how quickly the fiscal tune has changed.

Cast your mind back a year or so. Keynes was back in fashion. Fiscal stimulus was de rigueur.The world's leaders pledged unprecedented sums of public money to combat recession. They bailed out banks and failing financial institutions with taxpayer funds and investors applauded.But financial capitalism is fickle. The clamour for public spending has been supplanted rapidly by public debt aversion and concern that nations heavily in hoc won't be able to find a market for their government bonds.So sovereign debt risk has become a market opportunity to be exploited.Greece is under speculative attack. In the mid-1990s the billionaire investor George Soros led a hedge fund assault on the Malaysian ringgit, busting the currency and precipitating the Asian financial crisis.Hellenic debt has become the Malaysian ringgit of the new century.Banks and hedge funds have been piling into the derivatives market to bet on Greek debt default in the hope that their speculation creates a self-fulfilling momentum; bid up the cost of insuring against Greek debt default until the market panics and investors stop buying its bonds -- or the premium becomes so high that Greece that goes broke.

As the New York Times has pointed out, some of the financial institutions now speculating on Greek debt default include banks that, a few years ago, did deals with Greece that allowed it to defer debt repayments and disguise its true level of public debt. How do you say "amoral" in Greek? It's possible -- even likely -- that the strategy may be too clever by half.There may be a bubble in the market for credit default swaps. Europe and the United States cannot afford to let Greece default on its debt, lest it become the Lehman Brothers of sovereign risk.The fear is that if Greece fails the contagion will spread, infecting other nations with high levels of public debt as well as broader credit markets, making it hard for companies and financial institutions to raise money.A new wave of the global financial crisis brought on by self-fulfilling prophesies of public debt default.Already, more than a dozen corporate bond auctions have been cancelled because the market jitters about sovereign risk have flowed through to the corporate bond market, blowing out the cost for businesses seeking to raise funds.So Greece is being thrown a lifeline. But with so many countries with so much debt, how many lifelines will need to be thrown?Even from the other side of the globe, the tensions in Europe are palpable. The richer nations of Europe such as Germany and France don't want to poison their own public balance sheets by aiding the sick men of Europe.

All of this was predictable. Never before have so many countries tried to raise so much public debt simultaneously.It was inevitable that weaker economies would be targeted for speculative attack and that investor relief that the State had stepped in to rescue capitalism would morph into anxiety about the sustainability of nations' fiscal positions and soaring levels of sovereign debt.The core problem is that there is too much debt; transferring the risk from private institutions to public finances didn't make the problem go away.

So now the risks are manifest.

Worst case scenario: a contagious sovereign debt crisis that causes a new global credit crash.Next worst, that pressure for governments to rein in spending undermines the nascent global economic recovery and causes a double-dip recession.Should this risk be avoided, measures imposed by debt-laden sovereigns to cut spending will limit the strength of the post-recession recovery. The cure for sovereign debt fears may be the cause of economic stagnation.Western Europe is now tasting the bitter medicine foisted upon the developing world in years gone by: fiscal austerity.Thousands of workers are taking to the streets of Athens to protest big cuts in wages, pensions and public spending.A Greek tragedy but it won't end there: Italy, Ireland, Portugal, Spain and much of Eastern Europe facing the same unpleasant task, and it will spark political upheaval and social unrest. Western citizens aren't used to the privations foisted upon the peoples of Argentina, Africa and Asia during previous crises.It used to be fashionable to talk about "the north-south divide" -- the social and economic chasm between the wealthier developed countries and the poorer developing countries. But the emerging economies of Asia have come out of the global financial crisis relatively unscathed while rich nations have suffered.As the world panics about sovereign debt risk in Europe, it's as if the north-south divide is being turned upside down.
http://garizo.blogspot.com/2010/02/blog-post_23.html

Magnitude 8.3 - OFFSHORE MAULE, CHILE

Earthquake Details

Magnitude	8.3
Date-Time	Saturday, February 27, 2010 at 06:34:17 UTC Saturday, February 27, 2010 at 03:34:17 AM at epicenter Time of Earthquake in other Time Zones
Location	35.826°S, 72.669°W
Depth	59.4 km (36.9 miles)
Region	OFFSHORE MAULE, CHILE
Distances	100 km (60 miles) NNW of Chillan, Chile 100 km (65 miles) WSW of Talca, Chile 115 km (75 miles) NNE of Concepcion, Chile 320 km (200 miles) SW of SANTIAGO, Chile
Location Uncertainty	horizontal +/- 10.6 km (6.6 miles); depth +/- 40 km (24.9 miles)
Parameters	NST=220, Nph=220, Dmin=>999 km, Rmss=1.09 sec, Gp= 36°, M-type=teleseismic moment magnitude (Mw), Version=6

Earthquake OFFSHORE MAULE, CHILE

A massive earthquake of 8.3 magnitude has struck central Chile.

The epicentre was 91km (56 miles) north-east of the city of Concepcion and 317km south-west of the capital, Santiago. The US Geological Survey (USGS) said the earthquake struck at 0634 GMT at a depth of about 59.4km. There is no information yet on any casualties. The US government said a tsunami warning had been issued for Chile, Peru and Ecuador.

Buildings in Santiago were reported to have shaken for between 10 and 30 seconds, with the loss of electricity in some parts of the capital. Telephone lines and internet connections appear to have been damaged.Local television stations said there was damage to buildings in the historic center of Santiago, which lies about 200 miles north of the epicenter. People streamed onto the streets of the capital, hugging each other and crying, and there were blackouts in parts of the city.An earthquake of magnitude 8 or over can cause "tremendous damage," the USGS says. The quake that devastated Haiti's capital Port-au-Prince on January 12 was rated at magnitude 7.0. The Pacific Tsunami Warning Center said the Chile quake generated a tsunami that may have been destructive along the coast near the epicenter "and could also be a threat to more distant coasts." It issued a tsunami warning for Chile and Peru, and a tsunami watch for Ecuador, Colombia, Panama, Costa Rica and Antarctica.According to a 2002 census, Concepcion is one of the largest cities in Chile with a population of around 670,000. Chile's main copper producing region and some of the world's largest copper mines are in the far north of the country near its border with Peru, but there are also copper deposits near Santiago. Chile produces about 34 percent of world supply of copper, which is used in electronics, cars and refrigerators.

In 1960, Chile was hit by the world's biggest earthquake since records dating back to 1900. The 9.5 magnitude quake devastated the south-central city of Valdivia, killing 1,655 people and sending a tsunami which battered Easter Island 2,300 miles off Chile's Pacific seaboard and continued as far as Hawaii, Japan and the Philippines.

There's a tree that grows in Athens..

There's a tree that grows in Athens. Some people call it the Tree of Heaven. No matter where its seed falls, it makes a tree which struggles to reach the sky. It grows in boarded up lots and out of neglected rubbish heaps. It grows up out of cellar gratings. It is the only tree that grows out of cement. It grows lushly...survives without sun, water, and seemingly earth. It would be considered beautiful except that there are too many of it. (thnks Betty)

Another Puzzle in Iran After Nuclear Fuel Is Moved

Another Puzzle in Iran After Nuclear Fuel Is Moved
By DAVID E. SANGER Published: February 26, 2010
WASHINGTON — When Iran was caught last September building a secret, underground nuclear enrichment plant at a military base near the city of Qum, the country’s leaders insisted they had no other choice. With its nuclear facilities under constant threat of attack, they said, only a fool would leave them out in the open.So imagine the surprise of international inspectors almost two weeks ago when they watched as Iran moved nearly its entire stockpile of low-enriched nuclear fuel to an above-ground plant. It was as if, one official noted, a bulls-eye had been painted on it.


Why take such a huge risk?

That mystery is the subject of fervent debate in the White House and the C.I.A., and among European, Israeli and Arab officials trying to decode Iran’s intentions. The theories run from the bizarre to the mundane: Under one, Iran is actually taunting the Israelis to strike first. Under another, it is simply escalating the confrontation with the West to win further concessions in negotiations that have dragged on four months. The simplest explanation is that Iran has run short of suitable storage containers for radioactive fuel, so it had to move everything.The debate reflects the depth of confusion about the intentions of a badly divided Iranian leadership. Since October, when Iran agreed in principle to ship much of its nuclear stockpile out of the country so that it could be converted to fuel for a medical reactor, there have been a series of unexplained actions. President Mahmoud Ahmadinejad has veered from hailing the deal to backing away from it. The country has declared it would soon build 10 new enrichment plants — a number it does not have the capacity to carry out. It has declared that it has answered all the questions posed by inspectors about potential work on weapons; the inspectors say there have been no responses since mid-2008.So while Washington and its allies are deeply immersed in assessing Iran’s technical capabilities, they are still trying to divine its political intentions. Despite considerable evidence that the United States and Israel have at least partly penetrated the Iranian program — snatching up scientists, obtaining photos of the inside of facilities and tapping into computer data from the nuclear program — they still are not certain whether Iran is seeking a nuclear bomb, or just the ability to build one, or even merely the appearance of the ability. As one senior adviser to Mr. Obama said late last year, “We’ve got a near-perfect record of being wrong about these guys for 30 years.”

What touched off this whole guessing game was a single sentence in one of the normally bone-dry reports of the International Atomic Energy Agency. The report said that on Feb. 14, with inspectors present, the Iranians moved roughly 4,300 pounds of low-enriched uranium out of deep underground storage to the small facility that they have declared they will use to re-enrich the fuel to 20 percent purity. (It takes 80- to 90-percent purity to make a weapon, a relatively small technological leap from 20 percent.)


On the surface, the move made no sense. Iran does not need anywhere near that much fuel for its ostensible purpose: feeding an aging reactor in Tehran thatmakes medical isotopes. Moreover, the fuel now sits out in the open, where an air attack, or even an carefully staged accident or fire, could destroy it.American and European officials will say little on the record because the guessing-game touches on three of the most sensitive subjects in the dispute: Whether Israel will strike the facilities and risk igniting a broader Middle East war; whether there is still time to stop the Iranian program through sanctions and diplomacy; and who is really in control of Iran and its nuclear program.

“There’s no technical explanation, so there has to be some other motivation,” one senior administration official who studies the Iranian strategy said after a White House briefing last week following the atomic agency’s revelation.The strangest of the speculations — but the one that is being talked about most — is that the Iranian Revolutionary Guard Corps is inviting an attack to unify the country after eight months of street demonstrations that have pitted millions of Iranians against their government. As one senior European diplomat noted Thursday, an Israeli military strike might be the “best thing” for Iran’s leadership because it would bring Iranians together against a national enemy.It would offer an excuse some Iranians might sorely want to throw out the nuclear inspectors and renounce the Nuclear Non-Proliferation Treaty. That would leave Iran in the position North Korea is in today: free to manufacture fuel or bombs without inspectors to blow the whistle.Other, including some officials in the White House, say they do not buy that theory. Iran has worked too hard to let its supply be destroyed, they argue.“I really doubt they are taunting the Israelis to hit them,” said Kenneth Pollack, a scholar at the Brookings Institution who recently ran a day-long simulation of what would happen after an Israeli attack on Iran’s nuclear facilities. “It would be humiliating for the Iranian regime,” he said. He speculated that Iran would have to retaliate, and “the ensuing confrontation would go in directions no one can really predict.”

Mr. Pollack numbers among those who suspect another explanation: brinkmanship. The Iranians have made clear that they do not like the terms their own negotiators came home with for swapping their nuclear fuel for specialized fuel for the medical reactor. By moving their fuel supply to the enrichment plant, they are essentially threatening to turn it all to near-bomb-grade fuel — and perhaps force the United States to reopen negotiations.But the simplest explanation, thatthe Iranians had no choice, has its proponents. The fuel is stored in one big, specialized cask. When someone ordered that the fuel begin being fed into the giant centrifuges for further enrichment, engineers moved it to the only spot available — the exposed plant. Or, as one American intelligence official said, “you can’t dismiss the possibility that this is a screw-up.”Whatever the cause, military officials say this is a tempting moment for the Israelis. The Obama administration clearly wants to make sure Israel does not take military action. In recent weeks it has sent the national security adviser and the chairman of the joint chiefs of staff to Israel to ensure there are no surprises like Israel’s 2007 strike on a nuclear reactor under construction in Syria. In that case, the Israelis gave the White House little warning of its decision to act.Michael Slackman contributed reporting from Cairo and Amman, Jordan; Robert F. Worth from Beirut, Lebanon; and Mark Landler from Washington.

Car bomb explodes at Newry courthouse

Police say it is a "miracle" no-one was killed or injured in a car bomb explosion at Newry courthouse.

Officers were evacuating the area when the bomb went off in New Street at about 2200 GMT on Monday. The explosion damaged the gates of the courthouse.Dissident republicans opposed to the peace process are being blamed for the attack.There is severe traffic disruption in Newry as the area remains cordoned off and a security operation continues.Police Chief Inspector Sam Cordnor said: "It is only by sheer miracle that nobody was killed or injured.The attack comes days after a mortar bomb was abandoned near a police station in the village of Keady, about 20 miles away.

The bomb attack is thought to be the first time a large car bomb has exploded in Northern Ireland since an attack on Stewartstown police station in 2000.In the last few years a number of large car bombs been have planted but have either failed to detonate or only partially detonated.There have also been several attacks with smaller under-car bombs such as the one which almost killed a police officer in County Antrim in January.BBC NI Home Affairs correspondent Vincent Kearney said police had been bracing themselves for some kind of response to the Hillsborough Agreement, signed just over two weeks ago."The fact that it has taken them so long to respond tells us something about their capabilities," he said.Northern Ireland Secretary Shaun Woodward said: "This is an appalling attack by a very small group of people who refuse to accept that peace is working in Northern Ireland."Sinn Fein MP for Newry and Armagh Conor Murphy said: "The fact that we're in the process of devolving policing and justice powers and there's an attack on a courthouse will not be lost on people"These people are trying to drag us backwards and ensure we have the British army back on the streets."DUP MLA William Irwin said the bomb was "a cowardly action by those who want to drag Northern Ireland back to the past".SDLP MLA Dominic Bradley said: "People are saying that they got enough of this sort of thing during the Provo campaign, it was wrong and senseless then and it is wrong now."

Ulster Unionist assembly member Danny Kennedy said the bomb was "proof of a deteriorating security situation in Northern Ireland"."It represents a clear attack on security services and government institutions. It shows a very worrying level of capability that these dissidents now have."

http://www.irishfreedomcommittee.net/IFC_INFO/MEMBERSHIP.htm
http://www.irishfreedomcommittee.net/NEWS/GFA_ENFORCERS/who_killed_joconnor_magill.htm

Μια κρίση δίχως επιστροφή

Μια κρίση δίχως επιστροφή

Ένας κύκλος που, σε συνθήκες κρίσης της αμερικανικής ηγεμονίας και της παραδοσιακής διαχείρισης της ελληνικής κοινωνίας από τη Δεξιά –η οποία κατέρρευσε με την εθνική καταστροφή της Κύπρου–, επέτρεψε έναν ριζικό μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων και των σχέσεων κράτους και «κοινωνίας των πολιτών»· αυτή τη νέα κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα είχαμε χαρακτηρίσει σε ένα βιβλίο μας, του 1982, ως «Μικρομεσαία Δημοκρατία»: Το κράτος ανέλαβε να υποκαταστήσει το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο και να απαντήσει στην καταπληκτική ζήτηση δημοκρατίας και ελευθερίας που αναδυόταν από την ελληνική κοινωνία. Και η απάντησή του δεν μπορούσε παρά να σφραγίζεται από τη λογική και την ιδεολογία των αριθμητικά και ιδεολογικά κυρίαρχων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Από τη λογική και την ιδεολογία των μικρομεσαίων. Έτσι, η διόγκωση του κράτους δεν θα εξοπλίσει τη χώρα με ένα παρεμβατικό οικονομικά κράτος, που ήταν ιδιαίτερα αναγκαίο, καθώς εξαφανιζόταν η δασμολογική προστασία με την είσοδο στην ΕΟΚ. Αντίθετα, το κράτος θα γίνει ένα αναποτελεσματικό τέρας, ικανό μόνο να διοχετεύει το κρατικό χρήμα στις τσέπες των ιδιωτών, μικρών και μεγάλων.
Η οικοδόμηση μιας στοιχειώδους κοινωνικής προστασίας δεν θα πραγματοποιηθεί μέσα από μια ανακατανομή των εισοδημάτων υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, αλλά μέσα από τον αυξανόμενο δανεισμό και το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού. Έτσι, μέσα σε μια δεκαετία, από το 1980 στα 1990, το δημόσιο χρέος πέρασε από το 20% του ΑΕΠ στο 100%. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ήταν όλοι «ικανοποιημένοι», τόσο τα παρασιτικά μεσαία και ανώτερα στρώματα όσο και ένα μέρος των λαϊκών στρωμάτων, ιδιαίτερα οι λεγόμενοι «μικρομεσαίοι», διότι κανένας δεν εθίγη και όλοι «κέρδισαν». Αυτό ήταν το περιβόητο ΠΑΣΟΚικό «θαύμα».
Στην ίδια κατεύθυνση λειτούργησε και η γενίκευση των μηχανισμών «αναδιανομής», που συγκρότησε η επέκταση της διαφθοράς, η κοινωνικοποίησή της σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Έτσι κατασκευάστηκε ένα γενικευμένο κλεπτοκρατικό σύστημα, στο οποίο κυριολεκτικά ταιριάζει ο τίτλος ενός παλιού ιταλικού κινηματογραφικού έργου του Μονιτσέλι, Ο κλέψας του κλέψαντος. Ολόκληρη η δεκαετία 1980-1990 υπήρξε δεκαετία οικονομικής κρίσης, μηδενικής ανάπτυξης ακόμα και πτώσης του ΑΕΠ, φυγής κεφαλαίων και κρίσης του μικρομεσαίου μοντέλου διαχείρισης. Κρίση η οποία θα κορυφωθεί στα 1989-90, με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, το «Ειδικό Δικαστήριο», τον Κοσκωτά και τα «νέα τζάκια» του Γιωργάκη. Η μεταπολίτευση έμοιαζε να τελειώνει με την άνοδο των αντιπάλων της στην εξουσία, με τον Μητσοτάκη να συναντάει τον Φλωράκη!

Η ανάσα της παγκοσμιοποίησης

Ωστόσο, το σύστημα διέθετε στην πραγματικότητα μια ακόμα δεκαπενταετία που θα της την προσφέρει η εποχή της παγκοσμιοποίησης. Η οικονομική κατάρρευση θα αποφευχθεί από μια νέα έξαρση και διεύρυνση της παρασιτικής «ανάπτυξης».
Πρώτη και αποφασιστική εξέλιξη, η αθρόα είσοδος ενός οιονεί δουλικού εργατικού δυναμικού, την οποία επέτρεψε η κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου. Σε όλη τη δεκαετία του ’90, οι Αλβανοί, οι Γεωργιανοί, οι Βούλγαροι, οι Ουκρανές, οι «Ρωσοπόντιοι», θα προκαλέσουν μία βίαιη συρρίκνωση του εργασιακού κόστους, κατασκευάζοντας μια διπλή αγορά εργασίας. Το ένα μέρος της, που το αποτελούσαν οι Έλληνες, ήταν σχετικά «προστατευμένο». Οι Έλληνες εγκαταλείπουν τις παραγωγικές χειρωνακτικές εργασίες και καταφεύγουν μαζικά στο δημόσιο –ιδιαίτερα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που διευρύνεται κυρίως προς την τοπική αυτοδιοίκηση, την εκπαίδευση, την υγεία– καθώς και στον τομέα της διασκέδασης και του «ελεύθερου χρόνου», μπαρ, εστιατόρια, καφετέριες, ξενοδοχεία, «σκυλάδικα». Τη δεύτερη αγορά θα συγκροτήσει η απροστάτευτη και μαύρη εργασία των μεταναστών που θα υποκαταστήσει το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων στη βιομηχανία, την οικοδομή και την αγροτική παραγωγή. Και μάλιστα, μετά το 2000, ένα δεύτερο κύμα φτηνών χεριών θα αρχίσει να συρρέει από την Ασία και την Αφρική.
Δεύτερη εξέλιξη, σωστική για το σύστημα, για το λεγόμενο «μεταπολιτευτικό μοντέλο παραγωγής και συσσώρευσης, υπήρξε η επέκταση της χρηματοπιστωτικής-παρασιτικής φάσης της παγκοσμιοποίησης. Πράγματι, σε όλο τον κόσμο, εγκαθιδρύεται ένα διπλό σύστημα συσσώρευσης, με την παραγωγή να δραπετεύει στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, πράγμα που επέτρεψε μια γενικευμένη μείωση της τιμής των βιομηχανικών προϊόντων, ενώ το «κέντρο», οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, συγκροτούσαν το χρηματοπιστωτικό επίκεντρο αυτής της νέας παγκόσμιας δυαδικής οικονομίας: Έτσι, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, ανεβαίνουν οι ρυθμοί ανάπτυξης, παρόλο που το αμερικάνικο έλλειμμα καλπάζει. Φτηνά κινεζικά προϊόντα και αυξημένα κέρδη των εταιρειών, με την επένδυση στις «αναδυόμενες» οικονομίες, στα ηλεκτρονικά, στη φούσκα του χρηματιστηρίου και ένα τέλει στη «φούσκα» του real estate.
Μέσα σε μια τέτοια παγκόσμια και εγχώρια συγκυρία, η παρασιτική Ελλάδα του Σημίτη και του Κωστάκη Καραμανλή θα κατορθώσει να σκεπάσει κάτω από το χαλί τα δομικά προβλήματα της κρίσης του μοντέλου συσσώρευσης της μεταπολίτευσης με μια επιπλέον παρασιτική φυγή προς τα εμπρός. Η διόγκωση των διεθνών μεταφορών που επέφερε αυτό το μοντέλο της παγκόσμια συσσώρευσης –αλλού η παραγωγή (στην Κίνα) και αλλού η κατανάλωση (στις ΗΠΑ)– ήταν πρωτοφανής. Κατά συνέπεια, πρωτοφανής και η διόγκωση της δραστηριότητας των Ελλήνων εφοπλιστών, καθώς και των εισαγόμενων στην Ελλάδα κεφαλαίων (18 δισ. ευρώ το 2008), τα οποία επενδύονταν στις τράπεζες, στα ποικίλα εμπορικά κέντρα (το Mall το έφτιαξε ο Λάτσης), στην πολυτελή κατανάλωση και τις βίλες. Ανάλογη ήταν και η διόγκωση των τουριστικών ρευμάτων από τα οποία θα επωφεληθεί εν μέρει και η Ελλάδα (17 δισ. ευρώ τουριστικό συνάλλαγμα το 2008). Τέλος, οι κατασκευές και τα δημόσια έργα (με πιο εξωφρενική περίπτωση εκείνη των Ολυμπιακών) ολοκλήρωσαν το μοντέλο της καταναλωτικής ευωχίας, που κυριαρχούσε στην Ελλάδα, με συνέπεια, το 2008, το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ελλάδας (λίγο πάνω από τα 30.000 ευρώ) να ξεπερνάει κατά τι εκείνο της Ιταλίας.

Μια κρίση δίχως επιστροφή

Ωστόσο, αυτό το μοντέλο, για να συνεχίζεται, προϋπέθετε την απρόσκοπτη και διευρυνόμενη αναπαραγωγή των μηχανισμών της δυϊστικής παγκόσμιας αγοράς. Όταν αυτοί εισήλθαν στη θανάσιμη αγωνία τους, με την κρίση του 2008, που σηματοδοτεί το τέλος της «αμερικανικής» περιόδου της παγκοσμιοποίησης (όπως ο πόλεμος του 1914 είχε σημάνει το τέλος της «αγγλικής» περιόδου 1890-1914, της περιβόητης belle époque), τότε σήμανε και η ώρα της κρίσης για το «ελληνικό» παρασιτικό μοντέλο συσσώρευσης. Και πλέον δεν υπάρχει οδός διαφυγής. Τα χρέη και το έλλειμμα, που στο παρελθόν «εξυπηρετούνταν» μέσω της αέναης αναχρηματοδότησής τους, δια του δανεισμού, δεν μπορούν πλέον να εξυπηρετηθούν. Η είσοδος νέων μεταναστών δεν γίνεται πλέον εύκολα ανεκτή από την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα από τα μικρομεσαία στρώματα, εξ αιτίας της αυξανόμενης ανεργίας, εγκληματικότητας και ανομίας, καθώς και του αυξανόμενου κόστους της κοινωνικής διαχείρισης της μετανάστευσης. Όσο για το συνολικό μοντέλο συσσώρευσης, έχει εισέλθει σε μια κρίση δίχως επιστροφή. Μπαίνουμε σε μία περίοδο της παγκόσμιας οικονομίας κατά την οποία η οικονομία θα «επιστρέψει» στο εθνικό και το υπερεθνικό περιφερειακό πεδίο Είναι χαρακτηριστικό ότι, ήδη το 2009, μέσα σε ένα χρόνο, οι εισαγωγές της Ελλάδας έπεσαν από τα 60 δισ. ευρώ στα 40 δισ.! Πρόκειται για μια συρρίκνωση χωρίς προηγούμενο μετά το… 1930. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει πλέον κανένα –προβλέψιμο τουλάχιστον– περιθώριο αναπαραγωγής του μοντέλου της «μικρομεσαίας δημοκρατίας». Οι ίδιοι οι «μικρομεσαίοι», οι οποίοι ανέλαβαν από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 να διαχειριστούν την κρίση της ελληνικής κοινωνίας, μετά την εθνική καταστροφή του 1974 στην Κύπρο, καλούνται τώρα να διαχειριστούν την ίδια τους τη συρρίκνωση. Να αποδεχτούν τη μείωση των εισοδημάτων τους, την επέκταση του εργάσιμου χρόνου, την κατακρεούργηση των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων, την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, για τους ίδιους και όχι μόνο για τους μετανάστες.
Ακόμα, οι μετανάστες, από απλοί είλωτες, θα μεταβληθούν σε όπλο για να συρρικνωθούν και τα δικαιώματα των Ελλήνων. Σε αυτό εξ άλλου στοχεύει η φυγή προς τα μπρος της κυβέρνησης Παπανδρέου του Μικρού, με το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, που θέλει να μεταβάλει σε μόνιμους παρίες τους ξένους εργάτες, να διαλύσει ανεπανόρθωτα τη συνοχή των εργαζομένων, με εθνοτικές διαιρέσεις, και να διατηρήσει σε υψηλό επίπεδο και την ανεργία για τους ντόπιους. Γι’ αυτό, και όχι μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους, επείγεται τόσο η κυβέρνηση των ανικάνων και το κεφάλαιο που την στηρίζει. Η διάλυση της συνοχής της ελληνικής κοινωνίας είναι προϋπόθεση για τη μακροημέρευση της κυριαρχίας των παρασιτικών αφεντάδων της χώρας μας. Πριν σχεδόν τριάντα χρόνια, όταν το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία, γράφαμε στο βιβλίο Μικρομεσαία Δημοκρατία:
Η μικρομεσαία δημοκρατία παύει πια να είναι απλά ένα διαφημιστικό σλόγκαν και, από τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, τον αντιμονοπωλιακό ιμπεριαλισμό των «λαϊκών συγκεντρώσεων», την καθημερινή εξαχρείωση του Τύπου της μεταπολίτευσης, περνάει στα υπουργεία, την τηλεόραση, τον κρατικό μηχανισμό. Πρόκειται για την «ιστορική νίκη των μικρομεσαίων», και, όπως δείχνουμε παρακάτω, για μια κωμικοτραγική πανουργία της ιστορίας. Ήδη, η εξουσία απαίτησε τη μεταβολή του ζιβάγκο σε φράκο. Η διαχείριση ενός καπιταλισμού σε κρίση, που χρειάζεται ριζικά φάρμακα και την πραγμάτωση ενός άλματος στη συσσώρευση, δημιουργεί τεράστιες ανάγκες. Ανάγκες για λιτότητα, παραγωγικότητα, χτύπημα του παρασιτισμού, δηλαδή χτύπημα των μικρομεσαίων. Το ζήτημα είναι η προσπάθεια κατάκτησης της συναίνεσης των ίδιων των μικρομεσαίων και των λαϊκών μαζών στις ανάγκες του εκσυγχρονισμού, και γι’ αυτό και η άνοδος τους στην «εξουσία», γι’ αυτό και η μεταβολή του κράτους σε κοινωνικό κράτος, δηλαδή σε ένα κράτος με αυξημένο τον ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, των συνδικάτων, των συντεχνιών κλπ., έτσι ώστε οι ίδιοι οι μικρομεσαίοι να καμφθούν από μόνοι τους μπρος στις ανάγκες του εκσυγχρονισμού, να γίνουν οι ίδιοι φορείς της συσσώρευσης του κεφαλαίου. Αυτό ακριβώς είναι το σύγχρονο νόημα της «μικρομεσαίας δημοκρατίας»1.
Αν και τότε δεν φανταζόμαστε βέβαια πως η εκπλήρωση αυτής της πρόβλεψης θα απαιτούσε σχεδόν τριάντα ολόκληρα χρόνια και όχι δέκα, όπως έδειχνε η κρίση στα τέλη της δεκαετίας του 1980: Η κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου και η έκρηξη της παγκοσμιοποίησης πρόσφεραν σχεδόν μια εικοσαετία ακόμα χρόνο ζωής στο «μοντέλο».

Η ατυχής επιβεβαίωση της πρόβλεψης

Και η ελληνική κοινωνία βγαίνει απολύτως εξουθενωμένη και έτοιμη να αποδεχτεί τη δαμόκλειο σπάθη των αγορών, της Γερμανίας και του ΔΝΤ. Το 60 ή 65% των Ελλήνων στηρίζουν τον Γιώργο και την οικονομική πολιτική του, διαβάζουμε στις δημοσκοπήσεις του Φεβρουαρίου, ενώ πάρα πολλοί κρίνουν «ανεπαρκή» τα μέτρα! Και όμως, η ανικανότητα αυτής της κυβέρνησης είναι τόσο μεγάλη ώστε επιδείνωσε σε τεράστιο βαθμό την κρίση, φουσκώνοντας το έλλειμμα του 2009 και αποστέλλοντας τα πιο αντιφατικά και αλληλοσυγκρουόμενα μηνύματα στις «αγορές». Λέγαμε το 1982 πως «οι ίδιοι οι μικρομεσαίοι θα καμφθούν από μόνοι τους μπρος στις ανάγκες του εκσυγχρονισμού». Αλλά ποιος μπορούσε να φανταστεί τη λαίλαπα που χρειάστηκε γι’ αυτό. Πως θα έπρεπε, από τα αντάρτικα, να περάσουν στον Ρουβά και τον Καρβέλα· από το Ποντίκι, στο Κλικ, το Athens Voice και την Espresso· από το «βυθίσατε το Χόρα» στην παράδοση του Οτσαλάν, τα Ίμια, και τους τεμενάδες στον Ερντογάν· από τον Μακάριο, στην αποκρουστική μορφή του δίδυμου τέρατος Χριστόφια-Αναστασιάδη· από τον Δημήτρη Ρόκο, ως γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας, στη Θάλεια Δραγώνα. Από την ύπαρξη ενός δυναμικού εργατικού κινήματος στην οικοδομή και τα εργοστασιακά σωματεία, στην ολοκληρωτική διάλυση του συνδικαλισμού στον ιδιωτικό τομέα, μέσω της χρήσης των μεταναστών. Και, τέλος, στη συρρίκνωση του αγροτικού τομέα και τη μεταβολή ενός μεγάλου μέρους των αγροτών σε δουλοκτήτες Πακιστανών και Ρουμανοτσιγγάνων. Ότι θα έπρεπε οι Έλληνες να πάψουν να είναι οι ίδιοι μετανάστες μακριά από την πατρίδα τους, όπως συνέβαινε για αιώνες τώρα, και να αποκτήσουν εν πολλοίς ψυχολογία δουλοκτητών. Πως θα έπρεπε να κτίσουν όλοι από κάποιο αυθαίρετο και να έχουν ή να εποφθαλμιούν ένα 4Χ4 3.500 κυβικών. Πως θα έπρεπε στα Πανεπιστήμια της χώρας να διδάσκεται ο απόλυτος ατομικισμός των «ατομικών δικαιωμάτων» και να λοιδορείται η Επανάσταση του ’21 και ο Κολοκοτρώνης. Πως θα καταγγέλλονταν ο Θεοδωράκης, ο Εγγονόπουλος, ο Ρίτσος ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ως νεκρόφιλοι, εθνικιστές και «πρωτο-φασίστες». Πως τα κινήματα αμφισβήτησης και αντίστασης, που οικοδόμησαν τα Εργοστασιακά Σωματεία στη δεκαετία του 1970, θα υποκαθιστούνταν από συμμορίες πλιατσικολόγων, ενώ η διεκδίκηση της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης θα μεταβαλλόταν στην ασυδοσία των νταβατζήδων της τηλεόρασης. Πως θα ’πρεπε να διαλυθούν οι αγροτικοί συνεταιρισμοί και ο αγροτικός συνδικαλισμός να προβάλλει ως μοναδικό του αίτημα την ιαχή «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά».
Πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική προϋπόθεση για τη μεταστροφή των μικρομεσαίων από τα θολά, αλλά πάντως αυθεντικά, πατριωτικά και κοινωνιστικά πρότυπα της δεκαετίας του 1970, προς αυτή τη νέα ιδεολογία του εαυτούλη, φοβισμένου καρπαζοεισπράκτορα των αγορών και των απογόνων των ναζί, υπήρξε αυτή η καταπληκτική εκχέρσωση της κοινωνίας και του φαντασιακού της. Γι’ αυτό και εξεπλάγησαν όλοι εκείνοι που πίστευαν σε κάποια γενικευμένη αντίδραση στα νέα μέτρα του Γεωργίου του Μικρού. Όλοι εκείνοι που περίμεναν έναν «λαϊκό Φλεβάρη» να έλθει ως συνέχεια του «νεολαιίστικου Δεκέμβρη», χωρίς να αντιληφθούν ότι ακριβώς η ύπαρξη εκείνου του Δεκέμβρη, με τη μορφή που πήρε και τις βαθιές κοινωνικές διαιρέσεις που δημιούργησε, αποτέλεσε εμπόδιο και όχι «γενική επανάληψη» για την όποια λαϊκή αντίδραση στα πιο αντιλαϊκά μέτρα που έχει πάρει ποτέ κυβέρνηση τα τελευταία εξήντα χρόνια. [Ας ρωτήσουν και τον ΣΥΡΙΖΑ και τον μεγάλο «ηγέτη» Αλαβάνο που, ενώ θεωρούσαν τον Δεκέμβρη ως το μεγάλο τους εφαλτήριο, βρέθηκαν μπροστά στο Βατερλώ τους].
Με τη μορφή της «ανάπτυξης» που ακολουθήθηκε, υπονομεύτηκαν τα κοινωνικά υποκείμενα και το συλλογικό ήθος που θα μπορούσαν να αντιταχθούν σε αυτή τη νέα πολιτική. Η εργατική τάξη πολυδιασπάστηκε και έπαψε να υπάρχει ως ουσιαστικό πολιτικό υποκείμενο – χαρακτηριστική είναι η εικόνα του κόμματος που ισχυρίζεται ότι την εκπροσωπεί. Οι αγρότες φθάρηκαν ανάμεσα σε επιδοτήσεις, σκυλάδικα και αριθμητική συρρίκνωση. Οι διανοούμενοι, το πιο εκμαυλισμένο και παγκοσμιοποιημένο στρώμα της ελληνικής κοινωνίας, ταξιδεύει ανάμεσα στη μεταμοντέρνα «τέχνη» των πτωμάτων και τον Μαζάουερ.
Και είναι πολλοί, παρά πολλοί εκείνοι οι συμπολίτες μας που έχουν φθαρεί τόσο πολύ οι ίδιοι, από τη μικροκλοπή, τη μικροδιαφθορά, τη λούφα, την ιδιώτευση, ώστε δίνουν carte blanche σε μια ανίκανη κυβέρνηση, δεδομένου ότι δεν έχουν άλλη επιλογή. Δεδομένου ότι το πολιτικό σύστημα και το σύστημα των ελίτ δεν παράγει καμία δυνατότητα διεξόδου. Και έτσι ξεχνούν πως όσο και αν είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι, που αφέθηκαν, δεν παύει το ψάρι να βρωμάει από το κεφάλι. Και από εκεί θα έπρεπε να ζητήσουν λογαριασμό. Όμως, η κοινωνικοποίηση της διαφθοράς δημιούργησε μια περίεργη κοινωνική συνενοχή, «φταίμε όλοι», και λαός και Κολωνάκι, γι’ αυτό, ας πληρώσουμε όλοι! Δηλαδή, ας πληρώσουν πρώτα απ’ όλους οι λιγότερο υπεύθυνοι!
Έτσι ολοκληρώθηκε το «ρηθέν», δηλαδή πως οι «μικρομεσαίοι» δια του κόμματός τους ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τον αυτοχειριασμό τους. Όλοι ζήσαμε την αδυναμία της Νέας Δημοκρατίας να προχωρήσει ακόμα και σε μέτρα πολύ ηπιότερα από τα σημερινά. Και αν αποτολμούσε να τα πάρει, θα σηκώνονταν και οι πέτρες. Διότι, όπως τόσες φορές έχουμε εξηγήσει, το κοινωνιολογικό βάρος των μικρομεσαίων στρωμάτων παραμένει εξαιρετικά ισχυρό στην Ελλάδα και τη συρρίκνωσή τους μπορεί να την επιτύχει μόνο ένα δικό τους κόμμα!

Για το χειρότερο και το καλύτερο

Ωστόσο, η κρίση αποτελεί πάντα και μία τομή. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Στο άμεσο μέλλον προς το χειρότερο, αυτό είναι προφανές, διότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Η αμερικανοδανική κυβέρνηση θα επιδιώξει, με το πρόσχημα της μειωμένης κυριαρχίας, λόγω της κρίσης, να περάσει όσα περισσότερα μπορεί, με την Τουρκία, το Κυπριακό, τα Σκόπια, το μεταναστευτικό. Και προφανώς, το κοινωνικό πεδίο θα σκοτεινιάσει ακόμα περισσότερο.
Ταυτόχρονα όμως είναι και ευκαιρία. Διότι απεδείχθη, και πολύ σύντομα, πως οι τεμενάδες του «Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς» ελάχιστα ενδιαφέρουν τις «αγορές» και τις Βρυξέλλες. Και αμέσως μετά το φιάσκο των Βρυξελλών ταξίδευσε προς τη Μόσχα! Διότι, άσχετα από τις εμμονές και τις δεσμεύσεις του Αμερικανο-δανού, είναι υποχρεωμένος να διαχειριστεί μια κρίση, στη διάρκεια της οποίας όλοι οι «φίλοι» του τον πούλησαν ξεδιάντροπα. Οι Αγγλο-αμερικάνοι προκάλεσαν την κρίση, με στόχο όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και το ευρώ, ενώ οι Γερμανοί τον παρέδωσαν στο Δ.Ν.Τ. Τι να κάνει λοιπόν, είναι υποχρεωμένος με βαριά καρδία να τραβήξει «οδοιπόρος» για τη Μόσχα.
Είναι μια ευκαιρία, μεσοπρόθεσμα, ν’ αρχίσουν οι Έλληνες να έρχονται στα συγκαλά τους. Να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη για συλλογικές λύσεις, για επιστροφή στην παραγωγή, για επιστροφή στην παράδοσή τους· «παραδόξως», αυτές οι δύο κινήσεις συμβαδίζουν και μόνον εκσυγχρονιστές τύπου Σημίτη δεν το κατανοούν, οι οποίοι υποτίθεται πως επεδίωκαν τη στροφή προς την παραγωγή, την ίδια στιγμή που διέλυαν το ηθικό της υπόβαθρο, δηλαδή την αγάπη για την πατρίδα, το έδαφος, τον τόπο, την παράδοση. Οι πρώτες μεγάλες μάχες θα δοθούν σε δύο πεδία, εκείνο της εξωτερικής πολιτικής και το πεδίο του πολιτισμού, της ταυτότητας, της παράδοσης, διότι εκεί μπορούν πιο εύκολα και πιο σύντομα να κινητοποιηθούν οι πολίτες, δοθέντος μάλιστα ότι η παρούσα κυβέρνηση περιλαμβάνει στο εσωτερικό της, και από κεκτημένη ταχύτητα, το μεγαλύτερο ποσοστό εθνομηδενιστών, ξεπερνάει ακόμα και εκείνη του Σημίτη.
Μεσοπρόθεσμα, θα ενισχυθούν οι τάσεις για επιστροφή στην παραγωγή, στην περιφέρεια, στην εγκατάλειψη του πιο άθλιου καταναλωτικού μοντέλου που γέννησε ο ανθρώπινος πολιτισμός, τάσεις που θα ενισχυθούν και από τους περιβαλλοντικούς και οικολογικούς καταναγκασμούς. Οι συνεταιρισμοί θα αρχίσουν να αποτελούν και πάλι ελκυστική και βιώσιμη πρόταση για τους αγρότες και τους βιοτέχνες, ενώ και η βιομηχανική παραγωγή μπορεί ίσως να ανακάμψει.
Βέβαια, σε όλους αυτούς τομείς, μπορεί να συνεχιστούν οι αποσυνθετικές διαδικασίες, και να κατέβουμε και άλλα σκαλιά προς τα κάτω, αν μάλιστα υποστούμε και νέες εθνικές ήττες και ταπεινώσεις. Ωστόσο, με τον ένα ή άλλο τρόπο, θα ενισχυθούν και οι φωνές και οι απόπειρες για μια διαφορετική έξοδο από την κρίση. Πρέπει λοιπόν με επιμονή, αταλάντευτα, να επιμείνουμε άμεσα στις μεγάλες μάχες στο πεδίο της ιδεολογίας, μάχες που θα γίνουν πιο σκληρές και αποφασιστικές, ενώ, παράλληλα, να προετοιμάζουμε το έδαφος για ευρύτερες πολιτικές συγκροτήσεις που μεσοπρόθεσμα θα καταστούν δυνατές, δοθέντος ότι το δίπολο Καρατζαφέρη-ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε κρίση. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ διότι χάνει το έδαφος του προοδευτικού «πολυπολιτισμού» και του εθνομηδενισμού, που του προσέφερε η ακμή της παγκοσμιοποίησης, και η πληθώρα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, ο δε Καρατζαφέρης διότι εγκατέλειψε τη λαϊκίστικη λεοντή και, στηρίζοντας ανοικτά τα κατασταλτικά μέτρα του ΠΑΣΟΚ, επιστρέφει στην ακροδεξιά του μήτρα

Israel Goes Rogue

Israel Goes Rogue

From identity theft to war crimes – is there anything the Israelis won't do?

by Justin Raimondo, February 19, 2010

When Israel invaded and retained the occupied territories, imposing a regime that resembles the old South African apartheid system, the world looked the other way – after all, beleaguered Israel was fighting for its survival, and, besides that, peace talks were underway. The daily grinding down of the Palestinians could be accepted as a temporary and even necessary evil as long as there was some sort of vague expiration date attached to the arrangement.  

When it began to look like peace might be just a pipedream, and the Israelis continued sponsoring invasive "settlements" to cement their conquest, the world looked the other way. After all, everybody knew Netanyahu had to deal with an increasingly right-wing Israeli electorate, and his government could fall apart at any moment: no one expected President Obama to get tough with Tel Aviv anyway, and so no one was too surprised when the US caved on the settlements issue.  The bombing and continued blockade of Gaza, the barbaric invasions of Lebanon, and the continuing refusal to correct the widespread human rights violations documented in the Goldstone report – all of this has darkened Israel’s image considerably, even among its staunch supporters. On account of this record, Israel is now widely considered a "rogue" nation, at least outside the US. One of the major reasons for this shift in perception has to do with the wide-ranging activities of the Mossad, Israel’s intelligence service. With a fearsome reputation for ruthlessness second only to the old KGB, the Israeli intelligence services are known for their boldness and their buccaneering tactics. This was once a public relations advantage: their raid on Entebbe was made into a successful movie for a reason. From rescuing hostages, however, the Mossad has lately gone in for assassinations on foreign soil, most recently in Dubai, where they offed Hamas military commander Mahmoud al-Mabhouh.  

This is nothing new for the Israelis: picking off their enemies on foreign soil is a longtime favorite sport of the Mossad. The innovation that’s got Israel’s allies in an uproar, however, is a relatively new weapon in the Mossad’s arsenal: identity theft. As the Telegraph reports: 

"Ministers are understood to be furious that an alleged hit squad which murdered a Hamas leader in Dubai last month cloned the passports of six unsuspecting Britons, who are now living in fear of reprisals. 

"Israel, which has not denied involvement in the murder, had previously promised that Mossad, its secret intelligence service, would never use British passports to help its agents carry out covert operations." The six are all British citizens living in Israel, where the Mossad had full access to their essential documents: they simply cloned the passports and sent their agents into Dubai. There the Israelis reportedly assembled quite a contingent, as many as 18, enough to qualify the effort as a full-scale military operation. In effect, the Israelis carried out a mini-invasion of Dubai, a fact not lost on the Emirate authorities. Interpol has posted the photos of the eleven (so far) known suspects, and issued a statement, including the following: 

"Since INTERPOL has reason to believe that the suspects linked to this murder have stolen the identities of real people, the Red Notices specify that the names used were aliases used to commit murder. INTERPOL has officially made public the photos and the names fraudulently used on the passports in order to limit the ability of accused murderers from traveling freely using the same false passports." 

If any institution embodies that vague abstraction  known as "the international community," then surely it is Interpol, which coordinates the capture of transnational criminal gangs – sex traffickers, drug lords, and, yes, Mossad assassins. That they see Israel’s intelligence agency as an obstacle in their task of limiting "the ability of accused murderers from traveling freely" speaks volumes about the degree to which Israel has truly crossed the line. This isn’t exactly an innovation on the part of the Israelis: in New Zealand, you’ll recall, they had a large-scale passport "farm" in operation a few years ago. Their agents would identify someone completely disabled, or otherwise unlikely to travel abroad, and – unbeknownst to the victim — apply for a passport in their name. When discovered, the Israelis denied everything, but the cops had the goods and the trial of the Israeli spies was front page news for weeks. The New Zealanders all but broke off diplomatic relations with Israel over the matter, and the Israelis, while never admitting anything, made apologetic noises while the issue – mostly ignored by the Western media outside New Zealand — faded into obscurity. 

Now it has arisen once again, but this time in a far more serious context: this isn’t inconsequential-albeit-lovely New Zealand but Britain, France, Germany, Ireland, and possibly other Western nations who have had their passport systems violated. However, the worst of it is that the Mossad has apparently taken to "farming" the passports of Israelis who hold dual citizenships. According to Ha’aretz: "Five Israelis who hold dual citizenship in Britain and Germany and whose names were on some of the passports denied any connection with the Dubai death." 

If Israel’s intelligence services are now "farming" the passports of those numerous Israelis who hold dual citizenship, then the passport system – the key to maintaining security in the age of terrorism – is no longer reliable or even functional. Israel is a multi-national "nation," one created by a state-sponsored effort to get people the world over to move there, and many retain citizenship in their country of origin. The US doesn’t compile statistics on dual citizenship, but the number who hold dual Israeli and US citizenship is substantial: they are now all at risk of having their identities stolen by a covert army of assassins.  There’s just one way to solve this growing problem, and that is to ban all dual citizenship, and ask Americans to choose. Yes, there’s a Supreme Court decision standing in the way, but if it requires a constitutional amendment, then so be it. At a time when maintaining the integrity of our passport system is key to preventing terrorist attacks on our territory and against our citizens abroad, it’s worth taking the trouble to patch up this gaping hole in our national security.  That Israel has gone this far in its international campaign of murder and intimidation ought to motivate the civilized nations of the world to unite in protest. The government of Dubai is petitioning to have the head of the Mossad arrested for murder, and, come to think of it, issuing a warrant might not be such a bad idea. With a foreign minister who is the Israeli equivalent of David Duke, and a foreign policy that owes much to the Klingons, Israel, which is veering off into Asiatic despotism, needs to be pulled back toward the West. The way to do that is not to offer the Jewish state unconditional support, no matter how potty and self-destructive its policies may be, but to offer the kind of "tough love" that can bring it back into the Western orbit. We can’t afford to look away anymore: Israel has massively compromised the security of international travel, and has brought this on itself. Now is the time for the US and other Western countries to rein in their client state gone rogue – before it’s too late.