Τραγική και ειρωνική η ιστορία για τον Leck Kaczinski. Φανατικό αντικομουνιστή και με έντονα φιλοΑμερικανικά & ταυτόχρονα αντιΡωσικά αισθήματα , πολέμιο της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη και δούρειος ίππος της αμερικανικής πολιτικής, έπεσε θύμα της ειρωνικής τύχης του αλλά και πολιτικής επιλογής του. Η εμμονή του να προσγειωθεί στο Σμολένσκ και όχι στην Μόσχα όπως του είχε υποδειχθεί, (καθότι είχε δώσει όρκο ότι δεν πάταγε ποτέ το πόδι του εκεί) απέβη μοιραία, στην προσπάθεια του να επικυρώσει με την παρουσία του στο ΚΑΤΥΝ τα αντιρωσικά του αισθήματα και τις εμμονές του στο σκοτεινό ιστορικό παρελθόν των γεγονότων στο ΚΑΤΥΝ. Το αεροπλάνο του συνετρίβη 14 μόλις χιλιόμετρα από το σημείο των εκτελέσεων των Πολωνών αξιωματικών. Στην πρώτη φωτογραφία οι δίδυμοι αδελφοί σε σχολική θεατρική παράσταση.
The Tragic End of Kaczynski's Mission
Lech Kaczynski and his twin brother Jaroslaw made a bizarre political team. Aware of their own power, with an intuition for their people's current emotional state and a passion for political battles, the brothers kept the European Union on tenterhooks for years. Relations with Germany in particular suffered. But in the end, they took things too far -- and it's unlikely Lech would have been reelected as president this fall.Now Lech Kacyznski is dead, the victim of a plane crash this Saturday as he flew to the airport at Smolensk, Russia, on his way to Katyn, a particularly emotionally charged site for Poland. There and in the surrounding forest in 1940, Soviet secret police murdered around 20,000 Polish officers captured after the Soviet and German invasion of Poland. Stalin gave the orders to have the Polish leadership -- including military officers, engineers, teachers, and priests -- shot.The crash of the presidential plane Saturday morning also meant the deaths of dozens of other Polish dignitaries, including the president's wife, several bishops, the head of the national bank, deputy government ministers, and the head of the Polish commission that oversees the files kept by the country's former secret police. "Our country's elite has died," former Polish President Lech Walesa said in the wake of the catastrophe.Had any other politician crashed on the way to a memorial event in Katyn, Lech Kaczynski would surely have declared him or her to have died in the service of the country. Kaczynski and his brother Jaroslaw, who was not on board the plane, always understood service to the country to mean a political interpretation of history more than anything. In their eyes, Poland was best served by remembrance of its history of suffering, especially during and after World War II, and by consistently reminding the perpetrators -- Communist rulers, Russia, and Germany -- of their crimes against Poland. Their country's martyrdom, full of victims and glory, was political currency for the Kaczynski brothers.
Child Film Stars
Lech Kaczynski was born in Warsaw on June 18, 1949, about 45 minutes after his brother Jaroslaw. Their father Raimund, an engineer, and mother Jadwiga, a philologist, had fought against the German occupying forces. The brothers, strikingly identical even for twins, achieved fame while still children, as the main characters Jacek and Placek in a children's film called "The Two Who Stole the Moon." The shape their symbiosis would take was clear even then -- Lech as the friendly, approachable one, the foreign minister of the pair, and Jaroslaw as the cynical strategist and mastermind. When Lech became president in 2005, he reported back to his brother and announced, "Mission accomplished."The brothers joined Poland's anti-communist opposition in the 1970s, while studying law. For them, the fact that Poland fell within the Soviet Union's sphere of control was another chapter in the country's history of suffering, following the partitioning of the country in the 18th century and the high death toll of its war against Hitler's Germany. The fight against Soviet hegemony was -- and remained -- their national mission.After the fall of communism, the Kaczynskis briefly belonged to various governments, but had a falling out with the dissidents surrounding Lech Walesa. Those politicians had joined round table discussions with the communists in 1989 to negotiate a gradual power transition. Tadeusz Mazowiecki, Poland's first non-communist prime minister, proposed drawing a "clear line" on the country's communist past and not allowing the connections many Poles had to the secret police to overshadow its new beginning. The Kaczynskis found his position unacceptable.
By 2002, the Kaczynskis and their Law and Justice party had become the strongest force on the right side of the Polish political spectrum and Lech Kaczynski won the election to become Warsaw's mayor. His main objective was to build a museum about the Warsaw Uprising, the 1944 rebellion of the city's inhabitants against the German occupation. The resistance put up weeks of fighting, while the Red Army dug in within firing range on the east bank of the Vistula River. Stalin betrayed Poland, allowing Hitler's troops to raze Warsaw to the ground and carry out an unprecedented massacre of the Polish people.
The exhibit on Grzybowska Street became the Kaczynski era's central political-historical project. Its stated goal was -- through teaching about their ancestors' heroic deeds -- to give modern Polish people a new national solidarity and the feeling of belonging together that many sought amid the confusion that followed the fall of communism. Even before their 2005 election as president and to parliament, respectively, Lech and Jaroslaw demonstrated a strong intuition for the emotional state of their people. They promised to abolish the so-called Third Republic -- the political order following the collapse of Communism in 1989 -- and replace it with a "Fourth Republic." Their vision saw the old post-Communist elite definitively stripped of power, corruption fought effectively, the prosecution of former informants to the secret police and the emergence of a harmonious society following good Catholic values -- one without abortion or gay marriage.The message caught on in a country where frustration over the scandals and nepotism of the left-wing politicians currently in power was running high. The Kaczynskis drew votes not only from those who had lost the most in the fall of Communism -- their vision hit home with educated city dwellers as well.In mucking out the remains of the Third Republic, the Kaczynskis sent the previous government's foreign policy guidelines off to the landfill too. Mazowiecki, as well as the left-wing governments who followed him, had valued good relations with Germany highly. That era ended with the Kaczynskis and the tone of conversation between Warsaw and Berlin deteriorated dramatically.Germany had taken a complacent attitude toward its small and supposedly weak eastern neighbor. It advocated for Poland's EU membership and believed that to be enough penance for the Nazis' crimes. Now it suddenly found itself faced with a Polish government -- Jaroslaw was by now prime minister -- unwilling to be fobbed off with rhetoric and "reconciliation kitsch," in the words of former Ambassador Janusz Reiter."Some in the West seem to have thought Poland had no interests of its own anymore and would just follow others' opinions. That is by no means the case," Lech Kaczynski once declared in a SPIEGEL interview.
Furious Polemics Against Germany
Poland under the twins' leadership raged against the Baltic Sea pipeline, whose construction was negotiated between Russia and Germany without any Polish participation. They also issued polemics against a planned memorial center in Berlin for ethnic Germans forcefully expelled from Eastern Europe after World War II and against Germany's influence in the European Union, which they considered disproportionately strong. A new generation of right-wing journalists even accused Germans of trying to forget their own history. Poland's western neighbor, so the line went, was trying to paint Jews and German expellees as the sole victims of the war.In no time at all, Jaroslaw said, things would go so far that the Poles would find themselves having to apologize to the Germans for World War II. In Brussels, meanwhile, Lech Kaczynski nearly caused the collapse of the Lisbon Treaty package of EU reforms. His argument: Poland deserved greater voting weight, because the country would have been much bigger and wealthier if Germany hadn't made it the battlefield of World War II.Many on the German side felt their prejudices had been confirmed. To them, the divisive twins at the head of the Polish state confirmed what many Germans already thought to be true -- that the Poles, as a people, were uptight, backward nationalists quick to collapse into fits of historical pathos.But the hysteria soon ebbed away. Germany is Poland's most important trading partner and in the western part of the country especially, German mayors meet with their Polish counterparts and Polish businesses work together with their German neighbors every day.A liberal civic platform won the Polish parliamentary election in October 2007. The country had grown tired of polemics and the Kaczynskis' deft ability to turn any political conflict into a simple black-and-white issue and reduce everything to two-dimensional, friend-versus-enemy images. Poland grew tired of the constant polarization. It wasn't only abroad that the Kaczynskis perceived themselves as being surrounded by enemies. At home, too, they constantly lashed out at the country's supposed enemies -- be they rich entrepreneurs, allegedly gay Teletubbies, or old communist cronyism.Lech made a far weaker president without his brother Jaroslaw at his side as prime minister. He was still good for the odd petty spat with Donald Tusk's government, but for the most part simply played the country's highest master of ceremonies, without much political impetus left to give. He would have had to run for re-election this fall, but at the time of Kaczynski's death on Saturday, his challenger, Polish parliament speaker Bronislaw Komorowski, was leading in the polls.In the wake of the tragedy in Smolensk, Komorowski will assume the office of president a bit earlier than planned.
από την ενεργή υποστήριξη του προς τον Σαακασβίλι ενάντια στην Ρωσία κατα τον πόλεμο τηε εισβολής στην Ν Οσσετία.
επίσης σχετικό ..>> Polish Special Services Found Unwanted Facts
Κατίν: Από τον Γκαίμπελς στους κινηματογράφους
Η διαχρονικότητα ενός ψέματος
 |
«Αισθήματα έκπληξης και μετάνοιας θα νιώσουν εκείνοι οι οποίοι, ενώ γνωρίζουν τόσο καλά την υπουλότητα και ιδιοφυΐα της προπαγανδιστικής μηχανής του Γκαίμπελς, πέφτουν θύματα της παγίδας που η ίδια έστησε» («The Times», 28 Απριλίου 1943, αντιδρώντας στην αβίαστη και άμεση υιοθέτηση της ναζιστικής προπαγάνδας από την εξόριστη πολωνική κυβέρνηση του Λονδίνου).
«Υπολογίζουμε το ενδεχόμενο να πάμε την αντισοβιετική καμπάνια πολύ μακριά, αλλά αισθανόμαστε ότι δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία να αξιοποιήσουμε τη Γενική Συνέλευση (του ΟΗΕ) για ένα τόσο πολύτιμο προπαγανδιστικό σκοπό. Μπορούμε να αναδείξουμε τη σφαγή στο Κατίν...» (Ντοκουμέντα του US Department of State / Foreign Relations of the United States, «Σχέσεις ΗΠΑ-ΟΗΕ», τόμος ΙΙΙ, 1952-1954, σελ. 13).
«Η σφαγή στο δάσος του Κατίν υπήρξε μια εγκληματική πράξη ιστορικής εμβέλειας με μακρόχρονες πολιτικές συνέπειες» (Benjamin B. Fisher, Τμήμα Ιστορίας του Κέντρου Ερευνας Πληροφοριών της CIA, 14 Απριλίου 2007).
«Πολιτικοί και συγγενείς θυμάτων στην Πολωνία υπήρξαν οι πρώτοι που παρακολούθησαν την παγκόσμια πρεμιέρα του "Κατίν", μιας ταινίας για τη σοβιετική σφαγή 22.000 Πολωνών στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» (United Press International, 18 Σεπτεμβρίου 2007).
 |
Οπως διαβάζουμε στη συνέχεια, η εν λόγω ταινία, η οποία προβάλλεται ήδη στις κινηματογραφικές αίθουσες της Πολωνίας - προσεχώς και στην Ελλάδα - «φωτίζει ένα από τα πιο δραματικά επεισόδια της ιστορίας της χώρας».
Πράγματι φωτίζει; ΄Η μήπως προάγει την ιστορική τύφλωση ως προϊόν μαζικής κατανάλωσης, αναπαράγοντας με όρους μεγάλης οθόνης ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα το οποίο αξιοποιήθηκε διαχρονικά εξίσου από όλες τις πολιτικές εκφάνσεις του αντικομμουνισμού, από το φασισμό ως την αστική «δημοκρατία», τις αντεπαναστατικές δυνάμεις στην Ανατολική Ευρώπη κλπ.;
Για να απαντήσουμε όμως επί της ουσίας στο ερώτημα αυτό, θα πρέπει να ανατρέξουμε στο παρελθόν, εκεί που ξεκίνησαν όλα.
Ενας τελευταίος προπαγανδιστικός άσος στο μανίκι του Γκαίμπελς
Βρισκόμαστε στις 13 Απριλίου 1943. Περίπου δύο μήνες μετά τη συντριβή της φασιστικής στρατιωτικής μηχανής στο Στάλινγκραντ - που σηματοδότησε τη ριζική στροφή στον ρου του πολέμου - ο ραδιοφωνικός σταθμός του Βερολίνου ανακοίνωσε την «ανακάλυψη» από την Wehrmacht (Βέρμαχτ) ενός μαζικού τάφου 3.000 Πολωνών αξιωματικών σε μια περιοχή στο δάσος του Κατίν, κοντά στο Σμολένσκ (στη συνέχεια ο αριθμός αυτός ανέβηκε στις 15.000 με 22.000-25.700, σύμφωνα με τη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού»!). Ενοχος αυτού του εγκλήματος: Ο εβραιομπολσεβικισμός. Το μήνυμα της ανακάλυψης που διατρανώθηκε σε όλους τους τόνους και με όλα τα μέσα: Ο κίνδυνος του προελαύνοντος κομμουνιστικού τέρατος, το οποίο απειλούσε πλέον να πατήσει το πόδι του στις περιοχές του δυτικού πολιτισμού.
 |
Οπως ήδη αναφέραμε, ο ίδιος ο Γκαίμπελς, σε καταχώριση στο ημερολόγιό του (14 Απριλίου 1943), εξέφρασε την πεποίθηση ότι η υπόθεση αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο προπαγανδιστικής εκμετάλλευσης για τουλάχιστον «μια-δυο βδομάδες». Σε μια άλλη καταχώριση με ημερομηνία 8 Μαΐου 1943 ανέφερε πως «δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες... Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε». Και όμως, έξι δεκαετίες και πλέον μετά, η προπαγάνδα του Γκαίμπελς καλά κρατεί...
«Διεθνής διάσταση»
Επ
 |
Προφανώς το γεγονός ότι όλα τα μέλη της προέρχονταν από κράτη - δορυφόρους του Γ΄ Ράιχ (πλην της Ελβετίας) δε θεωρήθηκε ούτε τότε, ούτε και σήμερα, άξιο προβληματισμού. Ούτε το ότι η Επιτροπή παρέμεινε στο χώρο μόλις δύο μέρες εξετάζοντας 9 (!) προεπιλεγμένα από τους Ναζί πτώματα προτού συντάξει την έκθεσή της. ΄Η το γεγονός ότι πολλοί από τους συμμετέχοντες στη λεγόμενη «Διεθνή Επιτροπή», όπως ο Τσεχοσλοβάκος καθηγητής της ιατροδικαστικής F. Hajek ή ο Βούλγαρος ιατροδικαστής M. Markov ανακάλεσαν αργότερα, καταθέτοντας ότι τα πορίσματα ήταν προκατασκευασμένα και υπεγράφησαν υπό καθεστώς πίεσης και φόβου (ο τελευταίος μάλιστα κατέθεσε σχετικά ως μάρτυρας κατηγορίας στις Δίκες της Νυρεμβέργης). Ακόμα και ο Τσόρτσιλ είχε δηλώσει στις 24 Απριλίου 1943 πως «είμαστε οπωσδήποτε αντίθετοι σε κάθε υποτιθέμενη "έρευνα" που θα διεξαγόταν από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό ή οιονδήποτε άλλο οργανισμό από οιαδήποτε άλλη περιοχή υπό γερμανική κυριαρχία. Μια τέτοια έρευνα θα ήταν απάτη και τα συμπεράσματά της προϊόν τρομοκρατίας»3. Αυτά βέβαια ειπώθηκαν τότε. Ωστόσο, δε θα περάσει πολύς χρόνος ωσότου το Κατίν μεταφερθεί από το προπαγανδιστικό οπλοστάσιο των Ναζί σε εκείνο του «ελεύθερου κόσμου».
Η εξόριστη πολωνική κυβέρνηση υιοθετεί τη ναζιστική εκδοχή - Η αντίδραση των Σοβιετικών
 |
Ουδέποτε έθεσαν ερωτήματα γύρω από την ιστορία των Ναζί. Απλά την αποδέχτηκαν. Αν πραγματικά νοιάζονταν για αυτούς τους ανθρώπους, γιατί να το κάνουν αυτό;
Επραξαν κατ' αυτό τον τρόπο γιατί υπήρξαν πολύ πιο εχθρικοί έναντι των Σοβιετικών απ' ό,τι υπήρξαν ποτέ για τους Γερμανούς. Η πολωνική κυβέρνηση ήταν οι ίδιοι φασίστες»4.
Η σοβιετική κυβέρνηση αντέδρασε άμεσα και στις 25 Απρίλιου 1943 ο λαϊκός επίτροπος επί των Εξωτερικών Υποθέσεων Β. Μολότοφ επέδωσε στον Πολωνό απεσταλμένο Ρόμερ κείμενο, στο οποίο τόνιζε μεταξύ άλλων: «Η εχθρική προς τη Σοβιετική Κυβέρνηση συκοφαντική εκστρατεία που άρχισαν οι Γερμανοί φασίστες με το ζήτημα των από τους ίδιους διαπραχθέντων φόνων Πολωνών αξιωματικών στην περιοχή Σμολένσκ στο κατεχόμενο από τα γερμανικά στρατεύματα έδαφος, υποστηρίχθη εξ αρχής από την Πολωνική Κυβέρνηση και με κάθε τρόπο υποδαυλίζεται από τον πολωνικό Τύπο. Η Πολωνική Κυβέρνηση όχι μόνο δεν απέκρουσε την ελεεινή συκοφαντία κατά της ΕΣΣΔ, μα ούτε καν θεώρησε αναγκαίο να απευθύνει προς τη Σοβιετική Κυβέρνηση μια οιαδήποτε ερώτηση ή διευκρίνιση για το ζήτημα αυτό...
 |
Η Επιτροπή Burdenko και η αποδόμηση του ναζιστικού ψέματος
Με την απελευθέρωση της περιοχής από τον Κόκκινο Στρατό το Σεπτέμβριο του 1943 συστάθηκε μια ειδική επιτροπή υπό τον ακαδημαϊκό N. Burdenko προκειμένου να ερευνήσει το ζήτημα. Το πόρισμα της Επιτροπής ολοκληρώθηκε στις 24 Ιανουαρίου του 1944 και αντέκρουε ένα προς ένα όλα τα σημεία της γερμανικής έρευνας. Ενδεικτικά, μπορούμε να σταθούμε στα εξής6:
- Αναφορικά με τη θέση των μαζικών τάφων: Οι Γερμανοί ισχυρίστηκαν ότι το δάσος του Κατίν ήταν μια απομονωμένη περιοχή που χρησίμευε ως τόπος εκτελέσεων για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην πραγματικότητα, όμως, το Κατίν υπήρξε ένας πολυσύχναστος χώρος, τον οποίο οι ντόπιοι κάτοικοι επισκέπτονταν συχνά ως τόπο αναψυχής και διακοπών. Ειδικότερα, η ακριβής περιοχή όπου ανακαλύφθηκαν οι τάφοι αποτελούσε δημοφιλή προορισμό για τους Πιονιέρους για θερινές κατασκηνώσεις. Βρισκόταν δε μόλις λίγα μέτρα από την εθνική οδό Σμολένσκ - Βιτέμπσκ, την οποία διέσχιζαν χιλιάδες άνθρωποι σε καθημερινή βάση. Πώς θα μπορούσε λοιπόν μια τέτοια περιοχή να αποτελεί τόπο μαζικών εκτελέσεων και τάφων; Ηταν δυνατό να μην το αντιληφθεί κανείς; Τουναντίον, με την έλευση των γερμανικών στρατευμάτων, το δάσος του Κατίν έκλεισε για τον κόσμο προκειμένου να «φιλοξενήσει» τις στρατιωτικές μονάδες που φρουρούσαν την περιοχή.
- Οι σφαίρες που βρέθηκαν στον τόπο των εκτελέσεων είχαν παραχθεί στη Γερμανία (γεγονός που επιβεβαιώνεται, όπως είδαμε νωρίτερα, και από τις ημερολογιακές καταχωρίσεις του Γκαίμπελς).
 |
- Στα πτώματα βρέθηκαν έγγραφα, επιστολές, αποδείξεις, κ.ά. με ημερομηνίες που έπονταν της γερμανικής εισβολής (οι Γερμανοί είχαν ισχυριστεί πως οι Σοβιετικοί εκτέλεσαν τους Πολωνούς αξιωματικούς την Ανοιξη του 1940). Αξίζει να σημειωθεί και πως στην ίδια τη Γερμανική Εκθεση Amtliches Material zum Massenmord von Katyn (Berlin: Zentralverlag der NSDAP, Franz Eher Nachf. G. m.b. H., 1943) αναπαράγεται στη σελίδα 330 ένα έγγραφο από πτώμα στο Κατίν με καταχωρημένη ημερομηνία «20 Οκτωβρίου 1941», όταν δηλαδή η περιοχή βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή εδώ και μήνες.7
- Επιπλέον, η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε πως ο βαθμός αποσύνθεσης των θυμάτων δε δικαιολογούσε τους γερμανικούς ισχυρισμούς. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώθηκαν και από την αμερικανική αποστολή (από την Πρεσβεία των ΗΠΑ στη Μόσχα) που παρευρίσκονταν στην έρευνα. Ο Βρετανός ιστορικός G. Roberts παραθέτει στο έργο του «Stalin's Wars» ορισμένα αποσπάσματα από τα ιδιωτικά έγγραφα του Πρέσβη Harriman. Στην υποσημείωση αρ. 29, σελ. 400 ο Roberts καταγράφει τον Harriman να συνοψίζει τα συμπεράσματα της κόρης του (που μετείχε στην αποστολή) ως εξής: «Από τα αποδεικτικά στοιχεία γενικά και από την κατάθεση, η Kathleen και το μέλος της Πρεσβείας πιστεύουν ότι σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς». Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι παρατηρήσεις της Kathleen Harriman αναφορικά με το πόσο «φρέσκα» φαίνονταν τα πτώματα, στοιχείο που αποτέλεσε μείζον ζήτημα και για την Επιτροπή Burdenko. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των Γερμανών τα πτώματα βρίσκονταν θαμμένα επί τρία ολόκληρα καλοκαίρια, όταν το υπέδαφος ήταν ζεστό και η αποσύνθεση θα υπήρξε ραγδαία. Αντίθετα, οι Σοβιετικοί συμπέραναν πως οι Γερμανοί εκτέλεσαν τους Πολωνούς το Φθινόπωρο του 1941, οπότε βρίσκονταν θαμμένοι μόνο ένα καλοκαίρι (1942)8.
Δεκάδες μάρτυρες κατέθεσαν στην Επιτροπή, μεταξύ των οποίων και ορισμένοι οι οποίοι είχαν καταναγκαστεί από την Γκεστάπο να υπογράψουν ως «μάρτυρες» στη Γερμανική έκθεση. Ωστόσο, η Εκθεση Burdenko θα απορριφθεί εν συνεχεία στο σύνολό της από την αστική ιστοριογραφία ως «σοβιετικό προπαγανδιστικό κατασκεύασμα», ενώ αντίστοιχα τα συμπεράσματα του ναζιστικού πορίσματος θα υιοθετηθούν ασυζητητί.
Από το οπλοστάσιο των ναζί στο οπλοστάσιο της «δημοκρατίας»...
Μέχρι και το 1945 διπλωματικά έγγραφα των ΗΠΑ αναφέρονταν στην υπόθεση Κατίν ως «προπαγάνδα των Ναζί»9.
Στις 19 Ιουνίου του 1945, οι «New York Times», δημοσίευσαν μια ανταπόκριση από τη Στοκχόλμη με τίτλο «Η ιστορία με τους τάφους του Κατίν χαρακτηρίστηκε μαύρη απάτη». Το άρθρο βασιζόταν στις καταθέσεις του τελευταίου επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών (κατασκοπίας) των SS, Walter Schellenberg, σε ανακρίσεις των Συμμάχων, και συγκεκριμένα έγραφε:
«Στοκχόλμη, Σουηδία, Ιούνιος 28 - Η ιστορία με τους μαζικούς τάφους στο Κατίν, που προκάλεσε το παγκόσμιο αίσθημα πριν δύο χρόνια, υπήρξε μια προπαγανδιστική παράσταση που έστησαν οι Γκαίμπελς και Ρίμπεντροπ ώστε να προκληθεί ρήγμα μεταξύ της Ρωσίας και των Δυτικών Συμμάχων, αναφέρει μια έκθεση που λάβαμε μέσω ειδικών καναλιών και επιβεβαιώνεται από ένα μήνυμα από το Οσλο απόψε. Ανακοινώθηκε πως ένας στενός συνεργάτης του Χίμλερ, ο αρχηγός μονάδας των SS Schellenberg, κατέθεσε αυτή την απίστευτη πληροφορία κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης στο Αρχηγείο των Συμμάχων στη Γερμανία την περασμένη Τρίτη...
...Απόψε, λάβαμε από το Οσλο μια έκθεση που επιβεβαιώνει τα παραπάνω, κατά την οποία ο Eric Johansen - ένας φυλακισμένος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Sachsenhausen της Γερμανίας που πρόσφατα επαναπατρίστηκε - καταθέτει μια ενδιαφέρουσα ιστορία αναφορικά με τη γερμανική παραγωγή ψευδών ντοκουμέντων αναγνώρισης για τα πτώματα των μαζικών τάφων στο Κατίν.» Στον ίδιο τόνο και η γερμανική εφημερίδα «Nordwest - Nachrichten», που εκδιδόταν στη βρετανική ζώνη κατοχής, η οποία δημοσίευσε στο φύλλο της 4ης Ιανουαρίου 1946 (έτος 2ο, αρ. φύλλου 1) πρωτοσέλιδο με τίτλο: «Ετσι ήταν το Κατίν. Μαζική δολοφονία στην Πολωνία αποκαλύφθηκε ως ναζιστικό έγκλημα». Σύντομα, όμως, τα πράγματα θα λάμβαναν άλλη τροπή... Το 1946, ο επικεφαλής της Σοβιετικής Εισαγγελίας στις Δίκες της Νυρεμβέργης, Roman A. Rudenko, πρότεινε να συμπεριληφθεί σε αυτές και η υπόθεση του Κατίν, με το σκεπτικό πως αποτελούσε «μια από τις σημαντικότερες εγκληματικές πράξεις για την οποία ευθύνονται εγκληματίες πολέμου...». Ωστόσο, η αμερικανική και βρετανική πλευρά αρνήθηκαν να στηρίξουν το αίτημα, περιορίζοντας τη διαδικασία της ανάκρισης σε έξι μόλις καταθέσεις (3 υπέρ της σοβιετικής ενοχής και 3 υπέρ της ναζιστικής) μπλοκάροντας ουσιαστικά την εκδίκαση της υπόθεσης10.
Για ποιο λόγο η Σοβιετική Ενωση να θέσει την υπόθεση στην αρμοδιότητα ενός διεθνούς δικαστηρίου τη στιγμή που υποτίθεται ότι πάσχιζε να συγκαλύψει την «ενοχή» της, διεξάγοντας έρευνες που χαρακτηρίστηκαν παρωδία και κατασκευάζοντας Εκθέσεις που απορρίφθηκαν ως χαλκευμένες; Γιατί να μπλοκάρουν οι «Σύμμαχοι» τη διαδικασία;
Οι Δίκες της Νυρεμβέργης μπορεί να μην κατέληξαν σε απόφαση για το Κατίν αυτό καθαυτό, ανέδειξαν, ωστόσο, ορισμένα επιμέρους στοιχεία που σχετίζονταν άμεσα ή έμμεσα με την υπόθεση: Πρώτον, έφεραν στο φως έγγραφα που αποτύπωναν την πολιτική των ναζί έναντι των Πολωνών και έκαναν λόγο για προσχεδιασμένες «εκτελέσεις χιλιάδων» αντιπροσώπων της πολωνικής ελίτ (γιατρών, διανοούμενων, κλπ. - οι αξιωματικοί του πολωνικού στρατού, όπως αυτοί που εκτελέστηκαν στο Κατίν, προέρχονταν αποκλειστικά από τέτοια στρώματα) με σκοπό τη μετατροπή της Πολωνίας σε αγροτική αποικία «σκλάβων της Μεγάλης Γερμανικής Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας»11.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την εκδίκαση της υπόθεσης του «Γκέτο της Βαρσοβίας». Τον Απρίλη του 1943 οι ναζιστικές αρχές αποφάσισαν να «ξεμπερδέψουν» με τον εβραϊκό πληθυσμό της πόλης. Στο εγχείρημα αυτό, προσπάθησαν να παρασύρουν και Πολωνούς από τις λεγόμενες «Αριες συνοικίες», προβάλλοντας ως «κίνητρο» τις «τρομοκρατικές ενέργειες» των αντιστασιακών της Βαρσοβίας και τα «εγκλήματα του εβραιομπολσεβικισμού» στο Κατίν. Ωστόσο, η προπαγάνδα δεν επέφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Εκπληκτος, ο Γερμανός διοικητής των SS στην έκθεσή του στο Βερολίνο, ανέφερε πως κατά τη διάρκεια των στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά του γκέτο, «οι μονάδες μας δέχτηκαν πυρά ξανά και ξανά απ' έξω από το γκέτο, από το Αριο τμήμα της Βαρσοβίας. Ομάδες εφόδου επιτέθηκαν αμέσως στις εν λόγω περιοχές πετυχαίνοντας τη σύλληψη 35 Πολωνών συμμοριτών, κομμουνιστών, οι οποίοι εξολοθρεύτηκαν χωρίς αναβολή. Σήμερα επαναλήφθηκε το ίδιο και θεωρήσαμε απαραίτητο να εκτελέσουμε και άλλους συμμορίτες, οι οποίοι πέφτοντας από τις σφαίρες ζητωκραύγαζαν «Ζήτω η Πολωνία!», «Ζήτω η Σοβιετική Ενωση!»12 Αυτούς τους πραγματικούς ήρωες επιχειρούν σήμερα οι ποικιλόμορφοι θιασώτες του ιστορικού αναθεωρητισμού να καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου...
Το 1951 - 1952, με αφορμή τον πόλεμο της Κορέας, συστάθηκε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ η Επιτροπή Madden (υπό τον Ρεπουμπλικανό R. J. Madden), η οποία κατέληξε στο «συμπέρασμα» πως οι Πολωνοί αξιωματικοί δολοφονήθηκαν από τους Σοβιετικούς και πρότεινε την παραπομπή της ΕΣΣΔ στο Διεθνές Δικαστήριο. Ανάμεσα σε εκείνους που κατέθεσαν στην Επιτροπή ήταν και ο Dr. Otto Stahmer, σύμβουλος του Γκέρινγκ (του νο. 2 στην ιεραρχία των ναζί) στις Δίκες της Νυρεμβέργης! Η όλη υπόθεση θεωρήθηκε μεταξύ άλλων και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για προπαγανδιστική δουλειά στους Αμερικανούς πολίτες πολωνικής ή άλλης ανατολικοευρωπαϊκής καταγωγής που έως τότε στήριζαν παραδοσιακά το κόμμα των Δημοκρατικών.13
Το Κατίν καταλαμβάνει από τότε περίοπτη θέση στο οπλοστάσιο του ιμπεριαλισμού. Σε έκθεση του υπουργείου των Εσωτερικών των ΗΠΑ (State Department) με την ένδειξη «Απόρρητος» και ημερομηνία 7 Ιουλίου 1952, ξεδιπλώνονται συνοπτικά οι συνομιλίες ΗΠΑ - Βρετανίας για τη χάραξη κοινής στρατηγικής στον ΟΗΕ. Στο κείμενο αυτό, εκτός από τη σημασία της χρησιμοποίησης της «ομπρέλας του ΟΗΕ» προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ΝΑΤΟ, αναφέρεται και η ανάγκη αξιοποίησης του Οργανισμού για αντισοβιετική προπαγάνδα. Ενα από τα δύο ζητήματα που «προσφέρονται» για το σκοπό αυτό δεν είναι άλλο από το Κατίν. Η πρόταση για «χρήση διαφόρων οργάνων του ΟΗΕ ως πλατφόρμες προπαγάνδας για τη Δύση», με την προώθηση «προβλημάτων» όπως η «σφαγή στο Κατίν», επαναλαμβάνεται και σε εμπιστευτικό έγγραφο της 16ης Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.14
Ο αντίλογος στην αντικομμουνιστική αυτή πολεμική προερχόταν πολλές φορές από φωνές που δε θα περίμενε κανείς. Οπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση του Alexander Werth (1901 - 1969), γόνου εξόριστων τσαρικών εμιγκρέδων του Λονδίνου, ο οποίος διατέλεσε πολεμικός ανταποκριτής του BBC και των London Sunday Times στο Ανατολικό Μέτωπο, ενώ κατά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια υπήρξε ανταποκριτής της Guardian στη Μόσχα. Στο έργο του «Russia at War: 1941 - 1945» (Η Ρωσία σε πόλεμο: 1941 - 1945) που εκδόθηκε το 1964 (και επανακυκλοφόρησε το 1984 και το 2000 - Caroll & Graf edition, New York), ο Werth, κάθε άλλο παρά κομμουνιστής, διατύπωσε ξεκάθαρες ενστάσεις και προβληματισμούς αναφορικά με την εκδοχή της σοβιετικής ενοχής για το Κατίν. Ταυτόχρονα, επισήμανε την ομοιότητα της τεχνικής των μαζικών δολοφονιών στο Κατίν με τις αναρίθμητές άλλες περιπτώσεις που έλαβαν χώρα από την Γκεστάπο στις κατεχόμενες από τους ναζί περιοχές της Ανατολικής Ευρώπης. Σε μια άλλη περίπτωση, ένας πρώην Γερμανός στρατιώτης που ζούσε στην περιοχή του Surrey της Αγγλίας, παρενέβη με επιστολή του σε συζήτηση που είχε ανοίξει μέσα από τις στήλες των «The Times» το 1971 σχετικά με το Κατίν, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Ως Γερμανός στρατιώτης, πεπεισμένος εκείνη την περίοδο για το δίκαιο της υπόθεσής μας, έλαβα μέρος σε πολλές μάχες και επιχειρήσεις κατά την εκστρατεία στη Ρωσία... Θυμάμαι καλά το θόρυβο όταν ξέσπασαν τα νέα το 1943 γύρω από την ανακάλυψη ενός αποτρόπαιου μαζικού τάφου κοντά στο Κατίν, μιας περιοχής που τότε απειλούνταν από τον Κόκκινο Στρατό.
Ο Τζόζεφ Γκαίμπελς, όπως δείχνουν τα ιστορικά στοιχεία, είχε εξαπατήσει πολλούς ανθρώπους. Αλλωστε, αυτή ήταν η δουλειά του, και λίγοι θα αμφισβητήσουν τη σχεδόν απόλυτη ικανότητά του σ' αυτή. Αυτό που πραγματικά προκαλεί έκπληξη, ωστόσο, είναι ότι (σ.σ. η ικανότητα του Γκαίμπελς στην εξαπάτηση) μπορεί να εμφανίζεται ακόμα στις σελίδες των Times 30 χρόνια αργότερα. Γράφοντας εκ πείρας δε νομίζω ότι εκείνη την ύστατη στιγμή του πολέμου ο Γκαίμπελς κατάφερε να ξεγελάσει και πολλούς Γερμανούς στρατιώτες στη Ρωσία για το ζήτημα του Κατίν...Οι Γερμανοί στρατιώτες γνώριζαν πολύ καλά για τις εκτελέσεις στο πίσω μέρος του κεφαλιού... εμείς, οι Γερμανοί στρατιώτες, γνωρίζαμε πως οι Πολωνοί αξιωματικοί δεν εξολοθρεύτηκαν από κανέναν άλλο παρά από τους δικούς μας».15
...στο οπλοστάσιο της αντεπανάστασης
Τη δεκαετία του 1980, το Κατίν αποτέλεσε ιδεολογικοπολιτικό επιχείρημα των δυνάμεων της αντεπανάστασης, τόσο στην Πολωνία όσο και στη Σοβιετική Ενωση. Τα γεγονότα και οι προβοκάτσιες προμήνυαν τα όσα θα επακολουθούσαν μετά τις ανατροπές. Ας σταθούμε ενδεικτικά μόνο σε ένα: Στις 30 του Οκτώβρη 1989, μετέβη στο Κατίν - με την άδεια και τις ευλογίες του Γκορμπατσόφ - πολυάριθμη αντιπροσωπεία Πολωνών, μελών μιας οργάνωσης με την επωνυμία «Οικογένειες των Θυμάτων του Κατίν», προκειμένου να επισκεφτεί το μνημείο που είχαν στήσει εκεί οι Σοβιετικοί. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Zbigniew Brzezinski (Μπρεζίνσκι), ο πρώην σύμβουλος για ζητήματα Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, μέλος τότε της Συμβουλευτικής Επιτροπής Διεθνών Πληροφοριών του Προέδρου Μπους (πατρός) και πρωταγωνιστικός παράγοντας στην αντικομμουνιστική εκστρατεία των Ηνωμένων Πολιτειών (με «πλούσιο» βιογραφικό που εκτείνεται από την πολύμορφη και ολομέτωπη υποστήριξη των Μουζαχεντίν στο Αφγανιστάν ως την ενεργό διαβρωτική - διαλυτική δουλειά στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και ιδιαίτερα της Πολωνίας).
Οι συγκεντρωμένοι τέλεσαν λειτουργία και ανάρτησαν πανό με συνθήματα υπέρ της αντικομμουνιστικής πολωνικής οργάνωσης «Αλληλεγγύη». Ενας από τους «πενθούντες» τοποθέτησε μια πινακίδα που έγραφε «NKVD» καλύπτοντας τη λέξη «Ναζί», ώστε η επιγραφή στο μνημείο να φαίνεται ως εξής: «Στη μνήμη των Πολωνών αξιωματικών που δολοφονήθηκαν από τη NKVD το 1941». Στη συνέχεια, ο Μπρεζίνσκι έκανε δηλώσεις, οι οποίες μεταδόθηκαν με έμφαση και από τη σοβιετική τηλεόραση. Ανάμεσα σε άλλα είπε: «Είναι πολύ σημαντικό για μένα να ειπωθεί η αλήθεια (!) για το τι πραγματικά συνέβη, γιατί μόνο μέσω της αλήθειας μπορεί η νέα σοβιετική ηγεσία να αποστασιοποιηθεί από τα εγκλήματα του Στάλιν και της NKVD... Το γεγονός ότι η σοβιετική κυβέρνηση μου έδωσε τη δυνατότητα να βρίσκομαι εδώ - και οι Σοβιετικοί γνωρίζουν τις απόψεις μου - συμβολίζει τη ρήξη με το σταλινισμό που αντιπροσωπεύει η περεστρόικα»16.
Και το 1992 επήλθε επιτέλους η «απόλυτη» και «πέραν πάσης αμφιβολίας» «δικαίωση» των υποστηρικτών της σοβιετικής ενοχής με την παρουσίαση από τον Ρώσο Πρόεδρο Μπόρις Γιέλτσιν στον Πολωνό ομόλογό του Λεχ Βαλέσα αντιγράφων μιας σειράς αρχειακών «ντοκουμέντων» που «επιβεβαίωναν» τη δολοφονία των Πολωνών αξιωματικών από τις σοβιετικές αρχές (με την υπογραφή φυσικά του Ι. Β. Στάλιν). Περιλάμβαναν μεταξύ άλλων: α) Ενα κείμενο του Μπέρια στο οποίο πρότεινε την εκτέλεση 25.700 Πολωνών, β) ένα απόσπασμα από τη διαταγή του Πολιτικού Γραφείου για την εκτέλεση και γ) ένα σημείωμα του επικεφαλής της KGB Shelepin προς τον Χρουστσόφ σχετικά με την εκτέλεση 21.857 Πολωνών και την ανάγκη καταστροφής των σχετικών εγγράφων. Τα έγγραφα αυτά αποτέλεσαν έκτοτε το σημαντικότερο επιχείρημα του ιστορικού αναθεωρητισμού αναφορικά με το Κατίν. Το στοιχείο που παραλείπεται από όλες τις σχετικές προσεγγίσεις του θέματος είναι το εξής πολύ σημαντικό: Οτι η κύρια χρήση των εν λόγω εγγράφων ήταν άλλη. Πράγματι, τα συγκεκριμένα «ντοκουμέντα» είχαν προσκομιστεί (μόλις «εντοπισθέντα») από τη νομική ομάδα του Γιέλτσιν στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσικής Ομοσπονδίας προκειμένου να επισυναφθούν ως «πειστήρια» για την επιδιωκόμενη κήρυξη του ΚΚΣΕ ως «οργάνωσης αντισυνταγματικής».
Η υπεράσπιση εξέφρασε από την πρώτη στιγμή αμφιβολίες αναφορικά με την αυθεντικότητα των εγγράφων. Οι ενδείξεις που υποδείκνυαν πλαστογραφία ήταν πολλές: α) Η πλήρης ταύτιση των ημερομηνιών της αποστολής του κειμένου Μπέρια και της απόφασης του Πολιτικού Γραφείου (5 Μάρτη 1940). «Στην πρακτική των συνεδριάσεων του Πολιτικού Γραφείου δε συνέβη ποτέ κάτι παρόμοιο», αναφέρει ο Γιούρι Σλομπότκιν, ένας εκ των δύο μελών της υπεράσπισης που κλήθηκαν να δώσουν μια νομική εκτίμηση επί των εγγράφων. «Υπήρχε απόσταση χρόνου μεταξύ της ημερομηνίας της αποστολής του ενός ή του άλλου εγγράφου και της πρότασης να εξεταστεί κάποιο ζήτημα στη συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου από την ίδια τη συνεδρίαση και δεν ήταν μικρότερη από 5-6 μέρες». β) Η απόφαση του ΠΓ είχε, μεταξύ άλλων, τις υπογραφές των Καγκάνοβιτς και Καλίνιν, οι οποίοι ωστόσο ήταν απόντες από τη 13η Σύνοδο του οργάνου το Μάρτη του 1940! γ) Πολλές λεπτομέρειες που αφορούν την «τυπική» σύνταξη των εν λόγω κειμένων ή τη διαδικασία λήψης παρόμοιων αποφάσεων υπήρξαν περιέργως παράτυπες (θέση υπογραφών, το γεγονός ότι το μόνο σώμα με την αρμοδιότητα να εξουσιοδοτήσει την υψίστη των ποινών ήταν το Ανώτατο Δικαστήριο της ΕΣΣΔ - τέτοια αιτήματα δεν υποβάλλονταν ποτέ στο ΠΓ, κλπ.). δ) Τα έγγραφα που κατατέθηκαν ήταν φωτοαντίγραφα. Τόσο στο Συνταγματικό Δικαστήριο, όσο και από την πολωνική πλευρά στη συνέχεια, ζητήθηκαν επίμονα τα πρωτότυπα. Ως τα σήμερα, τα κείμενα αυτά δεν έχουν κάνει την εμφάνισή τους. ε) Ο Shelepin αρνήθηκε γνώση του κειμένου που υποτίθεται πως φέρει την υπογραφή του. Τουναντίον, ερωτηθείς, δήλωσε πως οι γνώσεις του για το Κατίν την περίοδο που ήταν επικεφαλής της KGB περιορίζονταν στα εκάστοτε δημοσιεύματα του Τύπου...
Δεν είναι λίγοι εκείνοι, οι οποίοι, χωρίς να αποδέχονται απαραίτητα τη σοβιετική εκδοχή των γεγονότων, παραδέχονται ταυτόχρονα πως «τέτοια έγγραφα δε θα γίνονταν ποτέ δεκτά σε ένα δικαστήριο» ως αποδεικτικά στοιχεία. Και όντως, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσικής Ομοσπονδίας δεν τα συμπεριέλαβε στην απόφασή του στις 30 του Νοέμβρη 199217.
Κατίν: Οπλο του αντικομμουνισμού και του ιστορικού αναθεωρητισμού
Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν πτόησε την επιθετικότητα του ιστορικού αναθεωρητισμού. Οι υπέρμαχοι της «σοβιετικής ενοχής» συνεχίζουν την αντικομμουνιστική σταυροφορία τους, εξαπολύοντας μύδρους ακόμα και εναντίον όσων απλά τολμούν να ζητήσουν μια νηφαλιότερη, αντικειμενική και επιστημονική μελέτη των ιστορικών δεδομένων. Παραλληλίζονται με τους «αρνητές του Ολοκαυτώματος», χαρακτηρίζονται «λάτρεις του Στάλιν», κλπ. Υπάρχουν βέβαια και «όρια». Ετσι, όταν μια «νέα» μελέτη, βασισμένη σε αεροφωτογραφίες της Luftwaffe (Λουφτβάφε) και προηγούμενες «έρευνες» της CIA, βρέθηκε πρόσφατα σε τυπογραφείο της Πολωνίας, ο υπεύθυνος σύνταξης αρνήθηκε κατηγορηματικά να προχωρήσει στην εκτύπωση πλέον των 20 σελίδων με το αιτιολογικό - συν τοις άλλοις - ότι πρόδιδαν «σε απαράδεκτο βαθμό την υπογραφή της CIA»18.
Η ουσία του ζητήματος στην υπόθεση Κατίν δεν έχει να κάνει με την ιστορική έρευνα. Δεν έχει να κάνει με κάποια ανθρωπιστική ευαισθησία για περιπτώσεις εγκλημάτων πολέμου. Αλλωστε, όταν ο Γενικός Εισαγγελέας της Ρωσικής Ομοσπονδίας ζήτησε το 1998 από τον Πολωνό υπουργό Δικαιοσύνης να διενεργηθεί επίσημη έρευνα γύρω από το θάνατο 83.500 Σοβιετικών αιχμαλώτων πολέμου (κατά τον σοβιετο-πολωνικό πόλεμο του 1919-1921), οι οποίοι πέθαναν σε άθλιες συνθήκες σε πολωνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, η πολωνική κυβέρνηση αρνήθηκε. Καμιά ευαισθησία δεν επέδειξαν οι απανταχού αστοί «ανθρωπιστές», που αντιμετώπισαν το θέμα με χλευασμό και ειρωνεία.
Η ουσία είναι αλλού. Την περίοδο 1989-1991, όταν στη Σοβιετική Ενωση είχε ξεκινήσει ήδη η αποδόμηση του σοσιαλιστικού παρελθόντος μέσω της ταύτισης κομμουνισμού και φασισμού, Χίτλερ και Στάλιν, υπήρξαν φωνές που προειδοποιούσαν πως η επιμονή της Πολωνίας στο ζήτημα του Κατίν υπέκρυπτε ένα βαθύτερο νόημα: «Οτι η Σοβιετική Ενωση δεν ήταν καλύτερη - ή ακόμα ότι ήταν χειρότερη - απ' ό,τι η ναζιστική Γερμανία» και πως η ΕΣΣΔ υπήρξε «εξίσου υπεύθυνη» για το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου19!
Η άποψη ενός μη κομμουνιστή Αμερικανού ακαδημαϊκού είναι χαρακτηριστική. Γράφει ο Grover Furr:
«Ορίστε η άποψή μου: Κανείς δε νοιάζεται για το τι συνέβη στους Πολωνούς αξιωματικούς! Κανείς, συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων των Πολωνών.
Ακόμα, κανείς δε νοιάστηκε ποτέ, ακόμα και την περίοδο που συνέβη!...
...από τότε, η "Σφαγή του Κατίν" αποτέλεσε ένα ραβδί για να χτυπούνε τους Σοβιετικούς. Ακόμα είναι μια επιπλέον "απόδειξη" ότι "ο κομμουνισμός είναι κακό πράγμα"...
...Ηδη με αποκαλούν έναν παλιο-λάτρη του Στάλιν επειδή επιμένω στα αποδεικτικά στοιχεία, επειδή δεν προσκυνώ τον ναό ανειλικρινών αντικομμουνιστών ιστορικών των οποίων τα έργα αποτελούν ντροπή για το επάγγελμα του ιστορικού...
...Η "Σφαγή του Κατίν" δεν αποτελεί ένα ιστορικό ζήτημα -αποτελεί ένα ΟΠΛΟ... Το χρησιμοποιείς για να κάνεις πόλεμο "στην άλλη πλευρά", και μόνο αυτό»20.
Εν κατακλείδι. Το παρόν άρθρο επιχειρεί να αναδείξει το εύρος της ιστορικής αποδόμησης στο οποίο προτίθεται να προβεί ο ιμπεριαλισμός στο πλαίσιο της αντικομμουνιστικής αναθεώρησης της ιστορικής μνήμης. Οι κομμουνιστές δε φοβούνται την αλήθεια. Τουναντίον, την αποζητούν με το ίδιο πάθος και τόλμη, με τα οποία ρίχνονται στις καθημερινές και διαχρονικές μάχες για την προάσπιση των λαϊκών - εργατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Αντίστοιχα, όμως, και με τον ίδιο ζήλο, καταπολεμούν τη συκοφαντία και το ψέμα.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Ολες οι αναφορές στα ημερολόγια του Τζ. Γκαίμπελς από την αγγλική μετάφραση: Goebbels J (1948) «The Goebbels Diaries (1942-1943)», μετάφραση Louis P. Lochner (New York: Doubleday & Company)
2. «Πράβντα» 19 Απρίλη 1943 και Fisher B «The Katyn Controversy: Stalin's Killing Field»,
3. Ηλεκτρονικό άρθρο στον δικτυότοπο Κέντρου Μελέτης Πληροφοριών της CIA, 14 Απρίλη 2007 3. Βλέπε Fowler M (1985) «Winston S. Churchill. Philosopher and Statesman» (Lanham, MD: University Press of America) και Mukhin Y I (1995) «Katyn Detective» (Moskva: Firma Svetoton LTD)
4. Furr G. στο http://chss.montclair.edu/english/furr/pol/discuss-katyn041806r.html
5. Οπως αναδημοσιεύεται στο «Ριζοσπάστη», 10 Μάη 1943
6. Ολόκληρη η Εκθεση Burdenko μπορεί να βρεθεί εδώ: http://katyn.codis.ru/cccp054.htm
7. Οπως παρατίθεται στο Furr G., όπως πριν.
8. Roberts G «Stalin's Wars» (New Haven: Yale University Press) σελ.171-172 και 400
9. United States Department of State / Foreign relations of the United States: diplomatic papers: the Conference of Berlin (the Potsdam Conference), 1945, Volume II (1945), σελ. 803
10. Βλέπε Experts of Nuremberg Archives: Nikzor.org - 59η Ημέρα, Πέμπτη, 14 Φλεβάρη 1946 και Conot R E (1984) «Justice at Nuremberg» (New York: Carol & Graf Publishers) σελ. 454
11. Ντοκουμέντο αρ. EC-344 (16), Πρακτικά Δικών Νυρεμβέργης, 14 Δεκέμβρη 1945, τόμος 3ος, σελ.576-581
12. Ντοκουμέντο αρ. 1061-PS, Πρακτικά Δικών Νυρεμβέργης, επισυναπτόμενο έγγραφο στον τόμο 3.
13. Fisher B, όπως πριν και US Congress, House of Representatives, Select Committee on the Katyn Forest Massacre, 82d Congress, 1st and 2nd Session, 1951-1952, 7 parts (Washington, DC: US Government Printing Office, 1952)
14. Βλέπε United States Department of State / Foreign relations of the United States, 1952-1954. United Nations affairs, Volume III (1952-1954), σελ. 13 και 15
15. Οπως παρατίθεται στο Rule E, «The Katyn Massacre», ηλεκτρονική δημοσίευση (Ιούλης 2002), στο www.stalinsociety.org.uk/katyn.html
16. BBC News: Commemoration of Victims of Katyn Massacre, November 1, 1989 και Associated Press: Brzezinski: Soviets Should Take Responsibility for Katyn Massacre, October 30, 1989
17. Βλέπε Γιούρι Σλομπότκιν «Κατίν: Πώς και γιατί οι χιτλερικοί εκτέλεσαν τους Πολωνούς αξιωματικούς», στο «Ριζοσπάστη», 29/5/2005, Mukhin Y I (1995) όπως πριν, και G Furr στο http://holocaustcontroversies.blogspot.com/2007/03/andnow-for-something-not-completely.html
18. Fisher B, όπως πριν.
19. Βλέπε Nina Tumarkin (1994) «The Living and the Dead: The Rise and Fall of the Cult of World War II in Russia» (New York: Basic Books) σελ.140
20. Furr G. στο http://chss.montclair.edu/english/furr/pol/discuss-katyn041806r.html
26 σχόλια:
Θα πρότεινα να τον θάψουν και αυτόν στο ΚΑΤΙΝ..
Τον Μάρτιο του 1942, η ναζιστική Γερμανία ανακοινωσε ότι στο δάσος Katyn βρέθηκαν πτώματα εκτελεσμένων πολωνών αξιωματικών.
Ακολούθησε τον Απρίλιο του 1943 μια εκταφή των πτωμάτων. Προσδιορίστηκε ότι στο Katyn ο αριθμός των πτωμάτων ανερχόταν στα 12 χιλιάδες. Τα πτώματα εξετάστηκαν από ιατροδικαστές της ναζιστικής Γερμανίας και από μια διεθνή επιτροπή ιατροδικαστών προερχομένων από δώδεκα χώρες. Το συμπέρασμα αυτής της έρευνας ήταν ότι οι πολωνοί αξιωματικοί είχαν εκτελεστεί από τη Σοβιετική Ένωση, χωρίς καμμια αμφιβολία, την άνοιξη του 1940. Στη Δύση το συμπέρασμα αυτής της έρευνας χαιρετίστηκε ως άλλη μια απόδειξη της βιαιότητας της ΕΣΣΔ και του κομμουνισμού. Από τη δεκαετία του '50 δε, οι ναζιστικοί ισχυρισμοί για το Katyn στη Δύση αξιοποιήθηκαν ως δυσφημιστική προπαγάνδα ενάντια στην ΕΣΣΔ. Τον Νοέμβριο του 1989, οι ρεβιζιονιστές και οι αντι-κομμουνιστές που κυβερνούσαν την ΕΣΣΔ αναγνώρισαν ότι πράγματι οι πολωνοί αξιωματικοί σκοτώθηκαν από τους Σοβιετικούς – λίγο πριν αυτοί οι ίδιοι ρεβιζιονιστές να ρίξουν τους λαούς της ΕΣΣΔ στα σαγόνια του αχαλίνωτου καπιταλισμού, με επιβραβευση ένα Νόμπελ. Σήμερα αυτό το ίδιο αντι-σοβιετικό επιχείρημα των Ναζί, των δυτικών ιμπεριαλιστών και των γκορμπατσοφικών ρεβιζιονιστών επαναλαμβάνεται επανειλημμένως από τους "έγκριτους" ιστορικούς. Δεν είναι φυσικά απλή σύμπτωση, ότι αυτοί οι ίδιοι ιστορικοί που κατηγορούν την ΕΣΣΔ ότι ψεύδεται για το Katyn είναι οι ίδιοι απολογητές των Ναζί και και αρνητές του Ολοκαυτώματος , που κατηγορούν την ΕΣΣΔ ότι επινόησε το Auschwitz και το Ολοκαύτωμα. Πηγαίνουν μαζί, χέρι χέρι. Για να πλήξουν την ΕΣΣΔ και να εξαγνίσουν τους Ναζί, χρησιμοποιούν ψευδείς ισχυρισμούς : βασίζουν τα επιχείρημάτά τους στα όσα είπαν οι Gorbachiev και Yakovliev, οι οποίοι ανοιχτά αναγνώρισαν ότι για το Katyn ήταν υπευθυνοι οι Σοβιετικοί. Αλλά τι άλλο θα ελεγε ο Gorbachiev ; Ότι η ΕΣΣΔ έλεγε την αλήθεια όταν ελεγε ότι ήταν αθώα; Φυσικά όχι. Ο Yakovliev είχε ήδη διακηρύξει ότι είχε μελετησει προσωπικά τις περιπτώσεις 60 εκατομμυρίων εκτελεσμένων ατόμων. Είναι φυσικά παράξενο ότι σήμερα κανένας δεν έχει διαβάσει ή δεν μπορεί ακόμη και να βρεί αυτά τα έγγραφα, εκτός από τον Yakovliev τον ίδιο. Οι δηλωσεις αυτών των ρεβιζιονιστών ενδιαφερουν ελαχιστα, σήμερα που ξέρουμε τι προθέσεις ειχαν , και γιατί είπαν ο,τι είπαν. Οι μόνοι που παιρνουν στα σοβαρα τα λεγομενα τους είναι οι υποστηρικτές των Ναζι που κατηγορούν τη Σοβιετική Ένωση. Αυτοί οι "ιστορικοί" επίσης στηρίζονται σε πλαστα και παραποιημενα εγγραφα που παρουσιασε η συμμορια του Γκορμπατσωφ. Απεναντι σε όλα αυτα είναι δικαίωμα, ή καλυτερα υποχρεωση να σταθουμε εναντια. Αυτό το άρθρο θα αποδείξει ότι είναι τους Ναζί που πρεπει να κατηγορήσουμε για το Katyn, χρησιμοποιώντας τα φυσικά στοιχεία, τις καταθεσεις αυτοπτών μαρτύρων και αρχειακες αποδεικτικές πηγές. Η αλήθεια για το Katyn ήταν γνωστή για πολύ καιρο, αλλά η δυσφημιστική προπαγάνδα των ναζιστών ιστορικών απολογητών σήμερα έχει κάνει ο,τι μπορει για να κρατήσει αυτήν την αλήθεια κρυμμένη.
Η πολωνική ελιτ
Η ιστορία για το Katyn πρέπει να αρχίσει με το χαρακτήρα της πολωνικης ελιτ. Η Πολωνία δημιουργήθηκε ως ανεξάρτητη χώρα από τα ερειπια των αυτοκρατοριών της Γερμανιας, της Αυστριας και της Ρωσιας. Η νέα πολωνική κυβερνώσα ελίτ ήταν αλαζονική και καιροσκοπική. Ως τμήμα της όλης ιμπεριαλιστικής επίθεσης ενάντια στη σοβιετική Ρωσία, το πρόσφατα δημιουργημένο πολωνικό κράτος εισεβαλε στα γειτονικα με αυτό εδαφη της ΕΣΣΔ το 1920. Η νέα σοβιετική Ρωσία ήταν ανίκανη να αντιμετωπισει τους πολωνούς εισβολείς, που λειτουργούσαν από κοινού με άλλες 12 ιμπεριαλιστικές χώρες. Η Πολωνία προσάρτησε ένα μεγάλο μέρος της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και της Λιθουανίας, καταλαμβανοντας ακόμη και τη σημερινη πρωτευουσα της, Vilnius. Περίπου 20 εκατομμύρια μη-Πολωνοί τεθηκαν υπο τον ζυγο των πολωνών τσιφλικαδων και της πολωνικης αστικης τάξης. Εχοντας την υποστήριξη της Αγγλίας και της Γαλλίας , η Πολωνία γίνεται ο γκάνγκστερ της Ανατολικής Ευρώπης. Διακειμενη φανατικα αντι-σοβιετικα, γίνεται ορμητηριο για όλα τα είδη των αντι-σοβιετικών πολιτικών και τρομοκρατικών ομάδων που διηύθυναν τις επιδρομές και εισηγαγαν πράκτορες τους στην ΕΣΣΔ.
Η συμπεριφορά αυτή της Πολωνίας και η αντι-σοβιετική της τοποθέτηση διαδραμάτισαν έναν σπουδαιο ρόλο στην άνοδο της ναζιστικής Γερμανίας και το θανατο του ιδιου του πολωνικού κρατους. Στη δεκαετία του '30, με τη Βρετανια και τη Γαλλια από πισω της, η Πολωνία διαδραμάτισε ρόλο υποκινητή της σύγκρουσης και εμποδίου για την ειρήνη. Στη δεκαετία του '30, η Πολωνία υπέγραψε ένα σύμφωνο μη βίας 10 ετών με τη Γερμανία. Με την ΕΣΣΔ συμφώνησε να υπογράψει ένα αντιστοιχο για 3 μόνο έτη. Το 1933, η ΕΣΣΔ πρότεινε τη δημιουργία ενός αμυντικού συνασπισμου μεταξύ της ΕΣΣΔ, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Πολωνίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Λιθουανίας, της Λετονίας, της Εσθονίας και της Φινλανδίας. Ο στόχος του σχεδίου ήταν η αμοιβαια υποστηριξη σε περίπτωση γερμανικής επίθεσης. Ήταν η αλαζονική πολωνική κυβερνώσα ελίτ που απέτρεψε αυτό το σχέδιο να γίνει πραγματικότητα. Η Πολωνία δήλωσε ότι δεν θα συμμετειχε σε κανενα σύμφωνο εάν η Λιθουανία και η Τσεχοσλοβακία συμμετειχαν επισης. Ο πολωνός Υπουργός Εξωτερικων καυχήθηκε στο γερμανό ομολογο του ότι με τη μη συμμετοχη της Πολωνιας το σχέδιο αυτό είχε δεχτει ένα "θανάσιμο πληγμα.".Τον Μάρτιο του 1939, η ΕΣΣΔ πρότεινε ακόμα ένα αμυντικό σχέδιο μεταξύ της ΕΣΣΔ, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Πολωνίας και των βαλτικών, βαλκανικών και Σκανδιναβικών χωρών. Σε αυτό το σχέδιο η ΕΣΣΔ θα υπερασπίζοταν την Πολωνία σε περίπτωση γερμανικής επίθεσης με την μετακίνηση των στρατευματων της εντος του πολωνικου εδαφους σε περίπτωση πολέμου. Πάλι ομως, οι πολωνοί κυβερνήτες, υπο τις προσταγες των Γαλλων και Βρετανων επικυριαρχων τους, αρνήθηκαν να συμμετεχουν σε οποιοδήποτε αμυντικο συνασπισμο που σε αυτόν συμμετειχε και η ΕΣΣΔ. Η ιστορία μας εδειξε τελικα πού ο κοσμος οδηγηθηκε μετα από όλα αυτά . Η πολωνική κυβερνώσα ελίτ απέτρεψε την αμυντική ένωση της Αγγλίας, της Γαλλίας και της ΕΣΣΔ που μπορεί να είχε αποτρέψει τους γερμανικους στρατιωτικους τυχοδιωκτισμους. Οι ιδιοι υπεγραψαν τη θανατικη τους καταδικη
Η πολωνική επιθετικότητα δεν περιοριστηκε στο να καταστρέφει τα σχέδια αμυντικων συνασπισμων. Όταν η Γερμανία βάδισε στο Sudatenland το 1938, η Πολωνία ακολούθησε, προσαρτώντας τμηματα της Τσεχοσλοβακίας. Στις 11 Μαρτίου 1938 η Πολωνία υποκίνησε μεθοριακο επεισοδιο στα συνορα της με τη Λιθουανια. Η πολωνική στρατιωτική ελίτ ξεσηκωθηκε, μετακινώντας στρατευματα της στα λιθουανικά σύνορα και καλώντας τους Γερμανούς να εισβαλουν από κοινου στη Λιθουανια. Έκαναν προβοκατορικες ομιλίες με συνθήματα όπως "προσω ολοταχως για το Kaunas" (την τοτε πρωτεύουσα της Λιθουανίας). Αλλά στις 18 Μαρτίου, η ΕΣΣΔ δήλωσε ότι δεν θα έμενε απαθης εάν η Πολωνία επετιθετο στη Λιθουανία. Οι πολωνοί κυβερνήτες τοτε, εκαναν πισω. Η πολωνικη ελίτ παρολαυτα διατηρουσε ελπιδες για την κατακτηση κι αλλων σοβιετικων εδαφων Το όνειρό της ήταν προσάρτηση των βαλτικών χωρών και εξοδος στη Μαύρη Θάλασσα με την προσάρτηση τμηματων της Ουκρανίας. Τον Ιανουάριο του 1939, ο πολωνος υπουργος εξωτερικων J. Bek συναντηθηκε με τον Ηitler και τον Rοbbentrope. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του τελευταίου, ο Bek είπε στους Γερμανούς ότι προθεση της Πολωνιας ηταν η εξοδος στη Μαύρη Θάλασσα. Ο σκοπός της συναντησης ήταν ο σχεδιασμος μιας από κοινου πολωνο-γερμανικής εισβολής στην Τσεχοσλοβακίας- και τη Λιθουανία.
Βλέποντας την απροθυμία των δυτικών ιμπεριαλιστών για τη δημιουργία ενός αμυντικού σύμφωνου ενάντια στη Γερμανία, και οντας πλεον σε εξαιρετικα δυσχερη θέση, η ΕΣΣΔ αποδεχτηκε ένα σύμφωνο μη βίας με τη Γερμανία, το θανάσιμο εχθρό της. Αφου δεν μπορούσε να σταματήσει τους Γερμανούς με μια συμμαχία, επρεπε να το κανει απο μονη της . Συμφωνήθηκε στο σύμφωνο μη βίας ότι η σφαίρα της επιρροής της ΕΣΣΔ, όπου η Γερμανία δεν πρέπει να παρεμβει ήταν τα κράτη της Βαλτικής και το έδαφος της Πολωνίας που αυτή είχε προσαρτησει από τη Ρωσία το 1920. Η πολωνική ελίτ στην ουσία, είχε υπογράψει την θανατικη της καταδικη με την απόρριψη των αμυντικών σχεδίων και την προσέγγιση των Γερμανών.
Στις 30 Μαρτίου 1939, εχοντας απορρίψει τη σοβιετική πρόταση για ένα αμυντικό σχέδιο, η Πολωνία δέχτηκε τη βρετανική προσφορά να την υπερασπίσει. Αμέσως, οι αλαζονες πολωνοί κυβερνήτες διέκοψαν το σύμφωνο μη βίας με τη Γερμανία. Αφου κανονισαν για την εκτόπιση του γερμανικού πληθυσμού της Πολωνίας κινησαν τον πολωνικό στρατό στα σύνορα με τη Γερμανία. Αυτό ήταν στην ουσία πρόκληση πολέμου. Η Πολωνία αισθάνθηκε τώρα άτρωτη, επειδή οι Γάλλοι και οι Βρετανοί θα έρχονταν να την υπερασπισουν.
Την 1η Σεπτεμβρίου 1939, η Γερμανία εισεβαλλε στην Πολωνια. Η πολωνική κυβέρνηση και η στρατιωτική ελίτ κατέρρευσαν εντός ολιγων ημερών. 5 ημέρες μετά από την έναρξη των εχθροπραξιων, η πολωνική κυβέρνηση μεταφερθηκε από τη Βαρσοβία στο Lublin. Αλλαξε αλλες τρεις φορες εδρα σε άλλες πόλεις μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου, οποτε και εγκατέλειψε τον πολωνικο λαο και κατεφυγε στη Ρουμανία. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1939 δημιουργησαν μια εξοριστη κυβερνηση στη Γαλλία, κάτω από την ηγεσία του στρατηγού Sikorski. Οι πολωνοί αξιωματικοι δεν ενηργησαν διαφορετικά. Οι περισσότεροι έφυγαν μακριά , στην εξοριστη κυβέρνησή τους, εγκαταλείποντας τους στρατιώτες τους και τη χώρα τους. Εκείνοι που έμειναν , αντισταθηκαν για την τιμη των οπλων , όχι επειδή δεν μπορουσαν, αλλά επειδή σημαντικότερο για αυτους ηταν να σωθεί το τομαρι τους από ότι ο λαος τους.
Για να καταδείξει τις ενέργειες της πολωνικής ελίτ των αξιωματικων, είναι απαραίτητο να εξετάσει κανεις τις λιστες με τις απωλειες τους. Στην ΕΣΣΔ, τα έτη 1944-1945, η αναλογία του στρατιώτη και τα θύματα αξιωματικων ήταν 1:10.3. Στα προηγούμενα έτη του πολέμου, η αναλογία ήταν συχνά 1:2. Στον γαλλικό στρατό, η αναλογία ήταν 1:2.3. Σε αντίθεση, στον αμυνομενο ενάντια στη γερμανική εισβολή πολωνικό στρατό το Σεπτέμβριο, η αναλογία των στρατιωτών και των θυμάτων αξιωματικων ήταν 1:32.2. Αυτοί οι αξιωματικοι λιποτακτησαν , αφήνοντας τους στρατιώτες τους να βρουν το θανατο και την πατριδα τους να κατακτηθει Αυτη ήταν η αληθινή φύση της αστικοτσιφλικαδικης ελιτ και των μιλιταριστων που κυβερνούσαν τοτε την Πολωνία.
Η σοβιετική επέμβαση
Στις 17. Σεπτεμβρίου 1939, μετά από τη διαφυγή της πολωνικής κυβέρνησης στη Ρουμανία, ο κόκκινος στρατός βάδισε στα προσαρτημενα από την Πολωνια το 1920 σοβιετικα εδαφη. Ο τοπικός πληθυσμός τον υποδεχτηκε ως απελευθερωτη του, περαν της εκδηλης χαρας από την φυγη του πολωνικου ζυγου. Ακόμη και οι ίδιοι οι πολωνοί στρατιώτες καλωσόρισαν τον κόκκινο στρατό, ο οποίος δεν συνάντησε ουσιαστικά καμία αντίσταση. Η περιοχη που εκλαπη από την Ουκρανια και τη Λευκορωσια εγινε ξανα τμημα της ΕΣΣΔ. Το έδαφος της Λιθουανίας αποκαταστάθηκε επισης, συμπεριλαμβανομένου της πρωτευουσας της, Vilnius.Κατά τη σοβιετική επέμβαση στην Πολωνία, η ΕΣΣΔ εθεσε υπό κράτηση καπου μεταξύ 250-300 χιλιάδες πολωνών στρατιωτών και αξιωματικων. Οι περισσότεροι απελευθερώθηκαν από τα κέντρα κράτησης. Εντούτοις, περίπου 130.242 πρόσωπα διατηρήθηκαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του NKVD, πριν η κατασταση τους αλλαξει.
Τον Νοέμβριο του 1939, η εξοριστη πολωνική κυβέρνηση, αλαζονικη όσο ποτε, κήρυξε τον πόλεμο στην ΕΣΣΔ, υποθετικά σε απάντηση στον σοβιετοφινλανδικο πόλεμο. Οι Πολωνοί εφτασαν μέχρι και στη δημιουργία μιας ειδικής ταξιαρχίας για να να σταλει να παλεψει τον κόκκινο στρατό στη Φινλανδία. Με αυτήν την πράξη πολέμου, η πολωνική κυβέρνηση άλλαξε το status των πολωνών στρατιωτών που τιθονταν υπό κράτηση ακόμα στην ΕΣΣΔ.. Αυτόματα τωρα γινονται αιχμάλωτοι πολέμου, και έτσι εκείνοι που παρεμεναν ακόμα στα στρατόπεδα του NKVD δεν θα μπορούσαν να απελευθερωθούν. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, οι αιχμάλωτοι πολέμου θα μπορούσαν να αναγκαστούν να εργαστούν σε κατασκευαστικα εργα. Εντούτοις, αξιωματικοι δεν θα μπορούσαν να αναγκαστούν να εργαστούν. Επομένως, οι πολωνοί στρατιώτες αρχισαν να εργαζονται στην κατασκευή εθνικών οδών, όπως ο δρόμος Novograd-Volynski-Lvov.
Μετά και από την επισημη ενταξη των εδαφων που η Πολωνία προσαρτησε το 1920 από την ΕΣΣΔ, οι πολωνοί αιχμάλωτοι πολέμου εγιναν αυτόματα πολίτες της ΕΣΣΔ. Με απόφαση του δικαστηρίου, κριθηκε παρανομο για το NKVD να θέτει υπό κράτηση και να αναγκάζει αυτούς τους στρατιώτες να εργαζονται. Επομένως, οι περισσότεροι στρατιώτες και κατώτεροι αξιωματικοι απελευθερώθηκαν ως πολίτες της ΕΣΣΔ. Εντούτοις, υπήρξε μια ομάδα ανθρώπων που δεν θα μπορούσε να απελευθερωθεί. Αυτοί ήταν εκείνοι που χρεώθηκαν με τα εγκλήματα ενάντια στο μη-πολωνικό και πολωνικό πληθυσμό στις πρόσφατα απελευθερωμένες περιοχές καθώς επίσης και για πολεμικά εγκλήματα ενάντια στην ΕΣΣΔ. Αυτή η ομάδα περιελαμβανε μέλη της στρατιωτικης και κυβερνητικης ελίτ της Πολωνίας, της ανώτερης αστικης τάξης, των τσιφλικαδων και των μεγαλοβιομηχανων. Υπήρξε αφθονία πολεμικών εγκλημάτων που διαπράχτηκαν από αυτούς τους ανθρώπους, όπως η μαζική εκτέλεση των σοβιετικών αιχμαλώτων πολέμου το 1920 και της ενεργού υποστήριξης για τις αντιδραστικες και τρομοκρατικές ομάδες ενάντια στην ΕΣΣΔ. Αποφασίστηκε να κρατηθούν αυτά τα άτομα, που αριθμούσαν περισσότερο από 20.000, στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του NKVD έως ότου ειδικη επιτροπη του NKVD εξετασει τις υποθεσεις τους και αποφασισει για την τυχη τους. .
Η απόφαση της ειδικής Επιτροπής του NKVD
Η πράξη της καταδίκης αυτών των ξένων αξιωματικων για πολεμικά εγκλήματα ήταν ενάντια στους διεθνείς νόμους της εποχης. Δεν ήταν επίσης ο καταλληλος καιρος για την ΕΣΣΔ να λάβει τέτοια μέτρα. Ο πόλεμος θα ερχόταν σύντομα, και η δημοσια αναγγελια ότι μερικοί από τους πολωνούς αξιωματικους θεωρούνταν ως εγκληματίες πολεμου , δεν θα μπορούσε να βοηθήσει την ΕΣΣΔ. Οι ξένοι ιμπεριαλιστές, που έψαχναν μόνο μια ευκαιρία για να επιτεθούν στην ΕΣΣΔ, θα θεωρούσαν κατι τετοιο ως αφορμη. Επομένως, αποφασίστηκε να κρατηθεί αυτό όσο το δυνατόν πιό μυστικό. Ειδική Επιτροπή του NKVD οργανώθηκε για να ερευνήσει χωριστά κάθε περίπτωση των προσώπων που κατηγορήθηκαν για εγκλήματα κατά της ανθρωποτητας ή για αλλα πολεμικά εγκλήματα. Αρχιζοντας από τον Δεκέμβριο του 1939, η διοίκηση κάθε στρατόπεδου στο οποίο οι φυλακισμένοι τίθονταν υπό κράτηση, άρχισε να επιλεγει εκείνους τους φυλακισμένους που θα ανακρινονταν από την ειδική Επιτροπή του NKVD. Στις 31 Δεκεμβρίου 1939 ο L. Beria στέλνει διαταγή στα στρατόπεδα να παραδοθούν λιστες με τα ονόματα των υποπτων αξιωματικων. Μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου 1940 η εντολή ηταν να απελευθερωθουν από τα στρατόπεδα όλα εκείνα τα άτομα που ήταν άρρωστα, αναπηρα ή αντιπρόσωποι της εργαζομενης διανοησης. Μετά από μια μεγάλη επιθεώρηση από τα μέλη της ειδικής Επιτροπής, εληφθη μια απόφαση-πορισμα. Η πρωτη φορα που το συμπέρασμα του NKVD δημοσιεύθηκε στην ολότητά του ήταν τον Σεπτέμβριο του 1993 στο "Military-Historical Magazine”.Το έγγραφο αυτό βρέθηκε στα αρχεία της ΕΣΣΔ. Η απόφαση της ειδικής Επιτροπής του Λαικου Επιτροπατου (Υπουργειου) εσωτερικών υποθέσεων (NKVD) ήταν η ακόλουθη:
1. Να δοθεί status εγκληματία πολέμου στα πρόσωπα που θεώρησε κοινωνικά επικίνδυνα , να εξορίστουν για περίοδο μέχρι 5 ετών υπό δημόσια επίβλεψη στις περιοχές που διευκρινίζονται από το NKVD : να καταδικαστουν για περίοδο 5 ετών υπό δημόσια επίβλεψη με απαγόρευση διαμονής στις πρωτευουσες, τις μεγάλες πόλεις και τα βιομηχανικά κέντρα της ΕΣΣΔ , να φυλακιστουν και να απομονώθουν σε σωφρονιστικα καταστηματα εργασιας για μια περίοδο μέχρι 5 ετών, και να απελαθουν ολοι οι αλλοδαποι που θεωρουνται κοινωνικα επικινδυνοι.
2. Να δοθεί status εγκληματία πολέμου στα πρόσωπα που καταδικάζονται για κατασκοπεία, δολιοφθορες, ανατρεπτικες και τρομοκρατικες δραστηριοτητες και να φυλακιστουν για την περίοδο από 5 έως 8 έτη.
3. Για την πραγματοποίηση των ενεργειών που διευκρινίζονται στα στοιχεία 1 και 2, το Λαικο Επιτροπατο (Υπουργειο) εσωτερικών υποθέσεων ενεργεί υπό την προεδρία της ειδικής Επιτροπής στην οποια συμμετεχουν: α) ο βοηθός(Υφυπουργος) στο Λαικο Επιτροπατο (Υπουργειο) εσωτερικών υποθέσεων β) ο αντιπρόσωπος του NKVD στο RSFSR γ) ο προιστάμενος της κεντρικης διοικησης της πολιτοφυλακής του εργαζομένου και του αγρότη δ) ο Λαικος Επιτροπος της ενωσιακης Δημοκρατίας στο έδαφος της οποίας πραγματοποιουντα οι ενεργειες αυτές
4. Ο δημόσιος κατήγορος ή ο βοηθός του σε περίπτωση διαφωνίας με την απόφαση ή την κατεύθυνση της ειδικής Επιτροπής του NKVD, έχει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί στην προεδρία της κεντρικής εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΣΣΔ. Σε αυτήν την περίπτωση, η απόφαση της ειδικής Επιτροπής του NKVD αναστέλλεται εν αναμονή μιας απόφασης από την κεντρική Επιτροπή της ΕΣΣΔ.
5. Η απόφαση της ειδικής Επιτροπής του NKVD για την αναφορά και την φυλάκιση σε σωφρονιστικα καταστηματα εργασιας κάθε προσώπου πρέπει να συνοδευθεί από αιτιολογηση της εφαρμογής αυτών των μέτρων, τον τοπο και τη διαρκεια της φυλακισης.
Από τις 16 Μαρτίου 1940, αρχισε από ειδική Επιτροπή του NKVD η εξεταση των υποθεσεων καθενος και εληφθησαν αποφασεις. Μερικά άτομα βρέθηκαν μη ένοχα και επαναπεκτησαν το status αιχμαλώτων πολέμου ή αφεθηκαν ελευθεροι. Αποφασίστηκε επισης να αφαιρεθεί το δικαιωμα της αλληλογραφίας από τους φυλακισμένους που καταδικάστηκαν. Ο λόγος για αυτό ήταν ότι δεν ήταν πλέον αιχμάλωτοι πολέμου, αλλά εγκληματίες πολεμου , και έτσι οι σοβιετικές αρχές δεν ηταν υποχρεωμενες να τους παραχωρησουν αυτό το δικαιωμα.
Επιπλέον, το γεγονός ότι η πολωνική ελίτ των αξιωματικων ήταν καταδικασμένη για εγκληματα πολεμου δεν θα μπορούσε να ανακοινωθει δημόσια. Η δημοσίευση τέτοιων πληροφοριών στον κόσμο θα ήταν καταστρεπτική για την ΕΣΣΔ, ειδικά σε αυτήν την περίοδο όταν οι σύμμαχοι, ακόμη και απρόθυμοι, ήταν απαραίτητοι. Εντούτοις, δεν καταδικάστηκαν όλοι οι κρατουμενοι φυλακισμένοι. Εκείνοι που δεν ήταν, τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου από όπου μπορουσαν ελευθερα να αλληλογραφουν. Επιπλέον, η ειδική Επιτροπή του NKVD εδωσε εντολη στο στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου Starobelsk, όπου οι πολωνοί αξιωματικοι κρατουνταν προηγουμένως, να καταστρέψουν τα εγγραφα σχετικά με το status τους ως αιχμαλώτων πολέμου. Μια εντολή δόθηκε από το L. Beria στις 10 Σεπτεμβρίου 1940 στο διοικητή του στρατόπεδου να καταστρέψει τα έγγραφα απογραφής των αιχμαλώτων πολέμου. Αυτή η διαταγή από το Beria δεν είχε καμία υποσημειωση ασφάλειας(«ακρως απορρητο» ή κατι τετοιο), και επομένως θα μπορούσε οποιοσδηποτε να τη δει. Η ύπαρξη αυτής της διαταγής έχει θεωρηθεί από τους δυτικούς "ιστορικούς" ως στοιχεία ότι οι αξιωματικοι ειχαν εκτελεσθει και ότι οι Σοβιετικοί προσπαθούσαν να καλύψουν τα ιχνη τους. Όμως δεν είναι ετσι ,καθως. στην εντολη του Beria και στις διαταγες που ακολουθησαν προς το στρατόπεδο Starobelsk, η διοίκηση του στρατόπεδου καλείται να κάνει αντίγραφα των φωτογραφιών των φυλακισμένων και για μερικά άλλα πρόσθετα αρχεία που επρόκειτο να αποσταλουν στο Kharakov UNKVD. Ο λογος αυτής της διαταγής είναι ότι το status των αξιωματικων αυτων είχε αλλάξει, από αιχμαλώτους πολέμου σε εγκληματίες πολεμου. Είχαν αλλαξει δικαιοδοσια:από αυτή του NKVD σε αυτή του UNKVD, το οποίο εξέταζε τέτοιες περιπτώσεις. Τα έγγραφα για το status τους ως αιχμαλώτων πολέμου θα μπορούσαν να καταστραφούν, δεδομένου ότι δεν εξυπηρέτουσαν άλλο σκοπό. Αλλά οι φωτογραφιες των φυλακισμένων εσταλησαν στο UNKVD, όπου νεοι φακελοι ανοιξαν για τους φυλακισμενους.
Με αυτό, η εργασία και η αρμοδιότητα της ειδικής Επιτροπής του NKVD ειχε τελειωσει. Οι φυλακισμένοι μεταφερθηκαν από το στρατόπεδο Starobelsk σε τρία ξεχωριστα στρατόπεδα κοντά στην περιοχή Smolenks. Αυτά τα στρατόπεδα οργανώθηκαν ειδικά από το UNKVD για τους πολωνούς αξιωματικους. Ήταν το στρατόπεδο 1ON, 23km από το Σμολένσκ στην εθνική οδό Μόσχα-Μινσκ, το στρατόπεδο 2ON , 25 χλμ από το Σμολένσκ στην εθνική οδό Σμολένσκ-Vitebsk και το στρατόπεδο 3ON , 45km από το Σμολένσκ στην περιοχή Krasokem. Σε αυτά τα στρατόπεδα, οι αξιωματικοι τοποθετήθηκαν στην κατασκευή δρόμων,όπως αυτη της εθνικής οδου Σμολένσκ- Lvov.
Το 1943, η ΕΣΣΔ δημόσια αναγνωρισε ότι πολωνοί αξιωματικοι και άλλα άτομα καταδικάστηκαν σε φυλάκιση σε σωφρονιστικα και στρατόπεδα εργασιας για μια περίοδο 5 έως 8 ετών χωρίς δικαίωμα αλληλογραφίας. Από τότε, η ΕΣΣΔ κατηγορειται ότι ψευδεται για την υποθεση . Πράγματι, συναχθηκε από τους Ναζί και τους δυτικούς ιμπεριαλιστές ότι η ΕΣΣΔ είχε καταδικάσει αυτά τα άτομα σε θάνατο αντί για φυλάκιση. Εντούτοις, η ανακάλυψη της πραγματικής απόφασης της ειδικής Επιτροπής του NKVD, έχει αποδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η ΕΣΣΔ δεν ελεγε ψεματα . Οι φυλακισμένοι καταδικάστηκαν πράγματι σε ποινες φυλάκισης, ή στην περίπτωση των αλλοδαπών, σε απελαση. Η απόφαση της ειδικής Επιτροπής του NKVD δεν θα επρεπε κανονικα ποτέ να αμφισβητηθεί επειδή το 1941 διάφορα άτομα ξένης υπηκοότητας ειχαν απελαθει από την ΕΣΣΔ. Μεταξύ αυτων ήταν και ο πολωνός αξιωματικος γερμανικής καταγωγης, R.Shtiller, που απελαθηκε στη Γερμανία και αποκάλυψε πληροφορίες σχετικα με τις καταδικες. Επιπλέον, εκείνοι οι πολωνοί αξιωματικοι που δεν βρεθηκαν ενοχοι επεστρεψαν στα στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου, από όπου μπορουσαν ελεύθερα να αλληλογραφούν. Η ολη έρευνα για το NKVD θετει λοιπον το ερωτημα: εάν η πρόθεση ήταν να σκοτωθούν οι φυλακισμένοι, τοτε γιατί να διεξαγάγει μια τέτοια μεγάλη έρευνα για κάθε μια περιπτωση και να απελευθερώσει τα πρόσωπα που δεν βρεθηκαν ενοχα; Εάν η πρόθεση ήταν να εκτελεσθούν, τιποτα από όλα αυτα δεν θα είχε γίνει. Εντούτοις, όπως με τα περισσότερα φυσικα στοιχεια στο Κatyn, αυτές οι πληροφορίες απορρίπτονται και κρατιούνται όσο το δυνατόν περισσότερο κρυμμένες από τους δυτικούς και ρωσους ρεβιζιονιστές ιστορικούς. Αντ' αυτού, αυτοί οι "ιστορικοί" και η Γκορμπατσωφικη συμμορία, παραποιησαν και ψευδονται για την απόφαση του NKVD. Για αυτό όμως,θα μιλησουμε λιγο παρακατω…
Οι σχέσεις με την Πολωνία κατά τη διάρκεια του πολέμου
Στις 22. Ιουνίου 1941, η Γερμανία αρχισε την εισβολή στην ΕΣΣΔ. Τον καιρο εκεινο, η Πολωνία διατηρουσε ενεργη ακόμα την κηρυξη πολέμου ενάντια στην ΕΣΣΔ.Δεν ηταν παρα αφότου είχε αρχίσει ο πόλεμος, οποτε και η εξοριστη πολωνική κυβέρνηση απεσυρε την κηρυξη πολεμου. Στις 30 Ιουλίου 1941, η κυβέρνηση Sikorsky αρχισε διαπραγματευσεις με την ΕΣΣΔ για την απελευθέρωση των υπόλοιπων πολωνών φυλακισμένων και για την δημιουργια ενός πολωνικού στρατού από αυτούς. Μέχρι τις αρχές Αυγούστου του 1941, αποφασίστηκε να δημιουργηθεί ένας πολωνικός στρατός στην ΕΣΣΔ κάτω από την εντολή του πολωνού στρατηγού Anders (που ήταν ένας από τους φυλακισμένους), που αποκαλειται Anders Army. Ο Sikorsky υποσχέθηκε στο Στάλιν ότι ο Anders Army θα παρέμενε στην ΕΣΣΔ και θα πάλευε ενάντια στους Γερμανούς. Το μόνο που θέλησε σε αντάλλαγμα ήταν 25.000 πολωνοί στρατιώτες να σταλουν στη Μέση Ανατολή για να προσχωρήσουν στο βρετανικό στρατό. Ο Στάλιν συμφώνησε, και το 1941 ο Anders Army δημιουργήθηκε και εξοπλίστηκε. Ο Sikorsky ρώτησε επίσης το Στάλιν για την τυχη των ελλειπόντων πολωνών αξιωματικων. Ο Στάλιν απέφυγε την ερώτηση, απαντωντας ότι δεν ήξερε (ενώ ο σοβιετικός Τύπος εφτιαχνε υποθεσεις για ο,τι ειχε συνεβη) . Αλλά η αλήθεια ειναι ότι ο Στάλιν πράγματι δεν ήξερε τι είχε συμβεί. Έως τότε οι Γερμανοί είχαν καταλαβει το Σμολένσκ και τα πολωνικά στρατόπεδα και οι Σοβιετικοί δεν ήξεραν τι συνέβη σε αυτους. Επίσης, αυτό δεν ήταν μια προτεραιότητα για τη Σοβιετική Ένωση. Εν πάση περιπτώσει, ο Στάλιν οργάνωσε μια επιτροπή για να ανακαλύψει τι συνέβη στους πολωνούς αξιωματικους. Δεν μπορεσαν να ανακαλύψουν τι ακριβως συνέβη σε αυτους, εκτός από το ότι ειχαν συλλήφθεί από τους Γερμανούς.Και για αυτό όμως , θα μιλήσουμε παρακατω Ο Anders, οντας μελος της πολωνικής στρατιωτικής ελίτ και αλαζονας (ως συνηθως), είχε μια βαθιά έχθρα για την ΕΣΣΔ. Η ΕΣΣΔ θυσίαζε πολλα εξοπλιζοντας αυτους τους πολωνους στρατιωτες. Σε μία εποχή που όπλα έπρεπε να ληφθούν ακομα και από μουσεία για την ενισχυση οσων υπερασπιζονταν τη Μοσχα, ο στρατος του Αντερς εξοπλιζόταν με ο,τι καλυτερο υπηρχε. Σε μια πράξη προδοσίας, που αποδεινκυε για άλλη μια φορα την αληθινη φύση της ελιτ αυτης των πολωνων αξιωματικων , ο Anders οδήγησε το στρατό αυτό των 114.000 μελων στο Ιράν. Εγκατέλειψε τον κόκκινο στρατό και εγκατέλειψε την πάλη για την πατρίδα του και κατεφυγε στο Ιράν για να ενωθει με τους Βρετανούς. Αυτό ήταν πράγματι ένα μεγάλο χτύπημα στις πολωνο-σοβιετικές σχέσεις. Δεν θα εμπιστευόταν ποτέ πάλι ο Στάλιν την εξοριστη πολωνική κυβέρνηση,που αποδεικνυε ακόμα μια φορά την επίβουλη και δειλή φύση της. Εντούτοις, χιλιάδες πολωνών στρατιωτών και αξιωματικων παρέμεναν ακόμα στην ΕΣΣΔ.. Αυτοί οργανώθηκαν στον πολωνικο Λαικο Στρατο, κάτω από την εντολή του PKKA. Αυτός δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 1941 και πάλεψε παράλληλα με τον κόκκινο στρατό μέχρι το τέλος του πολέμου. Κατα τη μάχη του Βερολίνου, ο πολωνικος Λαικος Στρατος αριθμουσε 400.000 μαχητες . Ήταν τα μόνα πολωνικά στρατεύματα που συμμετειχαν στην απελευθέρωση της χώρας τους από τους Ναζί.
Εν τω μεταξύ, η πολωνική στρατιωτική ελίτ συνεχίζε να συμπεριφερεται με το γνωστο τροπο Στις 11 Αυγούστου 1941, η κυβέρνηση Sikorsky διεταξε το στρατό της Craiova (πολωνική αντίσταση υπό τον έλεγχο του Sikorsky) να αρχίσει την εξέγερση της Βαρσοβίας. Ο κόκκινος στρατός απειχε μονο λιγο από τη Βαρσοβία, αλλά δεν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει μια επίθεση στην πόλη τη στιγμη εκεινη. Ο Κοκκινος Στρατος είχε μολις τελειώσει μια προελαση 400 χιλιομετρων και είχε εξαντλήσει τα πολεμοφοδια του. Ήταν απαραίτητο να σταματήσει μπροστά από την πόλη παρά να αντιμετωπισει τη γερμανική αντίσταση. Αντί της συνεννοησης των ιθυνοντων της εξέγερσής στη Βαρσοβία με τον κόκκινο στρατό, ο Sikorsky δεν είπε τιποτε στους Σοβιετικούς για την προγραμματισμένη εξέγερση. Προσπαθούσε να αποδείξει ότι ηταν ο νόμιμος κυβερνήτης της Πολωνίας. Συνεπεια αυτού, η εξέγερση οδηγηθηκε σε παταγωδη αποτυχια και κατεληξε σε μια τραγωδια για τον πολωνικο λαο, με τους Γερμανούς να σφαζουν 200.000 ανθρώπους. Η υπεροψία και η καιροσκοπική φύση της πολωνικής κυβερνώσας ελίτ είχε κοστίσει στον πολωνικο λαο αμέτρητες απώλειες, ενώ οι αξιωματικοι της βρήκαν χρησιμότερο να τρέξουν μακριά στην Αγγλία αντί της πάλης για να απελευθερώσουν άμεσα την πατρίδα τους.
Τα στοιχεια των Ναζι και των ρεβιζιονιστων
Στις 10 Ιουλίου 1941, 62 γερμανικες μεραρχιες, που αριθμούσανν περίπου 1 εκατομμύριο άτομα, επιτεθηκαν ενάντια στην πόλη του Σμολένσκ. Μετα από 2 μήνες σκληρων μαχων, οι Γερμανοί ειχαν προωθηθει 100km εντος του σοβιετικου εδαφους και κατόρθωσαν να καταλάβουν την πόλη του Σμολένσκ. Τα τρία στρατόπεδα όπου οι πολωνοί αξιωματικοι κρατουνταν καταληφθηκαν επίσης από του Ναζι. Για ο,τι πραγματικα συνεβη σε αυτούς τους αξιωματικους θα μιλησουμε αργοτερα .Αμεσως τωρα θα μαθουμε για τη γερμανικη εκδοχη της υποθεσης .
Τον Μάρτιο του 1942, οι Γερμανοί ανήγγειλαν ότι είχαν μάθει από σοβιετικούς φυλακισμένους ότι οι πολωνοί αξιωματικοι που ελειπαν από το 1940, όλοι ειχαν εκτελεσθει από τους Σοβιετικούς και είχαν θαφτεί στο δάσος Katyn. Αυτή η γερμανική ανακοίνωση έγινε όταν Πολωνία και ΕΣΣΔ οργανωναν τον Anders Army. Ο στόχος τους ήταν να καταστρέψει τις σοβιετο-πολωνικές σχέσεις, κατι το οποιο επέτυχαν. Οι θέσεις οπου βρισκονταν τα πτωματα των αξιωματικων βρέθηκαν και οι Γερμανοί τοποθέτησαν έναν σταυρό στην περιοχή. Στις 18. Φεβρουαρίου1943, οι Γερμανοί ανήγγειλαν ότι θα γινοταν εκταφη και ιατροδικαστικη εξεταση των πτωματων. Στις 11. Απριλίου1943, μέλη του πολωνικού Ερυθρού Σταυρού (ΠΕΣ), προσκλήθηκαν από τους Γερμανούς να συμμετεχουν στην ερευνα. Μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου 1943, ο ΠΕΣ και μια ομαδα γερμανων ιατροδικαστων, υπο τη διευθυνση του γερμανου γιατρου G. Buttsu, εξετασαν 4.143 πτωματα. Μεταξύ 29 και 30 Απριλιου 1943 , οργανώθηκε μια διεθνης επιτροπη από 12 χωρες(κρατη δορυφοροι της Γερμανιας και από την Ελβετια). Τα 12 μέλη της διεθνούς Επιτροπής, κατά τη διαρκεια της 2ημερης παραμονης τους ,ερεύνησαν 9 πτωματα.Την 1η Μαιου 1943, τα 12 μέλη τελείωσαν τη συνταξη των πορισματων τους ,τα οποια δημοσιεύθηκαν στις 4 Μαϊ'ου 1943. Τον Ιούνιο του 1943, οι εκταφες και η έρευνα για τα πτωματα σταμάτησαν, με την προφαση του φοβου για επιδημιες.
Σύμφωνα με τις εκθέσεις της γερμανικης,της πολωνικης και της διεθνους ομαδας, χωρις αμφιβολια τουλάχιστον 12.000 πολωνοί αξιωματικοι εκτελέσθηκαν από τους Σοβιετικούς μεταξύ των εαρινων μηνών Απριλιου-Μαιου του 1940. Οι εκτελεσεις, σύμφωνα με τις εκθεσεις, πραγματοποιήθηκαν στο δασος Katyn, κοντά στον τοπο αναψυχης και διακοπων του NKVD που βρισκοταν μεσα στο δασος. Το δάσος Katyn είναι 15 χλμ από το Σμολένσκ. Τα πτωματα θάφτηκαν σε μια περιοχή 200 μετρων από την κύρια εθνική οδό Σμολένσκ-Vitebsk και 700μ. από το δυοροφο σπίτι διακοπών του NKVD. Αυτή η περιοχή, σύμφωνα με τους Ναζί, ήταν πολύ απομακρυσμένη και κλειστη για το κοινό. Ήταν μια περιοχή μη προσπελασιμη. Σύμφωνα με αυτους, χρησιμοποιειτο ως τοπος εκτελεσεων από το NKVD για μια περιοδο από 5 εως 15 ετη, δεδομένου ότι πτωματα Ρώσων βρέθηκαν ,που χρονολογούνται να εχουν εκτελεστει 5-15 έτη πριν . Οι πολωνοί αξιωματικοι θάφτηκαν σε διάφορους τάφους, των 9-12 ατομων και σε βαθος 1 μετρου ή κατι παραπανω . Στα πτωματα οι ιατροδικαστες βρήκαν πολλά έγγραφα, όπως διαβατήρια και φωτογραφίες. Κανένα από τα έγγραφα που βρέθηκαν στα 4143 πτωματα που εξετάστηκαν δεν είχε ημερομηνίες πέρα από τον Μάιο του 1940. Επομένως, η ημερομηνία εκτέλεσης τους προσδιοριστηκε ότι ηταν περιπου το Μάιο του 1940. Τα πτωματα των πολωνών αξιωματικων που εξετάστηκαν από τους ιατροδικαστες προσδιοριστηκε ότι ηταν στο έδαφος για μια περίοδο τουλάχιστον 3 ετών, τοποθετώντας κατά συνέπεια το χρόνο εκτέλεσής τους την άνοιξη του 1940. Πτωματα Ρώσων βρέθηκαν επίσης. Ο χρόνος τους στο έδαφος καθορίστηκε ότι ηταν 5-15 έτη, κατά συνέπεια ετσι «αποδειχθηκε» ότι το δασος του Katyn αποτελουσε για καιρο τοπο εκτελεσεων
Φυσικα στοιχεία βρέθηκαν επίσης από τις διεξάγουσες την ερευνα επιτροπές. Ακριβως δίπλα από τους ταφους, υπήρχε ένα μικρο δωματιο,οπου και θεωρηθηκε ως ο χωρος οπου πραγματοποιουνταν οι εκτελεσεις. Οι νεκροί αξιωματικοι βρέθηκαν με δεμενα τα χέρια τους στην πλάτη τους , πυροβολημενα στο πίσω μέρος του κεφαλιού από πιστολι low-velocity Οι σφαιρες στα περισσοτερα πτωματα βγηκαν από το μέτωπο του κεφαλιού. Ο τύπος και η διαμετρος της σφαίρας δεν καθορίστηκε ακριβώς, εκτός από το ότι τα περιβληματα των σφαιρών είχαν σοβιετικές επιγραφές σε αυτά και ημερομηνίες παραγωγής του 1939-1940. Τα περαιτέρω στοιχεία του χρόνου του θανάτου ήταν τα φύλλα σημύδων που είχαν πέσει μέσα στους τάφους. Αυτά τα φύλλα δηλωθηκε ότι ηταν φρέσκα κατά την διάρκεια της πτώσης, και επομένως ήταν φύλλα άνοιξης.
Τα ναζιστικά στοιχεία καπου εδώ σταματουν. Τα εγγραφα και τα στοιχεία του Π καταστράφηκαν το 1944 κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Βαρσοβίας, ενώ τα γερμανικά στοιχεία καταστράφηκαν από τους Γερμανούς το 1945 πριν από τη συνθηκολόγησή τους. Εντούτοις, η αντι-σοβιετική προπαγάνδα δεν τελείωσε με τη πτωση των Ναζί. Το εργο τους συνεχισαν οι ρεβιζιονιστές που κυβερνούσανν την ΕΣΣΔ τη δεκαετία του '80 και τη δεκαετία του '90. Ήδη από το 1989, ο Gorbachiev ανήγγειλε ότι ήταν η ΕΣΣΔ που είχε σκοτώσει τους πολωνους αξιωματικους
Ένας μάρτυρας παρουσιάστηκε από τους ρεβιζιονιστές "ιστορικούς" που διορίστηκαν από το Gorbachiev στην «έρευνα» για το Katyn. Αυτό ήταν ένα άτομο ονοματι Tokarev, και το 1940 ήταν ο προιστάμενος του UNKVD της περιοχής Kalinin. Κατά την διάρκεια της «κατάθεσής» του, ήταν 89 ετών. Ο ηληκιωμένος ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να πει στους ανακριτές του Gorbachiev ακριβώς ο,τι ηθελαν να ακούσουν. Τους είπε πως αυτός είχε συμμετάσχει σε μια συνεδρίαση με 15-20 άλλους προϊσταμένους του UNKVD όπου είχαν λάβει διαταγές από την "υψηλοτερα αρχή" να εκτελέσουν "τους αντιπροσώπους των αντιδραστικων στοιχειων της πολωνικής δημοκρατίας.". Ο Tokarev περιεγραψε λεπτομερώς πώς οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν. Σύμφωνα με αυτον, οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν μέσα στο κτιριο του UNKVD στο μέσον του Σμολένσκ. 6000 αξιωματικοι εκτελέσθηκαν σε έναν μήνα , 300-200 ανά ημέρα. Οι φυλακισμένοι τοποθετήθηκαν στο κελάρι του κτιρίου, όπου κλειδώθηκαν μέσα σε χωριστα κελια Εβγαιναν σε μικρές ομάδες 10-40 ατόμων και οδηγουνταν σε ένα άλλο δωμάτιο. Εκεί, πυροβολουνταν στο πίσω μέρος του κεφαλιού χρησιμοποιώντας ένα tt αυτόματο πιστόλι. Φορτώνονταν σε 5-6 φορτηγά και τα πτωματα οδηγουνταν στους χωρους ταφης. Συνολικα, μεταξύ των αξιωματουχων του NKVD και των οδηγών, 10 άνθρωποι συμμετείχαν στις εκτελέσεις. Τις πρώτες ημέρες, 300 αξιωματικοι εκτελουνταν καθημερινά. Μα καθως η διαρκεια της ημερας μικραινε και το ηλιοφως διαρκουσε λιγοτερο, ο αριθμός των εκτελεσεων μειώθηκε σε 250-200 ανά ημέρα. Σύμφωνα με τον Tokarev, αυτό έγινε με απόλυτη μυστικότητα και κανένας εκτός από αυτά τα 10 άτομα δεν είχε την άδεια να ξέρει για τις εκτελέσεις. Επιπλέον, οι Γκορμπατσωφικοι "ιστορικοί" έφεραν και ένα άτομο ηλικιας 83 ετών ονοματι Soprunenko. Τον καιρο εκεινο( 40’s) ήταν υπαξιωματικος στο NKVD. Είπε στους ανακριτές για μια συνεδρίαση 8-12 ατόμων, οπου συμμετείχε, και ο Beria. Εκεί, έλαβαν μια διαταγή με υπογραφη του Στάλιν για την εκτέλεση των πολωνων αξιωματικων. Με αυτό, οι "ιστορικοί" είχαν άλλη μια απόδειξη και μαλιστα αυτοπτών μαρτύρων ότι οι πολωνοί αξιωματικοι εκτελέσθηκαν από τους Σοβιετικούς.
Τα ναζιστικά στοιχεία αντικρούονται
Φυσικά, όλα τα στοιχεία που παρουσιάζονται από τους ναζι και τους ρεβιζιονιστές ιστορικούς είναι ψεύτικα. Είναι ψεύτικα για το λόγο ότι οι πολωνοί φυλακισμένοι καταδικάστηκαν όχι σε θάνατο αλλά σε φυλάκιση , από την ειδική Επιτροπή του NKVD και επειδή ήταν πάρα πολύ ζωντανοί μέχρι την καταληψη του Σμολένσκ από τους Ναζι. Σε αυτό το άρθρο τα ψέματα και η προπαγάνδα αυτών των "ιστορικών" θα εξεταστούν και θα αποκαλυφθει τι πραγματικα ειναι - ψέματα!
Ας αρχισουμε με τις "αποδείξεις" των Ναζί. Μετά την απελευθέρωση του Smolenks από τους Γερμανούς τον Σεπτέμβριο του 1943, ειδική Επιτροπή δημιουργηθηκε , υπο τη διευθυνση του ακαδημαϊκου Ν.Ν. Burdenko. Μετά από μια μεγάλη έρευνα της περιοχής, καταθεσεις μαρτύρων, εκταφής και εξετασης 925 πτωματων, η Επιτροπή Burdenko συνεταξε μια έκθεση 56 σελίδων. Αυτή η έκθεση δημοσιοποιήθηκε το 1944. Από τότε, οι ρεβιζιονιστές ιστορικοί αποκαλουν την έκθεση ως ένα απλο προπαγανδιστικο ντοκουμεντο χωρις καμια δοση αληθειας. Εντούτοις, ο ισχυρισμος αυτος δεν ευσταθει. Το 1990, μια " ακρως απορρητη " έκδοση της έκθεσης Burdenko ανακαλύφθηκε.
Το παρόν " ακρως απορρητο " έγγραφο ειχε σταλει από τον Burdenko στους προϊσταμένους της σοβιετικής κυβέρνησης. Αν πραγματι η έκθεση που δημοσιοποιήθηκε ήταν απλά προπαγάνδα, η κυβέρνηση σε αυτήν την " ακρως απορρητη " έκθεση θα είχε μαθει την αλήθεια. Τέτοια έγγραφα δεν εξυπηρετούν σκοπούς προπαγάνδας επειδή δεν δημοσιοποιούνται, και το να ψευδεσαι στους ανωτέρους σου δεν είναι πολύ καλή ιδέα. Εντούτοις, η " ακρως απορρητη " έκδοση περιείχε τις ίδιες ακριβως πληροφορίες με την έκθεση που δημοσιοποιηθηκε. Η "ακρως απορρητη" έκθεση δημοσιεύθηκε στο " Military-Historical Μagazine” το 1990, αριθ. 11 και 12.
Η Επιτροπή Burdenko αντέκρουε όλα τα σημεία της γερμανικής και διεθνούς έρευνας, εκτός από το γεγονός ότι υπήρξαν 12.000 πτωματα. Πρώτο που πρεπει να εξεταστεί ήταν η ιδια η θεση των ταφων. Οι Γερμανοί υποστήριξαν ότι το δάσος Katyn ήταν μια απομονωμένη περιοχή που χρησιμευε ως τοπος εκτέλεσης για πολλά έτη. Στην πραγματικότητα, το Katyn ήταν ένας πολυσυχναστος χωρος. Το σπίτι διακοπών του NKVD βρισκοταν μολις 700 μετρα μακρυά από τη θεση των ταφων. Εκεί φιλοξενουνταν οι σύζυγοι και τα παιδιά των ανώτερων υπαλλήλων του NKVD για διακοπές. Oι κατοικοι της γειτονικης πολης και ο τοπικος πληθυσμός επισκεπτονταν το δάσος Katyn ως χωρο αναψυχης και διακοπων ,επισης. Οι χωρικοί ερχονταν στο δάσος για τα μανιτάρια ή για τη βοσκή των ζώων τους. Η περιοχη δεν ηταν κλειστη για το ευρυ κοινο από καμιά άποψη. Επιπλέον, οι ταφοι ήταν μόνο 200m από την εθνική οδό Σμολένσκ-Vitebsk. , έναν πολυσυχναστο δρόμο, με χιλιάδες ανθρωπους να τον διασχίζουν κάθε ημέρα. Θα μπορούσε αυτό να είναι μια περιοχή όπου εκτελέσεις πραγματοποιουνταν για πολλά έτη; Θα μπορούσε αυτό να είναι η περιοχή όπου για μήνες, 12.000 άνθρωποι ηταν θαμενοι; Δεν ήταν δυνατό για τους Σοβιετικούς να πραγματοποιήσουν αυτήν την πράξη σε μια τέτοια περιοχη. Σίγουρα το NKVD θα μπορούσε να ειχε βρεί μια περιοχή που ήταν πολύ ασφαλέστερη από αυτη, μια περιοχή όπου οι μόνοι μάρτυρες θα ήταν αρκούδες. Επιπλέον, αυτή η επισημανση για το τι ηταν το δασος του Katyn αποδεικνύει ότι οι Γερμανοί ψευδονταν. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της Επιτροπής Burdenko, το δασος δεν ειχε κλεισει για τον κοσμο, παρα μεχρι οι Γερμανοι να καταλαβουν την περιοχη. Προειδοποιητικες πινακιδες αναρτηθηκαν ότι οποιοσδηποτε εισερχοταν στην περιοχη θα πυροβολούνταν. Μια γερμανική στρατιωτική μονάδα σταθμευσε στο δάσος Katyn, για να περιφρουρει την περιοχή.
Και για την καμπίνα που βρεθηκε από τους Γερμανούς άκριβως δίπλα στους τάφους (όπου οι Γερμανοί είπαν ότι οι εκτελέσεις πραγματοποιουνταν)? Ήταν στην πραγματικοτητα μια καμπίνα για τους Πιονερους (Νεολαιοι) ! Πιο συγκεκριμενα, η ακριβής περιοχή των ταφων ήταν ένα αγαπημένο έδαφος για τους Πιονερους για θερινες κατασκηνωσεις. Επομένως, μια μόνιμη καμπίνα χτιστηκε σε εκείνη την περιοχή για την αποθηκευση διαφορων οικοσυσκευων (ενώ οι Πιονεροι οι ίδιοι κοιμουνταν σε σκηνές).
Η Επιτροπή Burbenko απάντησε επίσης στο θέμα του τι είχε συμβεί στους πολωνούς φυλακισμένους αφότου τα στρατόπεδά τους κατεληφθησαν από τους Γερμανούς. Οι διευθυντές των στρατόπεδων φυλακισμένων βρέθηκαν και εξετάστηκ
Ο διευθυντής του στρατόπεδου 1ON, ταγματαρχης ασφάλειας Β.Μ. Vetoschinikov, κατεθεσε για ο,τι συνέβη. Σύμφωνα με αυτον, έλαβε διαταγές για εκκένωση του στρατοπεδου από τους φυλακισμενους. Εντούτοις, δεν είχε οποιεσδήποτε οδηγίες για το πώς αυτή να πραγματοποιηθει, δεδομένου ότι οι τηλεφωνικές συνδέσεις είχαν κοπεί. Αυτός και μερικοί υπάλληλοι του στρατόπεδου κατευθυνθηκαν στο Σμολένσκ για να αποσαφηνισουν την κατάσταση. Συναντηθηκε με το μηχανικό S.V.. Ivanov, υπευθυνο μεταφορων για το δυτικό τομεα του σιδηροδρόμου του Σμολένσκ. Ο Vetoschinikov ζητησε από τον Ivanov μερικά τραινα για να μεταφέρουν τους φυλακισμένους. Εντούτοις, εκεινο τον καιρο πραγματοποιουταν η εκκενωση της πολης από τον πληθυσμο. Επομένως, ο Ivanov του ειπε ότι κανένα δεν ήταν διαθέσιμο. Ο Vetoschinikov προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τη Μόσχα για να παρει άδεια για την μεταφορα των κρατουμενων με τα ποδια , αλλά μια επικοινωνια δεν κατεστη δυνατη. Έως τότε, το 1ON στρατόπεδο ειχε αποκοπει από το Σμολένσκ και ο διευθυντής δεν είχε καμία ιδέα για το τι είχε συμβεί στους φυλακισμένους ή τις φρουρές τους. Ο αξιωματουχος Ljubodzetsk βεβαίωσε τι συνεβη στο 1ON στρατόπεδο αφότου δεν επέστρεψε ο Vetoschinikov. Σύμφωνα με αυτον, η εκκένωση του στρατόπεδου άρχισε να πραγματοποιείται (με τα ποδια). Εντούτοις, οι πολωνοι αξιωματικοι επαναστάτησαν. Είπαν ότι ηθελαν να περιμένουν τους Γερμανούς και να παραδοθουν σε αυτους. Τουλάχιστον οι Γερμανοί, σκέφτηκαν, θα τους μεταχειρίζονταν σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες. Η πλειοψηφία των φυλακισμένων αποφάσισε να παραμείνει στο στρατόπεδο και να περιμένει τους Γερμανούς. Μόνο μερικοί από τους φυλακισμένους συμφώνησαν με την εκκένωση – κυριως εκείνοι που ηταν εβραικης καταγωγης.
Επομενως, αποδεικνυεται ότι οι πολωνοί αξιωματικοι ήταν ζωντανοί και στα στρατόπεδα ώσπου τους συνέλαβαν οι Γερμανοί. Η Επιτροπή Burdenko συγκεντρωσε και άλλες καταθέσεις από διάφορους άλλους αυτόπτες μάρτυρες από τα γειτονικά χωριά. Σύμφωνα με αρκετούς από αυτους, είχαν δει τους πολωνούς φυλακισμένους στην περιοχή κοντά στο Σμολένσκ για μια περιοδο μεχρι τον Σεπτέμβριο του 1941. Η Επιτροπή Burdenko πήγε να ερευνήσει εάν κανεις είχε δει πραγματικά τη διαδικασία εκτέλεσης των πολωνών αξιωματικων από τους Γερμανούς. Βρήκαν τρεις γυναίκες, μαγειρισσες στο σπιτι διακοπων των στελεχων του NKVD, την Α.Μ. Aleksejava, την Ο.Α. Michailova, και την S.P.Konachovskaja. Τον καιρο της κατοχης, το σπίτι αποτελουσε βάση για μια γερμανική στρατιωτική μονάδα. Σύμφωνα με τις γυναίκες, αυτό ήταν το κτιριο προσωπικού για ένα τάγμα Κατασκευων. αριθ. 537-1. 30 άτομα σταθμευσαν σε αυτήν την θέση, σύμφωνα με τις μαγειρισσες. Δεν μπορούσαν να θυμηθούν τα ονόματα ολων , εκτός από μερικά. Ο διοικητής του τάγματος ήταν ο υπολοχαγός. Συνταγματάρχης Arnes. Ενας αλλος ήταν ο υπολοχαγός. Συνταγματάρχης Rekst, ο υπολοχαγός. Hott, ο Sgt.Luemert και καποια άλλα ονόματα που οι γυναίκες μπορούσαν να θυμηθούν. Παρακολουθουσαν ολόκληρες τις εργασιες των Γερμανών.
Αν και δεν ειδαν με τα ματια τους ποτέ καμμια εκτέλεση, γνώριζαν αυτό που συνεβαινε. Σύμφωνα και με τις τρεις γυναίκες, διάφορα φορτηγά αρχισαν να καταφτανουν τακτικά στην κατοικία από τον Σεπτέμβριο του 1941. Δεν έρχονταν απευθειας στην κατοικία. Ερχόμενα από την εθνική οδό, τα φορτηγά σταματούσαν κάπου μεταξύ της εθνικής οδού και της κατοικίας. Οι αξιωματικοι του 537ου Ταγματος πήγαιναν στο δασος. Μιση ωρα αργοτερα , διαδοχικοι (μεμονωμενοι) πυροβολισμοι αρχιζαν να ακουγονται. Περίπου 1 ώρα αφότου είχαν σταματήσει τα φορτηγά, έφθαναν στο κτιριο και αποβιβαζονταν . Πήγαιναν στο σπίτι και πλένονταν στο λουτρό. Επειτα αρχιζαν να πινουν βαρια . Οι γυναίκες δεν είχαν την άδεια να βγαινουν από την κουζίνα όταν έφθαναν οι οδηγοί και τα άλλα μέλη της συνοδείας. Κρατουνταν στην κουζίνα, για να μαγειρευουν για αυτους. Σε διάφορες περιπτώσεις, οι γυναίκες παρατήρησαν φρέσκους λεκέδες αίματος στις στολές τουλάχιστον δύο αξιωματικων . Οι μαγειρισσες σταματουσαν συνήθως την εργασία τους το βράδυ. Σύμφωνα με αυτές , οι αξιωματικοι είχαν την ασυνήθιστη συνήθεια του ύπνου μέχρι τις 12 η ώρα. Υποψιάστηκαν ότι εκαναν το ιδιο και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Είδαν επίσης πολωνούς αξιωματικους σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις. Σε μια περίπτωση, μια από τις γυναίκες είχε την άδεια να πάει στο σπίτι μετά από τις συνηθισμένες ώρες, το βράδυ. Περπατώντας στο δρόμο, παρατήρησε μια ομάδα 30 φυλακισμένων. Αναγνωρισε ότι ηταν Πολωνοι επειδή είχε δει τις στολές τους, όταν ασχολουνταν με τα εργα κατασκευης για τους Σοβιετικούς. Σε μια άλλη περίπτωση, δύο από τις γυναίκες είδαν τυχαία δύο πολωνούς αξιωματικους μέσα στην κατοικία, περικυκλωμενους από τους γερμανούς αξιωματικους. Οι γυναίκες κρυφτηκαν πίσω στην κουζίνα και υπήρξε μια μεγάλη αναστάτωση στους αξιωματικους . Λιγα λεπτά αργοτερα, οι γυναίκες άκουσαν δύο πυροβολισμούς. Ειχαν προειδοποιηθει αρκετές φορές να είναι προσεκτικες για αυτό που είδαν και να μην πουν τιποτα σε κανεναν. Σαν τιμωρία για την παρείσφρυσή τους, μια από τις γυναίκες κλειδώθηκε στο υπόγειο του κτηρίου για 8 ημέρες ενώ οι άλλες δύο για 3 ημέρες. Αφότου συνειδητοποίησαν τι πραγματικα γινοταν , εγκατέλειψαν τις εργασίες τους με διάφορες δικαιολογίες.
Το συμπέρασμα που μπορεί να συναχθει από τις καταθέσεις αυτών των τριών γυναικών είναι ότι οι πολωνοί αξιωματικοι εκτελούνταν από τους Γερμανούς το φθινόπωρο του 1941. Προφανώς, διάφορα φορτηγά έφερναν ομάδες 30 ή τοσων περιπου φυλακισμένων στο δασος του Katyn. Σταματώντας "μεταξύ της εθνικής οδού και της κατοικίας", περίπου 200m από την εθνική οδό, οι φυλακισμένοι αποβιβαζονταν Εκει τους ανεμεναν τα 30 μέλη του 537ου Ταγματος , εκτός από τους οδηγούς και τη συνοδεία των στρατιωτών. Οι φυλακισμένοι εκτελουνταν ενας ενας ακριβως επάνω από τους λακκους των ταφων τους και ρίχνονταν κατοπιν μεσα. Αυτή είναι μια συνηθης σκηνή για εκτελεσεις από τους Ναζι , όπου ένας γερμανός αξιωματικος στέκεται πίσω από έναν γονατίσμενο κρατουμενο , τον πυροβολεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού και τον ρίχνει σε έναν ανοικτό τάφο. Μετά από την εργασία τους, όλοι οι γερμανοί αξιωματικοι, οι στρατιώτες και οι οδηγοί πήγαιναν στην κατοικία να καθαρίσουν το αίμα ή τη βρωμια και να γιορτάσουν πινοντας(ή και να ξεχνιουνται). Τώρα αποδεικνυεται τι πραγματικα είχε συμβεί στους πολωνούς αξιωματικους. Η Επιτροπή Burdenko άρχισε την εκταφη στο Κatyn στις 16 Ιανουαρίου του 1944. Η Επιτροπή εξετασε πτωματα από εκείνα που δεν ειχαν εξεταστει ήδη από τους Γερμανούς. Υπήρξε ένα πλήθος φυσικών στοιχείων στα ιδια τα πτωματα. Ένα προφανές χαρακτηριστικό γνώρισμα των πτωματων ήταν το βαρύ γκρίζο παλτό των πολωνών αξιωματικων. Μια ερωτηση λοιπον που πρεπει να τεθει είναι η εξης : εάν οι πολωνοί αξιωματικοι εκτελεστηκαν την άνοιξη του 1940 (Απριλιο-Μαϊο), όπως οι Γερμανοί ισχυριζονταν, γιατί φορούσαν παλτά; Η μόνη εξήγηση για αυτό είναι ότι δεν σκοτώθηκαν την άνοιξη, αλλά σε μια κρύα εποχή, ίσως το φθινόπωρο.
Τα χέρια μερικών πολωνών αξιωματικων ήταν δεμένα με ένα άσπρο πλεχτο σκοινί. Τον καιρο εκεινο , η ΕΣΣΔ ήταν ο μεγαλύτερος παραγωγός του σχοινιού κάνναβης. Στην πραγματικότητα, το μόνο είδος σχοινιού που παραγοταν στην ΕΣΣΔ στα προπολεμικά έτη ήταν σχοινί κάνναβης. Το Smolenks ήταν ένα από τα κύρια κέντρα της παραγωγής. Επομένως, το συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί είναι ότι το σχοινί δεν παρήχθη στην ΕΣΣΔ, αλλά σε κάποια άλλη ξένη χώρα.
Τα πρωτα στοιχεία που εξεταζονται σε μια ερευνα σε περιπτωσεις δολοφονίας είναι η σφαίρα και ο τυπος των σφαιρών. Η έρευνα στα 925 πτωματα εδειξε ότι οι περισσότερες σφαίρες είχαν κάνει ένα διαμπερες τραυμα ,με τη σφαιρα να βγαινει από το μέτωπο ή από το πρόσωπο. Σε 27 περιπτώσεις, η σφαίρα είχε παραμείνει μέσα στο κεφάλι. Προσδιορίστηκε ότι οι εκτελεσεις έγιναν με πιστόλια χαμηλης-ταχύτητας(low-velocity). Πολλοι καλυκες σφαιρών βρέθηκαν στους τάφους. Αυτοί ήταν κυριως διαμετρoυ 7,65 χιλιοστων, αλλά υπήρχαν επίσης μερικά 6,35 mm και καποιες ( λιγότερες ) σφαίρες 9 mm. Η επιγραφή στις σφαιρες των 7,65 mm ήταν "Genshov και Κ", ένας γερμανός παραγωγός καλυκων γνωστών επίσης ως "Geko". Έτσι οι σφαίρες παρήχθησαν στη Γερμανία! Εδώ πρεπει να τεθουν καποιες ερωτησεις: η ΕΣΣΔ χρησιμοποιουσε τέτοια όπλα; Ίσως υπήρξε κάποια εξαγωγή σφαιρων 7. 65 mm στην ΕΣΣΔ από τη Γερμανία;
Η αλήθεια είναι ότι η ΕΣΣΔ δεν έκανε καμία χρήση οποιουδήποτε είδους πυροβόλου όπλου με διαμετρο 7,65 mm . Το στανταρ μέγεθος σφαιρών για τα σοβιετικά πιστόλια, συμπεριλαμβανομένου των ΤΤ, ήταν 7.62mm. Η ΕΣΣΔ χρησιμοποίησε διάφορους τύπους πυροβόλων όπλων με διαμετρο 6. 35mm, αλλά η Γερμανία παρήγαγε επίσης 59 τύπους πιστολιών με 6 35mm διαμετρο. Επίσης, η ΕΣΣΔ δεν είχε πιστόλια 9mm ,παρα μονον μετα τη ληξη του πολεμου, τα πιστόλια Makarov. Επομένως, αποδεικνύεται πέρα από καθε αμφιβολία ότι οι εκτελέσεις πραγματοποιηθηκαν με σφαίρες που παρήχθησαν στη Γερμανία και με πυροβόλα όπλα που η Σοβιετική Ένωση δεν κατειχε. Η μόνη εξήγηση είναι φυσικά ότι αυτες πραγματοποιήθηκαν από Γερμανούς. Όσον αφορά στο επιχειρημα της εύρεσης καλυκων σφαιρών με σοβιετικές επιγραφές, αυτό μόνο προπαγάνδα μπορεί να είναι, αφου κανένας παραγωγός, καλυκας ή ο τύπος της σφαιρας δεν αναφέρθηκε (σε όλες τους σοβιετικές καλυκες αναφέρεται το όνομα του εργοστασίου της παραγωγής).
Τα πτωματα ερευνηθηκαν για πιθανα εγγραφα οποιουδήποτε είδους. Πολλά έγγραφα και έγγραφα ευρεθησαν . Μεταξύ τους, ήταν τουλάχιστον 9 έγγραφα με ημερομηνίες από τις 12 Νοεμβρίου 1940 μέχρι τις 20 Ιουνίου 1941. Περιελαμβαναν 2 επιστολές, μια που παραλήφθηκε και άλλη που δεν εσταλη ποτε, μια φωτογραφια και διάφορες αποδειξης παραλαβης. Η ύπαρξη αυτών των εγγράφων είναι απόδειξη ότι οι φυλακισμένοι ήταν ακόμα ζωντανοί έως την εναρξη τουλαχιστον της γερμανικής εισβολής.
Και oσον αφορα τα φύλλα που οι Γερμανοί βρήκαν δηθεν στους τάφους; Εάν αυτά τα φύλλα επεσαν μεσα στους ταφους και 3 χρονια μετα (οι Γερμανοί ισχυριζονταν ότι οι Πολωνοί σκοτώθηκαν το 1940) διακρινοταν ακομα ότι ηταν φύλλα σημύδων, τοτε πρέπει να ηταν ξηρά κατά την διάρκεια της πτώσης τους. Ένα φρέσκο φύλλο αποσυντιθεται πολύ γρήγορα και δεν θα υπήρχε τίποτα που να μεινει από αυτο. Ένα ξηρό φύλλο, ειδικά φύλλα σημύδων, μπορεί να διατηρήσει τη μορφή του για πολύ εάν θαφτει. Αλλά ακόμη και αυτά , δεν μπορούν να διατηρήσουν τη μορφή τους μετά από 3 έτη. Έτσι πρέπει να υπάρξει μια διαφορετική εξήγηση. Εάν οι δολοφονίες συνέβησαν την άνοιξη του 1940, τοτε δεν θα είχε υπάρξει κανένα ξηρό φύλλο. Και όπως είναι γνωστο , πτώση φύλλων από τα δέντρα παρατηρειται το φθινόπωρο. Ίσως το φθινόπωρο του 1941, ή ενάμισι έτη προτού να εκταφουν….
Σύμφωνα με τις εκθέσεις της γερμανικης,της πολωνικης και της διεθνους ομαδας, χωρις αμφιβολια τουλάχιστον 12.000 πολωνοί αξιωματικοι εκτελέσθηκαν από τους Σοβιετικούς μεταξύ των εαρινων μηνών Απριλιου-Μαιου του 1940. Οι εκτελεσεις, σύμφωνα με τις εκθεσεις, πραγματοποιήθηκαν στο δασος Katyn, κοντά στον τοπο αναψυχης και διακοπων του NKVD που βρισκοταν μεσα στο δασος. Το δάσος Katyn είναι 15 χλμ από το Σμολένσκ. Τα πτωματα θάφτηκαν σε μια περιοχή 200 μετρων από την κύρια εθνική οδό Σμολένσκ-Vitebsk και 700μ. από το δυοροφο σπίτι διακοπών του NKVD. Αυτή η περιοχή, σύμφωνα με τους Ναζί, ήταν πολύ απομακρυσμένη και κλειστη για το κοινό. Ήταν μια περιοχή μη προσπελασιμη. Σύμφωνα με αυτους, χρησιμοποιειτο ως τοπος εκτελεσεων από το NKVD για μια περιοδο από 5 εως 15 ετη, δεδομένου ότι πτωματα Ρώσων βρέθηκαν ,που χρονολογούνται να εχουν εκτελεστει 5-15 έτη πριν . Οι πολωνοί αξιωματικοι θάφτηκαν σε διάφορους τάφους, των 9-12 ατομων και σε βαθος 1 μετρου ή κατι παραπανω . Στα πτωματα οι ιατροδικαστες βρήκαν πολλά έγγραφα, όπως διαβατήρια και φωτογραφίες. Κανένα από τα έγγραφα που βρέθηκαν στα 4143 πτωματα που εξετάστηκαν δεν είχε ημερομηνίες πέρα από τον Μάιο του 1940. Επομένως, η ημερομηνία εκτέλεσης τους προσδιοριστηκε ότι ηταν περιπου το Μάιο του 1940. Τα πτωματα των πολωνών αξιωματικων που εξετάστηκαν από τους ιατροδικαστες προσδιοριστηκε ότι ηταν στο έδαφος για μια περίοδο τουλάχιστον 3 ετών, τοποθετώντας κατά συνέπεια το χρόνο εκτέλεσής τους την άνοιξη του 1940. Πτωματα Ρώσων βρέθηκαν επίσης. Ο χρόνος τους στο έδαφος καθορίστηκε ότι ηταν 5-15 έτη, κατά συνέπεια ετσι «αποδειχθηκε» ότι το δασος του Katyn αποτελουσε για καιρο τοπο εκτελεσεων
Φυσικα στοιχεία βρέθηκαν επίσης από τις διεξάγουσες την ερευνα επιτροπές. Ακριβως δίπλα από τους ταφους, υπήρχε ένα μικρο δωματιο,οπου και θεωρηθηκε ως ο χωρος οπου πραγματοποιουνταν οι εκτελεσεις. Οι νεκροί αξιωματικοι βρέθηκαν με δεμενα τα χέρια τους στην πλάτη τους , πυροβολημενα στο πίσω μέρος του κεφαλιού από πιστολι low-velocity Οι σφαιρες στα περισσοτερα πτωματα βγηκαν από το μέτωπο του κεφαλιού. Ο τύπος και η διαμετρος της σφαίρας δεν καθορίστηκε ακριβώς, εκτός από το ότι τα περιβληματα των σφαιρών είχαν σοβιετικές επιγραφές σε αυτά και ημερομηνίες παραγωγής του 1939-1940. Τα περαιτέρω στοιχεία του χρόνου του θανάτου ήταν τα φύλλα σημύδων που είχαν πέσει μέσα στους τάφους. Αυτά τα φύλλα δηλωθηκε ότι ηταν φρέσκα κατά την διάρκεια της πτώσης, και επομένως ήταν φύλλα άνοιξης.
Ένας μάρτυρας παρουσιάστηκε από τους ρεβιζιονιστές "ιστορικούς" που διορίστηκαν από το Gorbachiev στην «έρευνα» για το Katyn. Αυτό ήταν ένα άτομο ονοματι Tokarev, και το 1940 ήταν ο προιστάμενος του UNKVD της περιοχής Kalinin. Κατά την διάρκεια της «κατάθεσής» του, ήταν 89 ετών. Ο ηληκιωμένος ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να πει στους ανακριτές του Gorbachiev ακριβώς ο,τι ηθελαν να ακούσουν. Τους είπε πως αυτός είχε συμμετάσχει σε μια συνεδρίαση με 15-20 άλλους προϊσταμένους του UNKVD όπου είχαν λάβει διαταγές από την "υψηλοτερα αρχή" να εκτελέσουν "τους αντιπροσώπους των αντιδραστικων στοιχειων της πολωνικής δημοκρατίας.". Ο Tokarev περιεγραψε λεπτομερώς πώς οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν. Σύμφωνα με αυτον, οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν μέσα στο κτιριο του UNKVD στο μέσον του Σμολένσκ. 6000 αξιωματικοι εκτελέσθηκαν σε έναν μήνα , 300-200 ανά ημέρα. Οι φυλακισμένοι τοποθετήθηκαν στο κελάρι του κτιρίου, όπου κλειδώθηκαν μέσα σε χωριστα κελια Εβγαιναν σε μικρές ομάδες 10-40 ατόμων και οδηγουνταν σε ένα άλλο δωμάτιο. Εκεί, πυροβολουνταν στο πίσω μέρος του κεφαλιού χρησιμοποιώντας ένα tt αυτόματο πιστόλι. Φορτώνονταν σε 5-6 φορτηγά και τα πτωματα οδηγουνταν στους χωρους ταφης. Συνολικα, μεταξύ των αξιωματουχων του NKVD και των οδηγών, 10 άνθρωποι συμμετείχαν στις εκτελέσεις. Τις πρώτες ημέρες, 300 αξιωματικοι εκτελουνταν καθημερινά. Μα καθως η διαρκεια της ημερας μικραινε και το ηλιοφως διαρκουσε λιγοτερο, ο αριθμός των εκτελεσεων μειώθηκε σε 250-200 ανά ημέρα. Σύμφωνα με τον Tokarev, αυτό έγινε με απόλυτη μυστικότητα και κανένας εκτός από αυτά τα 10 άτομα δεν είχε την άδεια να ξέρει για τις εκτελέσεις. Επιπλέον, οι Γκορμπατσωφικοι "ιστορικοί" έφεραν και ένα άτομο ηλικιας 83 ετών ονοματι Soprunenko. Τον καιρο εκεινο( 40’s) ήταν υπαξιωματικος στο NKVD. Είπε στους ανακριτές για μια συνεδρίαση 8-12 ατόμων, οπου συμμετείχε, και ο Beria. Εκεί, έλαβαν μια διαταγή με υπογραφη του Στάλιν για την εκτέλεση των πολωνων αξιωματικων. Με αυτό, οι "ιστορικοί" είχαν άλλη μια απόδειξη και μαλιστα αυτοπτών μαρτύρων ότι οι πολωνοί αξιωματικοι εκτελέσθηκαν από τους Σοβιετικούς.
Τα ναζιστικά στοιχεία αντικρούονται
Φυσικά, όλα τα στοιχεία που παρουσιάζονται από τους ναζι και τους ρεβιζιονιστές ιστορικούς είναι ψεύτικα. Είναι ψεύτικα για το λόγο ότι οι πολωνοί φυλακισμένοι καταδικάστηκαν όχι σε θάνατο αλλά σε φυλάκιση , από την ειδική Επιτροπή του NKVD και επειδή ήταν πάρα πολύ ζωντανοί μέχρι την καταληψη του Σμολένσκ από τους Ναζι. Σε αυτό το άρθρο τα ψέματα και η προπαγάνδα αυτών των "ιστορικών" θα εξεταστούν και θα αποκαλυφθει τι πραγματικα ειναι - ψέματα!
Ας αρχισουμε με τις "αποδείξεις" των Ναζί. Μετά την απελευθέρωση του Smolenks από τους Γερμανούς τον Σεπτέμβριο του 1943, ειδική Επιτροπή δημιουργηθηκε , υπο τη διευθυνση του ακαδημαϊκου Ν.Ν. Burdenko. Μετά από μια μεγάλη έρευνα της περιοχής, καταθεσεις μαρτύρων, εκταφής και εξετασης 925 πτωματων, η Επιτροπή Burdenko συνεταξε μια έκθεση 56 σελίδων. Αυτή η έκθεση δημοσιοποιήθηκε το 1944. Από τότε, οι ρεβιζιονιστές ιστορικοί αποκαλουν την έκθεση ως ένα απλο προπαγανδιστικο ντοκουμεντο χωρις καμια δοση αληθειας. Εντούτοις, ο ισχυρισμος αυτος δεν ευσταθει. Το 1990, μια " ακρως απορρητη " έκδοση της έκθεσης Burdenko ανακαλύφθηκε. Το παρόν " ακρως απορρητο " έγγραφο ειχε σταλει από τον Burdenko στους προϊσταμένους της σοβιετικής κυβέρνησης. Αν πραγματι η έκθεση που δημοσιοποιήθηκε ήταν απλά προπαγάνδα, η κυβέρνηση σε αυτήν την " ακρως απορρητη " έκθεση θα είχε μαθει την αλήθεια. Τέτοια έγγραφα δεν εξυπηρετούν σκοπούς προπαγάνδας επειδή δεν δημοσιοποιούνται, και το να ψευδεσαι στους ανωτέρους σου δεν είναι πολύ καλή ιδέα. Εντούτοις, η " ακρως απορρητη " έκδοση περιείχε τις ίδιες ακριβως πληροφορίες με την έκθεση που δημοσιοποιηθηκε. Η "ακρως απορρητη" έκθεση δημοσιεύθηκε στο " Military-Historical Μagazine” το 1990, αριθ. 11 και 12.
Η Επιτροπή Burdenko αντέκρουε όλα τα σημεία της γερμανικής και διεθνούς έρευνας, εκτός από το γεγονός ότι υπήρξαν 12.000 πτωματα. Πρώτο που πρεπει να εξεταστεί ήταν η ιδια η θεση των ταφων. Οι Γερμανοί υποστήριξαν ότι το δάσος Katyn ήταν μια απομονωμένη περιοχή που χρησιμευε ως τοπος εκτέλεσης για πολλά έτη. Στην πραγματικότητα, το Katyn ήταν ένας πολυσυχναστος χωρος. Το σπίτι διακοπών του NKVD βρισκοταν μολις 700 μετρα μακρυά από τη θεση των ταφων. Εκεί φιλοξενουνταν οι σύζυγοι και τα παιδιά των ανώτερων υπαλλήλων του NKVD για διακοπές. Oι κατοικοι της γειτονικης πολης και ο τοπικος πληθυσμός επισκεπτονταν το δάσος Katyn ως χωρο αναψυχης και διακοπων ,επισης. Οι χωρικοί ερχονταν στο δάσος για τα μανιτάρια ή για τη βοσκή των ζώων τους. Η περιοχη δεν ηταν κλειστη για το ευρυ κοινο από καμιά άποψη. Επιπλέον, οι ταφοι ήταν μόνο 200m από την εθνική οδό Σμολένσκ-Vitebsk. , έναν πολυσυχναστο δρόμο, με χιλιάδες ανθρωπους να τον διασχίζουν κάθε ημέρα. Θα μπορούσε αυτό να είναι μια περιοχή όπου εκτελέσεις πραγματοποιουνταν για πολλά έτη; Θα μπορούσε αυτό να είναι η περιοχή όπου για μήνες, 12.000 άνθρωποι ηταν θαμενοι; Δεν ήταν δυνατό για τους Σοβιετικούς να πραγματοποιήσουν αυτήν την πράξη σε μια τέτοια περιοχη. Σίγουρα το NKVD θα μπορούσε να ειχε βρεί μια περιοχή που ήταν πολύ ασφαλέστερη από αυτη, μια περιοχή όπου οι μόνοι μάρτυρες θα ήταν αρκούδες. Επιπλέον, αυτή η επισημανση για το τι ηταν το δασος του Katyn αποδεικνύει ότι οι Γερμανοί ψευδονταν. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της Επιτροπής Burdenko, το δασος δεν ειχε κλεισει για τον κοσμο, παρα μεχρι οι Γερμανοι να καταλαβουν την περιοχη. Προειδοποιητικες πινακιδες αναρτηθηκαν ότι οποιοσδηποτε εισερχοταν στην περιοχη θα πυροβολούνταν. Μια γερμανική στρατιωτική μονάδα σταθμευσε στο δάσος Katyn, για να περιφρουρει την περιοχή.
Και για την καμπίνα που βρεθηκε από τους Γερμανούς άκριβως δίπλα στους τάφους (όπου οι Γερμανοί είπαν ότι οι εκτελέσεις πραγματοποιουνταν)? Ήταν στην πραγματικοτητα μια καμπίνα για τους Πιονερους (Νεολαιοι) ! Πιο συγκεκριμενα, η ακριβής περιοχή των ταφων ήταν ένα αγαπημένο έδαφος για τους Πιονερους για θερινες κατασκηνωσεις. Επομένως, μια μόνιμη καμπίνα χτιστηκε σε εκείνη την περιοχή για την αποθηκευση διαφορων οικοσυσκευων (ενώ οι Πιονεροι οι ίδιοι κοιμουνταν σε σκηνές).
Η Επιτροπή Burbenko απάντησε επίσης στο θέμα του τι είχε συμβεί στους πολωνούς φυλακισμένους αφότου τα στρατόπεδά τους κατεληφθησαν από τους Γερμανούς. Οι διευθυντές των στρατόπεδων φυλακισμένων βρέθηκαν και εξετάστηκαν. Ο διευθυντής του στρατόπεδου 1ON, ταγματαρχης ασφάλειας Β.Μ. Vetoschinikov, κατεθεσε για ο,τι συνέβη. Σύμφωνα με αυτον, έλαβε διαταγές για εκκένωση του στρατοπεδου από τους φυλακισμενους. Εντούτοις, δεν είχε οποιεσδήποτε οδηγίες για το πώς αυτή να πραγματοποιηθει, δεδομένου ότι οι τηλεφωνικές συνδέσεις είχαν κοπεί. Αυτός και μερικοί υπάλληλοι του στρατόπεδου κατευθυνθηκαν στο Σμολένσκ για να αποσαφηνισουν την κατάσταση. Συναντηθηκε με το μηχανικό S.V.. Ivanov, υπευθυνο μεταφορων για το δυτικό τομεα του σιδηροδρόμου του Σμολένσκ. Ο Vetoschinikov ζητησε από τον Ivanov μερικά τραινα για να μεταφέρουν τους φυλακισμένους. Εντούτοις, εκεινο τον καιρο πραγματοποιουταν η εκκενωση της πολης από τον πληθυσμο. Επομένως, ο Ivanov του ειπε ότι κανένα δεν ήταν διαθέσιμο. Ο Vetoschinikov προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τη Μόσχα για να παρει άδεια για την μεταφορα των κρατουμενων με τα ποδια , αλλά μια επικοινωνια δεν κατεστη δυνατη. Έως τότε, το 1ON στρατόπεδο ειχε αποκοπει από το Σμολένσκ και ο διευθυντής δεν είχε καμία ιδέα για το τι είχε συμβεί στους φυλακισμένους ή τις φρουρές τους. Ο αξιωματουχος Ljubodzetsk βεβαίωσε τι συνεβη στο 1ON στρατόπεδο αφότου δεν επέστρεψε ο Vetoschinikov. Σύμφωνα με αυτον, η εκκένωση του στρατόπεδου άρχισε να πραγματοποιείται (με τα ποδια). Εντούτοις, οι πολωνοι αξιωματικοι επαναστάτησαν. Είπαν ότι ηθελαν να περιμένουν τους Γερμανούς και να παραδοθουν σε αυτους. Τουλάχιστον οι Γερμανοί, σκέφτηκαν, θα τους μεταχειρίζονταν σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες. Η πλειοψηφία των φυλακισμένων αποφάσισε να παραμείνει στο στρατόπεδο και να περιμένει τους Γερμανούς. Μόνο μερικοί από τους φυλακισμένους συμφώνησαν με την εκκένωση – κυριως εκείνοι που ηταν εβραικης καταγωγης.
Επομενως, αποδεικνυεται ότι οι πολωνοί αξιωματικοι ήταν ζωντανοί και στα στρατόπεδα ώσπου τους συνέλαβαν οι Γερμανοί. Η Επιτροπή Burdenko συγκεντρωσε και άλλες καταθέσεις από διάφορους άλλους αυτόπτες μάρτυρες από τα γειτονικά χωριά. Σύμφωνα με αρκετούς από αυτους, είχαν δει τους πολωνούς φυλακισμένους στην περιοχή κοντά στο Σμολένσκ για μια περιοδο μεχρι τον Σεπτέμβριο του 1941. Η Επιτροπή Burdenko πήγε να ερευνήσει εάν κανεις είχε δει πραγματικά τη διαδικασία εκτέλεσης των πολωνών αξιωματικων από τους Γερμανούς. Βρήκαν τρεις γυναίκες, μαγειρισσες στο σπιτι διακοπων των στελεχων του NKVD, την Α.Μ. Aleksejava, την Ο.Α. Michailova, και την S.P.Konachovskaja. Τον καιρο της κατοχης, το σπίτι αποτελουσε βάση για μια γερμανική στρατιωτική μονάδα. Σύμφωνα με τις γυναίκες, αυτό ήταν το κτιριο προσωπικού για ένα τάγμα Κατασκευων. αριθ. 537-1. 30 άτομα σταθμευσαν σε αυτήν την θέση, σύμφωνα με τις μαγειρισσες. Δεν μπορούσαν να θυμηθούν τα ονόματα ολων , εκτός από μερικά. Ο διοικητής του τάγματος ήταν ο υπολοχαγός. Συνταγματάρχης Arnes. Ενας αλλος ήταν ο υπολοχαγός. Συνταγματάρχης Rekst, ο υπολοχαγός. Hott, ο Sgt.Luemert και καποια άλλα ονόματα που οι γυναίκες μπορούσαν να θυμηθούν. Παρακολουθουσαν ολόκληρες τις εργασιες των Γερμανών. Αν και δεν ειδαν με τα ματια τους ποτέ καμμια εκτέλεση, γνώριζαν αυτό που συνεβαινε. Σύμφωνα και με τις τρεις γυναίκες, διάφορα φορτηγά αρχισαν να καταφτανουν τακτικά στην κατοικία από τον Σεπτέμβριο του 1941. Δεν έρχονταν απευθειας στην κατοικία. Ερχόμενα από την εθνική οδό, τα φορτηγά σταματούσαν κάπου μεταξύ της εθνικής οδού και της κατοικίας. Οι αξιωματικοι του 537ου Ταγματος πήγαιναν στο δασος. Μιση ωρα αργοτερα , διαδοχικοι (μεμονωμενοι) πυροβολισμοι αρχιζαν να ακουγονται. Περίπου 1 ώρα αφότου είχαν σταματήσει τα φορτηγά, έφθαναν στο κτιριο και αποβιβαζονταν . Πήγαιναν στο σπίτι και πλένονταν στο λουτρό. Επειτα αρχιζαν να πινουν βαρια . Οι γυναίκες δεν είχαν την άδεια να βγαινουν από την κουζίνα όταν έφθαναν οι οδηγοί και τα άλλα μέλη της συνοδείας. Κρατουνταν στην κουζίνα, για να μαγειρευουν για αυτους. Σε διάφορες περιπτώσεις, οι γυναίκες παρατήρησαν φρέσκους λεκέδες αίματος στις στολές τουλάχιστον δύο αξιωματικων . Οι μαγειρισσες σταματουσαν συνήθως την εργασία τους το βράδυ. Σύμφωνα με αυτές , οι αξιωματικοι είχαν την ασυνήθιστη συνήθεια του ύπνου μέχρι τις 12 η ώρα. Υποψιάστηκαν ότι εκαναν το ιδιο και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Είδαν επίσης πολωνούς αξιωματικους σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις. Σε μια περίπτωση, μια από τις γυναίκες είχε την άδεια να πάει στο σπίτι μετά από τις συνηθισμένες ώρες, το βράδυ. Περπατώντας στο δρόμο, παρατήρησε μια ομάδα 30 φυλακισμένων. Αναγνωρισε ότι ηταν Πολωνοι επειδή είχε δει τις στολές τους, όταν ασχολουνταν με τα εργα κατασκευης για τους Σοβιετικούς. Σε μια άλλη περίπτωση, δύο από τις γυναίκες είδαν τυχαία δύο πολωνούς αξιωματικους μέσα στην κατοικία, περικυκλωμενους από τους γερμανούς αξιωματικους. Οι γυναίκες κρυφτηκαν πίσω στην κουζίνα και υπήρξε μια μεγάλη αναστάτωση στους αξιωματικους . Λιγα λεπτά αργοτερα, οι γυναίκες άκουσαν δύο πυροβολισμούς. Ειχαν προειδοποιηθει αρκετές φορές να είναι προσεκτικες για αυτό που είδαν και να μην πουν τιποτα σε κανεναν. Σαν τιμωρία για την παρείσφρυσή τους, μια από τις γυναίκες κλειδώθηκε στο υπόγειο του κτηρίου για 8 ημέρες ενώ οι άλλες δύο για 3 ημέρες. Αφότου συνειδητοποίησαν τι πραγματικα γινοταν , εγκατέλειψαν τις εργασίες τους με διάφορες δικαιολογίες.
Το συμπέρασμα που μπορεί να συναχθει από τις καταθέσεις αυτών των τριών γυναικών είναι ότι οι πολωνοί αξιωματικοι εκτελούνταν από τους Γερμανούς το φθινόπωρο του 1941. Προφανώς, διάφορα φορτηγά έφερναν ομάδες 30 ή τοσων περιπου φυλακισμένων στο δασος του Katyn. Σταματώντας "μεταξύ της εθνικής οδού και της κατοικίας", περίπου 200m από την εθνική οδό, οι φυλακισμένοι αποβιβαζονταν Εκει τους ανεμεναν τα 30 μέλη του 537ου Ταγματος , εκτός από τους οδηγούς και τη συνοδεία των στρατιωτών. Οι φυλακισμένοι εκτελουνταν ενας ενας ακριβως επάνω από τους λακκους των ταφων τους και ρίχνονταν κατοπιν μεσα. Αυτή είναι μια συνηθης σκηνή για εκτελεσεις από τους Ναζι , όπου ένας γερμανός αξιωματικος στέκεται πίσω από έναν γονατίσμενο κρατουμενο , τον πυροβολεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού και τον ρίχνει σε έναν ανοικτό τάφο. Μετά από την εργασία τους, όλοι οι γερμανοί αξιωματικοι, οι στρατιώτες και οι οδηγοί πήγαιναν στην κατοικία να καθαρίσουν το αίμα ή τη βρωμια και να γιορτάσουν πινοντας(ή και να ξεχνιουνται). Τώρα αποδεικνυεται τι πραγματικα είχε συμβεί στους πολωνούς αξιωματικους. Η Επιτροπή Burdenko άρχισε την εκταφη στο Κatyn στις 16 Ιανουαρίου του 1944. Η Επιτροπή εξετασε πτωματα από εκείνα που δεν ειχαν εξεταστει ήδη από τους Γερμανούς. Υπήρξε ένα πλήθος φυσικών στοιχείων στα ιδια τα πτωματα. Ένα προφανές χαρακτηριστικό γνώρισμα των πτωματων ήταν το βαρύ γκρίζο παλτό των πολωνών αξιωματικων. Μια ερωτηση λοιπον που πρεπει να τεθει είναι η εξης : εάν οι πολωνοί αξιωματικοι εκτελεστηκαν την άνοιξη του 1940 (Απριλιο-Μαϊο), όπως οι Γερμανοί ισχυριζονταν, γιατί φορούσαν παλτά; Η μόνη εξήγηση για αυτό είναι ότι δεν σκοτώθηκαν την άνοιξη, αλλά σε μια κρύα εποχή, ίσως το φθινόπωρο.
Τα χέρια μερικών πολωνών αξιωματικων ήταν δεμένα με ένα άσπρο πλεχτο σκοινί. Τον καιρο εκεινο , η ΕΣΣΔ ήταν ο μεγαλύτερος παραγωγός του σχοινιού κάνναβης. Στην πραγματικότητα, το μόνο είδος σχοινιού που παραγοταν στην ΕΣΣΔ στα προπολεμικά έτη ήταν σχοινί κάνναβης. Το Smolenks ήταν ένα από τα κύρια κέντρα της παραγωγής. Επομένως, το συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί είναι ότι το σχοινί δεν παρήχθη στην ΕΣΣΔ, αλλά σε κάποια άλλη ξένη χώρα.
Τα πρωτα στοιχεία που εξεταζονται σε μια ερευνα σε περιπτωσεις δολοφονίας είναι η σφαίρα και ο τυπος των σφαιρών.
Το συμπέρασμα που μπορεί να συναχθει από τις καταθέσεις αυτών των τριών γυναικών είναι ότι οι πολωνοί αξιωματικοι εκτελούνταν από τους Γερμανούς το φθινόπωρο του 1941. Προφανώς, διάφορα φορτηγά έφερναν ομάδες 30 ή τοσων περιπου φυλακισμένων στο δασος του Katyn. Σταματώντας "μεταξύ της εθνικής οδού και της κατοικίας", περίπου 200m από την εθνική οδό, οι φυλακισμένοι αποβιβαζονταν Εκει τους ανεμεναν τα 30 μέλη του 537ου Ταγματος , εκτός από τους οδηγούς και τη συνοδεία των στρατιωτών. Οι φυλακισμένοι εκτελουνταν ενας ενας ακριβως επάνω από τους λακκους των ταφων τους και ρίχνονταν κατοπιν μεσα. Αυτή είναι μια συνηθης σκηνή για εκτελεσεις από τους Ναζι , όπου ένας γερμανός αξιωματικος στέκεται πίσω από έναν γονατίσμενο κρατουμενο , τον πυροβολεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού και τον ρίχνει σε έναν ανοικτό τάφο. Μετά από την εργασία τους, όλοι οι γερμανοί αξιωματικοι, οι στρατιώτες και οι οδηγοί πήγαιναν στην κατοικία να καθαρίσουν το αίμα ή τη βρωμια και να γιορτάσουν πινοντας(ή και να ξεχνιουνται). Τώρα αποδεικνυεται τι πραγματικα είχε συμβεί στους πολωνούς αξιωματικους. Η Επιτροπή Burdenko άρχισε την εκταφη στο Κatyn στις 16 Ιανουαρίου του 1944. Η Επιτροπή εξετασε πτωματα από εκείνα που δεν ειχαν εξεταστει ήδη από τους Γερμανούς. Υπήρξε ένα πλήθος φυσικών στοιχείων στα ιδια τα πτωματα. Ένα προφανές χαρακτηριστικό γνώρισμα των πτωματων ήταν το βαρύ γκρίζο παλτό των πολωνών αξιωματικων. Μια ερωτηση λοιπον που πρεπει να τεθει είναι η εξης : εάν οι πολωνοί αξιωματικοι εκτελεστηκαν την άνοιξη του 1940 (Απριλιο-Μαϊο), όπως οι Γερμανοί ισχυριζονταν, γιατί φορούσαν παλτά; Η μόνη εξήγηση για αυτό είναι ότι δεν σκοτώθηκαν την άνοιξη, αλλά σε μια κρύα εποχή, ίσως το φθινόπωρο.
Το συμπέρασμα που μπορεί να συναχθει από τις καταθέσεις αυτών των τριών γυναικών είναι ότι οι πολωνοί αξιωματικοι εκτελούνταν από τους Γερμανούς το φθινόπωρο του 1941. Προφανώς, διάφορα φορτηγά έφερναν ομάδες 30 ή τοσων περιπου φυλακισμένων στο δασος του Katyn. Σταματώντας "μεταξύ της εθνικής οδού και της κατοικίας", περίπου 200m από την εθνική οδό, οι φυλακισμένοι αποβιβαζονταν Εκει τους ανεμεναν τα 30 μέλη του 537ου Ταγματος , εκτός από τους οδηγούς και τη συνοδεία των στρατιωτών. Οι φυλακισμένοι εκτελουνταν ενας ενας ακριβως επάνω από τους λακκους των ταφων τους και ρίχνονταν κατοπιν μεσα. Αυτή είναι μια συνηθης σκηνή για εκτελεσεις από τους Ναζι , όπου ένας γερμανός αξιωματικος στέκεται πίσω από έναν γονατίσμενο κρατουμενο , τον πυροβολεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού και τον ρίχνει σε έναν ανοικτό τάφο. Μετά από την εργασία τους, όλοι οι γερμανοί αξιωματικοι, οι στρατιώτες και οι οδηγοί πήγαιναν στην κατοικία να καθαρίσουν το αίμα ή τη βρωμια και να γιορτάσουν πινοντας(ή και να ξεχνιουνται). Τώρα αποδεικνυεται τι πραγματικα είχε συμβεί στους πολωνούς αξιωματικους. Η Επιτροπή Burdenko άρχισε την εκταφη στο Κatyn στις 16 Ιανουαρίου του 1944. Η Επιτροπή εξετασε πτωματα από εκείνα που δεν ειχαν εξεταστει ήδη από τους Γερμανούς. Υπήρξε ένα πλήθος φυσικών στοιχείων στα ιδια τα πτωματα. Ένα προφανές χαρακτηριστικό γνώρισμα των πτωματων ήταν το βαρύ γκρίζο παλτό των πολωνών αξιωματικων. Μια ερωτηση λοιπον που πρεπει να τεθει είναι η εξης : εάν οι πολωνοί αξιωματικοι εκτελεστηκαν την άνοιξη του 1940 (Απριλιο-Μαϊο), όπως οι Γερμανοί ισχυριζονταν, γιατί φορούσαν παλτά; Η μόνη εξήγηση για αυτό είναι ότι δεν σκοτώθηκαν την άνοιξη, αλλά σε μια κρύα εποχή, ίσως το φθινόπωρο.
Τα χέρια μερικών πολωνών αξιωματικων ήταν δεμένα με ένα άσπρο πλεχτο σκοινί. Τον καιρο εκεινο , η ΕΣΣΔ ήταν ο μεγαλύτερος παραγωγός του σχοινιού κάνναβης. Στην πραγματικότητα, το μόνο είδος σχοινιού που παραγοταν στην ΕΣΣΔ στα προπολεμικά έτη ήταν σχοινί κάνναβης. Το Smolenks ήταν ένα από τα κύρια κέντρα της παραγωγής. Επομένως, το συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί είναι ότι το σχοινί δεν παρήχθη στην ΕΣΣΔ, αλλά σε κάποια άλλη ξένη χώρα.
Τα πρωτα στοιχεία που εξεταζονται σε μια ερευνα σε περιπτωσεις δολοφονίας είναι η σφαίρα και ο τυπος των σφαιρών. Η έρευνα στα 925 πτωματα εδειξε ότι οι περισσότερες σφαίρες είχαν κάνει ένα διαμπερες τραυμα ,με τη σφαιρα να βγαινει από το μέτωπο ή από το πρόσωπο. Σε 27 περιπτώσεις, η σφαίρα είχε παραμείνει μέσα στο κεφάλι. Προσδιορίστηκε ότι οι εκτελεσεις έγιναν με πιστόλια χαμηλης-ταχύτητας(low-velocity). Πολλοι καλυκες σφαιρών βρέθηκαν στους τάφους. Αυτοί ήταν κυριως διαμετρoυ 7,65 χιλιοστων, αλλά υπήρχαν επίσης μερικά 6,35 mm και καποιες ( λιγότερες ) σφαίρες 9 mm. Η επιγραφή στις σφαιρες των 7,65 mm ήταν "Genshov και Κ", ένας γερμανός παραγωγός καλυκων γνωστών επίσης ως "Geko". Έτσι οι σφαίρες παρήχθησαν στη Γερμανία! Εδώ πρεπει να τεθουν καποιες ερωτησεις: η ΕΣΣΔ χρησιμοποιουσε τέτοια όπλα; Ίσως υπήρξε κάποια εξαγωγή σφαιρων 7. 65 mm στην ΕΣΣΔ από τη Γερμανία; Η αλήθεια είναι ότι η ΕΣΣΔ δεν έκανε καμία χρήση οποιουδήποτε είδους πυροβόλου όπλου με διαμετρο 7,65 mm . Το στανταρ μέγεθος σφαιρών για τα σοβιετικά πιστόλια, συμπεριλαμβανομένου των ΤΤ, ήταν 7.62mm. Η ΕΣΣΔ χρησιμοποίησε διάφορους τύπους πυροβόλων όπλων με διαμετρο 6. 35mm, αλλά η Γερμανία παρήγαγε επίσης 59 τύπους πιστολιών με 6 35mm διαμετρο. Επίσης, η ΕΣΣΔ δεν είχε πιστόλια 9mm ,παρα μονον μετα τη ληξη του πολεμου, τα πιστόλια Makarov. Επομένως, αποδεικνύεται πέρα από καθε αμφιβολία ότι οι εκτελέσεις πραγματοποιηθηκαν με σφαίρες που παρήχθησαν στη Γερμανία και με πυροβόλα όπλα που η Σοβιετική Ένωση δεν κατειχε. Η μόνη εξήγηση είναι φυσικά ότι αυτες πραγματοποιήθηκαν από Γερμανούς. Όσον αφορά στο επιχειρημα της εύρεσης καλυκων σφαιρών με σοβιετικές επιγραφές, αυτό μόνο προπαγάνδα μπορεί να είναι, αφου κανένας παραγωγός, καλυκας ή ο τύπος της σφαιρας δεν αναφέρθηκε (σε όλες τους σοβιετικές καλυκες αναφέρεται το όνομα του εργοστασίου της παραγωγής).
Δημοσίευση σχολίου