Σελίδες

Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Pirate Party Makes Bid for German Parliament - The Pirate Bay Wants to Encrypt the Entire Internet

Pirate Party Makes Bid for German Parliament By Merlind Theile
Germany's recently enacted legislation against online child pornography has sparked a new movement, Germany's Pirate Party. But can the champion of the Internet community appeal to a wider audience and survive as a party on the national stage? For Dirk Hillbrecht, 37, a computer crash is normally an affront to his quality of life. Last Thursday, though, the avid Internet user was actually happy when his group's Web site overloaded. Dirk Hillbrecht, head of Germany's Pirate PartyHillbrecht is the chairman of Germany's Pirate Party, which has dedicated itself to fighting online censorship. When the German parliament, the Bundestag, ratified controversial new legislation on blocking certain Web sites, a surge of outraged Internet users temporarily shut down the group's home page. Far from being upset, Hillbrecht was elated. "This shows how much people are interested in the issue," he says. fficially, at least, the Federal Ministry of Family Affairs drafted
the legislation to contain child pornography on the Internet. Under the new law, the Federal Criminal Police Office (BKA) will provide lists of Web sites to be blocked. For critics like Hillbrecht, though, the legislation is dangerous. Once the government starts blocking Internet sites, they argue, the censorship threshold will have been breached and Article 5 of Germany's constitution, or Basic Law, which relates to free speech, will have been practically annulled.
Filling the Gap
For months, an image of Federal Minister of Family Affairs Ursula von der Leyen was prominently displayed on the Pirate Party's home page. The site referred to her simply as "Zensursula" (Censorship Ursula), and it included a petition that people could use to voice their opposition to the law. The petition was signed by 134,000 people -- the largest number of people to ever put their names on a single Bundestag petition. As Germany prepares for parliamentary elections in late September, the nascent movement has focused unexpected attention on the debate over online freedom. Software developers and Internet geeks founded the party in 2006 and, until now, it has tended to operate under the radar. But now the pirates have found their cause. The traditional parties don't feel truly committed to dealing with issues of how best to protect both online information in the Internet age and trademark rights for software licenses. Or they make decisions that completely disregard the interests of many users. "The Internet has created a completely new realm of experience in which especially people under 40 move quite comfortably," Hillbrecht says. "But most politicians belong to a different generation; they have absolutely no clue about these issues." Hillbrecht's party wants to fill this gap, and it's looking toward a foreign pirate party for inspiration. In the elections for the European Parliament held in early June,
Sweden's Pirate Partycaptured an astonishing 7.1 percent of the national vote, while its counterpart in Germany garnered 0.9 percent of votes -- or enough voter support to qualify the party for the government to reimburse its campaign costs. The German Pirate Party plans to run in the Bundestag election in September for the first time, and it already has most of the signatures it needs to qualify.
A Sudden Flood of Support
Sebastian Schneider tosses a stack of paper onto the table. "About 100," he says. It's Wednesday evening, and that's when he and other activists associated with the Berlin Pirate Party meet at C-Base, a hacker bar in Berlin, for their weekly meeting. About 20 members are there. There are more men than women, most of them under 30. They're sitting outside along the banks of the Spree River, sorting through their supporters' signatures. Schneider is thin and wears a striped, sailor-like shirt and a pirate bandanna on his head. He's spent the day collecting signatures at a student demonstration. "They were actually waiting in line," he says. The party already boasts about 2,000 members nationwide and is growing at a steady pace. "Right now, we are literally flooded with applications," says Florian Bischof, the party's leading candidate in Berlin. Bischof keeps his laptop open on the table in front of him as he moderates the meeting. Press releases have to be written, and the party needs to open an office. A supporter has donated a desk. "Who can pick it up?" Bischof asks the group. For the moment, it all seems a little improvised -- and not entirely serious. In the Bundestag election, more than anything, the Pirate Party wants to "be visible on the horizon," Bischof says. They have even built a symbolic float for their "buccaneer's assault on the government district."
Can One-Issue Parties Survive?
Despite such half-serious activities, Bischof still resists being characterized as the representative of a joke party. "Our name may sound funny at first," he says, "but at least people will remember it." It's derived, of course, from the concept of Internet piracy, a term groups like record companies use to describe the illegal downloading of music or other products available for download online. The Pirate Party, on the other hand, wants to ensure that downloads for private use are legal.The movement may be important to the Internet community, but the real question is whether it can survive as a national party. "At the moment, we're more of a one-issue party," Bischof concedes. But, he adds, this has often proved to be an advantage in Germany. He uses the example of the Green Party, which came into being 30 years ago with only a single issue as its platform. "In the long term," Bischof predicts, "we will broaden it." For now, though, the young politician is focusing on getting Internet-related and data-protection issues on the national agenda. "If other parties started pushing our aims," he says, "that'd be fine with us." Some members of the Social Democratic Party (SPD) are already trying to hop on the Pirates' bandwagon. On the party's Web site, there's a new forum that already boasts hundreds of members. The title says it all: "Pirates in the SPD."
---------------------------------------
The Pirate Bay Wants to Encrypt the Entire Internet
The team behind the popular torrent site The Pirate Bay has started to work on a new encryption technology that could potentially protect all Internet traffic from prying eyes. The project, which is still in its initial stages, goes by the name “Transparent end-to-end encryption for the Internets,” or IPETEE for short. It tackles encryption not on the application level, but on the network level, the aim being that all data exchanged on your PC would be encrypted, regardless of its nature — be it a web browser streaming video files or an instant messaging client. As Pirate Bay co-founder Fredrik Neij (a.k.a. Tiamo) told me, “Even applications that don’t supporting encryption will be encrypted where possible.” Neij came up with the idea for IPETEE back when European politicians were starting to debate a Europe-wide move to DMCA-like copyright enforcement efforts, which were eventually authorized in the form of the Intellectual Property Rights Enforcement Directive in the spring of 2007. “I wanted to come up with something to make it harder for data retention,” said Neij. But he didn’t publish the initial draft proposal until early this month, when the discussion about privacy and surveillance online suddenly became urgent again. The Swedish parliament passed a new law in June that allows a local government agency to snoop on “the telephony, emails, and web traffic of millions of innocent individuals,” as the EFF’s Danny O’Brien put it. Neij promises that his new encryption scheme will be ready before the law takes effect next January. IPETEE will likely be implemented as an add-on to operating systems like Windows and OS X. It will essentially do its work in the background, handling all incoming and outgoing IP traffic without any further interference from the user. Let’s say you want to open a video download from a remote machine. IPETEE would first test whether the remote machine is supporting the crypto technology; once that’s confirmed it would then exchange encryption keys with the machine before transmitting your actual request and sending the video file your way. All data would automatically be unscrambled once it reaches your machine, so there would be no need for your media player or download manager to support any new encryption technologies. And if the remote machine didn’t know how to handle encryption, the whole transfer would fall back to an unencrypted connection. Neij told me that IPETEE could be easily implemented for data transfers between end users, such as files shared through P2P. “The proof-of-concept code will be available both on Windows and Linux,” he explained, but the next step would be to make it scalable and available for operations in a server-based environment so that administrators could use IPETEE to protect their users’ web or email transmissions. IPETEE could be a big step towards standardizing the encryption of web, email and even VoIP traffic, but it wouldn’t protect against all types of interference. Your ISP could still kill your video downloads via BitTorrent, because newer traffic management solutions can identify P2P transfers by simply looking at the patterns of your uploads and downloads and not at the individual data packets. It could also potentially slow down certain transfers, because it takes time to establish encrypted connections. There might be other flaws in the architecture of the IPETEE system as well, which is why Neij’s team is currently talking to crypto and network experts. But he seemed optimistic that he would have at least a proof of concept implementation ready by the end of the year. Of course, the Pirate Bay folks don’t exactly have a good track record when it comes to following through with their plans. NewTeeVee alumn Jackson West pointed out back in March that long-planned projects like The Video Bay, the music site PlayBle and a new and secure P2P protocol have yet to be launched, and that’s still true today. Adding an ambitious project like IPETEE to the list doesn’t seem likely to solve that problem, but maybe this time Neij and his crew will overcome their ADD.
---------------------

Hijo de la luna


have a nice weekend

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Διάγγελμα του αρχηγού της “Χαμάς” Khaled Meshaal, ανατρέπει το πολιτικό σκηνικό στη Μ. Ανατολή

Double message
Lamis Andoni, Al Jazeera's senior Middle East analyst, said that Meshaal's speech sent two messages "that aim at repositioning Hamas as an acceptable negotiator at peace talks and as a more credible representative of the Palestinians than the Palestinian Authority (PA)."The first message was to the West. He has signalled that Hamas is a pragmatic movement and has officially endorsed the two-state solution - that is, the establishment of an independent Palestinian state within the 1967 borders. "The second message was addressed to the Palestinians".
Andoni said by calling on the American president to withdraw General Dayton from his mission, Meshaal was indirectly accusing the PA of cracking down on Hamas on behalf of America and Israel."Hamas seems to be competing with the PA over who should be on the negotiating table, rather than on trying to assert its resistance-based political platform," Andoni said."The irony is that, it can only get a place at the negotiating table, under the current conditions, is by accepting the terms, including the role of General Dayton".'Positive tone'Ghassan Khatib, an analyst at Birzeit University in Ramallah, told Al Jazeera: "This speech is an attempt to reciprocate the positive tone we have heard from President Obama."I believe that Meshaal is trying to send positive signals to the American side in order to take step in their direction."In terms of a response to the Israel side, there's no major difference between what Meshaal said and what other Palestinian leaders have said about refusing the Jewish state idea and the insistence on stopping the expansion of settlements and so on."The Americans have to ensure change in the internal politics in both Israel and Palestine in order to create situations that are more conducive to peacemaking on both sides."

-----------------------------
Διάγγελμα του αρχηγού της “Χαμάς” Khaled Meshaal, ανατρέπει το πολιτικό σκηνικό στη Μ. Ανατολή
Χθες το βράδυ οKhaled Meshaal, με μια συγκλονιστική ομιλία που μετάδωσαν σε απευθείας σύνδεση με τη Δαμασκό όλοι οι αραβικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, προσδιόρισε με απόλυτη σαφήνεια τις θέσεις του κόμματός του, που έχει κερδίσει τις δημοκρατικές και ελεύθερες εκλογές στην Παλαιστίνη (2006).Το Διάγγελμα του Khaled Meshaal, έχει τεράστια πολιτική σημασία για δύο λόγους:1. Προσδιορίζει απευθείας και επισήμως τις θέσεις της “Χαμάς”. Οι επίσημες θέσεις της μεγαλύτερης Παλαιστινιακής παράταξης διαψεύδουν όσους κατηγορούν την οργάνωση για αδιαλλαξία και μάλιστα ως τρομοκρατική οργάνωση. Πρόκειται για θέσεις που έχουν επανειλημμένα και για 61 χρόνια, εκφραστεί από τους Διεθνείς Οργανισμούς (ΟΗΕ, Ε.Ε., αλλά και ΗΠΑ). Θέσεις ρεαλιστικές, πολιτικές, που στην ουσία ταυτίζονται με ότι θεωρεί διαλλακτική πολιτική η δύση.2. Με την απελευθέρωση του Aziz Dweik, προέδρου της Παλαιστινιακής Βουλής, ο Αμπάς (προσωρινός πρόεδρος αφού η θητεία του έχει λήξει στις 8 Γενάρη του 2009 και παραμένει πρόεδρος με δική του απόφαση, επικαλούμενος την απουσία του Συνταγματικά προέδρου της Βουλής), που δεν έχει τη στήριξη, όχι μόνον της «Χαμάς», αλλά ούτε και των οργανώσεων «Φατάχ» και «Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο», διαφαίνεται ότι εγκαταλείπεται και από τις ΗΠΑ.Ο Αμπάς, μειοψηφία στην οργάνωση της «Φατάχ», λόγω της φιλοαμερικάνικης πολιτικής του (έχει καλέσει μέχρις Αμερικανό στρατηγό για να εκπαιδεύει την Παλαιστινιακή Αστυνομία), ουσιαστικά τίθεται εκτός πολιτικής σκηνής, αφού την προεδρία θα αναλάβει ο Aziz Dweik, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα.Τα βασικά σημεία του Διαγγέλματος που έκανε απόψε ο Khaled Meshaal, έχουν ως εξής:- Αναμένουμε την αλλαγή πολιτικής που εξήγγειλε ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Η πολιτική του Ομπάμα είναι αλλαγή στο ύφος και τον τόνο των λόγων προς τον αραβικό και ισλαμικό κόσμο και την καλωσορίζουμε. Όμως, δεν μας μαγεύει ο όμορφος λόγος αλλά αναζητούμε αλλαγή πολιτικών κι αυτό είναι η βάση για να κρίνουμε.- Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. έχουν τεράστια ευθύνη για την αδιαλλαξία και την εξτρεμιστική πολιτική του Ισραήλ.- Οι ΗΠΑ οφείλουν ν’ αποσύρουν τον στρατηγό Ντάιτον από τη Δυτική Όχθη, που εκπαιδεύει Παλαιστινιακές δυνάμεις και συντονίζει Ισραηλινές και Παλαιστινιακές αρχές ασφαλείας- Είναι αναγκαία μια Παλαιστινιακή-Αραβική στρατηγική για την αντιμετώπιση του Ισραήλ, στρατηγική που θα ενώνει την Αντίσταση με την πολιτική.- Η σημερινή κυβέρνηση του Ισραήλ ανέτρεψε κάθε διαπραγμάτευση.- Η γη είναι περισσότερο σημαντική από την εξουσία.- Πρώτα Απελευθέρωση και μετά κράτος.- Η ελάχιστη απαίτηση είναι ένα κυρίαρχο Παλαιστινιακό κράτος στα εδάφη του 1967, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και με το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων στη γη τους.- Καμία χώρα του κόσμου δεν έχει το δικαίωμα ν’ απαγορεύει τους Παλαιστίνιους την Αντίσταση. Η αντίσταση είναι μέσο κι όχι σκοπός.- Ο Παλαιστινιακός λαός, μέχρι στιγμής, δεν έχει άλλες επιλογές.

Nabucco, an American piece for a European orchestra

Nabucco, an American piece for a European orchestra
REUTERS/ Daniel Raunig 19:3724/06/2009 MOSCOW. (Alexander Knyazev, director of the regional branch of the Institute of the CIS, for RIA Novosti) - The European Union and Turkey plan to sign an intergovernmental agreement on the Nabucco natural gas pipeline project on June 25 in Ankara. Why such a romantic name? "Nabucco" is an opera by Giuseppe Verdi based on a biblical story about the plight of the Jews as they are assaulted and subsequently exiled from their homeland by the Babylonian King Nabucco (Nebuchadnezzar). It is also an enchanting story of love and struggle for power. The latter element of the story is probably the only thing in common between the opera and the gas pipeline project initiated by U.S. President George W. Bush and based on some European and post-Soviet countries' non-love of Russia, as well as the global battle for elbowing Russia out of the Eurasian gas market. Since Nabucco is mostly a political product, Turkey's efforts to use its transit location to its best advantage are perfectly logical from the viewpoint of its national interests. Turkey will host a major portion of the 2,050-mile pipeline, which is to bring gas supplies from Central Asia and the Middle East to Europe without using Russian resources or territory. A consortium of six countries - Austria, Hungary, Romania, Bulgaria, Turkey and Germany - was set up to build the pipeline to Central Europe via Turkey and the Balkans. The shareholders will finance one-third of expenditure, with the remaining part to be covered by international financial and credit organizations. The more than 3,300-km pipeline has been estimated at 7.9 billion euros ($10.7 billion) and will have an annual throughput capacity of 31 billion cubic meters. It is to be completed by 2013. However, technical calculations show that it cannot be commissioned sooner than in 2015; and that given the high and stable energy prices. The project is burdened with political risks and will run across a difficult geographical terrain. Europe, in truth, is encumbered by problems with energy delivery routes. A small Polish oil pipeline running from Odessa to Gdansk via Brody in Ukraine has long been incapacitated by Chevron's inability to supply oil from the Tengiz deposit in Kazakhstan. Poland, which has been trying to break its dependence on Russian energy supplies, should now heave a sigh of relief, since supplies via Belarus are likely to shrink. The same goes for Lithuania whose oil refinery, Mazeikiu Nafta, that used Russian oil, has been idling since last year. If this is the energy freedom they wanted, then the two countries are paying an excessively high price for it. Europe's efforts to solve its energy problems without Russia by importing energy resources from Central Asia are counterproductive - this is a fact. And the same is true of the Nabucco project. On the contrary, Russia's South Stream project will have the guaranteed amount of natural gas, and its capacity can be subsequently increased. A recent agreement between Russia's Gazprom and Italy's Eni stipulates increasing it to 63 billion cubic meters annually. Besides, Nabucco is unlikely to be competitive compared to Gazprom's project in terms of prices. The Russian gas export monopoly plans to pay for the South Stream construction and gas distribution and to sell gas to end users in Europe at attractive prices. Gas for Nabucco is expected to come from Turkmenistan and possibly Iran. However, Russia has an agreement with Turkmenistan under which it buys all of its export gas, and Russia and Iran may veto the construction of any pipeline along the bottom of the Caspian Sea. This means that Nabucco can receive gas only from Azerbaijan's Shah Deniz deposit, but the probability of this is undermined by tensions between Turkey and Azerbaijan over the recent thaw in Turkish-Armenian relations. In other words, Nabucco will have no reliable sources of natural gas in the near future. A pipeline partnership is unimaginable without stability and reliability, something the U.S. administration cannot ensure even to its taxpayers. And so, what does the U.S. administration have to do with the Nabucco project? Unlike the most naive part of the European establishment, the East European and other "democratic" media describe Nabucco not as a European economic or energy project, but as an American political venture. The chaotic chanting in support of the Nabucco project reminds me of the "Va, pensiero" chorus of Hebrew slaves from Verdi's opera - beautiful yet altogether gloomy and hopeless.
-------------------------------
ASHGABAT, June 24 (RIA Novosti) - Turkmenistan will supply up to 40 billion cubic meters of natural gas to China for 30 years as soon as it commissions a pipeline at the end of 2009, the ex-Soviet republic's president said on Wednesday."The project is a strategic one for both countries - it meets the long-term interests of both Turkmenistan and China and also corresponds to the logic of global economic development in which energy supplies have been playing an ever increasing role," Gurbanguly Berdymukhamedov said, as quoted by national media, after talks with Executive Deputy Premier of the Chinese State Council Li Keqiang.The parties also signed a range of documents, including an agreement for a Chinese $4 billion loan to the Turkmengaz state-run gas corporation.

China should buy gold as falling dollar hedge

China should buy gold as falling dollar hedge
BEIJING-
China should buy more gold because the dollar is poised for a fall and the metal is needed to support the greater international role envisaged for the yuan, a senior researcher with the ruling Communist Party said on Thursday.Li Lianzhong, who heads the economic department of the Party's policy research office, said China should use more of its $1.95 trillion in foreign exchange reserves to buy energy and natural resource assets. Speaking at a foreign exchange and gold forum, Li also said that buying land in the United States was a better option for China than buying U.S. Treasury securities."Should we buy gold or U.S. Treasuries?" Li asked. "The U.S. is printing dollars on a massive scale, and in view of that trend, according to the laws of economics, there is no doubt that the dollar will fall. So gold should be a better choice."There is no suggestion that Li, even though he is a senior researcher, was enunciating an agreed party line.However, a debate is swirling in China about how the country can reduce its exposure to the dollar and to U.S. assets in case America's ultra-loose fiscal and monetary policy rekindles inflation and erodes the value of the dollar and U.S. Treasuries.To that end, China has said it will buy up to $50 billion worth of bonds denominated in Special Drawing Rights, the International Monetary Fund's unit of account, to be issued by the IMF.Chinese companies, at Beijing's bidding, are also snapping up energy and commodity supplies around the globe to fuel its fast-growing growing economy.Sinopec, China's largest oil refiner, agreed on Wednesday to buy Swiss oil explorer Addax Petroleum Corp (AXC.TO:
Quote) for $7.24 billion in China's biggest overseas acquisition.
China disclosed on April 24 that it had increased its holdings of gold to 1,054 tonnes from 600 tonnes since 2003.However, China's foreign exchange reserves have grown so fast over the same period that gold's share of the stockpile, the largest in the world, has shrunk.
Li cited the high share of gold in the foreign exchange reserves of the United States, Italy, Germany and France, to argue that China's gold holdings, which account for about 1.6 percent of its reserves, are too small.
REFORMING THE SDR
China does not disclose the composition of its currency reserves, but bankers assume around 70 percent of it is held in dollar assets.China is the largest single holder of U.S. Treasuries, with $763.5 billion at the end of April, according to U.S. Treasury data.Analysts say this data set understates the true number as it does not capture paper bought through dealers in London or elsewhere.Li said a second reason for buying more gold would be in anticipation of the yuan one day becoming a reserve currency.The yuan is not convertible on the capital account, meaning it cannot be freely traded for other currencies for financial transactions that are not related to trade.This rules out the yuan's use as an international reserve currency, for central banks would not be able to convert it quickly if necessary.But, in a very preliminary step towards that goal, China is paving the way for greater use of the yuan beyond its borders.The People's Bank of China has arranged currency swap deals with six countries since December totalling 650 billion yuan ($95 billion) so that trade and investment with China can be conducted in yuan, not dollars.
And China will soon allow selected firms in the southern province of Guangdong that trade with Hong Kong to settle their transactions in yuan, or renminbi."If the yuan should go international or become a reserve currency, China needs more gold to back that," Li said.When the yuan does become an international currency, which Li acknowledged was a long way off, he said the composition of the SDR should be reformed to include the Chinese currency.Ideally, in the long term, the SDR would be made up of the dollar, euro, sterling and yen and yuan, each with a weighting of 20 percent, Li said.The SDR is currently made up of the dollar (with a weighting of 44 percent), the euro (34 percent), the yen (11 percent) and sterling (11 percent). The four currencies in the SDR, which must be convertible, are those issued by Fund members with the largest share of global trade. The weights assigned by the IMF are based on the value of exports and the amount of reserves denominated in those currencies. The composition of the basket is reviewed every five years. the next review is due in 2010.
(Reporting by Zhou Xin and Alan Wheatley; Editing by Ken Wills)

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Iran’s Green Revolution: Made in America?


copied from >> Iran’s Green Revolution: Made in America?
The Iranian events have produced a veritable flood of commentary, most of which tells us more about ourselves than it does about what is really going on in the land of the Persians.
On the one hand, we have the cheerleaders –
Andrew Sullivan comes to mind – who uncritically support the student-led "Green Revolution," and are now demanding… what? Well, with Sullivan it’s not so clear: one minute he’s telling us the U.S. ought to withhold any kind of recognition of Iranian "President" Mahmoud Ahmadinejad, and the next he’s hailing President Barack Obama for his restraint in not declaring all-out support for the Green Wave. His teetering between these two positions is reflected in the actions of his idol, our sainted president, who, on the one hand, initially refused to say anything much beyond hoping the crisis could be abated without resort to violence, and then – under pressure from Hillary and Joe Biden – issued a much stronger statement, calling for "justice," quoting Martin Luther King, and ending with a conjuration of some of that old-time Sixties rhetoric: "The whole world is watching." As indeed it is. As a statement of concern, Obama’s message to the Iranians could have been a lot worse: he might have issued a not-so-veiled threat, and even pulled back from his election promise of meeting with Iranian officials without preconditions to negotiate the nuclear issue. This he did not do, and so we – at least those of us who anticipate with horror the prospect of war with Iran – can breathe a sigh of relief. On the other hand, one has to wonder why it was necessary to say anything at all, beyond what had already been said: why is it that American chief executives feel compelled to pontificate on all matters, large and small, especially in this case? Everyone knows what Obama – and most Americans – feel and hope for when it comes to the Iranian crisis: he’s hoping Ahmadinejad is gone, replaced by his chief challenger, former prime minister Mir Hossein Mousavi, a veteran of the 1979 Iranian revolution, and – up until now – a mainstay of the regime. No statement beyond Obama’s first response was necessary, and one gets the impression the president allowed himself to be pushed into it, against his better judgment.
In any case, the cheerleaders have been getting louder as the protests continue and
blood is shed: leading the charge are our old "friends," the neoconservatives, most of whom had been keeping a low profile (except on the op-ed page of the Washington Post). After the humiliation of having been proved totally wrong about Iraq, relative silence was the only viable option, at least for the moment. Prompted by the Iranian turmoil, however, they have come out of hiding to claim an ersatz vindication. After all, didn’t they say that the "liberation" of Iraq would spark revolutions across the region, and specifically in Iran? Well, yes, but to attribute the Green Revolution to the presence of 120,000 American soldiers to the south, and more to the east in Afghanistan, is Bizarro World logic, at best. The fact that Iran is nearly surrounded by enemies empowers and emboldens the hard-liners – Ahmadinejad’s faction – and cripples the opposition with a rather large albatross hung ’round its neck: the suspicion that they are a fifth column, agents of the Yankees and the hated Brits. Ahmadinejad and his supporters are now taking this line, including the supreme leader, Khamenei, who – in a weird, rambling speech – labeled them "terrorists," demanded an end to the demonstrations, and warned that failure to get with the program will end badly for the protesters. Insofar as America’s impact on events in Iran is concerned, it’s a lot closer to the truth to say it was the Obama effect, rather than the "axis of evil" rhetoric, that loosened up the Iranian status quo enough to cause a split in the ruling elite and pit the moderates – Mousavi, Rafsanjani, the Ayatollah Montazeri – against Khamenei and his ally, Ahmadinejad. The military threat to Iran posed by the presence of American troops in large numbers right across the border strengthens the Ahmadinejad faction, and it’s only the prospect of a U.S. withdrawal from Iraq that depressurizes the situation. There have been signs that the military is acting to protect the demonstrators from the Basij and other pro-Ahmadinejad paramilitary gangs, such as Ansar Hezbollah (not the Lebanese outfit, but a homegrown Persian hard-liner militia). This development – not yet fully unfolded – directly threatens the stability of the present regime and calls into question the authority of the supreme leader. Khamenei’s legitimacy has already been undermined, perhaps fatally, by his ridiculous assertion that the election "results" amounted to a "divine assessment." If there is a divine assessment of Khamenei’s role in all this, he’ll wind up smack dab in the midst of the fires of Gehenna – and, if this goes on much longer, perhaps a lot sooner than he or anyone else thinks.Although Flynt and Hillary Leverett think otherwise, there seems little doubt that the election results announced by the regime were completely fake. As one Iranian woman contemptuously remarked: "They didn’t even bother to count the votes. They just made it all up." Indeed they did, as this statistical analysis proves. The devil, it appears, is in the last two digits of the numbers provided by Iran’s Interior Ministry, broken down by province. While the last two digits don’t usually make the difference and are considered "random noise," as statisticians Bernd Beber and Alexandra Scacco put it: "But that’s exactly why they can serve as a litmus test for election fraud. For example, an election in which a majority of provincial vote counts ended in 5 would surely raise red flags. Why would fraudulent numbers look any different? The reason is that humans are bad at making up numbers. Cognitive psychologists have found that study participants in lab experiments asked to write sequences of random digits will tend to select some digits more frequently than others."
So what about Ahmadinejad’s "landslide"?
"The numbers look suspicious. We find too many 7s and not enough 5s in the last digit. We expect each digit (0, 1, 2, and so on) to appear at the end of 10 percent of the vote counts. But in Iran’s provincial results, the digit 7 appears 17 percent of the time, and only 4 percent of the results end in the number 5. Two such departures from the average – a spike of 17 percent or more in one digit and a drop to 4 percent or less in another – are extremely unlikely. Fewer than four in a hundred non-fraudulent elections would produce such numbers." It gets worse, however, for the Ahmadinejad camp once we get into the frequency of adjacent numbers, which, apparently, human beings also have a penchant for when asked to generate random digits:"On average, if the results had not been manipulated, 70 percent of these pairs should consist of distinct, non-adjacent digits. "Not so in the data from Iran: Only 62 percent of the pairs contain non-adjacent digits. This may not sound so different from 70 percent, but the probability that a fair election would produce a difference this large is less than 4.2 percent. And while our first test – variation in last-digit frequencies – suggests that Rezai’s vote counts are the most irregular, the lack of non-adjacent digits is most striking in the results reported for Ahmadinejad." Mathematics is an exact science, unlike politics, which is not a science at all, but statistical proofs don’t deter dogmatists, i.e., people whose minds are already made up and whose agenda is going to be pursued no matter what the facts are. And while the numbers don’t lie,
governments do. This is particularly true of repressive regimes, such as the one presently lording it over the Iranian people, and yet there are some who defend the election "returns" reported by the Ahmadinejad-controlled Interior Ministry – in spite of a strong statement by some ministry employees who explicitly accused the regime of committing a massive fraud. Imagine if the same thing happened in the U.S. – the uproar would preclude even an attempt to defend such a clumsy fabrication. Yet the Leveretts have no problem with this, averring that the regime’s accusers have "no evidence" of election fraud. I guess those Interior Ministry employees – or, perhaps, ex-employees – don’t count. Nor does the statement by Ayatollah Mesbah Yazdi, Ahmadinejad’s spiritual mentor, issued right before the election, that rigging the vote would be okay, as long as it was for a good cause. The Leveretts make some valid points. Yes, Western commentators preferred Mousavi. Yes, "they were oblivious – as in 2005 – to Ahmadinejad’s effectiveness as a populist politician and campaigner." They’re right that Ahmadinejad cleaned Mousavi’s clock in the televised presidential debate, where the pious son of a blacksmith accused his opponent of being part of Iran’s pervasive culture of corruption. The average Iranian really identifies with this kind of rhetoric, and Ahmadinejad no doubt enjoyed a surge of support that was missed by most Western commentators. Yet the Leveretts ignore the atmospherics that accompanied the announcement of Ahmadinejad’s "victory." As the indispensable Pepe Escobar describes the sequence of events:
"Phones, SMS, text messaging, YouTube, political blogs, opposition websites, foreign media websites, all communication networks, in a cascade, were shutting down fast. Military and police forces started to take over Tehran’s streets. The Ahmadinejad-controlled Ministry of Interior – doubling as election headquarters – was isolated by concrete barriers. Iranian TV switched to old Iron Curtain-style ‘messages of national unity.’ And the mind-boggling semi-final numbers of Ahmadinejad’s landslide were announced (Ahmadinejad 64%, Mousavi 32%, Rezai 2%, and Karroubi less than 1%."
Ahmadinejad supposedly won a
majority of the votes in Tehran, where he is clearly hated. Leverett fails to mention this, although he does mention the Azeri issue. Much has been made of Mousavi’s big loss in Azeri areas, since he is an Azeri, and the Leveretts take out after this talking point with alacrity. Well, they aver, Ahmadinejad speaks fluent Azeri and made a special appeal to that ethnic group, which seems plausible. However, what doesn’t seem so plausible is the fate of the other reform candidate, Karroubi, who supposedly lost in Oligudarz, his hometown. According to the Interior Ministry’s numbers, Karroubi lost his native province of Lorestan, and, says Escobar, "had less votes than volunteers helping in his campaign"! Ahmadinejad, according to the official numbers, also took Kurdistan, one of Karroubi’s bastions of support. The official numbers, however, have Karroubi getting about 1 percent of the vote. Another suspicious detail: the ultra-conservative candidate, Rezai, is from Khuzestan, yet he was supposedly beaten by Ahmadinejad here, too. The Leveretts don’t address these odd anomalies, but – in the fantastical context of the Interior Ministry’s numbers – they aren’t anomalies, because, as Escobar points out, "Everywhere, all over the country, Ahmadinejad got between a steady 66% and 69%, no matter the region, no matter the predominant ethnic group, no matter the demographics." How they arrived at the official numbers* over at Iran’s Interior Ministry is anybody’s guess. It’s just another indication of their supreme incompetence that they couldn’t even cobble together a semi-plausible lie. Their manipulation of the vote is so painfully obvious that it boggles the mind: how in the name of Allah the most merciful did they imagine they’d get away with it? They likely didn’t care, yet they clearly didn’t expect such an outburst of popular rage. They thought they could contain it. They were wrong.
Now we have the final verdict on the Interior Ministry’s numbers, coming from the
Iranian government itself:"Iran’s Guardian Council has admitted that the number of votes collected in 50 cities surpass the number of those eligible to cast ballot in those areas. "The council’s Spokesman Abbas-Ali Kadkhodaei, who was speaking on the Islamic Republic of Iran Broadcasting (IRIB) Channel 2 on Sunday, made the remarks in response to complaints filed by Mohsen Rezai – a defeated candidate in the June 12 Presidential election. “‘Statistics provided by Mohsen Rezai in which he claims more than 100% of those eligible have cast their ballot in 170 cities are not accurate – the incident has happened in only 50 cities,’ Kadkhodaei said."Yeah, that Rezai character is such a drama queen! What’s he getting so excited about? After all, as Kadkhodaei assures us, “it has yet to be determined whether the amount is decisive in the election results." Oh, well, then, never mind! Move along – nothing to see here! Backed into a corner, Ahmadinejad and his supporters are playing their trump card, and that is labeling the demonstrators "terrorists." In their typically incompetent fashion, however, they’re accusing Mousavi of being a "criminal" in league with a tiny cultish "opposition" group known as the Mujahedin-e Khalq (MEK). I’ve written about these jokers at length, and you can refer to those pieces for more information, but suffice to say here that they have next to zero support in Iran. Indeed, their main base of support seems to be in Washington, D.C., where the more perfervid neocons have been agitating for the U.S. government to take MEK off the State Department’s list of terrorist organizations (where they’ve been ever since they bombed U.S. offices in Iran before the Revolution and killed and injured several U.S. citizens). The neocons, in their heyday during the Bush years, were pushing to use MEK the way they used Ahmed Chalabi and his Iraqi National Congress (INC) – those "heroes in error" who infamously lied us into war and ripped us off (in more ways than one) in the bargain. Significantly, MEK has been "credited" with funneling the same sort of phony evidence of Iranian "weapons programs" that the INC stove-piped to the Bush White House in the runup to war with Iraq.
The Ahmadinejad-Khamenei faction is calling this just another U.S.-engineered "color revolution," created and controlled by the Americans, and, unfortunately, some libertarians – in an excess of anti-interventionist zeal – are taking exactly the same line. Writing on the blog of LewRockwell.com, Daniel McAdams – a great guy, who has written for Antiwar.com and done good work for the anti-interventionist cause – asks "
Who put the green in the Green Revolution?" His answer: "The United States, of course." The demonstrators, you see, have adopted the color green as their theme, and so it must be a "color revolution" along the lines of those seen in the former Soviet bloc. What is the evidence for this? Well, it seems that last year congressional leaders approved $400 million to effect regime-change in Iran, "plenty of lead time" to lay the groundwork for the Green Revolutionaries, but in fact this money, as the Washington Post (and Seymour Hersh, much earlier) reported, went to "rebel groups," such as Jundallah, armed groups who want to overthrow the regime by force. McAdams makes sure to boldface the words "rebel groups," but he doesn’t seem to understand the meaning of this phrase in plain English. The Iranian Greenies aren’t a "rebel group" like the MEK or Jundallah: they exist inside the Islamic system set up by Ayatollah Khomeini and the 1979 Revolution, as even the supreme leader acknowledged in his speech.
But that is just the beginning of McAdams’ errors. He writes:
"As in the previous ‘color revolutions’ that seem to tirelessly capture the romantic imagination of U.S. journalists, elites, and the propagandized population, the warm embrace of the U.S. empire is firmly guiding the ’spontaneous’ Iranian uprising against last week’s election results. While I do not and should not – nor should any other American – care in the slightest who rules a country some seven thousand miles away, when the fingerprints of the U.S. empire show up on these dramatic events overseas it is very much my business." The error McAdams makes here is that there is a difference between "caring" about the freedom (or lack of it) in a country seven thousand miles away and organizing a U.S.-government-backed attempt to overthrow a sovereign government. I would argue that if one truly cares about spreading freedom overseas, the last agency to put in charge of the effort should be the U.S. government – especially when it comes to Iran, given the history of U.S. meddling in that country’s affairs. U.S. intervention, in nearly every case, has led to the betrayal and defeat of the pro-freedom forces. Our allies became mere instruments of U.S. foreign policy instead of a truly indigenous movement with roots in the population. I have no doubt that the U.S. is covertly trying to effect regime-change in Iran and that some of that $400 million found its way into the hands of the Green Revolutionaries, but that doesn’t mean the movement is controlled or has been created by the CIA, as McAdams (and Ahmadinejad) claim. Yes, they’ve adopted green as their official color, but so what? Green stands for Islam, and this movement – like all movements in Iran – is based on religious principles. McAdams putting the Iranian events in the same
league as Georgia’s U.S.-engineered Rose Revolution or the Orange Revolution in Ukraine is a facile explanation that doesn’t stand up under the most cursory examination. It’s interesting that the neocons, or most of them, are saying essentially the same thing as McAdams and his fellows at the now nearly defunct British Helsinki Human Rights Group, albeit for an entirely different reason. The neocons aver that Ahmadinejad’s "victory" proves the hopelessness of dealing with the Iranians at all – except, of course, by bombing them from an altitude of 20,000 ft. They’re cheering Ahmadinejad’s dubious triumph because they want war; McAdams is rationalizing that same phony victory because he knows the U.S. is behind the whole thing. Stranger bedfellows have yet to cuddle. In both cases, however, there is a certain similarity insofar as facts are not allowed to get in the way of ideology. Libertarians, of all people, should care about the freedom of peoples overseas, and, of all people, they should know that U.S. intervention will not aid but only hold back the legitimate aspirations of the oppressed. Siding with dictators is not the way to ensure that the U.S. abandons its imperial pretensions and returns to the foreign policy of the Founders. The massive election fraud and de facto coup carried out by Ahmadinejad & Co. is very bad news indeed for advocates of non-interventionism. Iran under Ahmadinejad is simple to demonize, and the case for war will be far easier to make with that nut-job in power – which is precisely why the War Party is cheering him on. It’s too bad McAdams has joined their chorus, albeit singing counterpoint. Yes, I’m cheering on the Green Revolutionaries, because the foreign policy positions taken by Mousavi will be conducive to negotiations with the U.S. over the issue of nuclear weapons. I agree with the Leveretts that no matter who wins, we need to start those talks now, with no preconditions, and in the context of Iran’s right – under the Non-Proliferation Treaty – to develop the peaceful uses of nuclear power. I agree with McAdams that the U.S. government should stay out of Iran’s internal affairs. But that doesn’t mean I don’t care about the Iranian people – who are even now being slaughtered and beaten in the streets of their own cities. The regime they suffer under is kept in power by the threat of U.S. imperialism, which has encircled the country and is even now preparing to strike – and it’s precisely because I understand this, and oppose it with all my being, that my heart goes out to the Green Revolutionaries. No, I don’t want our president to declare his support, and I applaud Ron Paul for his lone vote in Congress against a grandstanding resolution endorsing the Mousavi movement. Our government should steer clear of this entirely. But that doesn’t mean that I, as an individual, can’t hope that the good guys win – for once.
NOTES IN THE MARGIN
Yes, I have more to say on the Iranian events,
here. And check out the rest of Ron Paul’s Campaign for Liberty Web site while you’re at it.

Φράουλες με αίμα.. Μανωλάδος

Manolada - Greece 2009
Manolada – Greece 2009

Manolada – Greece 2009

Manolada – Greece 2009

Manolada – Greece 2009
And this time the «blind and independent» «justice» surpassed all limits in Greece ! We refer to incident happened in New Manolada (strawberry farms area ) when two Farm owners - Dionyssis Gomostiotis and Petros Samaras, after they have beaten, tortured two immigrants from Bangladesh , they tied them necked !! behind a motorcycle and drag them in the main streets of the city of Manolada, because they …. «suspected» !!! that they have stolen two animals! The absurd is that although the bad publicity of the issue the two immigrants they were prosecuted with Criminal charges and Jailed !! , while the perpetrators Greek farmers charged with minor charges in misdemeanour degree and set free. Manolada is an area in Greece where use immigrants (unofficially with no social security paid) to cultivate strawberries and in the past there were many incidents of immigrant misuse, beating and torture.
Κι αυτή την φορά η «τυφλή και ανεξάρτητη» «δικαιοσύνη» τους ξεπέρασε κάθε όριο!!!! Και αναφερόμαστε στο περιστατικό που συνέβη στην Νέα Μανωλάδα όταν δυο καθάρματα -Διονύσης Γομοστιώτης και Πέτρος Σάμαρης, λέγονται- ξυλοφόρτωσαν, βασάνισαν και στη συνέχεια έδεσαν πίσω από ένα μηχανάκι και τραβολογούσαν στους κεντρικούς δρόμους Μανωλάδας δυο μετανάστες απ’ το Μπαγκλαντές γιατί είχαν «υπόνοιες» ότι τους έκλεψαν κάποια ζώα! Το εξωφρενικό είναι ότι μετά τις διαστάσεις που πήρε το θέμα η «δικαιοσύνη» τους στέλνει να δικαστούν τους δυο μετανάστες για κακουργηματικές πράξεις, ενώ στους θύτες οι κατηγορίες είναι σε βαθμό πλημμελήματος!Και ενώ δεν υπάρχει κανένα στοιχείο σε βάρος των μεταναστών –ούτε καν καταγγελία για κλοπή δεν υπάρχει στους μπάτσους- τους φόρτωσαν τις κατηγορίες για απόπειρα ζωοκλοπής από κοινού και ζωοκλοπή από κοινού, οι οποίες διώκονται σε βαθμό κακουργήματος, ενώ στους θύτες απέδωσαν κατηγορίες που διώκονται σε βαθμό πλημμελήματος («εξύβριση κατά συρροή, μη κακόβουλη βλασφημία, επικίνδυνη σωματική βλάβη κατά συρροή, κλπ»). http://tsak-giorgis.blogspot.com/2009/06/blog-post_1751.html

MEND strikes again - Νέα επίθεση της MEND στην Νιγηρία





In Nigeria, MEND strikes again
Nigeria's main rebel group has launched fresh attacks on a Royal Dutch Shell oil pipeline in Rivers state in the Niger Delta. "(The fighters) struck again today ... at the major Shell Bille/Krakama pipeline in Rivers state," Reuters quoted an email statement by the Movement for the Emancipation of the Niger Delta (MEND). "Cawthorne Channel 1, 2 and 3 flow stations feeding the Bonny export terminal have been effectively put out of service," the statement added. The report could not be immediately verified. Nigerian gunmen are fighting for a larger share of profits from crude oil extractions in Africa's largest oil producer. They have recently embarked on a campaign to scare away foreign workers in the region in a bid to woo oil and gas companied into meeting their demands.
also ..>>
---------------------------------
ABUJA, June 24 (RIA Novosti) - Russia and Nigeria signed six agreements on cooperation, including in the natural gas and space spheres, following talks between the two countries' presidents, Dmitry Medvedev and Umaru Yar'Adua, on Wednesday.Russian energy giant Gazprom and the Nigerian National Petroleum Corporation (NNPC) agreed to set up a joint venture, and deals on capital investment protection, extradition, and nuclear power were signed.Vladimir Ilyanin, managing director at Gazprom Nigeria, said earlier the Russian gas monopoly could invest some $2.5 billion in the joint venture.Nigeria is the second stop on Medvedev's African tour, following a trip to Egypt.Russia is Nigeria's tenth largest trade partner, with trade of around $300 million per year.The nuclear deal will allow Russia to take part in tenders for the construction of nuclear reactors in Nigeria.Nigeria, which has recoverable uranium reserves, plans to build its first nuclear power plant in 2017, with generation capacity of between 1-4 GW.Nigeria is rich in natural resources, including tin, columbite, iron ore and coal. It has 35 billion barrels of explored oil reserves and 4.1 trillion cubic meters of natural gas. The country is ranked among the world's top 10 crude exporters, and started exporting liquefied natural gas (LNG) in 1999.

Russia and China sign 100-billion-dollar deal

Russia and China sign 100-billion-dollar deal of the century. Pravda.ru-June 18, 2009. A new deal between Russia and China in the sum of about $100 billion became the largest deal that has ever been signed between the two countries, Russian President Dmitry Medvedev said as a result of the meeting with his Chinese counterpart Hu Jintao. The two presidents signed a large package of documents, including those in the oil and gas industry, in Moscow. “It became possible owing to the use of the mechanism that we invented with the leader of the People’s Republic of China a year ago,” Medvedev said. Dmitry Medvedev and Hu Jintao conducted negotiations about the shipments of Russia’s natural gas to China. The presidents signed the Memorandum About Mutual Understanding on the Cooperation in the Field of Natural Gas.” It is an open secret that China suffers from the shortage of natural gas. The talks between the two countries about the deliveries of Russian gas to China last for several years already. Moscow was not satisfied with the conditions, which Beijing proposed for cooperation: the prices in question are a lot lower than those, which Russia has with its gas contracts in Europe. If China is willing to purchase large quantities of Russian gas, it will be necessary to build a new gas pipeline. A senior official of Russia’s gas monopolist, Gazprom, said that it did not go about the deliveries of natural gas to China in 2011. The two countries still negotiate the prices. Russia currently runs the Eastern Gas Program in the Far East and in Siberia. The program was developed with an intention to supply oil and gas to the Asian-Pacific region, including China , RIA Novosti news agency reports.
Russia and China are working on a possibility to use rubles and yuans in their mutual settlements !!!, Vice Prime Minister of the Russian government, Igor Sechin said.
------------------------------
also..>>
China makes a choice in Iran (By Francesco Sisci) BEIJING - A movie recently released in China, The Empire of Silver by Guo Taiming, describes the cunningness, betrayals, fights, tribulations and passions accompanying Chinese traders' earnings and fortunes along the Silk Road. Their monumental mansions, still standing in modern Shanxi around the city of Pingyao, are a testament to the wealth they managed to accumulate. Pingyao itself, now a nearly god-forsaken town a few kilometers away from the sands of the desert, is being celebrated in China as the former capital of Chinese finance. It is the place where the hallmarks of contemporary monetary flow, such as checks and banknotes, were first invented and used. The history of Pingyao proves how China felt and still feels about the stability of the Silk Road. Now most of China's trade moves from the coast and not, as it did until about 150 years ago, across the continental route stretching through Central Asia and Iran. These lands were not just distant pieces in a game of geopolitical dominos or uncertain suppliers of fuel and raw materials. They were part of the bloodline that China could not control militarily - unlike the modern American sea lanes - but that were crucial for a good part of the Chinese economy. Thus, Chinese diplomacy and silver helped to stabilize the areas, no matter what. The flow of goods was ultimately what was important for Pingyao, not the particular political settlement in, say, Iran. That history resonates in the Chinese thinking about political upheavals in Iran in today. Immediately after the results of the recent Iranian elections were announced, Chinese experts smelled foul play. In a modern country, with electronic devices and spotless organization, it could take days to have the final results. In Iran, with a largely primitive organization and little or no electronic network, the top leaders announced the victory of incumbent president Mahmud Ahmadinejad just two hours after the polls closed. Moreover, random investigations and inquiries suggested that Ahmadinejad was actually third in the polls, after Mir Hussein Mousavi, a native of the East Azarbaijan province, and even after the other reform candidate, Mehdi Karroubi. According to the official results, Mousavi was beaten even in his home villages, among strongly clannish Azars, and some areas had 140% voter turnout. These are the reasons why at the beginning of last week, Chinese papers heaped criticism and derision on Ahmadinejad and Supreme Leader Ayatollah Ali Khamenei, his political patron and Iran's top leader, for their alleged victory with an astounding 71% of the total vote. The papers got a free hand on that because even China's top decision-makers thought Ahmadinejad had gone too far. Yet, within a few days, it was also clear that the official results would not be turned down. Khamenei ordered a recount of some of the vote, which confirmed the original numbers. Pro-Mousavi demonstrators could take to the streets and could also hope to storm Tehran, home of about one-sixth of Iran's population, but they could not hope to topple Ahmadinejad without a violent confrontation. The president controls the army and, most importantly, the vast network of the Iranian Revolutionary Guards Corps, which has vested interests in preserving Iran's status quo. And after all, now as in the times of The Empire of Silver, the status quo is also Beijing's political mantra. China is extremely concerned about the political stability along its borders because it is the one thing that could undermine the domestic stability necessary to carry on its reform and modernization program. Chaos in Iran then looks particularly dangerous. Iraq is in chaos; Afghanistan needs more soldiers, ie, more military activities; the Taliban are wresting political power in Pakistan; and the Kashmir region, between Pakistan and India, is still a powder keg. If Iran spirals into a new revolution or a civil war, neighboring Pakistan could soon follow, and in either case, political calm could be restored only at the price of violent crackdowns, condoned in Pakistan (where the government is pro-Western) and opposed in Iran (with anti-Western leaders). India would be hardly spared its share of troubles, with its large and restive Muslim minority. Its financial center in Mumbai, next to Pakistan and with large Muslim shantytowns, could again be attacked by terrorists. China would be in a state of alarm. Its Muslim region of Xinjiang, with an uneasy, pro-independence Uighur minority (a Turkic-speaking people), could be inspired to spark anew their protests. In any event, the whole region could soon be in flames. Oil prices could then spike again, as chaos in Iran threatens the security of the Gulf and the Arabian Peninsula. The Iraqi war could soon pale in comparison to the nightmare starting in Iran. Furthermore, inspired by Iran, North Korea could also try its hand at stirring chaos, perhaps winning new and dangerous benefits from the six-party talks, with governments too worried about Iran to have time to be fussy about concessions to Pyongyang. Against this background, China, in a June 18 editorial in the official English-language China Daily, wished for peace to soon be restored in Tehran and encouraged the US to not be tempted to push a new "color" revolution in Iran. China has a further political calculus. If Ahmadinejad, already domestically weak, were to emerge from elections that everybody knows he lost and to come to the fore to speak about Iran's nuclear program, he may be very vulnerable and thus willing to accommodate foreign requests. Conversely, if someone else, perhaps Mousavi, surfaces out of the ongoing demonstrations, he will have strong popular support and thus might be unwilling to make concessions on something considered a matter of national security and pride: Iran's nuclear program. Beijing makes political calculations on the basis of an ongoing, growing political and economic relationship, providing leverage with the incumbent president. In America, cut off from Iran for 30 years, there is no political relationship to speak of, and thus there is no leverage, either. It is easy for China to think of doing business with the existing man, Ahmadinejad, and for America, trusting no one, it is easy to bet on Mousavi, the new man - he could hardly be worse than the present one for Washington. Furthermore, the United States may think that as long as protests go on in Tehran, the Israeli pressure for a troublesome air strike against Iranian nuclear facilities can be put off. Strategically, the world, already in the middle of a grave economic crisis, can hardly spare the time and energy to cope with the expansion of the present geopolitical crisis, which already stretches from Iraq to Pakistan. This is in favor of China's interest for the status quo. Tactically, however, China's hopes for a quick, peaceful solution could be dashed. Despite all calculations, historical processes and protests have a way of developing independent of cold political scheming. Certainly, when the popular mood is hot, as in Iran now, it is easier to fan the flames of discontent than to try dousing them. This could bring trouble to China, but few others would be spared.

Francesco Sisci, Asia Editor of La Stampa

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Τι να κάνουμε ?



αναδημοσίευση από Τα ΝΕΑ >>
[..Ύστερα οι ματατζήδες κατά χιλιάδες επιτέθηκαν...
...Φωνάξαμε «ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ» Αλλά ήμασταν ακόμα λίγοι, Χάσαμε τη μάχη Αλλά ο πόλεμος θα κρατήσει ακόμα για πολύ.
Ύστερα μας αλυσοδέσανε Και μας έστειλαν πολύ μακριά.
Ένας ματατζής, πουτάνας γιός, είπε:
Μην φοβάσαι βρωμοκλέφτη Αλλά ο σύντροφος με υψωμένη την γροθιά φώναξε:
ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΠΟΙΟΝ;
Εδώ ο πόλεμος έχει ήδη αρχίσει Με πολλούς τραυματίες Δεν μας απομένει τίποτα άλλο απ΄ το να παλέψουμε Φωνάξαμε ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.
Σέρζιο Ρομέο, 1973 (Ν.Α.Ρ.-Ένοπλοι Προλεταριακοί Πυρήνες)

Η ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ αποτελεί την ευρύτερη συνιστώσα που συναντιούνται όλες οι αντάρτικες αποκλίνουσες τάσεις που δεν συμμορφώνονται με τη τεχνική της πολιτικής αντιπαράθεσης, ούτε με τα κλασσικά ορθόδοξα επαναστατικά δόγματα. Διεκδικούμε το σημείο σύνδεσης, αλλά και την εξελικτική συνέχεια, προηγούμενων ιστορικών εμπειριών που δεν εντάχθηκαν ποτέ σε επίσημες γραμμές καμιάς εποχής, αλλά και δεν ακολούθησαν καμία πεφωτισμένη αντάρτικη ιντελιγκέντσια. Εμπειρίες και παραδείγματα που γι΄ αυτό το λόγο υπέστησαν την απαξίωση και απόκρυψη των θέσεων τους, κυρίως απ΄ την μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου, μπροστά στο δέος του «ένοπλου κόμματος». Ιχνηλατώντας τα χνάρια αυτής της πολιτικής εμπειρίας και της παρακαταθήκης αντάρτικων σχηματισμών, όπως η Ε.Ο. Οκτώβρης 80΄, η Αντικρατική Πάλη, η Επαναστατική Αλληλεγγύη, η 1η Μάη και ορισμένοι κύκλοι του Ε.Λ.Α. δεν αναζητούμε την ιστορική τους δικαίωση, αλλά τη συνέχεια και το ξεπέρασμα τους. Την ένοπλη επαναστατική κριτική και το αντιεραρχικό αντάρτικο πόλης. Απ΄ την πρώτη στιγμή δραστηριοποίησης μας ως ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ δηλώσαμε την πολιτική και επιχειρησιακή ανεξαρτησία και αυτονομία απ΄ οποιαδήποτε «κεντρική καθοδήγηση» ή «κατευθυντήριο γραμμή». Άρα ότι γράφουμε στα κείμενα μας εκφράζει αποκλειστικά εμάς τους ίδιους και γι΄ αυτό τα βέλη οποιαδήποτε κριτικής ας πέσουν πάνω μας. Μετά από έναν αιώνα περίπου, πρέπει να θέσουμε στην αρχή του προγράμματος και της στρατηγικής μας το διαχρονικό ερώτημα του Λένιν, «τι να κάνουμε;». Όλα ξεκινούν από εδώ. Σε κάθε περίπτωση μονάχα η γνώση της πραγματικότητας μπορεί να μας μάθει πώς να την αλλάξουμε. Γι΄ αυτό είναι εξοργιστική η διατήρηση του ιστορικού αλάθητου των μαρξιστικών πεποιθήσεων που οδηγεί το μεγαλύτερο φάσμα του ριζοσπαστικού πόλου σε υπεραπλουστεύσεις περί του διαχωρισμού της κοινωνίας. Γραφικές και ξεπερασμένες θέσεις επικαλούνται τον γέρο-Μάρξ σε μυωπικές οπτικές και επιμένουν πως «Η κοινωνία είναι χωρισμένη σε δύο μεγάλα εχθρικά στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις που αντιπαρατίθενται άμεσα μεταξύ τους: την αστική τάξη και το προλεταριάτο.»( ΜάρξΈνγκελς, Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.) Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη συνείδηση ως το βασικότερο όπλο του ένοπλου αγώνα. Για να γίνει αυτό πρέπει να επανακτήσουμε τη κριτική γνώση, να την απαγκιστρώσουμε απ΄ τα δεδομένα του παρελθόντος, να την μετατοπίσουμε απ΄ τις θεωρητικές μανούβρες στη καρδιά του προβλήματος, να γυριστεί το μέσα έξω σαν γάντι και ενίοτε να συγκρουστεί ακόμα και με ότι θεωρούταν μέχρι σήμερα επαναστατικό. Όταν στο παρελθόν θεωρούνταν(και ως ένα βαθμό ίσχυε) ότι το βάρος των επιχειρησιακών βραχιόνων του αντάρτικου πόλης θα πρέπει ν΄ ανακηρύσσει ως κεντρικό εχθρό την Λ.Μ.Α.Τ.(Λούμπεν ΜεγαλοΑστική Τάξη) σήμερα πρέπει να διαθέτουμε τη διαύγεια να αναθεωρήσουμε. Μπορούμε κάλλιστα να διατηρήσουμε την ίδια ονομασία αλλάζοντας όμως τη νοηματοδότηση της. Από ΄δω και πέρα όταν μιλάμε για Λ.Μ.Α.Τ. εννοούμε την Λούμπεν ΜικροΑστική Τάξη. Αυτή η κοινωνική τάξη που βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής ως πλειοψηφικός ρυθμιστής της κεντρικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής, αποτελεί ένα συρφετό, αδίστακτο σαν αρπακτικό, που έχει ως στόχο την ανέλιξη του στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Είναι αυτό το κατακάθι των σύγχρονων νεοελλήνων, η παθητική σαπίλα των υπαλληλίσκων, των εμπόρων, των οικογενειαρχών νοικοκυραίων, των πρόθυμων δούλων που έχουν ως φιλοδοξία να μοιάσουν στους αφέντες τους. Σήμερα η μοναδική τάξη που διαθέτει ταξική συνείδηση, είναι μόνο η μεγαλοαστική που έχει συνείδηση του εαυτού της και των συμφερόντων της. Από την άλλη το προλεταριάτο και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δε διαθέτουν καμία συνείδηση παρά μόνο την ακόρεστη επιθυμία για κοινωνική καταξίωση μέσο αξιωμάτων και εύκολου πλουτισμού πατώντας επί πτωμάτων. Τελικά είναι πολύ σχετικό αν υπήρξε ποτέ προλεταριάτο, ως συνειδητός φορέας της θέσης του ή βίωνε μια εξαναγκαστική έξω-συνειδητότητα απ΄ τους μαρξιστές καθοδηγητές του, λόγο της παλιότερης ισόβιας αποκλεισμένης θέσης του. Ακόμα και σήμερα με όλα αυτά τα συσσωρευμένα κοινωνικά προβλήματα ο φραστικός μαξιμαλισμός της αριστεράς με την πολιτική ανυπακοή και τη ρήξη με το σύστημα συναντά τον ρεφορμισμό της πρακτικής της. Η Λούμπεν ΜικροΑστική Τάξη διαμαρτύρεται, καταγγέλλει, δυσαρεστείται, αγανακτεί, αλλά μοιάζει με σύγχρονο Σίσυφο της ταξικής ανάβασης. Διαρκώς σπρώχνει μπροστά του το βράχο της ιστορικής συνείδησης στην ανηφόρα της φτώχιας, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της αποξένωσης, αλλά μόλις φτάνει στην κορυφή της επαναστατικής ανασύνθεσης βλέπει την υπόσχεση του καπιταλιστικού παραδείσου του νέου διαμερίσματος με το εξοχικό, της πιθανής προαγωγής στην δουλειά, του καινούριου αυτοκινήτου, των χλιδάτων αντικειμένων, μα πάνω απ΄ όλα, των εύκολων και ανέξοδων σχέσεων που κλειδώνουν στην φράση «Δεν γαμιέται... Εγώ να περνάω καλά...» και εγκαταλείπει την προσπάθεια αφού βολεύεται με εξαρτημένες ψευδαισθήσεις. Βέβαια ο βράχος εξακολουθεί να υπάρχει και κατρακυλάει ξωπίσω του. O Λένιν κάποτε μιλούσε για «χρήσιμους ηλιθίους». Ανασκευάζοντας τα λεγόμενα του είμαστε σίγουροι πως οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» του εχθρού, είναι «άχρηστοι σύμμαχοι» για εμάς. Αυτή η τεράστια δεξαμενή του εκλογικού σώματος που στην συντριπτική του πλειοψηφία μυξοκλαίγεται για τα οικονομικά σκάνδαλα και τα «αντιλαϊκά μέτρα», σέρνεται μοιρολατρικά στις κάλπες για να ρίξει εθελοντικά το πιστοποιητικό της υποτέλειας του με μορφή ψήφου. Μάλιστα στις πρόσφατες ευρωεκλογές εκτός από τα κόμματα εξουσίας, τους ηλίθιους του ΚΚΕ, τους ρεφορμιστές του Σύριζα και τους χουντικούς του ΛΑΟΣ, είχαμε και την εμφάνιση των Οικολόγων Πράσινων που ταιριάζουν γάντι με την εποχή μας. Αποτελούν την νέα εκδοχή της πολιτικής κενότητας, άχρωμοι και επιδερμικοί, καιροσκόποι κάθε είδους και συνταξιούχοι μιας αποσυρμένης ανατροπής, όπως ο πρώην ΕΚΚΕτζης Α. Καφετζόπουλος. Επίσης όσον αφορά το μεγάλο ποσοστό αποχής πρέπει να το αναλογιστούμε ψύχραιμα, χωρίς να προτρέχουμε, ούτε να το εκλαμβάνουμε αποκλειστικά ως έκφραση μιας έμπρακτης δυσαρέσκειας προς το σύστημα. Η ιστορική εμπειρία έχει επιδείξει πως στις σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες (Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία κ.α.) αλλά και στον παγκόσμιο χωροφύλακα των Η.Π.Α. τα ποσοστά αποχής ξεπερνούν και το 60%. Αυτό δε σημαίνει πως είναι αποτέλεσμα και συνέπεια της έμπρακτης κριτικής των επαναστατικών διαδικασιών που συμβαίνουν στο εσωτερικό αυτών των χωρών, αλλά επιστέγασμα της νέας κυριαρχικής διαταγής της αδιαφορίας. Άλλωστε η ενασχόληση με τα «κοινά», ο κοινωνικός προβληματισμός (ακόμα και σε επίπεδο θεωρητικών αερολογιών) και το ενδιαφέρον για την πολιτική δεν συνιστούν σήμερα την ενδεδειγμένη στάση ζωής του σύγχρονου πολίτη. Σε ένα φρενήρη κόσμο γεμάτο διασκεδάσεις-ξεχάσματα η απολίτικη αδιαφορία συμφέρει το σύστημα. Και ας διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι πολιτικοί εκπρόσωποι, βλέποντας να χάνουν την αναγνωρισημότητα και το κύρος τους. Η πραγματικότητα είναι πως τα ίδια τα πολιτικά κόμματα ως κοινωνικοί φορείς είναι ξεπερασμένα. Είναι απλώς οι επιστάτες της πολυκατοικίας, όπως λέει ο Αδόλφος Καρατζαφέρης, ενός κόσμου που τον κυβερνούν οι διαφημίσεις και τα οικονομικά συμφέροντα. Γιαυτό ξεκαθαρίζουμε την θέση μας, άλλο πράμα η Επαναστατική Αντιπολιτική και άλλο η απολίτικη αδιαφορία. Απορρίπτουμε την πρακτική της εκλογικής αποχής που δεν ακολουθείται από αντίστοιχες πράξεις αποχής από κάθε θεσμική έκφραση της κοινωνικής ζωής. Αν η αποχή από τις εκλογές σημαίνει συμμετοχή στις οδηγίες χρήσης του νέου κυριαρχικού συμπλέγματος της ιδιώτευσης και του δόγματος «κοιτάω την πάρτη μου και περνάω καλά...» τότε την απαξιώνουμε και την ταυτίζουμε με τους προσκυνημένους ψηφοφόρους που κουνάνε χαρούμενα τις πλαστικές τους σημαίες. Απ΄ την άλλη για όλους όσους η αποχή απ΄ τις εκλογικές ψευδαισθήσεις, αποτελεί μέρος της επαναστατικής συνείδησης είναι καιρός να εκδηλώσουν με πράξεις την αποστροφή τους για το σύστημα. Είναι στο χέρι τους και στο χέρι μας να ταράξουμε με όλα τα μέσα αυτή τη θανάσιμη αδράνεια και την δημοκρατική ειρήνη. Στο μέτρο που αναπτύσσονται αυτές οι πρακτικές βίαιης αντιθεσμικής αντιπαράθεσης, αναπτύσσονται οι δυνάμεις μας. Βρισκόμαστε στο ίδιο μέτωπο του πολέμου... Μετά τις ευρωεκλογές, οι κρατούντες έστειλαν ένα μήνυμα, εκατοντάδες πάνοπλοι πραίτορες της αστυνομίας εξαπολύονται στους δρόμους σε μια επιχείρηση επίδειξης δύναμης. Οι μπάτσοι μαζεύουν τους μετανάστες, τους τοξικομανείς, τους άστεγους, τους μικροπαραβατικούς προσπαθώντας με επιχειρήσεις-σκούπα να καθαρίσουν το κέντρο της πόλης. Άνθρωποι και ποντίκια γίνονται ένα. Την ίδια στιγμή το ντόπιο μικροκεφάλαιο, οι καταστηματάρχες, οι βιοτέχνες, οι έμποροι, οι μικροϊδιοκτήτες επιδοκιμάζουν χαιρέκακα την νέα γραμμή πολιτικής κατά της λαθρομετανάστευσης. Καθαρίζουν τα εθνόσημα και τις καραμπίνες, σχηματίζουν επιτροπές κατοίκων και βαδίζουν με βηματισμό χήνας στην αυτοδικία εναντίον των απόκληρων. Όλων αυτών των σύγχρονων μεταναστών δούλων, που ο κάθε μικροαστός έλληνας πατριώτης τους έχει χρησιμοποιήσει για κάποιο μερεμέτι στο εξοχικό του, για να του φροντίζουν τον κήπο, για να του νταντεύουν τα παιδιά του, για να φορτώνονται όλες τις χαμαλοδουλειές, να ικανοποιούν τον «υπέρμετρο» ανδρισμό του μέσω του trafficking γυναικών ώστε να νιώσει ο ντόπιος στον τόπο του αφέντης. Η έννοια του ντόπιου ως κοινωνική ταυτότητα, δεν έχει να κάνει με την φυλετική καταγωγή, ούτε αντιστοιχεί με την έννοια του γηγενή. Ντόπιος είναι ο καθένας που θεωρεί πως του αντιστοιχεί ένα μερίδιο της εξουσιαστικής βίας ή της νομοταγής συναίνεσης που μπορεί ν ΄ασκήσει είτε ως ηθικός αυτουργός, είτε ως εντολοδόχος για να προασπίσει τις αυτόχθονες αξίες του τόπου που ζει. Να διατηρεί δηλαδή έμπρακτα την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Οι Αλβανοί που κράδαιναν σιδερολοστούς και τσάκισαν τους εργάτες απ΄ το Μπαγκλαντές στην Μανωλάδα για το μάζεμα της φράουλας πριν απ΄ αρκετούς μήνες, δεν είναι καλύτεροι απ΄ τους Έλληνες των ΜΑΤ. Ίσως να είναι και χειρότεροι γιατί δεν είναι αναγνωρίσιμοι όπως οι μπάτσοι. Επίσης τα ναρκωκυκλώματα ορισμένων Ιρακινών που σφάζονται με τους αντίστοιχους Αφγανούς για τον έλεγχο της πρέζας στους δρόμους ή οι νταβάδες και οι μαστροποί απ΄ την Νιγηρία που ελέγχουν την πορνεία των ομοεθνών τους γυναικών στα πεζοδρόμια δεν διαφέρουν καθόλου απ΄ τους αντίστοιχους Έλληνες «συναδέλφους» τους. Πατρίδα είναι εκεί που πιστεύεις πως σου ανήκει κάτι απ΄ αυτό τον κόσμο και οι «πατριώτες» κάθε φυλής και εθνικότητας είναι έτοιμοι να την προασπίσουν. Σ΄ αυτό το αλισβερίσι ιδεολογικής σύγχυσης και κοινωνικοπολιτικής αντίφασης ορίζουμε τους εαυτούς μας φανατικούς απάτριδες. Τώρα λοιπόν οι νοικοκυραίοι ανακάλυψαν πως τους ενοχλούν οι «ξένοι», παρ΄ όλο που συνεχίζουν να τους εκμεταλλεύονται στις μαύρες δουλειές. Εμείς ποτέ δεν μιλήσαμε για λογαριασμό τρίτων, σίγουρα όμως θα κόψουμε την γλώσσα όσων μιλάνε πολύ με φόντο τον πατριωτισμό και την μισαλλοδοξία τους. Γιατί αυτή η πρωτοπορία της Λ.Μ.Α.Τ., των ελλήνων μικροκεφαλαιούχων, τις στιγμές της επαναστατικής σύγκρουσης θα τεθεί στην υπηρεσία των αφεντικών. Πρώτα θα γίνει η ασπίδα τους και στην συνέχεια σπαθί εναντίον μας, όπως ακριβώς έκαναν και οι μαυραγορίτες πρόγονοι τους. Γι΄ αυτό δεν πρέπει να τους αφήνουμε ούτε μια πιθαμή γης, για να ορθώσουν το θρασύδειλο ανάστημα τους. Η απάντηση θα δοθεί σύντομα προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο εχθρός είναι παντού αλλά κυρίως είναι εδώ. Στα αστικά κέντρα, στα πλοκάμια της μικροοικονομίας των συντηρητικών στρωμάτων, στα κέντρα λήψης αποφάσεων του μεγάλου κεφαλαίου, στους θιασώτες της πολιτικής σκηνής, στα δημοσιογραφικά θεωρεία και τους εργολάβους τους, σε οτιδήποτε διαμορφώνει και συμμετέχει στην θεσμική ζωής της Ελλάδος. Ζούμε λοιπόν «το τέλος των ιδεολογιών» όπως αναφέρει ο Φουκογιάμα. Βρισκόμαστε στην εποχή των καπιταλιστικών εμπορευμάτων, της κλωνοποιημένης ηθικής, των ψυχοφαρμάκων, της εικόνας, του θορύβου των αυτοκινήτων στις μεγάλες λεωφόρους, των σκανδα λοθηρικών πρωτοσέλιδων, των τηλε-εισαγγελέων, του νεαρού που πυροβόλησε στον ΟΑΕΔ, του Σαββατόβραδου στα μπουζούκια. Ζούμε στο τέλμα της συνείδησης και αυτό εξυπηρετεί τον ένοπλο αγώνα. Δίπλα στην χωματερή των εμπορευμάτων του καπιταλισμού παράγεται κι απελπισία. Μια οργισμένη απελπισία ανθρώπων αποφασισμένων να απορρίψουν τα σκουπίδια της σύγχρονης κοινωνίας. Μιλάμε για την απελπισία που εκφράζει την κατάσταση όλων όσων δεν μας έχει απομείνει καμία ελπίδα να δούμε να αλλάζει η πραγματικότητα που μας επιβάλλουν. Γνωρίζουμε πως η κοινωνία «έχει πιάσει πάτο». Επειδή όμως η απελπισία από μόνη της μπορεί να παράγει αυτοκαταστροφική παραίτηση εδώ χρειάζεται η ιστορική συμμαχία με το αντάρτικο πόλης. Ο πόνος πρέπει να γίνει δύναμη, κι απελπισία οργή. Αυτός είναι ο προνομιακός χώρος για την ένοπλη προπαγάνδα μας. Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που έχουν αυτοεξοριστεί απ΄ αυτήν την κοινωνία και τα ψεύτικα αγαθά της για να ανασυνθέσουμε το αντάρτικο πόλης που γύρω του θα συσπειρώνονται άνθρωποι που θα έχουν μια κοινή επαναστατική στράτευση, με αντισυμβατική γλώσσα, με αντιθεσμική πολιτιστική κουλτούρα, με αυτοοργανωμένη διαχείριση και αντισυμβατικό κοινωνικό διάγραμμα οριζόντιων σχέσεων. Η αφετηρία είναι πάντα η προσωπική ενόραση του καθενός ανεξαρτήτως φύλου, τάξης, εθνικότητας και ηλικίας. Είναι το ξεπέρασμα όλων των συμβάσεων επίσημων και ανεπίσημων, της εργασίας, της οικογένειας, της θρησκείας, του κομφορμισμού, του πατριωτισμού, του σεξισμού, των αξιωμάτων με την κατάργηση τους μέσα απ΄ την συμμετοχή στην επαναστατική πάλη. Είμαστε ρεαλιστές και χαιρόμαστε που δεν πρέπει να υπερασπίσουμε το όραμα και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Γι΄ αυτό είχαμε γράψει στην πρώτη μας ανακοίνωση «κάνουμε αντάρτικο και όχι πολιτική». Οι παράνομες επαναστατικές οργανώσεις δεν είναι εργαλεία για τον κόσμο του μέλλοντος αλλά πρόταση ζωής για το σήμερα. Άλλωστε στο παρελθόν η παγίδα των οραμάτων είχε οδηγήσει σε ψευδαισθήσεις ένοπλες αντάρτικες ομάδες οι οποίες περίμεναν πως θα ξεσηκωθούν οι λαϊκές μάζες και θα πάρουν τα όπλα στα χέρια τους ενώ άλλες όπως οι σύντροφοι της R.Α.F. εγκλωβιστήκαν σ΄ ένα στείρο φιλοσοβιετισμό χωρίς να κάνουν κριτική στο έκτρωμα της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά και στην Ελλάδα ο ιδεαλισμός ενός λαϊκού ξεσηκωμού μετά την μεταπολίτευση, που τελικά ποτέ δεν διήρκησε, αποθάρρυνε αρκετούς συντρόφους που εγκατέλειψαν το αντάρτικο πόλης και προσχώρησαν σε ότι μισούσαν. Δουλειά, οικογένεια, σπίτι και αποδράσεις στην εξοχή. Ένα παρελθόν που πλέον δεν είναι αντάξιο της συνέχειας του αποδεικνύει την πλάνη του, τις ψευδαισθήσεις του και την λάθος στρατηγική του. Τελειώσαμε με τα ξεπερασμένα οράματα της λαϊκής βάσης και της εργατικής τάξης. «Απ΄ όλα όσα έχουν ανέκαθεν συμβεί, τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρηθεί χαμένο για την Ιστορία. Βέβαια μόνον σε μια λυτρωμένη ανθρωπότητα ανήκει πλήρως το παρελθόν της. Είναι σαν να λέμε πως μόνο γι΄ αυτήν το παρελθόν της έχει γίνει αφηγήσιμο σ΄ όλες τις στιγμές του. Κάθε μία από τις στιγμές που έχει βιώσει γίνεται μνεία στην ημερήσια διάταξη.» (Walter Βenjamin, Ο Άγγελος της Ιστορίας, θέση ΙΙΙ.) Η ιστορία πλέον του αντάρτικου πόλης θα μιλάει για την σημασία της κάθε στιγμής. Μια τέτοια στιγμή πολέμου ήταν στις 17 Ιουνίου στις 6.24 το πρωί όταν ένας ένοπλος σχηματισμός του εκτελεστικού μας βραχίονα πλησίασε τ΄ αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσαν οι αστυνομικοί της Αντιτρομοκρατικής και εκτελέσαμε με 24 σφαίρες τον μπάτσο που φρουρούσε το σπίτι της ψευδό-μάρτυρος Σοφίας Κυριακίδου. Προσεγγίσαμε λοιπόν τo στόχο και αφού ελέγξαμε περιμετρικά τον χώρο της επίθεσης εκτελέσαμε το σχέδιο της οργάνωσης μας κι αποχωρήσαμε με επιτυχία. Ο μπάτσος που εκτελέσαμε υπηρετούσε στην Αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Η εν λόγω υπηρεσία αυτοπαρουσιαζόταν ως η υπερελίτ του αστυνομικού σώματος παρ΄ όλο που έχει μηδαμινές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Όλη την ώρα μας «ακουμπάνε», μας «γνωρίζουν», μας «παρακολουθούν» και όταν παρουσιαζόμαστε οικειοθελώς σ΄ ένα από τα στελέχη τους, όπως αυτό στα Πατήσια, «γκρινιάζουν» ότι τους χτυπάμε πισώπλατα κι άνανδρα. Δηλαδή τι θέλουν; Να τους παίρναμε τηλέφωνο να τους ενημερώσουμε για την «επίσκεψη» μας; Εμείς φταίμε που δεν είμαστε ακατάδεκτοι και αποδεχόμαστε τις προ(σ)κλήσεις τους. Πόλεμο έχουμε μαλάκες, όχι πάρτυ για να μας κατηγορείτε ότι ήρθαμε ακάλεστοι. Άλλωστε στη συγκεκριμένη υπηρεσία της Αντιτρομοκρατικής όπως και σ΄ όλα τα σώματα ασφαλείας το περιβραχιόνιο του πένθους ταιριάζει πολύ με τις στολές τους. Κι αν ο συγκεκριμένος αντιτρομοκρατικάριος είχε ειδική εκπαίδευση σε σεμινάρια αυτοάμυνας και οπλοτεχνικής, εμείς έχουμε μόνο μια ζωή που αξίζει ρε γαμώτο κάτι καλύτερο απ΄ τους γρυλλισμούς των ένστολων γουρουνιών, τις βρισιές των δεσμοφυλάκων και τις εισαγγελικές αγορεύσεις των δημιών μας. Και μιλάμε για εμάς και για σένα, τον κάθε εσένα που δεν γουστάρεις αυτόν τον σκατόκοσμο και τους υποτελείς του. Έτσι τα ΄χαμε πει και οι πράξεις από ΄δω και πέρα θα σφραγίσουν τα λόγια μας με δεσμούς αίματος των εχθρών μας. Όσο για τα παραμύθια σας σχετικά με την ύπαρξη μηνύματος από καρτοκινητό τηλέφωνο («άλλαξε. ελάτε.») το ξέρετε πολύ καλά, όπως το ξέρουμε και μεις πως ποτέ δεν υπήρξε. Κόψτε τις μαλακίες που χρησιμοποιείτε για να περάσετε πιο εύκολα το νομοσχέδιο σας για τα καρτοκινητά και σταθείτε επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων, κύριοι του 12ου. Ούτως ή άλλως δεν χρειαζόμαστε κινητά για να σας τσακίζουμε και να σας περιγελάμε. Η πρακτική της εκτέλεσης εξυπηρετεί το πρόγραμμα της μόνιμης απειλής που είχαμε ήδη εξαγγείλει στην 1η μας ανακοίνωση. Από ΄δω και πέρα οι πολιτικές εκτελέσεις περνάνε στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων μας. Όπως είχε πει ο Μάο-ΤσεΤούνγκ «χτυπάς έναν για να φοβίσεις 100». Τώρα ξέρετε ποιος έχει σειρά... και η λίστα είναι μεγάλη κουφάλες, θα σας χτυπάμε χωρίς κανένα έλεος. Είναι η μεταφορά του ψυχολογικού και υπαρκτού φόβου στο στρατόπεδο των υπηρεσιών ασφαλείας του κράτους που αντιμάχονται τις δυνάμεις και τους σχηματισμούς της Επανάστασης. Η εκτέλεση του συγκεκριμένου μπάτσου ήταν γι΄ αυτόν το θλιβερό τέλος μιας ακόμα πιο θλιβερής και επαίσχυντης επιλογής που ο ίδιος είχε κάνει αποφασίζοντας έτσι και για το τέλος του. Για εμάς τα λόγια που γράφουμε είναι σαν τις σφαίρες, όταν «φύγουν» απ΄ το όπλο δεν μπορούν να επιστρέψουν, πρέπει να βρουν τον στόχο τους. Είχαμε γράψει «αν δεν αρχίσετε να υποβάλλετε παραιτήσεις θ ΄αρχίσετε να μετράτε φέρετρα». Καλά ξεμπερδέματα. Προωθούμε την επαναστατική βία και κατ ΄επέκτασιν τις ένοπλες δολοφονίες εναντίον του ανθρώπινου δυναμικού του συστήματος. Θα τους χτυπάμε με κάθε τρόπο και μέσο. Ως οργάνωση άμεσης επαναστατικής βίας οφείλουμε να περιλαμβάνουμε στους πολιτικούς μας σχεδιασμούς την αντιπαράθεση με τα γουρούνια του κράτους χρησιμοποιώντας τον ανορθόδοξο αστικό πόλεμο που ωφελεί το αντάρτικο πόλης. Δηλαδή χρησιμοποιώντας το ένοπλο μέσο δημιουργούμε χώρους απελευθερωτικής βίας και χρόνους αντιεξουσίας. Το ένοπλο είναι ένα από τα πολλά μέσα ενός ανθρώπου της Επανάστασης, που ευνοείται από την χωροταξία των αστικών κέντρων και βοηθάει την πραγμάτωση των επιχειρήσεων του ανορθόδοξου πολέμου. Καταλήγοντας λοιπόν, θα χτυπάμε όλους τους κυρίαρχους μηχανισμούς, τους θεσμικούς φορείς και τα πληρεξούσια άτομα. Ο εσωτερικός εχθρός της ανατροπής ας ορθώσει τ΄ ανάστημα του. Δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά φαντασιόπληκτη κυράτσα να προσβάλλει την τιμή και την ιστορία του Ε.Λ.Α. Αν η Σοφία Κυριακίδου συνεχίσει το παραλήρημα και τις ψευτιές της θα της ξεριζώσουμε την γλώσσα, όπως και σε κάθε επίδοξο «πολυλογά» στο μέλλον. Να το θυμούνται αυτό όλοι οι περίοικοι της περιοχής που αυτοβούλως θα θελήσουν να δώσουν πληροφορίες. Γνωρίζουμε τα ονόματα τους και τα κουδούνια τους, τα΄ αυτοκίνητα τους και τον τόπο εργασίας τους, όπως γνωρίζαμε και τις συνήθειες της κατάπτυστης Σοφίας Κυριακίδου και τους «μοναχικούς» περιπάτους της στην λαϊκή αγορά χωρίς την συνοδεία γοριλλών. Ήταν στην διακριτική ευχέρεια μας να μην την προσεγγίσουμε γιατί τα ψέματα της φανέρωναν την ψυχική διαταραχή της. Δεν θα εφαρμόσουμε το ίδιο με τους υποψήφιους χαφιεδάνθρωπους της περιοχής. Ας το βάλουν λοιπόν καλά στο μυαλό τους οι ρουφιάνοι κάθε είδους, πως μπορεί να κοιμούνται με κλειδωμένες πόρτες αλλά μπορεί να ξυπνήσουν με τρίτο μάτι στο κεφάλι. Τα μεγάλα στόματα κοστίζουν ζωές. Οι αυτόπτες μάρτυρες που δίνουν στοιχεία στην αστυνομία θα αντιμετωπίζονται ως μπάτσοι. Τα θυμάστε τα ντόνατς που είχαμε αναφέρει... συνεχίζουμε να έχουμε ίδια άποψη. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ρουφιάνοι γίνονται στόχος. Στο παρελθόν η 1η Μάη και ορισμένοι σύντροφοι του.Ε.Λ.Α. είχαν «τιμωρήσει» με βομβιστικές επιθέσεις δύο αυτόπτες μάρτυρες. Αν χρειαστεί θα συνεχίσουμε την καλή δουλειά. Θέλοντας να ταράξουμε την συνοχή του κράτους με την οξύτητα της επίθεσης, πρέπει να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τις ευρύτερες αντάρτικες στρατιωτικό-πολιτικές εξελίξεις και πιθανές συμμαχίες στο παγκόσμιο στερέωμα. Οι επιθέσεις με ημι-αυτόματα σε αστυνομικά τμήματα της Γαλλίας, οι εκτελέσεις Βρετανών στρατιωτικών από τις αμετανόητες παρατάξεις του Ι.R.Α., οι αντάρτικοι σχηματισμοί στο Μεξικό που συνεχίζουν την επίθεση στα καθεστωτικά στρατεύματα παρ΄ όλη την εκεχειρία της πρωτοπορίας του ΕΖLΝ με το κράτος του Μεξικού, οι αραβικές ένοπλες κομμουνιστικές οργανώσεις που τα σιωνιστικά μίντια τις παρουσιάζουν ως ισλαμικές φονταμενταλιστικές διαστρεβλώνοντας τα λόγια τους(την στιγμή που αυτοί μιλούν για «λαϊκή δικαιοσύνη» τα μίντια μεταφράζουν «ο Αλλάχ είναι μεγάλος») αποτελούν ανοιχτά μέτωπα του ανορθόδοξου ένοπλου αγώνα. Οι διαφορές, οι αντιφάσεις και οι διαφωνίες είναι τεράστιες αλλά γνωρίζουμε πως προκύπτουν απ΄ τις διαφορετικές πολιτιστικές κουλτούρες και τις γεωπολιτικές συνθήκες κάθε χώρας. Όμως αυτό δεν μας εμποδίζει να αναβιώσουμε το Αντί-ιμπεριαλιστικό Μέτωπο της δεκαετίας του 1980 μετατρέποντας το σε Επαναστατικό Αντάρτικο Μέτωπο αποκλειστικά επιχειρησιακών βραχιόνων με ανταλλαγή πληροφοριών, σχεδιασμών, οπλισμού, τακτικής, τεχνοτροπίας, στοιχείων με σκοπό να πλήξουμε όσων το δυνατόν περισσότερο τον εχθρό. Για αρκετούς η ιστορική εμπειρία του αντάρτικου πόλης είναι ένα αυτοκτονικό αδιέξοδο. Για άλλους μια παγίδα που μπορεί να εγκλωβιστεί το πιο υγιές κομμάτι του κινήματος σε μια αυτοκαταστροφική επιλογή. Για εμάς απλά είναι η πιο ευθεία «οδός» να πεις και να πράξεις την υποκειμενική σου αλήθεια. « Είναι η έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα, εκεί που ανατέλλουν οι δύο ήλιοι. Ο έναςο τύραννος ζυγός-που σηκώνεται πάνω από κεφάλια που σκύβουν στο διάβα του κι ο άλλος αυτός που υποκλίνεται στο αγέρωχο βλέμμα όσων τολμούν να τον αντικρίσουν κατάματα και τους ζεσταίνει στην περπατησιά τους. Αυτή είναι η διαφορά μας με όσους δεν τολμούν, εμείς καταργούμε τον πρώτο ήλιο. Έτσι ανατέλλει το αντάρτικο πόλης. »(F. Fanon, Τορίνο, 1966)-Για τον σύντροφο αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα. Ο υπέρτατος σχεδιασμός και το καθήκον ενός αντάρτη πόλης είναι να αποδιοργανώσει το εσωτερικό της χώρας του, να πλήξει την εθνική οικονομία, να κιβδηλώσει την δημόσια εξωτερική εικόνα και να δημιουργήσει διεθνή ανυποληψία, να αποσταθεροποιήσει το σύστημα και να προκαλέσει τον εθνικό διχασμό. Όσο για τις συνέπειες, σ΄ αυτή την ξέφρενη πορεία του ένοπλου αγώνα γνωρίζουμε πως οι φυλακές είναι μπροστά μας. Μπορούμε ν΄ αποδεχτούμε το ενδεχόμενο της σύλληψης, ακόμα και της δολοφονίας μας(αφού δεν πρόκειται να παραδοθούμε έτσι απλά...), ως αποτέλεσμα της δράσης μας. Όμως θ΄ αναγκάσουμε πρώτα την Ελλάδα να ματώσει. Θα κάνουμε το κράτος ν΄ αποκλείσει τις επικίνδυνες περιοχές, οι μπάτσοι θα περιπολούν μέσα σε τεθωρακισμένα, στρατιώτες θα φυλάνε τις πλατείες, το ένδοξο σύμβολο του Ρarabellum 38 θα ξαναγυρίσει στις διαδηλώσεις ενώ αυτοί θα σπάνε πόρτες στα σπίτια για έρευνες εμείς θα τους σπάμε τα κεφάλια, οι αντάρτικες ομάδες θα οργανώσουν την νύχτα και ολόκληρος ο πληθυσμός των αστικών κέντρων θα συνηθίσει να ζει με τους μαύρους καπνούς στον αέρα απ΄ τις βόμβες και τους εμπρησμούς. Θέλουμε να θέσουμε σε ισχύ την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, τον εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο. Η ουδετερότητα στο εκτελεστικό απόσπασμα καργιόληδες. Τον λόγο τώρα έχουν τα όπλα και ο ανορθόδοξος επαναστατικός πόλεμος. Γιατί η εξουσία επιβάλλεται αλλά και καταργείται στην κάνη των όπλων.

ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ.
«Τι σημασία έχει κι αν μας βρει ο θάνατος; σημασία έχει ότι η κραυγή μας θ΄ ακουστεί κι ένα άλλο χέρι θα βρεθεί δίπλα να πάρει τ΄ όπλο μας κι άλλοι αντάρτες θα ξεσηκωθούν για να πιάσουν το τραγούδι, για ν΄ ακουστεί η καινούργια κραυγή του πολέμου και της επανάστασης» ( Τσε Γκεβάρα).
ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ.. ]